Τάνια Τσανακλίδου: Respect.
Χθες βράδυ λοιπόν, καθόμουν και έκανα ζάπινγκ στο χαζο-κούτι.Εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω στην εκπομπή "Στα Άκρα" με οικοδέσποινα την Βίκυ Φλέσσα στη ΝΕΤ, η οποία προβαλόταν σε επανάληψη (όχι, δεν κάνω διαφήμιση, μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά που στρώθηκα να δω την συγκεκριμένη εκπομπή στην τηλεόραση).
Καλεσμένη η Τάνια Τσανακλίδου. Μία γυναίκα, μία τραγουδίστρια, μία αναμφισβήτητα μεγάλη και αξιοπρεπέστατη μορφή στο Ελληνικό τραγούδι, που όμως εμένα προσωπικά για κάποιο λόγο ποτέ δεν ήταν από τις αγαπημένες μου.
Η κυρία Τσανακλίδου απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ από μικρή σε κουβέντες γύρω από το όνομά της, είχε ανέκαθεν δύο ειδών θαυμαστές, αυτούς των δύο άκρων - ποτέ μίας μέσης κατάστασης. Είναι αυτοί που την ακολουθούν πιστά και λατρεύουν την φωνή και την σκηνική της παρουσία, και είναι κι αυτοί που απλά η συγκριμένη καλλιτέχνις δεν τους αρέσει και δεν έχουν ασχοληθεί. Εγώ ανήκω στο δεύτερο είδος, επειδή αυτό το τρεμούλιασμα στην φωνή της –το οποίο βέβαια είναι το μεγαλύτερο μελωδικό χαρακτηριστικό της- δυστυχώς ποτέ δεν κατάφερε να με συνεπάρει. Είναι αυτό που θα έλεγε ίσως κάποιος "υποκειμενικά κριτήρια"...
Ξεκίνησα να βλέπω την συνέντευξη αφηρημένα στην αρχή. Όμως, μέσα σε δέκα λεπτά, η μορφή της με είχε απορροφήσει καθολικά. Έβλεπα μπροστά μου μία Κυρία, η οποία από τη μία στιγμή στην άλλη μεταμορφωνόταν από μία αυστηρή γυναίκα-κριτής (καθ’ όλα σωστή και με επιχειρήματα), σε ένα μικρό κορίτσι που όταν χαμογελούσε (και χαμογελούσε συχνά), φώτιζε όλο του το πρόσωπο. Κι εκείνη την ώρα, εγώ που την έβλεπα, συνέλαβα τον εαυτό μου να παρακολουθεί αυτά που έλεγε με μία πρωτοφανή προσμονή και έναν θαυμασμό πέρα για πέρα γνήσιο, που είχα πολύ καιρό να νοιώσω για έναν άνθρωπο του θεάματος (και όχι μόνο). Η υπερβολή που -θα μπορούσε κάποιος να πει ότι- εξέπεμπε, ήταν πέρα για πέρα αληθινή, δεν υπήρχε ίχνος υποκρισίας ή θεατρινισμού επάνω της. Ήταν τόσο ειλικρινής στις απαντήσεις της προς την Βίκυ Φλέσσα που προς στιγμήν, ακόμα και μένα, που τέτοιους ανθρώπους τους επιδοκιμάζω πάντα χωρίς δεύτερη κουβέντα, με φόβησε...
Μίλησε για το μεγαλείο της ζωής με έναν τρόπο που μόνο από ανθρώπους καθημερινούς, μεροκαματιάρηδες και θριαμβευτικά επιζώσαντες από πολλά σκατά και χαστούκια θα το περίμενα. Μίλησε για πράγματα μικρά και καθημερινά και ήταν σαν να είχε στρέψει εκείνη την ώρα το βλέμα της στους ανοιχτούς ουρανούς κι έκανε την προσευχή της. Μίλησε για την δικιά της τη γενιά που πήρε την εξουσία στα χέρια της και "έχει καταστρέψει τα πάντα", αναφερόμενη σε πολιτικούς, δημοσιογράφους και πάσης φύσεως "ειδικούς" που μας περιστοιχίζουν.
Μίλησε για τους ανθρώπους που δεν είναι πια ευτυχισμένοι...
"Είναι ευτυχισμένα τα σημερινά παιδιά κυρία Τσανακλίδου;"
"Πώς να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά όταν δεν είναι οι ίδιοι οι γονείς τους;" αφοπλιστικό το κρυστάλλινο χαμόγελο στο πρόσωπό της...
"Οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται να πεθάνουν. Οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται να ζήσουν."
Κυρία Τσανακλίδου, μπορεί η φωνή σας να μην με συνεπήρε ποτέ, αλλά η παρουσία σας και μόνο ανάμεσά μας, τιμάει τουλάχιστον εμένα σαν άνθρωπο και με βοηθάει να διατηρώ ακόμα την πίστη μου στα ανθρώπινα πρότυπα.
Υποκλίνομαι μπροστά σας...
posted by mindstripper @ 7/09/2005 06:17:00 pm
4 Comments:
Και το Θεο να εχει αυτη η εκπομπη αποκλειεται να κατσω να τη δω.
Μπορει και να τη σκοτωσω μια μερα αυτη τη Φλεσσα.
pragmatika i Flessa einai gi sfaliares
alla i tsanaklidou einai gia filia kai agkalies
einai oraio pou exeis mesa sou tin ikanotita na anatheoreis: i tsanaklidou aksizei polla
ola kala ekei?
Όλα καλά Νικήτα. Με τα δικά σας τρομάξαμε μόνο.
Archive, κι εμένα μου τη σπάει η Φλέσσα (αυτός είναι κι ο κύριος λόγος που δεν έχω κάτσει ποτέ να δω την εκπομπή), αλλά έπρεπε να την έβλεπες στη συγκεριμένη συνέντευξη. Δεν μπορούσε να κάνει κουμάντο, αν και προσπάθησε στην αρχή. Σχεδόν δεν υπήρχε. Κανένας δεν τα βγάζει πέρα με μία κατάθεση ψυχής.
Κι εγώ την είδα αυτή την εκπομπή.
Έχω δει ξανά την Τσανακλίδου να μιλάει (κι ανήκω στη μερίδα του κοινού που τους αρέσει η φωνή της).
Δεν περίμενα λοιπόν, αυτή τη φορά, ν' ακούσω και να "εισπράξω" τίποτα λιγότερο απ' αυτή τη γυναίκα.
Το φχαριστήθηκα όμως τρομερά που το "ζωντανό" δεν μπορούσε να κάνει "κουμάντο" και να λεει τις συνήθης παπαρολογίες της. Ίσως έτσι μάθει και κανά δυο πράγματα για τη ροή του λόγου και την κατάθεση ψυχής (όταν έχει κανείς βεβαίως), αν και χλωμό το κόβω.
Post a Comment
<< Home