Πάρτυ νοσταλγίας
Είναι συγκινητικό. Τα πιτσιρίκια που έχουν απόψε πάρτυ απέναντι παίζουν μια χαρά μουσικούλα. Το να ακούσω σε πάρτυ εφηβικό Bryan Adams και Everything I do, I do it for you, 15 χρόνια μετά (να δεις που μπορεί να είναι και παραπάνω), ούτε που θα το περίμενα. Φτου, φτου στα παιδιά...Και αυτόματα γυρίζω πίσω.
Τότε που όλα τα κοριτσάκια είμασταν καψούρες με τον Kevin Costner, ακούγαμε Galaxy είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και η μία μου η κολλητή, η Β., είχε μόλις πάρει το δίπλωμα και κυκλοφορούσαμε με το αυτοκίνητο του αδερφού της. Ανεβαίναμε Πετρούπολη, σ’ ένα μέρος που τότε βλέπαμε αλεπούδες ενώ τώρα τα εστιατόρια βγάζουν έξω καρέκλες σκηνοθέτη για να απολαμβάνουν οι πελάτες τη θέα με την άνεσή τους. Αγοράζαμε πίτες-γύρο και μπύρες, παίρναμε μία παλιά ψάθα που έβοσκε μόνιμα στο πορτ-μπαγκάζ του Σιβίκ, και τη στρώναμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο που είχε πιο πολύ χώμα και όχι τόσες τσουκνίδες (έπρεπε να έχω κι εγώ καθαρό οπτικό πεδίο για τα ζωύφια – διαφορετικά οι περαστικοί θα έβλεπαν κάθε τόσο μία τρελή να χοροπηδάει σαν την κατσίκα και να φωνάζει "σκότωσέε τοοο, σκότωσέεεεε τοοοοοο"). Στην αρχή ντρεπόμασταν και φοβόμασταν και μια σταλιά επειδή είμασταν οι μόνες που καθόμασταν εκεί. Αργότερα όμως άρχισε να σκάει μύτη όλο και περισσότερη πιτσιρικαρία. Χωρίς πολύ φασαρία, ο καθένας είχε τη γωνιά του. Και όλες οι φάτσες ήταν γνωστές, της ευρύτερης περιοχής. Σαν να υπήρχε μία μυστική συμφωνία να μείνει εκείνη η τοποθεσία κρυφή, να την πούμε σε όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους γινότανε. Άλλωστε, όλοι μαζευόμασταν εκεί για έναν λόγο: για το σούρουπο. Για να δούμε την Αθήνα να αλλάζει πρόσωπο και να μεταμορφώνεται από ξερακιανή καμπουριασμένη γερόντισσα σε δροσερή νεράιδα της νύχτας με εκατομμύρια πούλιες κι αυγερινούς ν’ αστράφτουν επάνω στο αραχνοϋφαντό της φόρεμα... Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον...
Γιατί τώρα ξέρω ότι δεν είμασταν εκεί μόνο και μόνο γι αυτό. Είμασταν εκεί για να αρχίσουμε να παρατηρούμε τον χρόνο που πέρναγε, για να σχεδιάσουμε τα χρόνια που ερχόντουσαν, να αναλύσουμε και να στήσουμε στον τοίχο την αβεβαιότητα των χρόνων εκείνων, των σπουδών μας, το τί θα κάναμε, ποιές και τί θα είμασταν σε 5-10 χρόνια από κείνη την ώρα. Είμασταν εκεί για πράγματα που δεν θα σκεφτόμασταν ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση κάποτε να νοσταλγήσουμε: την αθωότητά μας, την ευπιστία μας, την ανεμελιά μας, την δίψα μας και την όρεξή μας για ζωή, την απλότητα των σκέψεών μας, το άσπρο και το μαύρο που ήταν τα μόνα που υπήρχαν στο μυαλό μας και στις πράξεις μας ακόμα. Θα μιλούσαμε για τα αγόρια που είμασταν ερωτευμένες και το μόνο που θα τολμούσαμε να ονειρευτούμε ήταν ένα φιλί. Τότε ακόμα κοκκινίζαμε και με την ιδέα ότι θα υπήρχε περίπτωση το αγόρι μας να μας φιλήσει, ξέρεις... πώς φιλούσαν όλοι αυτοί στην τηλεόραση κι ανοίγαν το στόμα τους... μπλιαχ!... Σιγά μην κάναμε ποτέ εμείς τέτοια πράγματα!
