Saturday, July 30, 2005
Πόσα παγωτά; (μα τί λέει αυτή;...)
Διάλογος της κολλητής μου Β. με την ανηψιά μου Δ., ετών 5...
B.: (με το μελιστάλαχτο ηλίθιο ύφος που παίρνουμε όλοι οι μεγάλοι όταν μιλάμε με παιδιά) "Και να σου πω... μπάνια στη θάλασσα έχεις κάνει;"
Δ.: (κοιτάζοντας με καμάρι το τεντωμένο χέρι της στο οποίο φόραγε το καινούργιο βραχιόλι που της είχα πάρει) "Αμέ!"
B.: "Πόσα;"
Δ.: (υφάκι ενοχλημένο) "Δεν ξέρω, δεν τα έχω μετρήσει."
B.: (δεν πτοούμεθα όμως) "Μάλιστα... Και τώρα που καλοκαίριασε παγωτά τρως;"
Δ.: "Αμέ, τρώω."
B.: (μου κλείνει το μάτι με νόημα η κολλητή) "Πόσα έχεις φάει;"
Δ.: (ξεφυσώντας και τινάζοντας το μαλλί προς τα πίσω ως γνήσιο ψώνιο) "Δεν ξέρω, δεν τα μετράω σου λέω!"
Σοκ η θειά! Αλλά για να είμαι σίγουρη, πετάω επι τόπου την ερώτηση-κλειδί:
"Να σου πω αγάπη μου, τα βραχιολάκια που σου έχω πάρει πόσα είναι είπαμε, μαζί με αυτό που σου έφερα σήμερα;"
Μικρή παύση της Δ., συνοδευόμενη από βαθύ αναστεναγμό ('με πρήξατε μεσημεριάτικο, δεν πάτε να μετρήσετε την πίεσή σας καλύτερα;'). Με κοιτάζει με μισό μάτι, ξανα-θαυμάζει το νέο της βραχιόλι και μου απαντά φεύγοντας προς τον καθρέφτη της:
"Δώδεκα!"
Και ερωτώ: Νοείται μικρό παιδί και να μην μετράει πόσα παγωτά έχει φάει;
Γερνάω μαμά.
posted by mindstripper @ 7/30/2005 09:16:00 pm
| |
Thursday, July 28, 2005
Ποστ ανορθολογισμού (και δεισιδαιμονίας)
Έκανα τη βόλτα μου σε αγαπημένα μπλογκ, όταν έπεσα επάνω σε
τούτο το ποστ από τον
NickTheCreek, εμπνευσμένο από το
αντίστοιχο ποστ του κυρίου
Νίκου Δήμου.
Ξεκίνησα να αφήσω το comment μου στον συν-μπλόγκερ αλλά για άλλη μία φορά, με έπιασε η πάρλα μου (τί κακό είν' κι αυτό που έχω, άγιε μου Παντελεήμονα κάνε κάτι σε παρακαλώ, άντε που γιόρταζες και τ' ονοματάκι σου χθες).
Μία πρόταση του κυρίου Δήμου ήταν αυτή που μου έκανε (πρώτη) φοβερή εντύπωση. Η εξής παρακάτω:
Μήπως είναι καλύτερα τα πράγματα στους νέους;
Να δω αν το κατάλαβα σωστά... Ξεκινώντας από 4 νούμερα της αξιότιμης και αξιόπιστης ΚΑΠΑ RESEARCH, καλούμαστε να αποφασίσουμε για την μεσαιωνική νοοτροπία ενός λαού; Έλα μωρέ, σιγά τώρα, τέτοια νοοτροπία είχαν οι μανάδες μας και οι πατεράδες μας... Κι όμως, όχι, όχι, εδώ έχουμε μία ολόκληρη στατιστική της δεισιδαιμονίας να αποδεικνύει ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και για τους νέους. Εξίσου άσχημα με τους πιο μεγάλους. Ένα έθνος καταδικασμένο είμαστε τελικά, σαν τους Αμερικάνους...
Επίσης, πάντα μένω με το στόμα ανοιχτό -ορθάνοιχτο όμως- σε συμπεράσματα του παρακάτω είδους:
Και πως θα πείσεις ένα λαό να αυξήσει την παραγωγικότητά του όταν η συντριπτική πλειοψηφία του θεωρεί ότι όλα τα διαφεντεύει το κισμέτ – και άρα κάθε ατομική προσπάθεια είναι μάταιη...
Αν εξομολογηθώ ότι έχω ένα ματάκι μαζί με ένα ξύλινο σταυρό να κρέμεται από τον κεντρικό καθρέφτη του αυτοκινήτου μου, που λέει κι ο NickTheCreek, μήπως έχω έχω ελπίδα άφεσης στατιστικών; Αχ, βρε Γιαννακόπουλε, αχ βρε Καραγκούνη, κι εσύ βρε Χαριστέα... αφού πιστεύατε στο κισμέτ, γιατί σκιζόσασταν στο γήπεδο; Το είχαμε στο τσεπάκι μας το κύπελο!...
Κι εγώ τώρα που υποτίθεται ότι δουλεύω, ενώ θα έπρεπε να έχω στρωμένο τον κώλο μου κάτω και να αυξάνω την παραγωγικότητά μου, δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Γιατί ξέρω ότι το κεράκι που θα πάω να ανάψω στην Παναγιά την Χοζοβιώτισσα σε 2-3 εβδομάδες θα πιάσει τόπο. Και δεν ανησυχώ καθόλου για το αν με πιάσει το αφεντικό μου να χαζεύω στην μπλογκόσφαιρα. Διότι ως θρησκόληπτη και ως άνθρωπος που πιστεύω στο Θεό, στα φαντάσματα και στο μάτι, έχω ούτως ή άλλως ελάχιστη παραγωγικότητα. Αφού θεωρώ ότι όλα τα διαφεντεύει το κισμέτ ντε! Ποιά Γαλλική Επανάσταση; Α! αυτή που παραλίγο να 'φάνε' τον αγαπητικό της Τιτίκας δεν είναι; Ευτυχώς που ο Γιάννης-Αγιάννης ήταν άθεος και έκανε καλό κουμάντο τελικά...
Αλήθεια, πόσο τοις εκατό των δημοσιογράφων να ανήκουν σε αυτά τα ποσοστά; Των δικηγόρων; Tων γιατρών;... ΤΩΝ ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ; Πάει, βουλιάζουμε...
Ας σοβαρευτώ λίγο.
Επειδή κι εγώ το ίδιο έχω κάνει -επίτηδες- σε τούτο το ποστ, έχω μία παράκληση να κάνω: ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Mπορεί να είμαστε πολλά σα λαός, ίσως να είμαστε ακόμα και στο Μεσαίωνα που υποστηρίζει ο κύριος Δήμου. Αλλά σίγουρα, αυτά δεν οφείλονται σε μία τέτοιου είδους στατιστική (που λένε και οι φίλοι μας οι Ρόδες). Τίποτε άλλο.
NickTheCreek, να σου πω επιτέλους κι αυτό που ξεκίνησα να πω:
Συμφωνώ κι επαυξάνω. ;) (Άγιε Παντελεήμονα βόηθα...)
Update: Ο 2Μ3 στο Σπιτάκι το ψάχνει ακόμα περισσότερο με το "Σκέφτομαι άρα δεν πιστεύω(;)". Περάστε μία βολτίτσα κι απ' την ενδιαφέρουσα συζήτηση που γίνεται στα σχόλια. :)
posted by mindstripper @ 7/28/2005 01:05:00 pm
| |
Πάρτυ νοσταλγίας
Είναι συγκινητικό. Τα πιτσιρίκια που έχουν απόψε πάρτυ απέναντι παίζουν μια χαρά μουσικούλα.
Το να ακούσω σε πάρτυ εφηβικό Bryan Adams και Everything I do, I do it for you, 15 χρόνια μετά (να δεις που μπορεί να είναι και παραπάνω), ούτε που θα το περίμενα. Φτου, φτου στα παιδιά...
Και αυτόματα γυρίζω πίσω.
Τότε που όλα τα κοριτσάκια είμασταν καψούρες με τον Kevin Costner, ακούγαμε Galaxy είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και η μία μου η κολλητή, η Β., είχε μόλις πάρει το δίπλωμα και κυκλοφορούσαμε με το αυτοκίνητο του αδερφού της. Ανεβαίναμε Πετρούπολη, σ’ ένα μέρος που τότε βλέπαμε αλεπούδες ενώ τώρα τα εστιατόρια βγάζουν έξω καρέκλες σκηνοθέτη για να απολαμβάνουν οι πελάτες τη θέα με την άνεσή τους. Αγοράζαμε πίτες-γύρο και μπύρες, παίρναμε μία παλιά ψάθα που έβοσκε μόνιμα στο πορτ-μπαγκάζ του Σιβίκ, και τη στρώναμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο που είχε πιο πολύ χώμα και όχι τόσες τσουκνίδες (έπρεπε να έχω κι εγώ καθαρό οπτικό πεδίο για τα ζωύφια – διαφορετικά οι περαστικοί θα έβλεπαν κάθε τόσο μία τρελή να χοροπηδάει σαν την κατσίκα και να φωνάζει "σκότωσέε τοοο, σκότωσέεεεε τοοοοοο"). Στην αρχή ντρεπόμασταν και φοβόμασταν και μια σταλιά επειδή είμασταν οι μόνες που καθόμασταν εκεί. Αργότερα όμως άρχισε να σκάει μύτη όλο και περισσότερη πιτσιρικαρία. Χωρίς πολύ φασαρία, ο καθένας είχε τη γωνιά του. Και όλες οι φάτσες ήταν γνωστές, της ευρύτερης περιοχής. Σαν να υπήρχε μία μυστική συμφωνία να μείνει εκείνη η τοποθεσία κρυφή, να την πούμε σε όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους γινότανε. Άλλωστε, όλοι μαζευόμασταν εκεί για έναν λόγο: για το σούρουπο. Για να δούμε την Αθήνα να αλλάζει πρόσωπο και να μεταμορφώνεται από ξερακιανή καμπουριασμένη γερόντισσα σε δροσερή νεράιδα της νύχτας με εκατομμύρια πούλιες κι αυγερινούς ν’ αστράφτουν επάνω στο αραχνοϋφαντό της φόρεμα... Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον...
