@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Archives

Monday, January 30, 2006

Στιγμή μία...

Στιγμή κοινή.
Στιγμή μοναδική.
Στιγμή ανεπανάληπτη.




Στιγμή φευγάτη.

posted by mindstripper @ 1/30/2006 11:10:00 pm  | 15 Comments | 

Sunday, January 29, 2006

Burnout

Κι έρχεται η ώρα για άλλη μία φορά που συνειδητοποιώ πώς όσους κόπους έχω κάνει να απολυμάνω το μυαλό μου, αυτό ακόμα δεν έχει συμβεί.

Έρχεται η ώρα που ένα απλό μήνυμα λειτουργεί ως καθρέφτης της ψυχής, την οποία κάθομαι και παρακολουθώ με οργή και περιφρόνηση να σερνεται μπροστά στα πόδια μου συρρικνωμένη και φοβισμένη. Ακόμα.

Αυτός ο κύκλος είναι πολύ μεγάλος, αυτή η στροφή μου φαίνεται ατελείωτη, αυτοί οι μικροί άνθρωποι που φορούν στο κεφάλι τους ένα στέμμα από ανακυκλώσιμη κονσέρβα μου φαίνονται να ικετεύουν για ένα βλέμμα αλήθειας κι έναν λόγο ψεύτικο, κι εγώ είμαι ακόμα πιο μικρή, επειδή νομίζω πως μπορώ να κουμαντάρω το μέσα μου καλύτερα από αυτούς.

Γι αυτήν την αλαζονεία επιβάλλεται ταπείνωση.

Κι όταν, μέσα σε δυο στιγμές, ο αγγελιοφόρος του κακού μεταμορφώνεται σε προσωπικό σωτήρα, τότε σκέφτομαι ότι κάτι καλό έχω κάνει. Το κακό ξεπλένεται με μία αγκαλιά και η ταπείνωση είναι η μεγαλύτερη λύτρωση που μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Σε κοροϊδεύω. Δεν εκθέτω την ψυχή μου εδώ μέσα. Αυτή εκθέτει εμένα.

Προς
Άγνωστος αριθμός
"Σ' αγαπάω ακόμη. Χρόνια πολλά."

Βαθιά ανάσα.



Όμορφος ήλιος σήμερα...

posted by mindstripper @ 1/29/2006 04:32:00 pm  | 18 Comments | 

Friday, January 27, 2006

Κοπελιά...

...επειδή τέτοια ποστ δεν συγχωρούνται έτσι εύκολα... ;-)



Αφιερωμένο. Ειδικώς και γενικώς.

Αμήν.

posted by mindstripper @ 1/27/2006 12:47:00 pm  | 12 Comments | 

Tuesday, January 24, 2006

Μια χιονισμένη καθημερινότητα

Σήμερα στη δουλειά αυτο-σχολαστήκαμε όλοι λόγω χιονιού. Έτσι από το πρωί, πήγα στον Η. -που είναι με 39 πυρετό εδώ και δύο μέρες- μία δεύτερη δόση φαρμάκων και βιταμινών, τον τάϊσα με το ζόρι μισό κουλούρι (του είπα πώς αν δεν το έτρωγε, θα καθόμουν εκεί, πάνω από το κεφάλι του και θα του τραγουδούσα non-stop με χρονολογική σειρά όλα τα τραγούδια του Πλούταρχου, με καπάκι-εναλλαγή το Sussudio του Phil Collins), έκανα δουλειές στο σπίτι που όλο τις ανέβαλα (καλά το κατάλαβες, σιδέρωσα), μαγείρεψα κι ένα φαγάκι της προκοπής να θυμηθώ την παλιά ξεχασμένη τέχνη της μαγειρικής μου, έβαλα τα πλυντήριά μου που μπορεί να μη στεγνώσουν ούτε παρα-μεθαύριο αλλά το καλό με το σπίτι μου είναι ότι δεν έχω καμμία κυρά-Μαρία από απέναντι να μου ρίχνει κάθε τόσο λοξές υποτιμητικές ματιές περί αυτού, καθάρισα τους προκομένους τους παπαγάλους μου, έντυσα τα πιο ευαίσθητα λουλούδια στο μπαλκόνι μου με σακούλες σκουπιδιών μπας και την γλυτώσουν από την καταχειμωνιά απόψε (με απώλειες μερικών κλαδιών, αλλά έτσι είναι... η αγάπη πληγώνει :P)...

