Αυθόρμητα λόγια
(Φιλοσοφικές ανησυχίες με μουσική υπόκρουση -και αφετηρία- τη φωνή της Μαρινέλας).- Αυτά τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας... τί θα ακούνε μετά από είκοσι χρόνια? Πού θα πατάνε, τί θα έχουν να τους ταξιδεύει, τί μουσικές θα έχουν να θυμούνται, τί θα κρατήσουν μέσα τους από μας, τους γονείς τους? Εμείς, όπως και να το κάνεις, έχουμε κρατήσει πολλά από τους δικούς μας. Θέλαμε δεν θέλαμε...
- Μα γιατί... φοβάσαι το μέλλον?
- Όχι. Φοβάμαι το παρόν.
Ο συνάδελφος έβαλε τα γέλια, αλλά εγώ το είπα σοβαρά.
posted by mindstripper @ 7/05/2005 07:17:00 pm
3 Comments:
εγώ πάλι φοβάμαι το παρελθόν ...
πολύ σωστή!!
α ναι ωραίο το καινούργιο design!!
;-)
Μανιφέστε, ακόμα χειρότερα...
Blogarismenh, thank you βρε :)
Post a Comment
<< Home