Γιατί τώρα ξέρω ότι δεν είμασταν εκεί μόνο και μόνο γι αυτό. Είμασταν εκεί για να αρχίσουμε να παρατηρούμε τον χρόνο που πέρναγε, για να σχεδιάσουμε τα χρόνια που ερχόντουσαν, να αναλύσουμε και να στήσουμε στον τοίχο την αβεβαιότητα των χρόνων εκείνων, των σπουδών μας, το τί θα κάναμε, ποιές και τί θα είμασταν σε 5-10 χρόνια από κείνη την ώρα. Είμασταν εκεί για πράγματα που δεν θα σκεφτόμασταν ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση κάποτε να νοσταλγήσουμε: την αθωότητά μας, την ευπιστία μας, την ανεμελιά μας, την δίψα μας και την όρεξή μας για ζωή, την απλότητα των σκέψεών μας, το άσπρο και το μαύρο που ήταν τα μόνα που υπήρχαν στο μυαλό μας και στις πράξεις μας ακόμα. Θα μιλούσαμε για τα αγόρια που είμασταν ερωτευμένες και το μόνο που θα τολμούσαμε να ονειρευτούμε ήταν ένα φιλί. Τότε ακόμα κοκκινίζαμε και με την ιδέα ότι θα υπήρχε περίπτωση το αγόρι μας να μας φιλήσει, ξέρεις... πώς φιλούσαν όλοι αυτοί στην τηλεόραση κι ανοίγαν το στόμα τους... μπλιαχ!... Σιγά μην κάναμε ποτέ εμείς τέτοια πράγματα!
Και τέτοια πράγματα κάναμε, και τον ενθουσιασμό μας μάθαμε να δαμάζουμε, και την ευπιστία και την αθωότητά μας την βάλαμε σ’ ένα μπαούλο, το κλειδαμπαρώσαμε και πετάξαμε το κλειδί από το παράθυρο του 12ου ορόφου, και μετά σπουδάσαμε, βρήκαμε δουλειά, φάγαμε πολλά χαστούκια, ζήσαμε αυτά που έπρεπε να ζήσουμε για να μάθουμε να διαχωρίζουμε το αληθινό από το ψεύτικο, το βλέπω από το εθελοτυφλώ, το συγχωρώ από το υποχωρώ, ανεξαρτητοποιηθήκαμε, κυνηγήσαμε στόχους που είχαμε βάλει κάποτε σε κείνη τη γωνίτσα και τους στριμώξαμε... όχι όλους, αλλά αρκετούς.
Ακόμα δυσκολευόμαστε να συμβιβαστούμε με αρκετά γκρίζα. Πού και πού, εγώ μπορεί από αντίδραση να το γυρίσω στο μαύρο και το άσπρο. Αλλά μόνο για τον εαυτό μου. Για τους άλλους δεν είναι δίκαιο. Άσε που κι εγώ στο γκρι θα επιστρέψω στο τέλος, αλλιώς δεν πρόκειται να τα βγάλω πέρα και το ξέρω.
Ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, όχι τόσο συχνά πια αλλά δεν έχει σημασία, θα βρεθούμε με την Β. για να δούμε για άλλη μία φορά την Αθήνα που θέλουμε να δούμε. Εκείνη την όμορφη κοπέλα που βάζει κάθε βράδυ τα καλά της, κι αφήνει τα μαλλιά της να πέφτουν σαν χείμαρρος πάνω στους ώμους της.
Κι όλα τα γκρίζα θα φύγουνε.
Θα έρθει το μαύρο, το σκοτεινό πέπλο της νύχτας, που μας κάνει εύθραυστους κι αδύναμους. Αυτό που μετά από λίγες ώρες θα δώσει τη θέση του στο λευκό, λυτρωτικό φως της μέρας, που καθαρίζει το μυαλό μας και μας κάνει πιο δυνατούς.
Τα πιτσιρίκια παίζουν το Listen to your heart από τους Roxette.
Είναι βαλτά τα παλιόπαιδα.
Νά 'ναι καλά τα παλιόπαιδα...
Νύχτα καλή.
posted by mindstripper @ 7/28/2005 01:00:00 am
| |
Wednesday, July 27, 2005
Νυχτερινή παράκρουση
Mετά από τόσες ώρες στο τηλέφωνο,
μία μεταφύτευση φύκου στις 12 η ώρα το βράδυ,
τη θλιβερότατη εικόνα του πέμπτου σπασμένου (πρώην κλούβιου) αυγού της Τουλίτσας,
την έντρομη διαπίστωση ότι έχω αρχίσει να μην προσέχω τελευταία τα τραγούδια που παίζει το ραδιόφωνο,
και το επαναλαμβανόμενο γουργουρητό του στομάχου μου που μου έχει σπάσει τα νεύρα...
...ανοίγω τέρμα την μπαλκονόπορτα του υπνοδωματίου, παίρνω μία βαθιά ανάσα, γεμίζω τα πνευμόνια μου με γιασεμάκι και πέφτω για ύπνο.
Καληνύχτα μας. :)
posted by mindstripper @ 7/27/2005 12:34:00 am
| |
Tuesday, July 26, 2005
Χρόνια Πολλά γιαγιά-Παρασκευή
Ή νά 'λεγα
μάνα καλύτερα;
posted by mindstripper @ 7/26/2005 04:36:00 pm
| |
Sunday, July 24, 2005
Όταν ταξιδεύω
Μεγάλο πράγμα τα ταξίδια. Μεγάλο φεύγα. Ίσως τόσο μεγάλο όσο και η μουσική.
Κι αν τα πάρεις και τα δύο μαζί, μουσική και ταξίδι, και τα μπανιαρίσεις με το ίδιο σαπουνάκι από αιθέρια έλαια που λέγεται καλοκαίρι, τότε έχεις φτάσει σχεδόν στο κατώφλι του παραδείσου.
Αλήθεια.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανοίξεις τα μάτια σου, να σηκώσεις το κεφάλι σου προς τα πάνω, να εξερευνήσεις και να ανακαλύψεις ξανά τα χρώματα και τους ήχους γύρω σου, να αλλάξεις τους ρυθμούς σου και να τους κάνεις ένα με αυτούς της φύσης, του αέρα, του δέντρου, και της θάλασσας. Να πάρεις μία βαθιά ανάσα και να αιχμαλωτίσεις το ευωδιαστό αεράκι μέσα σου. Να το κρατήσεις εκεί για όσο μπορείς περισσότερο, να χαμογελάσεις και να του ψιθυρίσεις τα πιο κρυφά σου όνειρα, τα μεγαλύτερα μυστικά σου και μετά να το αφήσεις πάλι λεύτερο σιγά σιγά και προσεκτικά, όπως θα έκανες και με το μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξεχάσεις όσα έχεις αφήσεις πίσω σου κι όσα περιμένεις ίσως να βρεις μπροστά σου. Απλά ακολούθησε το δρόμο που απλώνεται στα πόδια σου. Ακολούθησέ τον κι άκου την μουσική που έχεις διαλέξει εσύ να σου κρατάει συντροφιά. Ακολούθησέ τον είτε είσαι μόνος σου, είτε έχεις κι άλλους μαζί για παρέα. Αρκεί η παρέα σου να βιώνει όσο κι εσύ ετούτο το μεγαλείο. Αλλιώς, αν δεν το εκτιμά, αν αντί για το σχήμα που έχει εκείνο το ολόλευκο μεταξένιο σύννεφο κοιτάζει το χρώμα και τη γυαλάδα του αυτοκινήτου που μόλις σας προσπέρασε, τότε παράτα την. Συνέχισε μόνος σου. Μπορεί να μην έχεις πια παρέα, αλλά το μεγαλείο παραμένει εκεί να σε συντροφεύει όπου και να πας, μέχρι την άκρη του κόσμου...
Μάθε, αν δεν ξέρεις ήδη, να το ευγνωμονείς για την ύπαρξή του.
Μάθε να του λες ευχαριστώ.
Μάθε να μην σε νοιάζει για όλα τούτα τα αυτοκίνητα που σε προσπερνάνε σαν αστραπή. Προσπερνάνε κι αυτό μαζί.
Κι εσύ όταν μπορείς και βρίσκεις την ευκαιρία, να τους το θυμίζεις.
Κάποτε-πότε, ίσως και να καταλαβαίνουν αυτά που τους λες, μεσ’ στην τρεχάλα τους.
Ποτέ δεν ξέρεις...
I'm unafraid
Never never scared
Worries washed, pressed air
I'm the left eye, you're the right
Would it not be madness to fight?
posted by mindstripper @ 7/24/2005 10:27:00 pm
| |
Friday, July 22, 2005
Τη γκαντεμιά μου μέσα...
Έκτακτη αναχώρηση σήμερα το απόγευμα προς χωριό λόγω υποχρεώσεων (όχι δικών μου, αλλά μην αρχίσω τώρα τα βρισίδια και γι αυτό πρωί πρωί...).
Ημερομηνία ενημέρωσης: Χτες (σαν το αφεντικό μου μιλάω τώρα).
Τρόπος ενημέρωσης: "Έλα Εύη, καλά είσαι; Να σου πω, σε θέλω να έρθεις από δω για κάτι ιστορίες με το συμβολαιγράφο, ο οποίος φεύγει με άδεια από Δευτέρα, που σημαίνει ότι Παρασκευή απόγευμα μέχρι τις 7, 7 και μισή βαριά πρέπει να είσαι εδώ."
... (%#$%#&@*#$^$)
Χρόνος προετοιμασίας: 20 λεπτάκια σήμερα το πρωί (θα φτάσω εκεί και δεν θα έχω βρακί να βάλω...)