...και στο τέλος όλων αυτών, είπα να ανταμείψω τον εαυτό μου για τον κόπο του. Το μεσημεράκι κατά τις 4 λοιπόν, πήγα και είδα το Pride & Prejudice.

Προσωπικά, η ταινία αυτή μου άρεσε πάρα πολύ.
Και ήταν δύο τα πράγματα που μου αφήσαν, φεύγοντας, την πιο γλυκιά αίσθηση...

Το πρώτο ήταν ο εξελισσόμενος και κλιμακωτά σαρωτικός έρωτας της Lizzy Bennet (Keira Knightley) και εμού της ιδίας (αν είσαι γυναίκα και δεις την ταινία, θα με θυμηθείς) με την φυσιογνωμία, το χαρακτήρα και την εκφραστικότητα των ματιών του κυρίου Darcy (Matthew Macfadyen).

Το δεύτερο, ήταν το ζευγάρι ενός παππού και μίας γιαγιάς γύρω στα 75-80, ίσως και 85 (και δεν υπερβάλω καθόλου, πίστεψέ με), που κούτσα-κούτσα κλείσαν τα εισιτήριά τους λίγο πιο πριν από μένα, ανεβήκαν τα σκαλιά της αίθουσας μέχρι την πρότελευταία σειρά, και έκατσαν σχεδόν μπροστά μου για να απολαύσουν την ταινία, γελώντας και ψιθυρίζοντας με πολύ διακριτικό τρόπο μεταξύ τους αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια του έργου.

Κι ακόμα δεν ξέρω αν στον επίλογο, η συγκίνηση μου προήλθε από το τέλος της ταινίας κάθε αυτό, ή από τον παππού, ο οποίος έτσι όπως πέφταν στο βάθος οι τίτλοι του τέλους και η γιαγιά προχωρούσε μόνη της για να κατέβει τα σκαλιά, της φώναξε:

"Έλα δω, έλα δω, πού πας;"

Η γιαγιά γύρισε και τον κοίταξε με απορία.
Κι ο παππούς σιγά-σιγά, πηγαίνοντας στο πλευρό της, της είπε πιο σιγανά, προτείνοντας το μπράτσο του:

"Πιάσε το χέρι μου..."

posted by mindstripper @ 1/24/2006 09:31:00 pm  | 25 Comments | 

Monday, January 23, 2006

...like tears in the rain

Σήμερα είδα ένα περιστέρι πολύ γνωστό.



Στεκόταν, εκεί ψηλά, μόνο του εντελώς, κι αγνάντευε τον ουρανό και βρεχόταν από το νερό της βροχής που έπεφτε αλύπητα πάνω του. Μία στροφή μπορούσε να κάνει και θα σταματούσε να είναι εκτεθειμένο στο κρύο και τη βροχή. Αλλά, το πράγμα ήταν πεντακάθαρο, ετούτο το πλάσμα απολάμβανε αγέρωχο την οργή των ουρανών...



Roy, you 'd be proud...



posted by mindstripper @ 1/23/2006 12:22:00 am  | 22 Comments | 

Thursday, January 19, 2006

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη [του Μ.]

Για τον φίλο μου τον Μ., έχω γράψει και παλαιότερα. Από τότε που τον πήρα πρέφα ότι άρχισε να με "κατασκοπεύει", προσπαθώ να τον "ψήσω" να ανοίξει κι εκείνος ένα δικό του blog, χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής (αλλά δεν το βάζω κάτω τόσο εύκολα και το ξέρεις πολύ καλά αυτό κύριε κατάσκοπε). ;-)

