Τη γκαντεμιά μου μέσα...
Έκτακτη αναχώρηση σήμερα το απόγευμα προς χωριό λόγω υποχρεώσεων (όχι δικών μου, αλλά μην αρχίσω τώρα τα βρισίδια και γι αυτό πρωί πρωί...).Ημερομηνία ενημέρωσης: Χτες (σαν το αφεντικό μου μιλάω τώρα).
Τρόπος ενημέρωσης: "Έλα Εύη, καλά είσαι; Να σου πω, σε θέλω να έρθεις από δω για κάτι ιστορίες με το συμβολαιγράφο, ο οποίος φεύγει με άδεια από Δευτέρα, που σημαίνει ότι Παρασκευή απόγευμα μέχρι τις 7, 7 και μισή βαριά πρέπει να είσαι εδώ."
... (%#$%#&@*#$^$)
Χρόνος προετοιμασίας: 20 λεπτάκια σήμερα το πρωί (θα φτάσω εκεί και δεν θα έχω βρακί να βάλω...)
Μπαίνω στο τουτού, ρίχνω κάτι Buddha Bar για να μου ξεκινήσει η μέρα καλά (χαχα, άκου τί λέω - να μου ξεκινήσει η μέρα καλά) κι έτσι όπως έχω χαλαρώσει ακούω ένα γνώριμο σιγανοπαπαδίστικο 'μπιιιιιιπ'!
"Εντάξει ρε φίλε, πώς κάνεις έτσι, θα σε γέμιζα έτσι κι αλλιώς σήμερα, έχουμε αγώνα το απόγευμα", απευθύνομαι νοητώς προς το λαμπάκι της βενζίνης που μου έκλεινε το μάτι.
Προ διετίας περίπου, το αυτοκίνητό μου είχε αρχίσει να έχει συμπτώματα διπλής προσωπικότητος. Με το που έμπαινα μέσα και το έβαζα μπρος, μέσα σε δύο λεπτά έβγαινε ο άλλος του εαυτός: o μίστερ ελικόπτερος. Χρρρρρρ, τα, τα, τα, τα... χρρρρρ, τα, τα, τα, τα... Το πήγα λοιπόν στο γιατρό ο οποίος το ξεκοίλιασε και μετά με φώναξε να μου δείξει το στομάχι του. Ένα ροζ δοχειάκι με ένα υγρό μέσα του που το κούναγε πέρα-δώθε κι έκανε 'γκλουκου-γκλουκου'.
Κοιτάζω τον γιατρό χαμογελαστή. Με κοιτάζει κι αυτός με ύφος βλοσυρό:
"To βλέπεις αυτό;" (εμ, στραβή είμαι ντε;)
Και κάνει ένα έτσι με το δάχτυλό του και αφήνει το αποτύπωμά του πάνω στο δοχείο.
(άντρες, αμέσως να πειράξουν, αμέσως να χαλάσουν ρε παιδί μου...)
"Αυτή είναι η αντλία βενζίνης σου και είσαι τυχερή που το πρόλαβες και το έφερες τώρα. Ετούτο που βλέπεις είναι βρώμα -λόγω νοθευμένης βενζίνης- και προς το παρόν θα τη γλυτώσεις με ένα καθαρισματάκι."
(Έχω σταματήσει να χαμογελάω ή μου έχει απολιθωθεί το χαμόγελο στη μάπα άραγε;)
Από κει κι έπειτα, ξεκίνησα να πηγαίνω μόνο σε ένα βενζινάδικο, σχετικά καινούργιο και σε κεντρικό σημείο, που τροφοδοτεί και πάρα πολλά ταξί. Κι έτσι σήμερα, ακούγοντας Νατάσα (δεν θέλω σχόλια, ήταν μέσα στο CD του Buddha Bar 4) βάζω πλώρη για τον πολυ-αγαπημένο μου βενζινά (την τελευταία φορά που πήγα μου έκανε δώρο ένα αποσμητικό αυτοκινήτου από αυτά που είναι σαν δεντράκια κι όταν το άνοιξα κόντεψα να πάθω ασφυξία, αλλά δεν έχει σημασία αυτό, η χειρονομία μετράει - λες να είχε λήξει;...).
Καθώς πλησιάζω το πρατήριο, βλέπω κορδελίτσες στην είσοδο.