Μπαίνω στο τουτού, ρίχνω κάτι Buddha Bar για να μου ξεκινήσει η μέρα καλά (χαχα, άκου τί λέω - να μου ξεκινήσει η μέρα καλά) κι έτσι όπως έχω χαλαρώσει ακούω ένα γνώριμο σιγανοπαπαδίστικο 'μπιιιιιιπ'!
"Εντάξει ρε φίλε, πώς κάνεις έτσι, θα σε γέμιζα έτσι κι αλλιώς σήμερα, έχουμε αγώνα το απόγευμα", απευθύνομαι νοητώς προς το λαμπάκι της βενζίνης που μου έκλεινε το μάτι.
Προ διετίας περίπου, το αυτοκίνητό μου είχε αρχίσει να έχει συμπτώματα διπλής προσωπικότητος. Με το που έμπαινα μέσα και το έβαζα μπρος, μέσα σε δύο λεπτά έβγαινε ο άλλος του εαυτός: o μίστερ ελικόπτερος. Χρρρρρρ, τα, τα, τα, τα... χρρρρρ, τα, τα, τα, τα... Το πήγα λοιπόν στο γιατρό ο οποίος το ξεκοίλιασε και μετά με φώναξε να μου δείξει το στομάχι του. Ένα ροζ δοχειάκι με ένα υγρό μέσα του που το κούναγε πέρα-δώθε κι έκανε 'γκλουκου-γκλουκου'.
Κοιτάζω τον γιατρό χαμογελαστή. Με κοιτάζει κι αυτός με ύφος βλοσυρό:
"To βλέπεις αυτό;" (εμ, στραβή είμαι ντε;)
Και κάνει ένα έτσι με το δάχτυλό του και αφήνει το αποτύπωμά του πάνω στο δοχείο.
(άντρες, αμέσως να πειράξουν, αμέσως να χαλάσουν ρε παιδί μου...)
"Αυτή είναι η αντλία βενζίνης σου και είσαι τυχερή που το πρόλαβες και το έφερες τώρα. Ετούτο που βλέπεις είναι βρώμα -λόγω νοθευμένης βενζίνης- και προς το παρόν θα τη γλυτώσεις με ένα καθαρισματάκι."
(Έχω σταματήσει να χαμογελάω ή μου έχει απολιθωθεί το χαμόγελο στη μάπα άραγε;)
Από κει κι έπειτα, ξεκίνησα να πηγαίνω μόνο σε ένα βενζινάδικο, σχετικά καινούργιο και σε κεντρικό σημείο, που τροφοδοτεί και πάρα πολλά ταξί. Κι έτσι σήμερα, ακούγοντας Νατάσα (δεν θέλω σχόλια, ήταν μέσα στο CD του Buddha Bar 4) βάζω πλώρη για τον πολυ-αγαπημένο μου βενζινά (την τελευταία φορά που πήγα μου έκανε δώρο ένα αποσμητικό αυτοκινήτου από αυτά που είναι σαν δεντράκια κι όταν το άνοιξα κόντεψα να πάθω ασφυξία, αλλά δεν έχει σημασία αυτό, η χειρονομία μετράει - λες να είχε λήξει;...).
Καθώς πλησιάζω το πρατήριο, βλέπω κορδελίτσες στην είσοδο.
Λες να έχουν κανένα από αυτά τα promotion days και να δίνουν κι άλλα αποσμητικά αυτοκινήτου δώρο; Πα' να φύγω!...
Έφυγα έτσι κι αλλιώς. Εργάτες ξηλώνανε πινακίδες και κατεβάζανε διαφημιστικά. Αλλαγή διεύθυνσης προφανώς.
Θα ζήσω επικίνδυνα σήμερα. Θα βάλω αλλού βενζίνη.
Προχωρώ. Άδειοι οι δρόμοι. Τί ωραία...
Σταματάω μπροστά από την τράπεζα. Διπλο-παρκάρω, βγάζω alarm, τρεχάτε ποδαράκια μου στο ATM ακριβώς απέναντι. Δύο άνθρωποι περιμένανε να εξυπηρετηθούνε πιο μπροστά από μένα. Διατηρώ όλη την ώρα οπτική επαφή με το αυτοκίνητο. Έρχεται η σειρά μου. Γυρίζω προς το αυτοκίνητο, η 'ΜΕΒΓΑΛ της γειτονιάς τους' μου έκλεινε το οπτικό πεδίο. Βγάζω τα λεφτά στο τσακ-μπαμ, περνάω τρέχοντας απέναντι στο δρόμο... και σαν σε σκηνή τρόμου η ΜΕΒΓΑΛ αποχωρεί σε slow motion και αφήνει πρώτο πλάνο την αυτοκινητάρα μου με ένα λευκό χαρτάκι μπροστά στο παμπριζ και την τύπισσα της Δημοτικής Αστυνομίας να φεύγει καλπάζοντας για να προλάβει έναν άλλον κακομοίρη που είχε διπλο-παρκάρει λίγο πιο μπροστά.
"Ρε κοπελιά", της λέω, "δεν το έχω αφήσει ούτε πέντε λεπτά. Άδειοι είναι οι δρόμοι σήμερα, ένα φράγκο ήρθαμε να σηκώσουμε..."
Η τύπισσα χωρίς υφάκι (να λέμε και του στραβού το δίκιο) μου συνέστησε να αφήνω το αυτοκίνητό μου στο Δημοτικό Πάρκινγκ (στου διαόλου τον κώλο) την επόμενη φορά που θα θέλω να σηκώσω λεφτά. Και την κοιτάζω στα μάτια και της λέω:
"Ξέρω που είναι το Δημοτικό Πάρκινγκ. Η δουλειά μου είναι πολύ πιο μακρυά και από το Πάρκινγκ και από τούτη την Τράπεζα. Οι δρόμοι σήμερα είναι άδειοι. Το να σου πω ότι το έκανα για πρώτη φορά σήμερα, σημασία δεν έχει. Εσύ όταν θέλεις να σηκώσεις λεφτά από την τράπεζα τί κάνεις;"
"Τί να σου πω τώρα, κι εγώ τη δουλειά μου κάνω..."
Kι αυτή τη δουλειά της έκανε, κι εγώ είχα διπλο-παρκάρει (όντως για πρώτη φορά στα χρονικά καθώς είδα την ερημιά που επικρατούσε από πλευράς κίνησης). Γεγονός είναι ότι την έκανα την παράβαση και θα πρέπει να την πληρώσω (35 και 50 ευρά, για να μαθαίνετε).
Αλλά εγώ ένα πράγμα έχω να πω:
Ή η τύπισσα το έχει σύστημα να την στήνει χαλαρά καρτέρι και να κινείται με ταχύτητα alien (όχι αυτό με τη Σιγκούρνεϊ, το άλλο με τον Σβαρτζενέγκερ), ή εγώ σήμερα έχω ζωγραφίσει με τη γκαντεμιά μου.
Το κέρατό μου...
Y.Γ. Ο μπροστινός μου δεν την γλύτωσε. Την έφαγε κι αυτός ο κακομοίρης...
posted by mindstripper @ 7/22/2005 10:29:00 am
| |
Thursday, July 21, 2005
Νύστα κακιά
Σήμερα κοιμάμαι όρθια. Δεν βλέπω μπροστά μου. Δεν έβαλα τους φακούς επαφής γιατί το πρωί δεν μου ανοίγαν τα μάτια από το πρήξιμο.
"Μπες ρε συ λίγο στο google μπας και μας βρεις καμμιά καλή τιμή για αυτοκίνητο στη Νάξο το δεκαπενταύγουστο, εγώ έχω δουλειάααααα..." αρχίζει o διπλανός μου τα παρακάλια.
Να σημειώσω -έχει σημασία- ότι τον συγκεκριμένο συνάδελφο και φίλο, τον Η., τον αγαπώ πολύ και είναι κι ένας από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους εδώ και χρόνια. Οι δυο μας έχουμε μία σχέση χοντρού και λιγνού. Εγώ είμαι ο χοντρός.
Τον κοιτάω με μισό μάτι. Χρυσό παιδί, αλλά πολύ μου σπάει τα νεύρα κάτι ώρες. Είναι και νιόπαντρος τώρα, έχει χάσει και το λίγο που του είχε μείνει (νά 'ναι καλά τα παιδιά). Τέλος πάντων, του χρωστάω ακόμα ένα στοίχημα που είχαμε βάλει την περασμένη εβδομάδα για το αν το αφεντικό μας κάνει πεντικιούρ ή όχι. Εγώ υποστήριξα ότι δεν έκανε κι έπεσα έξω. Έκτοτε, η Β. με φωνάζει δείγμα γυναίκας. Λες κι έχω υποχρέωση να κοιτάζω τα νύχια των ποδιών του αλλουνού. Μωρ’ δεν πα' να τα βάφει και πράσινα και να επικοινωνούν μεταξύ τους με μεμβράνη, τί με νοιάζει εμένανε; (το στοίχημα μόνο τί θέλω και το βάζω ο βλάκας...)
Μαζεύω κουράγιο και αρχίζω να κοπανάω το πληκτρολόγιο:
ςςς.γοογλε.ψομ
Μού 'ρχονται τα συχαρίκια...
The page cannot be displayed
The page you are looking for is currently unavailable. The Web site might be experiencing technical difficulties, or you may need to adjust your browser settings.
...
Ποιός πατάει alt-shift τώρα;
Γυρνάω στον Η.:
"Να σου πω βρε χώστη, το δίκτυο είναι αργό, θα ψάξω λίγο αργότερα, 'ντάξ';"
"Δεν σε έχουμε ανάγκη, τώρα με πήρε τηλέφωνο ο Μ. και μου είπε ότι μας βρήκε Atos με 33 ευρώ τη μέρα."
"Α, πολύ ωραία, πολύ ωραία, μπράβο, μπράβο!" (υπάρχεις, υπάρχεις!)