Ο Μ. με επισκέφτηκε σπίτι μου προχθές βράδυ. Είχαμε αρκετό καιρό να τα πούμε από κοντά. Μου φάνηκε πως ήταν καλά όταν τον πρωτοείδα. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ήτανε...
Αλλά όχι, δεν θα βγει από το δικό μου το στόμα αυτή η ιστορία, δεν ξεκίνησα ετούτο το ποστ γι αυτόν τον σκοπό.
Θα βγει από το δικό του.
Για να δει κι ο ίδιος έτσι όπως θα διαβάζει τον εαυτό του μέσα από τούτο το μπλογκ, ότι δεν τον αγαπάω τόσο πολύ επειδή έτσι μας έκατσε ή επειδή απλά ταιριάξανε τα χνώτα μας όταν είμασταν νέοι και τρελαμμένοι.
Τον αγαπάω επειδή ακούει το μέσα μου.
Το άκουγε τότε, τ' ακούει και τώρα.
Κι αυτό ρε χαμένε, στο λέω πολύ συγκινημένη, γιατί έτσι με κατήντησες όταν διάβασα την τελευταία πρόταση του mail που μού 'στειλες λίγο πριν.

Και είναι αυτό το mail που ακολουθεί...

Αν είχα blog αυτο θα ήταν το σημερινό post:

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη
(Αρκάς)
ή
Γι αλλού κινήσαμε, γι αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει
(Ερρίκος Θαλασσινός)
ή
Αν είχα blog (M.)

Πήγα σε μια φίλη προχθές, καλή μου φίλη, ίσως τη μοναδική που έχω τώρα πια, στη δύσκολη εφηβεία των 39.

"Ρε συ", μου λέει, "μια χαρά σε βλέπω, (χέρια πόδια στη θέση τους) είσαι χαρούμενος, πετάς, γελάς, είσαι καλά όπως τότε παλιά που ήμασταν 27. Έχω χρόνια να σε δω έτσι."

"Ναι, έχεις δίκιο, έχεις χρόνια να με δεις έτσι, αλλά καλά δεν είμαι. Είμαι τρελαμένος, μόλις έφαγα χυλόπιτα, κι όμως δείχνω χαρούμενος, δείχνω ζωντανός, γελάω, μιλάω, τραγουδάω, χορεύω, καπνίζω."

Όταν φτάσεις στην Ιθάκη ή στη Θράκη (τέλος πάντων μικρή η διαφορά) και δέσεις κάβους στο λιμάνι, έχεις περάσει στην αντίπερα όχθη. Η ασφάλεια του λιμανιού σου χαρίζει γαλήνη, θαλπωρή, αγάπη. Οι άλλοι σε ζηλεύουν γιατί τα κατάφερες, είσαι από τους τυχερούς.

Κι εκεί που νομίζεις ότι έδεσες στον παράδεισο, σιγά-σιγά με τα χρόνια όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται. Το μίνι του πόθου φοράει τη ρόμπα της ρουτίνας, το ντεκολτέ της θαλπωρής ντύνεται με το σάβανο της καθημερινότητας κι εσύ νομίζεις ότι ζεις. Όλα κυλούν ήρεμα μέσα στη γαλήνη της οικογένειας, αλλά εσύ που γέλαγες, δε γελάς, εσύ που έγραφες δεν γράφεις, εσύ που μίλαγες δεν μιλάς. Είσαι ήσυχος κι αισθάνεσαι αυτάρκης. Επιβεβαιώνεις το ρητό των σοφών ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ωριμάζει, κατασταλάζει, ξέρει ότι έτσι θα είναι από εδώ και πέρα. Ασχολείσαι με δουλειές, δραστηριότητες, αθλήματα. Ίσως γιατί σου αρέσει, ίσως για να καλύψεις τα κενά σου, ποιός ξέρει.

Και μια μέρα ξυπνάς από το λήθαργο, γελάς, βρίζεις, συζητάς, αισθάνεσαι, γράφεις.

Την επομένη όμως πάλι δεν μπορεί να δουλέψει το μυαλό, πάλι δεν μπορείς να πιάσεις το μολύβι.

Και ξαναπέφτεις στο λήθαργο του συμβιβασμού.

Εξαιρετικά αφιερωμένο σ' όσους πορεύονται μόνοι στη ζωή και ψάχνουν την Θράκη τους.