Λες να έχουν κανένα από αυτά τα promotion days και να δίνουν κι άλλα αποσμητικά αυτοκινήτου δώρο; Πα' να φύγω!...
Έφυγα έτσι κι αλλιώς. Εργάτες ξηλώνανε πινακίδες και κατεβάζανε διαφημιστικά. Αλλαγή διεύθυνσης προφανώς.
Θα ζήσω επικίνδυνα σήμερα. Θα βάλω αλλού βενζίνη.
Προχωρώ. Άδειοι οι δρόμοι. Τί ωραία...
Σταματάω μπροστά από την τράπεζα. Διπλο-παρκάρω, βγάζω alarm, τρεχάτε ποδαράκια μου στο ATM ακριβώς απέναντι. Δύο άνθρωποι περιμένανε να εξυπηρετηθούνε πιο μπροστά από μένα. Διατηρώ όλη την ώρα οπτική επαφή με το αυτοκίνητο. Έρχεται η σειρά μου. Γυρίζω προς το αυτοκίνητο, η 'ΜΕΒΓΑΛ της γειτονιάς τους' μου έκλεινε το οπτικό πεδίο. Βγάζω τα λεφτά στο τσακ-μπαμ, περνάω τρέχοντας απέναντι στο δρόμο... και σαν σε σκηνή τρόμου η ΜΕΒΓΑΛ αποχωρεί σε slow motion και αφήνει πρώτο πλάνο την αυτοκινητάρα μου με ένα λευκό χαρτάκι μπροστά στο παμπριζ και την τύπισσα της Δημοτικής Αστυνομίας να φεύγει καλπάζοντας για να προλάβει έναν άλλον κακομοίρη που είχε διπλο-παρκάρει λίγο πιο μπροστά.
"Ρε κοπελιά", της λέω, "δεν το έχω αφήσει ούτε πέντε λεπτά. Άδειοι είναι οι δρόμοι σήμερα, ένα φράγκο ήρθαμε να σηκώσουμε..."
Η τύπισσα χωρίς υφάκι (να λέμε και του στραβού το δίκιο) μου συνέστησε να αφήνω το αυτοκίνητό μου στο Δημοτικό Πάρκινγκ (στου διαόλου τον κώλο) την επόμενη φορά που θα θέλω να σηκώσω λεφτά. Και την κοιτάζω στα μάτια και της λέω:
"Ξέρω που είναι το Δημοτικό Πάρκινγκ. Η δουλειά μου είναι πολύ πιο μακρυά και από το Πάρκινγκ και από τούτη την Τράπεζα. Οι δρόμοι σήμερα είναι άδειοι. Το να σου πω ότι το έκανα για πρώτη φορά σήμερα, σημασία δεν έχει. Εσύ όταν θέλεις να σηκώσεις λεφτά από την τράπεζα τί κάνεις;"
"Τί να σου πω τώρα, κι εγώ τη δουλειά μου κάνω..."
Kι αυτή τη δουλειά της έκανε, κι εγώ είχα διπλο-παρκάρει (όντως για πρώτη φορά στα χρονικά καθώς είδα την ερημιά που επικρατούσε από πλευράς κίνησης). Γεγονός είναι ότι την έκανα την παράβαση και θα πρέπει να την πληρώσω (35 και 50 ευρά, για να μαθαίνετε).
Αλλά εγώ ένα πράγμα έχω να πω:
Ή η τύπισσα το έχει σύστημα να την στήνει χαλαρά καρτέρι και να κινείται με ταχύτητα alien (όχι αυτό με τη Σιγκούρνεϊ, το άλλο με τον Σβαρτζενέγκερ), ή εγώ σήμερα έχω ζωγραφίσει με τη γκαντεμιά μου.
Το κέρατό μου...
Y.Γ. Ο μπροστινός μου δεν την γλύτωσε. Την έφαγε κι αυτός ο κακομοίρης...
posted by mindstripper @ 7/22/2005 10:29:00 am
4 Comments:
καλό ταξίδι
Νά 'σαι καλά manifesto (να τσεκάρω και τα λάστιχα πριν φύγω) :)
Στο συγκεκριμενο αυτοκινητο τσεκαρε και το λαδι....Once!
(μην περιμενεις να το δανειστει κανεις για να πληρωσει τα κερατιατικα του ....παλι!)
(Καλά ντε, την καταλάβαμε τη σπόντα.)
Post a Comment
<< Home