Ξαναγυρίζω προς την πολυαγαπημένη μου οθόνη. Ρίχνω μία ματιά στην κορυφή της όπου έχω μαζέψει με το πέρασμα των χρόνων τη σάρα και τη μάρα. Ένα καπελάκι Jose Cuervo από ένα αξέχαστο βράδυ στο στέκι μας στου Ψυρρή, ο Taz να κάθεται κάτω από τη μπάρα, ένας πόντικας λαστιχένιος με κομμένο το λαιμό καθώς μία φορά δύο συνάδελφοι εδώ την είχαν δει Γιούρκας και Ζαγοράκης (μετά τους αγόρασα μία μικρή μπάλα και με παράτησαν ήσυχη), ένα αλογάκι Kinder-έκπληξη (αφού δεν το ήθελε η ανηψιά μου τί να το έκανα, να το πέταγα;), ένα μικρό καβουράκι που οι δαγκάνες του κουνιούνται πέρα-δώθε με την παραμικρή κίνηση επάνω στο γραφείο (μανιφέστε, τελικά οι αδυναμίες μπορεί και να είναι ύπουλες στάμπες της καθημερινότητάς μας κάτι φορές – μόλις το συνειδητοποίησα) κι ένα μαραμένο κόκκινο τριανταφυλλάκι χωμένο σε μία βεντούζα αντί βαζακίου (τω καιρώ εκείνω λοιπόν ίσως και να χρειαζόμουν κάποια μορφή βοήθειας).
Κι έτσι όπως τα χαζεύω μου έρχεται ένα μεγάλο κύμα ατελείωτου χασμουρητού συνοδευμένο από την έντονη, ανεξέλεγκτη επιθυμία να τεντωθώ. Τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα από την νύστα, οι ήχοι που βγάζω θυμίζουν Ταρζάν που του έχει σταθεί το κόκκαλο στο λαιμό την ώρα του 'Αααα – αα - ααααα'... Κι έτσι όπως τεντώνομαι, το πόδι μου μπλέκεται στο καλώδιο από τα ηχεία του υπολογιστή, στην πίσω πλευρά του γραφείου μου. Προλαβαίνω να φωνάξω -με προφορά Ταρζάν πάντα- 'Τα ηχείααααα' και με το που πάω να σηκωθώ για να συμμαζέψω την κουτσουκέλα μου, πιάνεται το πολύ μακρύ μου φόρεμα (κάτι ξέρουν και τα φοράνε κοντά-κοντά) στα ροδάκια της ανατομικής (προ εξαετίας) καρέκλας μου. Προσπαθώ να φρενάρω το σώμα μου από την φορά που έχει ήδη πάρει εξ’ αρχής προς την αντίθετη κατεύθυνση – αυτή των ηχείων (κι αυτός ο Γκάλης, τώρα καταλαβαίνω προς τί όλος ο ντόρος για τα σπασίματα στον αέρα ρε παιδί μου), αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή με συνεφέρνει το 'κραααααααααατς' που ακούω. Κλείνω τα μάτια αρνούμενη να αντικρύσω την πραγματικότητα. Κι έτσι όπως πάω να σηκωθώ πια όρθια και να ρίξω ένα παχύ μπινελίκι στην τύχη μου, παίρνω σβάρνα τον φραπέ και τον χύνω όλο σχεδόν στο άλλο μισό του φορέματός μου.
Άκρα του τάφου σιωπή στον όροφο...
Κοιτάζω τον Η. Με κοιτάζει με τα μάγουλα φουσκωμένα και κατακόκκινα από την υπερπροσπάθειά του να μην ξεσπάσει στα γέλια.
Τον ξανακοιτάζω.
Σκάει στα γέλια επί τόπου, δείχνοντάς με με το δάχτυλο.
Χωρίς να μιλάω καθόλου πάω στην κουζίνα.
Καθαρίζω κακήν κακώς το φόρεμα.
Βλέπω το σκίσιμο. Ευτυχώς τίποτα το σπουδαίο.
Ανοίγω το ψυγείο.
Παίρνω το παγωτό του Η.
Έρχομαι στο γραφείο μου και κάθομαι.
Τρώω το παγωτό, ρίχνοντας δολοφονικές ματιές στον Η. ο οποίος στο μεταξύ κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.
Και η σκηνή κλείνει ως εξής...
"Άντε να μου φτιάξεις έναν καφέ τώρα ανόητε."
Σιγά μη μου τον έφτιαξε. Δε βαριέσαι. Eίπα... τα στοιχήματα θα τα κόψω, αλλά καμμιά μπλοφίτσα πού και πού δεν βλάπτει. ;)
Έφαγα τουλάχιστον το παγωτό (always look at the bright side of life). :P
posted by mindstripper @ 7/21/2005 05:34:00 pm
| |
Απογευματινός καφές
Αλλάζουν οι άνθρωποι ή αλλάζουν οι καταστάσεις;
Χτες, μετά από πολύ καιρό, ήμουν βέβαιη ότι είχα χάσει μία αδερφική φίλη.
Σήμερα πάλι, μετά από έναν καφέ, είμαι σίγουρη ότι το χθες ήταν 15 χρόνια πριν.
Ευτυχώς.
posted by mindstripper @ 7/21/2005 03:22:00 am
| |
Wednesday, July 20, 2005
Απόψε...
...η νύχτα μοιάζει μ' απειλή, μεγάλη η νύχτα κι εγώ μικρός πολύ...
Έχουν περάσει νύχτες δύσκολες, άρρωστες, τρομαχτικές, ποτισμένες με πίκρα και δάκρυα.
Έχουν περάσει νύχτες μελαγχολικές, με νοσταλγικούς πνιχτούς λυγμούς, νύχτες μετάνοιας, νύχτες σιωπηλού και μοναχικού θρήνου.
Έχουν περάσει νύχτες με μουσικές που σε παίρνουν στην αγκαλιά τους και σε πετάνε πάνω από τα μέρη που ο νους σου λαχταρά να ξαναδεί, να θυμηθεί, να ξαναζήσει.
Έχουν περάσει νύχτες ηρεμίας, αυτο-εκτίμησης και αυτοκριτικής, νύχτες που παρατηρείς τον εαυτό σου και διαπιστώνεις ότι τελικά τον συμπαθείς και σε συμπαθεί πολύ περισσότερο απ' ότι τρία χρόνια πιο πριν.
Έχουν περάσει νύχτες προσμονής, προσευχής, ευτυχίας και έπαρσης, νύχτες θριάμβου, μαγείας κι ολοκλήρωσης, νύχτες αξέχαστες, νύχτες ονειρεμένες.
Κι έρχεται μια νύχτα σαν ετούτη που απλά κοιτάζεις το φεγγάρι και την πόλη που κοιμάται ήσυχη κάτω από το φως του.
Κι αυτό είναι αρκετό.
Καληνύχτα.
posted by mindstripper @ 7/20/2005 01:31:00 am
| |
Tuesday, July 19, 2005
Προσωπική αφιέρωση #2
Στην ξανθιά πρωταγωνίστρια...
Είναι ωραία να πέφτεις
Μανώλης Φάμελλος
Συμφορές, αίμα, δράματα, στην αυλή μου άγρια σκυλιά
μα όσα ήταν να πάθω τα 'παθα και δε με τρομάζουν πια
γύρω μου ο τόπος καίγεται, σπρώχνω ιδρωμένα σώματα
και πηδάω σ' ένα ηφαίστειο από πεινασμένα στόματα
Όποια πόρτα εδώ κι αν ανοίξεις, τραγικές σκηνές θ' αντικρίσεις
μα οι προσευχές αν γυρίζουν πίσω ξανά
και οι στροφές δε μας οδηγούν πουθενά
είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις
ίσως μάθεις να πετάς τελικά
Δεσποινίς ξανθιά πρωταγωνίστρια, κλαίει πάνω στο σενάριο
δεσποινίς ξανθιά πρωταγωνίστρια, κλαίει για του κόσμου τ' άδικο
μα εγώ δεν τα πάω άσχημα κι όλους τους σταυρούς στο στήθος μου
τους φυλάω για παράσημα, που θα με κρατάν στο ύψος μου
Όποια πόρτα κι αν είχα ανοίξει, πίσω με περίμενε η θλίψη
μα οι προσευχές αν γυρίζουν πίσω ξανά...
Εγώ έχω το τραγούδι μου, που 'χει σώμα κι ήχο στέρεο
πίσω απ' το χάος μου 'φερε έναν εαυτό ακέραιο
Όποια πόρτα εδώ κι αν ανοίξεις, πάλι στην αρχή θα κυλήσεις
μα οι προσευχές αν γυρίζουν πίσω ξανά...
Μουσική/Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος
posted by mindstripper @ 7/19/2005 12:22:00 pm
| |
Monday, July 18, 2005
Δεν είναι πολύ παράξενο;
...το πόσο χαριτωμένες και μυστήριες ακούγονται οι αυτοσχέδιες λέξεις που χρησιμοποιούν τα παιδάκια που μαθαίνουν να μιλούν, και το πόσο γελοίες και ανούσιες ακούγονται
αυτές ακριβώς οι ίδιες, όταν προέρχονται από το στόμα ενός 'μεγάλου';
Nανύ'τα μας...
posted by mindstripper @ 7/18/2005 12:01:00 am
| |
Sunday, July 17, 2005
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου...
...προς τους εφευρέτες των φακών επαφής.
- Το παραπάνω θηρίο ξεβράστηκε μαζί με άλλα 7-8 όμοιά του σε γνωστή παραλία του Μαλλιακού κόλπου, Ιούλιο μήνα. Σιγά μην ξαναπάω εκεί για μπάνιο.
- Eπίσης, νομίζω ότι έφερα μαζί μου στην Αθήνα δύο κουνούπια γέννημα-θρέμα επαρχίας. Αν είναι ζευγάρι και βγάλουν καθαρόαιμα, την κάτσαμε. Περιοχή μεγίστου κινδύνου: ευρύτερο κέντρο Αθηνών.