Στο έχω ξαναπεί ότι ο χειρότερος φόβος στη ζωή μου όλη (εκτός από τους σεισμούς :-P) είναι να μην χάσω τους φίλους μου.
Εσύ, τον φόβο μου αυτόν, τον κάνεις πέρα.
Γιατί μερικά πράγματα ούτε οι συμβιβασμοί δεν μπορούν να τα υπονομεύσουν.
Μόνο εμείς οι ίδιοι.
(Χ)άιντε και θα σου πω καμμιά κουβέντα... Συγκινήθηκα και δεν κάνει στην ηλικία μου...
Τέλος.

Υ.Γ. Θ' αρχίσεις τώρα να το ετοιμάζεις αυτό το ρημάδι το μπλογκ; E;

posted by mindstripper @ 1/19/2006 04:20:00 pm  | 12 Comments | 

Monday, January 16, 2006

Καλοκαιρινή χαρά

Περπατώντας σε άδειους δρόμους την Κυριακή το μεσημεράκι, ένοιωθα τον κρύο αέρα να διαπερνάει τα ρούχα μου και να σέρνεται σαν παγωμένο, γλοιώδες ερπετό κατά μήκος της ραχοκοκκαλιάς μου.

Έφτασα έξω από μία παιδική χαρά.
Κοντοστάθηκα.
Χαρούμενα, ωραία χρώματα...
Ψυχή στο δρόμο γύρω μου.

Έβγαλα μία φωτογραφία.
Την κοίταξα και αυθόρμητα, τράβηξα το κεφάλι μου προς τα πίσω, με μορφασμό έντονης αποδοκιμασίας στο πρόσωπό μου.



Ξαφνικά, χαμογέλασα όπως θα χαμογελούσε κι ένα πιτσιρικάκι της άλλης πλευράς και άρχισα να πλησιάζω πιο κοντά και πιο κοντά και πιο κοντά...
"Έτσι την παθαίνουν οι πεταλούδες με το φως", σκέφτηκα.

Έβγαλα άλλη μία φωτογραφία.
Την κοίταξα φουσκωμένη σαν τροφαντό παγώνι από υπερηφάνεια.
Συνέχισα τον δρόμο μου σφυρίζοντας και τραγουδώντας.

Όταν έφτασα σπίτι, ο Η. με την Β. με ρωτήσαν γιατί άργησα.

"Είπα να κάνω μία βόλτα και πήγα από τον επάνω δρόμο σήμερα."
"Βόλτα μέσα σ' αυτό το κρύο; Πώς σού 'ρθε;"
"Ε, να μωρέ... αυτός ο δρόμος μου θυμίζει καλοκαίρι..."



Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά... ;-)

posted by mindstripper @ 1/16/2006 11:10:00 pm  | 16 Comments | 

Friday, January 13, 2006

Ευτυχία

Μάτια που σπινθηροβολούν τρυφερότητα,
η φωνή της Χ. -που φιλοξενώ αυτές τις μέρες- για καλημέρα,
η αγκαλιά του Η. που μυρίζει ουίσκυ και τσιγάρο στις 5 το πρωί,
ένα αεροπλάνο που θα μας φέρει πίσω την Β. έστω και για λίγο,
ο απόηχος της θωριάς του Μπάση να τραγουδάει με τσαμπουκά το "Κι έφυγα"...

Δε θέλω κι άλλα.

Σήμερα μοσχοβολάει η μέρα ευτυχία από το πρωί.

Νύχτα κρύψου.

Κι έφυγα έτσι όπως φεύγουν
όσοι γυρεύουν τον λυτρωμό
σχεδόν θλιμμένος μα όχι ξένος
απ’ της ψυχής μου τον ουρανό...

Ερμηνεία: Δημήτρης Μπάσης
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς, Μουσική: Βάσος Αργυρίδης




posted by mindstripper @ 1/13/2006 01:03:00 pm  | 15 Comments | 

Tuesday, January 10, 2006

It's oh... so quiet

Από το πρωί που ξύπνησα σήμερα, με έχει κυριεύσει μία διάθεση τόσο γαλήνια, που αν δεν την βγάλω προς τα έξω με κάποιον τρόπο, νομίζω πως θα μαζευτεί στο μέρος της καρδιάς όγκος τεράστιος...



Για τους φίλους τους παλιούς και για τους φίλους τους καινούργιους.
Θέλω να δηλώσω πόσο πολύ σας αγαπώ, αλλά μου έρχεται επιστροφή η echo της Αλιφέρη.
Είμαι πιο λαϊκιά than that.
Σας αγαπώ σαν αμαρτία λοιπόν.