Και τέτοια πράγματα κάναμε, και τον ενθουσιασμό μας μάθαμε να δαμάζουμε, και την ευπιστία και την αθωότητά μας την βάλαμε σ’ ένα μπαούλο, το κλειδαμπαρώσαμε και πετάξαμε το κλειδί από το παράθυρο του 12ου ορόφου, και μετά σπουδάσαμε, βρήκαμε δουλειά, φάγαμε πολλά χαστούκια, ζήσαμε αυτά που έπρεπε να ζήσουμε για να μάθουμε να διαχωρίζουμε το αληθινό από το ψεύτικο, το βλέπω από το εθελοτυφλώ, το συγχωρώ από το υποχωρώ, ανεξαρτητοποιηθήκαμε, κυνηγήσαμε στόχους που είχαμε βάλει κάποτε σε κείνη τη γωνίτσα και τους στριμώξαμε... όχι όλους, αλλά αρκετούς.
Ακόμα δυσκολευόμαστε να συμβιβαστούμε με αρκετά γκρίζα. Πού και πού, εγώ μπορεί από αντίδραση να το γυρίσω στο μαύρο και το άσπρο. Αλλά μόνο για τον εαυτό μου. Για τους άλλους δεν είναι δίκαιο. Άσε που κι εγώ στο γκρι θα επιστρέψω στο τέλος, αλλιώς δεν πρόκειται να τα βγάλω πέρα και το ξέρω.
Ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, όχι τόσο συχνά πια αλλά δεν έχει σημασία, θα βρεθούμε με την Β. για να δούμε για άλλη μία φορά την Αθήνα που θέλουμε να δούμε. Εκείνη την όμορφη κοπέλα που βάζει κάθε βράδυ τα καλά της, κι αφήνει τα μαλλιά της να πέφτουν σαν χείμαρρος πάνω στους ώμους της.
Κι όλα τα γκρίζα θα φύγουνε.
Θα έρθει το μαύρο, το σκοτεινό πέπλο της νύχτας, που μας κάνει εύθραυστους κι αδύναμους. Αυτό που μετά από λίγες ώρες θα δώσει τη θέση του στο λευκό, λυτρωτικό φως της μέρας, που καθαρίζει το μυαλό μας και μας κάνει πιο δυνατούς.
Τα πιτσιρίκια παίζουν το Listen to your heart από τους Roxette.
Είναι βαλτά τα παλιόπαιδα.
Νά 'ναι καλά τα παλιόπαιδα...
Νύχτα καλή.
posted by mindstripper @ 7/28/2005 01:00:00 am
5 Comments:
Έτσι εξηγούνται και τα γκρίζα φόντα του blog;
Διηγείσαι πολύ ωραία, mindstripper. Παρόλο που προφανώς εξιδανικεύεις πολλά πράγματα, το κάνεις με έναν πολύ γλυκό τρόπο.
Εμένα πάντως δε μου αρέσει το γκρί σε μεγάλες επιφάνειες. Eκτός κι αν είναι desktop. Αν είναι σημείο εκκίνησης για να παίξει κανείς με τα χρώματα ή σημείο αναφοράς...
Μια πρώιμη καλημέρα πάλι.
καλά τα λες mindstripper! Τα χρόνια της αθωότητας!Ωραία..τώρα τι κάνουμε μου λες;
Χμ... Eryx-t, δεν το είχα σκεφτεί έτσι για τα γκρι του μπλογκ. Καθώς ούτε εγώ το προτιμώ ιδιαίτερα. Το θεώρησα ξεκούραστο στο μάτι και λίγο πιο ζεστό από το ψυχρό (κατ' εμέ) κάτασπρο που κυκλοφορεί ως στερεότυπο στο web. (Λες;...) :P
Eξιδανικεύω; Μπα... είναι η κώφωση που είπαμε πριν από λίγο καιρό. Αυτό και η τάση μου κάτι ώρες -όταν δεν μπορώ να ταξιδεύω- να νοσταλγώ. ;)
Ρε συ Blogarismenh, ερωτήσεις είναι αυτές που μου κάνεις τώρα; Αφού εσύ την βρήκες τη λύση και δεν το ξέρεις σου λέω... Ερωτεύτηκες! Άστα όλα τ' άλλα, είναι μικρά γράμματα τώρα. :)))
Τα παιδιά ξέρουν...Καλως βρεθήκαμε :-)))
Καλώς τονα. ;))
Post a Comment
<< Home