To μεγαλύτερο παπούτσι είναι νούμερο 41. Το μικρότερο βρέθηκε εκεί για του λόγου το αληθές - ανήκει στην ανηψιά μου, η οποία μετά τις φωτογραφίες πήγε και το ξέπλυνε στη θάλασσα 3 φορές (είμαστε οικογενειακώς χέστηδες).
posted by mindstripper @ 7/17/2005 09:57:00 pm
| |
Friday, July 15, 2005
Προσωπική αφιέρωση #1
Σε σένα κοπελιά (ξέρεις εσύ)...
Επειδή κοίτα να δεις πώς ήρθαν τα πράγματα τελικά, τα φτερά σου σε οδήγησαν από μόνα τους.
Είναι η ζωή
Αλέκα Κανελλίδου, Ηρώ
Κάθισε εδώ, να σου μιλήσω
Και μη σε βλέπω τόσο μελαγχολική
Εκεί που είσαι ήμουνα χρόνια
και πίστεψέ με πως δεν άλλαξα πολύ
Νιώθω ένα φόβο στην καρδιά μου
όλα κινούνται με ταχύτητες τρελές
Μη φοβάσαι χαμογέλα
αυτά που θα' ρθουν θα' ναι καλύτερα απ' το χθες
Είν' η ζωή, ένα κομμάτι από χαρά και πίκρα μαζί
Φτάνει να νιώσεις πως όλα είναι μια στιγμή
Η ευτυχία δεν κρατάει για πολύ
Βλέπεις κι εγώ που τόσα είδα
κάνω τα λάθη που έκανα κι εχθές
Χαμογελώ στον εαυτό μου
Γίναμε φίλοι απ' τις δύσκολες στιγμές
Ανακαλύπτω τα όριά μου
και δοκιμάζω αντοχές συμβιβασμούς
Είναι κι αυτό ένα παιχνίδι
Κοίτα το αύριο και μάθε απ' το χθες
Είν' η ζωή, ένα κομμάτι από χαρά και πίκρα μαζί
Φτάνει να νιώσεις πως όλα είναι μια στιγμή
Η ευτυχία δεν κρατάει για πολύ
Είν' η ζωή, είναι ένας ουρανός μ' αστέρια
Κάθε του αστέρι έχει κάτι να σου πει...
Στίχοι: Ηρώ
Μουσική: Δημήτρης Κοντόπουλος
posted by mindstripper @ 7/15/2005 03:37:00 pm
| |
Πόση ζωή κοστίζουν 311,201 ευρώ;
Το είδα πριν από λίγο και θυμήθηκα ξανά το συγκεκριμένο περιστατικό πριν από 3 χρόνια.
Έτσι, χαίρομαι ν' ακούω τέτοια. Που να τους παίρνανε και τη στέγη πάνω από τα κεφάλια τους και τη μπουκιά μέσα από το στόμα τους, μπας και καταλαβαίνανε τον πόνο και την οδύνη της οικογένειας που έχασε τον άνθρωπό της τσάμπα και βερεσέ.
Και πάλι, έτσι όπως τα λέω, έτσι κάθομαι και κουνάω και το κεφάλι μου γιατί σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος εκείνος έφυγε και πίσω δε γυρίζει.
10 εκατομμύρια ευρώ θα έπρεπε να είναι το πρόστιμο! Μπας και τελικά ίδρωνε το αυτάκι τους, μπας και τελικά ο εξευρωπαϊσμός μας δεν κρινόταν μόνο από κάτι Ολυμπιακούς αγώνες κι ένα Euro 2004...
posted by mindstripper @ 7/15/2005 11:04:00 am
| |
Thursday, July 14, 2005
Η λαϊκιά μέσα μου
Το τραβάει ο οργανισμός μου το κράξιμο ώρες ώρες. Αλλά κρατήθηκα αρκετό καιρό σε ένα άλφα επίπεδο μπορώ να πω...
Πόσο καιρό έχει που βγήκε το καινούργιο CD του Πλούταρχου; Έναν μήνα; Ε, δεν αντέχω άλλο πια... Λεμόνι, έχε τις τομάτες έτοιμες σε παρακαλώ (αλλά να είναι γινωμένες, μην πάθουμε και καμμιά ζημιά).
Με υπόκρουση το νέο CD του Γιάννη Πλούταρχου ξεκινώ ετούτο το σεντόνι λοιπόν (you know what to do, έχουμε red alert, μόλις ακούστηκε η λέξη σεντόνι).
Είμαι μία Πλουταρχικιά. Από τότε που άκουσα "Το καλύτερο παιδί" και μετά. Καιρός μεγάλης καψούρας τότε. Αν και, προσωπικά, το συγκεκριμένο τραγούδι το βρίσκω αρκετά χαρούμενο. [σ.σ. Θα διαβάσετε πολλά κουλά σε ετούτο το ποστ. Εφ’όσον δεν έχω κάποιον απέναντί μου που να με απειλεί σωματικά (όπως γίνεται συνήθως όταν πάω να μιλήσω για τον Πλούταρχο παραπάνω από 5 λεπτά) εδώ και τώρα θα βγάλω όλα μου τα απωθημένα.]
Πλούταρχος. Όλα αυτά τα ονόματα αντρών τραγουδιστών χωρίς επίθετο, σχημάτιζαν ανέκαθεν ευθύς αμέσως εμπρός μου το ολόγραμμα μίας φυσιογνωμίας με χρυσή αλυσιδίτσα και ανοιχτό πουκαμισάκι τίγκα στην τρίχα. Π.χ.: Αντύπας... Που δεν έχω κάτι με τον άνθρωπο δηλαδή, ίσα-ίσα! Ακόμα θυμάμαι τον καιρό στο Γυμνάσιο που άκουγα το "Αγαπάω σαν παιδί αγαπάω" κρυφά απ’ όλους τους (μεταλλάδες) φίλους μου. Και μόνο να με παίρνανε χαμπάρι ότι είχα κασσέτα δικιά του σπίτι (μαγνητοφωνημένη από το ραδιόφωνο, όχι αγορασμένη - να εξηγούμεθα), είχα σίγουρο έναν γρήγορο θάνατο εκ λιθοβολισμού. Το έβλεπα να εκτυλίσσεται πολλές φορές μπροστά μου όταν άρχιζα να μερακλώνω με τα λαϊκά της εποχής... Θα με στήνανε εκεί, σε κανένα χωράφι δίπλα στην εθνική οδό για να μην μας πάρει και κανείς χαμπάρι, αφού θα είχανε μαζέψει πρώτα τις μεγαλύτερες κοτρώνες από εκεί γύρω. Και μετά θα λέγανε ότι αυτοκτόνησα επειδή η μάνα μου δεν με άφηνε να βάψω το μαλλί μου μπλε.
Ξέφυγα από το θέμα μου όμως. Δυό καρέ πιο πίσω παρακαλώ. Συνεχίζω.
Άρχισα να ξεχωρίζω την φωνή του Πλούταρχου, με βάση την γλυκύτητα και τη ζεστασιά που απέπνεε. Μέσα σε πολύ λίγο καιρό η φωνή του ήταν η πιο γνώριμη και εύκολα αναγνωρίσιμη ανάμεσα σε άλλες της ίδιας χρονολογικής 'φουρνιάς' τραγουδιστών. Κάποια στιγμή λοιπόν συνειδητοποίησα πως σε όποια συχνότητα κι αν βρισκόταν η βελόνα στο ραδιόφωνο, θα άκουγα τα φοβερά καψουροτράγουδα που είχαν σακατέψει ερωτευμένους και χωρισμένους του καιρού εκείνου: "Σε ξεπέρασα", "Σε χάνω", "Φυσάει πολύ" (φώναξε το τζαμά) και άλλα προερχόμενα από τον ίδιο δίσκο (δεν παίρνω ποσοστά ρε παιδιά, αλήθεια, απλά ελπίζω να διαβάσει κάποιος ετούτο το ποστ και όταν ξανα-ξεκινήσει ο Γιάννης να τραγουδάει στην Αθήνα με το καλό, να με βάλει και μένα μια φορά να κάτσω εκεί μπροστά – κι ας με καρφώσει στο πάτωμα, δεν θα κάνω καμμία σκηνή ούτε θα βγάλω το μαλλί μου τρίχα-τρίχα, δεν θα κουνήσω βλέφαρο, λόγω τιμής). Ο καιρός περνούσε, οι φίλοι μου (οι καινούργιοι γιατί οι παλιοί είχαν αποφασίσει προ πολλού να κρατήσουν καθαρό το ποινικό τους μητρώο) μου έκαναν δώρο το νέο CD που είχε βγάλει και μου υποσχέθηκαν ότι θα πηγαίναμε να τον βλέπαμε να τραγουδάει 'ζωντανά' στη γιορτή μου.
Αυτό που δύσκολα θα ξεχάσω πάντως, είναι εκείνο το βράδυ που, ενώ είμαστε όλη η τότε παρέα συγκεντρωμένη σπίτι μου, για πρώτη φορά, βλέπω στην τηλεόραση τον ίδιο τον Πλούταρχο να τραγουδάει μία από τις επιτυχίες του.
Είχα πάρει ψαρωτικό ύφος του στυλ 'Τί μας λες;' και γυρνώντας στην κολλητή μου, της είχα πει...
"Καλά το λέει κι αυτός, ε;"
Με κοιτάζει η κολλητή μου με εκείνο το χαρακτηριστικό ύφος 'βάψ’το και μαύρο το μαλλί, πάλι ηλίθια θα είσαι' και μου λέει:
"Αυτός είναι ο Πλούταρχος βρε ζώον! Γιατί δεν ανοίγεις ποτέ την τηλεόραση να ξε-στραβωθείς και λίγο;"
Μένω να κοιτάω το γυαλί σαν τον χάνο, διότι συνειδητοποιώ ότι μια χαρά είναι ο άνθρωπος, πάρα πολύ συμπαθητικό και γλυκό παιδί, ούτε ριγέ πουκάμισα με λελουδέ βούλες φορούσε, ούτε γυαλιστερά παντελόνια, τα νύχια του ήταν όλα κομμένα στη ρίζα, φτου, φτου, μια χαρά, μάτι να μην τον έπιανε...
