@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Archives

Thursday, February 17, 2005

Ημέρα ασθενείας...

Ανοίγω το μάτι στις 9 και το πρωί... Και τσουπ, βλέπω ακτίνες ήλιου να μπαίνουν από τη μισάνοιχτη πόρτα. Τη γκαντεμιά μου μέσα... Πάντα αρρωσταίνω όταν ο καιρός παίρνει τα πάνω του. #$#^@@&&@!**$#@...

Κίνηση πρώτη: Τηλέφωνο... "Έλα Ματίνα. Πες τους ότι δεν θα έρθω σήμερα."

Κίνηση δεύτερη: Μετά από 2-3 ώρες... Καφέεεεεεεεε. Και τσιγάρο βεβαίως βεβαίως. Διότι μερικά πράγματα σ' αυτή τη ζωή είναι μία τελετουργία, πώς να το κάνουμε...

Κίνηση τρίτη: Το βλέμμα αρχίζει να περιπλανιέται ερευνητικά... Κοίτα σκόνη που έχει μαζέψει το φωτιστικό ρε γμτ μου. Πω, πω, τί κακό πράμα κι αυτό όταν βγαίνει ο ήλιος. Η κάθε γωνιά του σπιτιού είναι ένας σκονισμένος εφιάλτης. Αμ, τα τζάμια? Πάλι καθάρισμα θέλουνε... Μια και κάθομαι μωρέ δε βάζω μία σκούπα? Και με την ευκαιρία ας αφήσω και την μπακατέλα μου να κατεβάζει τα τελευταία updates για τα Windows ΧP, που έχω κάτι χρόνια να ασχοληθώ... Και τώρα που το σκέφτομαι... δε βάζω κι ένα πλυντήριο? Μ' αυτόν τον τρελλό-καιρο αύριο μπορεί να χιονίζει, κι άντε μετά να στεγνώσεις το φόρεμα του Σαββατόβραδου στον Μαζώ... (Πού σκατά είχα κάτι σούπες Knor?)

Κίνηση τέταρτη: Η παλάμη στο μέτωπο... Σαν να ανέβηκε ο πυρετός λιγουλάκι. Ας πάρω κανένα Depon. Κι αν ανέβει κι άλλο, θα πάρω την κολλητή μου να την αρχίσω στη μουρμούρα και τη γκρίνια (δε μπορώ εδώ μέσα, μού 'ρχεται να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν έρχεσαι καμμιά βόλτα να δούμε κανα DVD? Και να σου πω μωρέ, πάρε μου κι ένα πακέτο τσιγάρα όπως θα έρχεσαι... Πώς? Α, ναι! Πάρε και 2-3 χυμούς. Καλά ντε, πώς κάνεις έτσι? Θα στο έλεγα κι εγώ... Μέλι??? Είσαι με τα καλά σου? Μπλιαχ...)

Συμπέρασμα: Τελικά, δεν το γλυτώνω. Έχει δίκιο ο αδερφός μου που λέει ότι είμαι ίδια η μάνα μας...

posted by mindstripper @ 2/17/2005 03:39:00 pm  | 0 Comments | 

Wednesday, February 16, 2005

Με τις υγείες μας

Manic-depressive state με έναν λαιμό χάλια και 2 μάτια καρα-κομμάτια.

Her green plastic watering can
for her fake chinese rubber plant
in the fake plastic earth...

...that she bought from a rubber man
in a town full of rubber plans
to get rid of itself
it wears her out...

She lives with a broken man,
a cracked polystyreneman
who just crumbles and burns...

He used to do surgery
for girls in the eighties
but gravity always wins
and it wears him out...

She looks like the real thing,
she tastes like the real thing,
my fake plastic love.

But I can't help the feeling,
I could blow through the ceiling,
if I just turn and run,
and it wears me out...


If I could be who you wanted all the time...

posted by mindstripper @ 2/16/2005 03:29:00 pm  | 0 Comments | 

Tuesday, February 15, 2005

Κάτι γίνεται...

Κάτι γίνεται ετούτη τη χρονιά.

Και μέσα μου... και γύρω μου... Κι εγώ ακούνητη. Σαν τα στρατιωτάκια. Αλλά είμαι καλά. Κι αυτό είναι και λίγο τρομαχτικό. Θα μπορούσε δηλαδή να είναι για πολλούς.

Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πεισματάρηδες κάτι φορές? Από συνήθεια ή από φόβο?

Δεν είναι το πείσμα που με πειράζει. Είναι το στατικό των πραγμάτων.
Ούτε καν η ρουτίνα. Είναι η αδιαφορία.
Ο γραψαρχιδισμός? Όσο μπορώ να τον αποφύγω δεν μ' απασχολεί καν.

Αυτό που με πειράζει πιο πολύ απ' όλα είναι που μεγαλώνουν οι άλλοι γύρω μου...

posted by mindstripper @ 2/15/2005 12:51:00 pm  | 0 Comments | 

Monday, February 14, 2005

The beginning

Εν ώρα εργασίας, πρώτη μέρα της εβδομάδος, ακούγοντας Red και Garbage...

Είναι απίστευτο το πόσο πολύ μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση η εναλλαγή φωτός και μία όμορφη μέρα, και πόσο μπορεί να μου την χαλάσει ένας παρλαπίπας συνάδελφος που δεν βάζει μέσα γλώσσα από το πρωί.

Καλημέρα το λοιπόν.

posted by mindstripper @ 2/14/2005 01:23:00 pm  | 0 Comments |