I try to believe what I feel these days
It makes life much easier for me
It's hard to decide what is real these days
When things look so dizzy to me

I already know my children's children's faces
Voices that I've heard before
There's always more
There's always more

Wandering leaving the sea behind
To my home which everybody owns
Wandering, wandering
Where we can do what we please
Wandering

I feel like a thousand years have passed
I'm younger than I used to be
I feel like the world is my home at last
I know everyone that I meet

Somewhere in the music I can hear the bells
I heard a thousand years before
There's always more
There's always more

Wandering is this there all there is
Since I was, since I began to be
Wandering, wandering
Where we can do what we please
Wandering

Sly - Massive Attack

posted by mindstripper @ 1/10/2006 01:09:00 pm  | 20 Comments | 

Friday, January 06, 2006

No undos

Τελευταία, δεν τα πάω καλά με τα λόγια.
Νομίζω πως αν ανοίξω το στόμα μου, θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα, όχι τόσο σε σένα που θα με διαβάσεις, όσο στον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν ξέρω εαν είμαι ένα παιδί χαρά γεμάτο ή αν έχω αρχίσει να μεταμορφώνομαι ξανά -από μέσα προς τα έξω- σε έναν χαμογελαστό σκαντζόχοιρο.
Στη δική μου τη ζωή δεν θέλω να υπάρχουν undo.
Είμαι κι εγώ λίγο ξερό κι αγύριστο κεφάλι βέβαια, γιατί και να μου προσέφερε κάποιος κάτι τέτοιο, θα του το επέστρεφα στο πιάτο με γαρνίρισμα μπόλικη ευγένεια και την κλασσική, χιλιοειπωμένη δικαιολογία:

"Όχι ευχαριστώ, είμαι σε δίαιτα ετούτον τον καιρό..."

Η πιο όμορφη ακτίνα του ήλιου είναι αυτή που θα μπουσουλήσει με γδαρμένα τα γόνατα και θα ξεχυθεί έξω από σύννεφο κατάμαυρο, θα τρέξει αλαφιασμένη να βρει εκείνη τη μικρούλα χαραμάδα στο χαλασμένο μου πατζούρι, και λίγο πριν προλάβει ο σκοτεινός αγγελιαφόρος του χειμώνα να την αρπάξει και να την κλειδαμπαρώσει ξανά μέσα στα μπουντρούμια του, εκείνη θα βγάλει από την τσέπη της μια κλεμμένη στιγμούλα από κείνες που μοιάζουν με μια αιωνιότητα, θα ανάψει το φυτίλι της, και κάτω από το φως της, θα σκύψει να εναποθέσει τρυφερά τη ζεστή της πνοή και το στοργικό της χάδι επάνω στο μέτωπό μου.

No undos λέγω...

posted by mindstripper @ 1/06/2006 12:54:00 pm  | 12 Comments | 

Wednesday, January 04, 2006

Σ'χώρα με αλλά...

...το λέει και το τραγούδι:
Cause it's a bittersweet symphony, this life...

Ό,τι και να πεις δίκιο θά 'χεις, αλλά ειλικρινά, δε φταίω εγώ. Πού και πού πικραίνεται το στόμα μου και θέλει κάτι γλυκό. Σαν τον σκύλο του Pavlof ένα πράμα, αλλά σε πιο τουέντιεθ σέντσουρι έκδοση...

posted by mindstripper @ 1/04/2006 03:16:00 pm  | 7 Comments | 

Monday, January 02, 2006

Εύχομαι το 2006...

...να είναι όμορφο, εντυπωσιακό και δροσιστικό, σαν μία μπλε μαργαρίτα.

Και μη μου πεις πως δεν υπάρχει μπλε μαργαρίτα.
Υπάρχει ποτέ ζωή όπως την θέλουμε;
Είτε είναι θέμα αχρωματοψίας, είτε όχι, άντε εβίβα και πάμε και τούτη την γύρα...



But I see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow


Καλή χρονιά.

posted by mindstripper @ 1/02/2006 03:02:00 am  | 23 Comments |