"Τι λε’ ρε παιδί μου", έμεινα να μονολογώ την ώρα που η κολλητή μου με κοιτούσε με την ίδια φρίκη που θα κοίταζε κι ένα σπασμένο νύχι.
Και ήρθε η γιορτή μου. Και πάμε όλοι στο μαγαζί που τραγουδούσε. Και ξεκινάει το πρόγραμμα. Μέχρι να πούμε μία κουβέντα με την παρέα, να πιούμε από ένα ποτό και να φάνε κι όσα ξηρά καρπά προλαβαίνανε (πεινούσα και τα είχα τσακίσει σε χρόνο ρεκόρ), πέρασε η ώρα. Σβήνουν τα φώτα, κατεβαίνει μία σκάλα από κάπου ψηλά, ανάβουν κάτι μπλε, σβήνουν κάτι κόκκινα, ξεκινάει η ορχήστρα, βλέπω ξαφνικά τον κόσμο να έχει σηκωθεί όλος όρθιος.
Βλέπω μία φιγούρα με το κεφάλι μισο-σκυμμένο να κατεβαίνει τη σκάλα και να κάθεται στα τελευταία σκαλοπάτια της. Ανάθεμα κι αν θυμάμαι ποιό τραγούδι είχε πει. Είχα μείνει έκπληκτη με την υποδοχή που του έκανε ο κόσμος. Είχα μείνει έκπληκτη με τον ίδιο τον τραγουδιστή. Περίμενα να δω την εμφάνιση ενός σταρ και είδα ένα απλό παιδί ντυμένο με ένα λευκό καλοκαιρινό κοστούμι, να έχει αράξει εκεί, στα σκαλάκια, να κινεί το σώμα του σαν-σε-νανούρισμα δεξιά-αριστερά, να κοιτάζει τον κόσμο στα μάτια και να του χαμογελάει όλη την ώρα σαν να του κάνει καντάδα.
Έχω ένα χαρακτηριστικό σαν άνθρωπος. Όταν βλέπω ανθρώπους να χαμογελούν με την καρδιά τους αλλάζει η μέρα μου, η διάθεσή μου, ξεχνάω όλα τα στραβά και τ’ ανάποδα επί τόπου. Έχεις δει ποτέ άνθρωπο να σου χαρίζει το μεγαλύτερο, το πιο ζεστό του χαμόγελο; Είτε αυτός είναι ο παππούς που έχει ξεχάσει να βάλει τη μασέλα του, είτε το πιτσιρίκι της διπλανής πόρτας που τα βράδυα κοπανάει τους τοίχους σαν το διαβολεμένο και το πρωί ανοίγοντας την πόρτα του διαμερίσματος, σου σκάει ένα φαφούτικο 'Γεια θου'. Δεν είναι άκρως αφοπλιστικό; Δεν είναι εντελώς αυτόματη η αντίδρασή σου να χαμογελάσεις με τον ίδιο θερμό, φιλικό, άμεσο τρόπο;... Δεν θα κοιτάξεις τον άλλον μέσα στα μάτια εκείνη τη στιγμή για να του δείξεις ότι ετούτο που βιώνεις είναι αληθινό;
Θα μου πείς, 'Ρε κοπελιά, μπας και το παρατραβάς λίγο;' Κι όμως, εγώ αυτό λαμβάνω στην περίπτωση του Πλούταρχου. Και για να είμαι πιο ακριβής, στην δικιά του περίπτωση λαμβάνω συνεχόμενα 'κύματα' γνησιότητας και παλλόμενου ενθουσιασμού. Βλέπω έναν άνθρωπο που είναι φως φανάρι το πόσο πολύ γουστάρει αυτό που κάνει. Βλέπω έναν άνθρωπο που παθιάζεται με τον κόσμο που, κι αυτός με τη σειρά του, είναι παθιασμένος με τον ίδιο. Βλέπω παντού χαμόγελα, παντού αγκαλιές, παντού πλυμμήρα συναισθημάτων. Βλέπω έναν Πλούταρχο, να κατεβαίνει από την πίστα και να αρχίζει να χαιρετάει δια χειραψίας όλον τον κόσμο που έχει έρθει να τον δει, και στο κάτω, αλλά και στο πάνω διάζωμα του μαγαζιού, και στα μπροστινά, αλλά και στα πίσω –της γαλαρίας- τα τραπέζια. Τον βλέπω να δίνει το μικρόφωνο όχι σε έναν-δύο, αλλά σε πολλούς (καρα-φάλτσους) θαυμαστές του, να στέκεται επάνω στη σκηνή, να τους ακούει να τραγουδούν, και τελικώς να γελάει, να υποκλίνεται την ώρα που του επιστρέφουν το μικρόφωνο και να τους χειροκροτάει. Βλέπω έναν άνθρωπο που σέβεται και τιμά το κομμάτι ψωμί που βγάζει (ΟΚ, τα καρβέλια ψωμί που βγάζει – δεν έχει σημασία), και που σέβεται πάνω απ' όλα τον κόσμο που πάει να τον δει. Κι αυτό είναι απλά φανερό.
Βλέπω έναν άνθρωπο που είναι παντρεμένος χρόνια, με δύο παιδιά και μία οικογένεια που προσπαθεί να κρατήσει μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, με καθαρό βλέμμα κι ένα χαμόγελο που τον ακολουθεί ό,τι και να κάνει. Ένα επαρχιωτόπουλο με ήθος. Μία σεμνή παρουσία, που εμένα προσωπικά μου φαίνεται να λαμπυρίζει εμφανέστατα (μαζί με καμμιά-δυο άλλες εξαιρέσεις) μέσα σε ένα κύκλωμα γεμάτο έπαρση και μισαλλοδοξία.
Πώς είναι δυνατόν το κοινό ενός τέτοιου ανθρώπου, τόσο συνεπαρμένου και δοσμένου σε αυτό που κάνει, να μην είναι εξ’ ίσου συνεπαρμένο και πιστό; Πώς είναι δυνατόν μία τέτοια 'πάστα' ανθρώπου της νύχτας, τραγουδιστή, καλλιτέχνη, σκυλά, (έχω ακούσει και πολλά άλλα - όπως θέλετε πείτε τον) να μην έχει ήδη κατά κάποιον τρόπο αφήσει το στίγμα του; Του οποίου η έκφραση, για όλους εμάς που ανήκουμε στους θερμούς οπαδούς του, ζωγραφίζεται στα δικά μας πρόσωπα, κάθε φορά που τον βλέπουμε να τραγουδάει, υπό τη μορφή ενός τεράστιου χαμόγελου;
Έχω ακούσει κιθαρίστα Ελληνικού ροκ συγκροτήματος να μου μιλάει με δέος για την Δέσποινα Βανδή, της οποίας τραγούδια άντε να ήξερε ο ίδιος κανα-δυο με το ζόρι. Γιατί; Επειδή την είχε δει να προετοιμάζεται για μία συναυλία στο Λυκαβηττό μέσα στους 40 βαθμούς, αγνοώντας τη ζέστη, τον ιδρώτα, τη σκόνη και την κούραση.
"Μ*λ*κ*, εμείς δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να παίξουμε εκεί πέρα κάτω υπό αυτές τις συνθήκες!..."
Το τί θα κάνει κλικ στον καθένα μας για έναν άνθρωπο ή μία κατάσταση είναι άκρως σχετικό, υποκειμενικό, ίσως ακόμα και προσωπικό. Μην πω δηλαδή ότι τελικά, πάνω απ’ όλα είναι προσωπικό.
Bottom line:
Γουστάρω τον Πλούταρχο επειδή είναι πρώτ' απ' όλα αληθινός, επειδή είναι πολύ καλός σ΄αυτό που κάνει, επειδή τ' αγαπάει, κι επειδή μου δίνει την αίσθηση ότι αν πιάσουμε ποτέ την κουβέντα μπορεί επάνω στον καφέ και το ταβλάκι να βγούμε και μακρυνά ξαδέρφια.
(α ναι, μην ξεχάσουμε και το γεγονός ότι είμαι και μία λαϊκιά...)
Μπορώ να πω ότι το φχαριστήθηκε η ψυχή μου. Μαζέψτε τις τομάτες να κόψουμε μία δροσιστική σαλατούλα τώρα, που είναι και της εποχής...
posted by mindstripper @ 7/14/2005 07:13:00 pm
| |
Έρχεται
Όλο το πρωί ο αέρας μου μύριζε θάλασσα και αντηλιακό.
Τώρα ακούω τα μπουμπουνητά να πλησιάζουν.
Μυρίζει γρασίδι.
posted by mindstripper @ 7/14/2005 11:31:00 am
| |
Κακές συνήθειες
Επειδή το σηκώνει κι ετούτη η ώρα, ας ταξιδέψουμε λίγο... ;)
Κακές συνήθειες - Μίλτος Πασχαλίδης
Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ και μια ζωή στα πόδια να το βάζω
Μα ότι μας δένει στα παλιά είν' οι κακές συνήθειες
το νοιώθω τώρα καθαρά πώς είν' αργά γι αλήθειες
πώς είν' αργά γι αλήθειες...
Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέμματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο...
Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ στα λάθη μου φτηνά να τη γλυτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω
Μα ότι μας δένει στα παλιά είν' οι κακές συνήθειες
το νοιώθω τώρα καθαρά πώς είν' αργά γι αλήθειες
πώς είν' αργά γι αλήθειες...
Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέμματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο...
posted by mindstripper @ 7/14/2005 02:13:00 am
| |
Wednesday, July 13, 2005
Τhe truth is out there
...κι εγώ είμαι μέσα στους τέσσερις τοίχους να κοιτάζω μία οθόνη.
- Όχι, δε θέλω διακοπές.
- Ούτε λεφτά.
- Δε θέλω καν να δω από κοντά τον Del Toro.
Θέλω μία μπακαλιάρο σκορδαλιά.
Σταδιάλα...
posted by mindstripper @ 7/13/2005 03:46:00 pm
| |
Tuesday, July 12, 2005
Kαληνύχτα Αθήνα...
posted by mindstripper @ 7/12/2005 12:10:00 am
| |
Monday, July 11, 2005
Δεν ξανασβήνω spam
Ρίχνω τέτοιο γέλιο κάτι ώρες...
Έρχομαι σήμερα στη δουλειά αργοπορημένη και με την Δευτεριάτικη μουρμούρα στο στόμα.
"Κι αυτό το κινητό ρε παιδί μου! Χάλια αφύπνιση έχει!..." (βέεεβαια!... θα έπρεπε την ώρα που πάω να τo απενεργοποιήσω να βγάλει μία σφυρούκλα μέχρι το ταβάνι και ν’ αρχίσει να με κοπανάει – να σού 'λεγα μετά αν θα ξύπναγα στην ώρα μου ή όχι).
Στρώνομαι στο γραφείο μου... Βαριέμαι πολύ. Και νυστάζω άλλο τόσο. Δουλειά έχω, Δόξα το Θεό. Αλλά ποιός την κάνει είναι το θέμα. Η ώρα περνάει. Εκεί που κάθομαι και κοιτάζω την οθόνη μου με το νυσταγμένο ηλίθιο βλέμα της αγελάδος, ακούω το χαρακτηριστικό "Του-ρουουου" των Windows. Και βλέπω το 28ο spam mail να σκάει μύτη στο Outlook.
Τίτλος: "improved Viagra in discreet packages".
Σηκώνω το φρύδι. Tι λε’ ρε παιδί μου... Είναι και discreet τώρα; Δηλαδή πώς; Σου το στέλνουνε καμουφλαρισμένο μαζί με τον τιμοκατάλογο του ΙΚΕΑ; Ξυπνάει το διαόλι μέσα μου (είναι κι αυτή η άτιμη η ζέστη...)
Το ανοίγω. Διαβάζω την εισαγωγή:
Tired of being left out?
Want to experience that amazing feeling of being a real man again?
(πφφφφφφφφφ...)
Μην κοροϊδεύεις μαρή. Αμέιζινγκ φίλινγκ σου λέει ντε... Διάβαζε.
Βλέπω εκεί πέρα τη φωτογραφία ενός γιατρού, κάτι δίστηλα με τιμές-προσφορές και καθώς φτάνω στο τέλος του μηνύματος και διαβάζω την τελευταία γραμμή, μένω με το στόμα ανοιχτό:
Where can a person be better than in the bosom* of their family.
Παρακαλώ;
Καλέ ετούτος είναι ποιητής!...
Μπαίνω σε mode ντετεκτιβίστικο. Είναι κληρονομικό, τό ‘χω πάρει από τη μάνα μου (βλέπει πολύ Λιακό). Πάω στο spam folder που χώνω τα διάφορα που ξεγλιστρούν από το γενικό φιλτράρισμα κι αρχίζω και ανοίγω spam mail ένα ένα με τη σειρά (ποιός να μου τό ‘λεγε κάποτε και να το πίστευα κιόλας)...
Ήταν φοβερό. Σε πολλά από αυτά η τελευταία γραμμή του κειμένου –σαν υπογραφή- ξεχώριζε από τα υπόλοιπα γραφόμενα και προς μεγάλη μου έκπληξη, ουδεμία σχέση είχε (συνήθως) με το υπόλοιπο τσοντο-διαστροφο-σεξο-νιανιά περιεχόμενο. Ακολουθούν τα καλύτερα που βρήκα:
Libido is a familiar beast to man, and signifies love.
Honor is simply the morality of superior men.
Life is a dead-end street.
It's a sign of mediocrity when you demonstrate gratitude with moderation.
Happiness is reflective, like the light of heaven.
Τί μπλογκς και κουραφέξαλα! Οι αληθινοί φιλόσοφοι είναι αλλού.
The future is in spamming.
*bosom = στήθος
Viagra - Just do her!
posted by mindstripper @ 7/11/2005 04:01:00 pm
| |
Sunday, July 10, 2005
Saturday, July 09, 2005
Τάνια Τσανακλίδου: Respect.
Χθες βράδυ λοιπόν, καθόμουν και έκανα ζάπινγκ στο χαζο-κούτι.
Εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω στην εκπομπή "Στα Άκρα" με οικοδέσποινα την Βίκυ Φλέσσα στη ΝΕΤ, η οποία προβαλόταν σε επανάληψη (όχι, δεν κάνω διαφήμιση, μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά που στρώθηκα να δω την συγκεκριμένη εκπομπή στην τηλεόραση).
Καλεσμένη η Τάνια Τσανακλίδου. Μία γυναίκα, μία τραγουδίστρια, μία αναμφισβήτητα μεγάλη και αξιοπρεπέστατη μορφή στο Ελληνικό τραγούδι, που όμως εμένα προσωπικά για κάποιο λόγο ποτέ δεν ήταν από τις αγαπημένες μου.
Η κυρία Τσανακλίδου απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ από μικρή σε κουβέντες γύρω από το όνομά της, είχε ανέκαθεν δύο ειδών θαυμαστές, αυτούς των δύο άκρων - ποτέ μίας μέσης κατάστασης. Είναι αυτοί που την ακολουθούν πιστά και λατρεύουν την φωνή και την σκηνική της παρουσία, και είναι κι αυτοί που απλά η συγκριμένη καλλιτέχνις δεν τους αρέσει και δεν έχουν ασχοληθεί. Εγώ ανήκω στο δεύτερο είδος, επειδή αυτό το τρεμούλιασμα στην φωνή της –το οποίο βέβαια είναι το μεγαλύτερο μελωδικό χαρακτηριστικό της- δυστυχώς ποτέ δεν κατάφερε να με συνεπάρει. Είναι αυτό που θα έλεγε ίσως κάποιος "υποκειμενικά κριτήρια"...
Ξεκίνησα να βλέπω την συνέντευξη αφηρημένα στην αρχή. Όμως, μέσα σε δέκα λεπτά, η μορφή της με είχε απορροφήσει καθολικά. Έβλεπα μπροστά μου μία Κυρία, η οποία από τη μία στιγμή στην άλλη μεταμορφωνόταν από μία αυστηρή γυναίκα-κριτής (καθ’ όλα σωστή και με επιχειρήματα), σε ένα μικρό κορίτσι που όταν χαμογελούσε (και χαμογελούσε συχνά), φώτιζε όλο του το πρόσωπο. Κι εκείνη την ώρα, εγώ που την έβλεπα, συνέλαβα τον εαυτό μου να παρακολουθεί αυτά που έλεγε με μία πρωτοφανή προσμονή και έναν θαυμασμό πέρα για πέρα γνήσιο, που είχα πολύ καιρό να νοιώσω για έναν άνθρωπο του θεάματος (και όχι μόνο). Η υπερβολή που -θα μπορούσε κάποιος να πει ότι- εξέπεμπε, ήταν πέρα για πέρα αληθινή, δεν υπήρχε ίχνος υποκρισίας ή θεατρινισμού επάνω της. Ήταν τόσο ειλικρινής στις απαντήσεις της προς την Βίκυ Φλέσσα που προς στιγμήν, ακόμα και μένα, που τέτοιους ανθρώπους τους επιδοκιμάζω πάντα χωρίς δεύτερη κουβέντα, με φόβησε...
Μίλησε για το μεγαλείο της ζωής με έναν τρόπο που μόνο από ανθρώπους καθημερινούς, μεροκαματιάρηδες και θριαμβευτικά επιζώσαντες από πολλά σκατά και χαστούκια θα το περίμενα. Μίλησε για πράγματα μικρά και καθημερινά και ήταν σαν να είχε στρέψει εκείνη την ώρα το βλέμα της στους ανοιχτούς ουρανούς κι έκανε την προσευχή της. Μίλησε για την δικιά της τη γενιά που πήρε την εξουσία στα χέρια της και "έχει καταστρέψει τα πάντα", αναφερόμενη σε πολιτικούς, δημοσιογράφους και πάσης φύσεως "ειδικούς" που μας περιστοιχίζουν.
Μίλησε για τους ανθρώπους που δεν είναι πια ευτυχισμένοι...
"Είναι ευτυχισμένα τα σημερινά παιδιά κυρία Τσανακλίδου;"
"Πώς να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά όταν δεν είναι οι ίδιοι οι γονείς τους;" αφοπλιστικό το κρυστάλλινο χαμόγελο στο πρόσωπό της...
"Οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται να πεθάνουν. Οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται να ζήσουν."
Κυρία Τσανακλίδου, μπορεί η φωνή σας να μην με συνεπήρε ποτέ, αλλά η παρουσία σας και μόνο ανάμεσά μας, τιμάει τουλάχιστον εμένα σαν άνθρωπο και με βοηθάει να διατηρώ ακόμα την πίστη μου στα ανθρώπινα πρότυπα.
Υποκλίνομαι μπροστά σας...
posted by mindstripper @ 7/09/2005 06:17:00 pm
| |
Friday, July 08, 2005
Θα ήθελα...
 |
...να ήμουν πάλι 10 χρονών.
Tότε που η λέξη "πόλεμος"
σήμαινε ότι η καλύτερή μου φίλη
δεν θα μου μιλούσε
για δύο ολόκληρες μέρες. |
posted by mindstripper @ 7/08/2005 02:46:00 pm
| |
Thursday, July 07, 2005
Δεν ξέρω...
...αν θα τολμήσω να ανοίξω την τηλεόραση απόψε το βράδυ... :(
Κουράγιο Λονδίνο.
posted by mindstripper @ 7/07/2005 03:20:00 pm
| |
Ντροπή μου
Μπαίνω στο ασανσέρ με την τσίμπλα στο μάτι. Έχω βάλει και τα γυαλιά ηλίου η ψωνάρα, για να μη μου έρθει απότομο το φως του ηλίου.
Είναι λίγο αργόστροφος ο ρημαδιασμένος ο ανελκυστήρας, μένω κι εγώ λίγο στα ψηλά... έχω ξεχαστεί να ζουλάω ένα σπυράκι στον καθρέφτη, με στυλ Σουάρζενέγκερ. Εκεί που το έχω στριμώξει τσακ!... ελαφρά αναπήδηση του θαλάμου.
Ώπα, συμμαζέψου, μπαίνει κι άλλος.
Άντε τώρα να ξαναπετυχαίνω το σπυρί στον καθρέφτη του αυτοκινήτου...
Αλλά μου έφυγε γρήγορα ο προβληματισμός.
Σε χρόνο μηδέν, σαν σε σκηνή θρίλλερ, η μία από τις δύο λάμπες-σποτ (που ακόμα λειτουργούσαν από το σύνολο των τεσσάρων που υπήρχαν) καίγεται με το που ανοίγει η πόρτα!
Εδώ θα ανοίξω μία μικρή παρένθεση.
Είμαι άνθρωπος που φοβάται το σκοτάδι, αλλά υπό όρους. Δηλαδή... κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, σβήνω όλα τα φώτα, κλείνω όλα τα παραθυρόφυλλα. Στο δωμάτιο που κοιμάμαι δε θέλω να μπαίνει ούτε αχτιδούλα φωτός. Όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αγγλία, είδα κι έπαθα να μάθω να κοιμάμαι χωρίς πατζούρια. Όμως, αν παραδείγματος χάρην, πάω πολύ βαθυά στη θάλασσα και ξαφνικά κοιτάξω προς τον (σκουροπράσινο) βυθό, παθαίνω μία κρίση πανικού κι αρχίζω να κολυμπάω προς την ξηρά σαν την παλαβή που την κυνηγάνε με ψαροντούφεκο. Αν επίσης βρίσκομαι σε μικρών διαστάσεων χώρο, κλειστό και όχι γνώριμο και σβήσουν τα φώτα, είμαι ικανή να αρχίσω να τραγουδάω την «Ιτιά» προκειμένου να μη χάσω την ψυχραιμία μου (ευκαιρία να δοκιμαστεί κάτω από την περίσταση και η ψυχραιμία των άλλων). Αυτή η αίσθηση του υπαρκτού κενού στον χώρο και του εαυτού μου απλά να υπάρχει τυχαία κάπου μέσα σ’ αυτόν, με κάνει να αισθάνομαι όπως θα αισθανόταν ένα μυρμήγκι την ώρα που βλέπει ένα Timberland νούμερο 46 να κατεβαίνει ουρανοκατέβατο στο κεφάλι του.
Κοινώς, κλάνω πατάτες.
Κλείνει η παρένθεση.
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, καθώς ο ανελκυστήρας είχε σχεδόν συσκοτιστεί και είδα την πόρτα του να ανοίγει σαν μία σωτήρια πηγή φωτός, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να δώσω μία και να βγω έξω. Αλλά συκρατήθηκα.
Είσαι σοβαρή κοτζάμ γαϊδούρα?Αυτοί στο Μακεδονία κάθε βράδυ τόσα πράγματα κάνουνε...
Βλέπω δύο μάτια μαύρα κι άραχνα ανάμεσα σε δύο μαύρους, κατάμαυρους κύκλους να με κοιτάνε με βλέμμα φονικό, κάτω από μία λιγδιασμένη φράντζα. Σκέφτομαι αστραπιαία τί έχω μαζί μου μέσα στην τσάντα, που θα μπορούσε να μου χρησιμεύσει σαν όπλο.
- Κραγιόν - εδώ γελάμε
- Στυλό - ναι καλά
- Η μαγική κασσετίνα - που έχει μέσα όλα τα σκατολοϊδια, από ταυτότητα και δίπλωμα μέχρι τα κουπόνια του Dia και την απόδειξη από το συνεργείο που την κρατάω επίτηδες, για να την βλέπω όποτε τυχαία μπαίνω σε κάποιο κατάστημα ρούχων κι αρχίζω να ρίχνω μια ματιά...
- Το καινούργιο CD του Πλούταρχου – ναι είμαι μία κρυφή λαϊκω, έχω πάει και στο Μελά, εντάξει?
...............
Απελπισία.
Και στο καπάκι, βροχή οι σκέψεις:
Αχ, δεν θα προλάβω να δω τα αυγουλάκια του Μήτσου και της Τούλας να σκάνε...
Ίσως αν δει τον λογαριασμό του τηλεφώνου απλήρωτο και το πορτοφόλι μου με 10 ευρώ να με λυπηθεί.
Αν αρχίσω να τραγουδάω την Ιτιά μήπως?...
Τον κοίταξα καλύτερα. Ντυμένος στα μαύρα, καλοκαιρινό μποτάκι allstar, τσίτα όλα τα ρούχα πάνω του, αμάνικο μπλουζάκι, ένα τζην το οποίο είχε στάνταρ δύο χρόνια (τουλάχιστον) να μπει στο πλυντήριο, με ένα τατού να σκαρφαλώνει στην αριστερή πλευρά του λαιμού του κι άλλο ένα να του καλύπτει όλο το δεξί μπράτσο. Από τον τρόμο μου εκείνη την ώρα, ούτε που τους έριξα δεύτερη ματιά. Το πιο πιθανό έτσι κι αλλιώς, ήτανε να είχε ζωγραφισμένο κανέναν άγγελο μαχαιρωμένο μέσα στα αίματα, με το διάολο από πάνω του να κουνάει πανηγυρικά καμμιά τρίαινα...
Πιτσιρικάς είναι μωρή, ηρέμησε.
Πιτσιρικάς, ξε-πιτσιρικάς, στέκεται ακριβώς απέναντί μου με το πρόσωπό του ούτε στιγμή να αλλάζει έκφραση, βγάζει ένα ημιστρόγγυλο αντικείμενο στο μέγεθος της παλάμης του κατά έναν μαγικό τρόπο από κάπου κάτω από την μπλούζα του, και κοιτάζοντάς με έντονα (να μην ξεχνάμε ότι συνέχισα να φορώ το γυαλί ηλίου το βόιδι), το γυρίζει ανάποδα και το περιεργάζεται. Με μία απότομη κίνηση, ρίχνει μπροστά τη φράντζα, γυρίζει το κεφάλι προς την πόρτα του ανελκυστήρα και παράλληλα αρχίζω ν’ ακούω κάτι βρυχηθμούς, κάτι ουρλιαχτά και πολλά κλαπατσίμπανα. Κι εκείνη την ώρα νοιώθω τα γόνατά μου να λύνονται από την ανακούφιση καθώς για πρώτη φορά διακρίνω τα καλώδια από τα ακουστικά στα αυτιά του.
Δόξα το Θεό, μεταλλάς είναι το παιδί!...
Και μου κράτησε και την πόρτα βγαίνοντας πρώτος, για να περάσω.
Και λέω εγώ τώρα... Αυτό το μποτάκι το allstar να μην μου «κάνει» τίποτα?... Κι εγώ έτσι ήμουν κάποτε...
Σα δε ντρέπομαι. Ακόμα με τρώνε οι τύψεις.
posted by mindstripper @ 7/07/2005 01:55:00 pm
| |
Tuesday, July 05, 2005
Αυθόρμητα λόγια
(Φιλοσοφικές ανησυχίες με μουσική υπόκρουση -και αφετηρία- τη φωνή της Μαρινέλας).
- Αυτά τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας... τί θα ακούνε μετά από είκοσι χρόνια? Πού θα πατάνε, τί θα έχουν να τους ταξιδεύει, τί μουσικές θα έχουν να θυμούνται, τί θα κρατήσουν μέσα τους από μας, τους γονείς τους? Εμείς, όπως και να το κάνεις, έχουμε κρατήσει πολλά από τους δικούς μας. Θέλαμε δεν θέλαμε...
- Μα γιατί... φοβάσαι το μέλλον?
- Όχι. Φοβάμαι το παρόν.
Ο συνάδελφος έβαλε τα γέλια, αλλά εγώ το είπα σοβαρά.
posted by mindstripper @ 7/05/2005 07:17:00 pm
| |
Just let yourself be
Be calmI've seen things you people wouldn't believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tanhauser gate. All those moments will be lost in time like tears in rain. Time to die.
Bladerunner
Be innocent
Have you found God yet, Gump?
I didn't know I was supposed to be looking for him sir.Forrest Gump
Be smart
The greatest trick the devil ever pulled was convincing the world he didn't exist.Usual Suspects
Be angry
Wanting people to listen, you can't just tap them on the shoulder anymore. You have to hit them with a sledgehammer, and then you'll notice you've got their strict attention.Se7en
Be spontaneous
It's a great thing when you realize you still have the ability to surprise yourself.American Beauty
Be strong
It's hard to let go, isn't it?
Yes it is, Bill.
What can I tell you. That's life.Meet Joe Black
Be happy
So what happens after he climbs up and rescues her?
She rescues him right back.Pretty Woman
posted by mindstripper @ 7/05/2005 12:07:00 pm
| |
Monday, July 04, 2005
Friday, July 01, 2005
Take me back
to my boat on the river (and I won't cry out any more)
posted by mindstripper @ 7/01/2005 10:52:00 pm
| |
Επέτειος
Από το πρωί έχουμε ξεσκιστεί να στέλνουμε mail μεταξύ μας, οι συνάδελφοι που τέτοια μέρα πέρισι είχαμε ξυπνήσει στο Πόρτο της Πορτογαλίας.
- ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ!!
- Εγώ λέω σε τέσσερα χρονάκια να κάνουμε ένα re-union, στο λιμάνι του Πόρτο για ψαράκι!
- Basika egw to ksexasa. Wraies oi Sardeles sta karvouna kai oi mpures sto potami kai to kypelo kalo htan.
Α ρε χρόνε, μερικές φορές θα έπρεπε να μπορούσες να γυρίσεις πίσω...
Καλό μήνα. :)
posted by mindstripper @ 7/01/2005 11:35:00 am
| |
