Ήταν και η επέτειος της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα πριν από έξι μέρες. Πέντε χρόνια. Πότε πέρασαν πέντε χρόνια; Ούτε που το κατάλαβα. Η Μάγδα και ο Παναγιώτης όμως το καταλαβαίνουν κάθε μέρα - όλες όσες έχουν περάσει και όλες όσες έρχονται. Για πάντα. Μέχρι το τέλος.

Έπειτα γίνεται κι αυτό με τον Ζακ Κωστόπουλο. Έχει πάει να κλέψει; Δεν έχει πάει να κλέψει; Ποιός το ξέρει. Αυτό που ξέρουν όλοι όμως είναι αυτό που η τηλεόραση δείχνει ασταμάτητα. Το ξυλοκόπημα ενός ανθρώπου ο οποίος ξεψυχά ξανά και ξανά και ξανά, κάθε φορά που οι γεμάτοι ζήλο δημοσιογράφοι προβάλλουν αυτές τις τελευταίες του τραγικές στιγμές, στολισμένες με λογιών λογιών χρωματιστές λεζάντες στο κάτω μέρος της οθόνης.

Δεν έχω προσέξει τη μουσική υπόκρουση που χρησιμοποιούν στο άγριο ξυλοκόπημα του Ζακ. Σε αντίθεση με το θανατικό στο Μάτι, εκεί στ΄αλήθεια ήταν μεγαλειώδης η μουσική, σχεδόν όσο και οι φωτογραφίες των ανθρώπων που έκλαιγαν περιστοιχισμένοι από την ομίχλη του θανάτου, αγκαλιασμένοι μέσα στη θάλασσα, με υγρές πετσέτες και μπλούζες μπροστά από τα πρόσωπά τους. Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις άλλωστε. Γι αυτό και η συγκεκριμένη έκανε το γύρο του κόσμου και την έβλεπα μπροστά μου παντού. Κι επειδή την τηλεόραση την είχα κλειστή, φρόντιζαν μερικοί διαδικτυακοί φίλοι να την αναδημοσιεύουν κάθε τόσο, εκεί, ανάμεσα στους διαπληκτισμούς και τα βρισίδια που έπεφταν κάτω από τις δημοσιεύσεις, στα σχόλια. Και ειλικρινά, νομίζω πως αν μερικά από αυτά τα έβλεπαν οι δημοσιογράφοι που ανέφερα παραπάνω, πολύ ευχαρίστως θα τους έβαζαν ακόμα περισσότερα χρώματα - μα πόσο και γαμώ τις λεζάντες θα γίνονταν ορισμένα από αυτά, έτοιμο πράμα. Εντελώς.

Κι εγώ έχω καιρό που τα μαζεύω. Αυτό που με τρομάζει μεγαλώνοντας, περισσότερο κι από όλο το δημοσιογραφικό -στην πλειοψηφία του- καθημερινό φλέμα, περισσότερο κι από τον κάθε φασίστα Χρυσαυγίτη που έχει μπει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ενώ έχει διαπράξει στυγνή δολοφονία στο όνομα της ιδεολογίας του, περισσότερο κι από τον κάθε θολωμένο "νοικοκύρη" που βαιοπραγεί κατά ενός συνανθρώπου του με τόσο μίσος σαν να του έχουν βιάσει και να του έχουν τεμαχίσει το παιδί, αυτό λοιπόν που μου τρομοκρατεί την ψυχή είναι όλη αυτή η ευκολία που έχει φυτρώσει παντού γύρω μου. Η ευκολία και η ταχύτητα και η απολυτοσύνη των υπολοίπων ανθρώπων να κρίνουν, να κατακρίνουν, να σηκώσουν το δάχτυλο, να διαλέξουν στρατόπεδο, να βρίσουν, να αναπαράγουν θάνατο μέσα από φωτογραφίες με το πάτημα ενός κουμπιού. Και η αναπαραγωγή του θανάτου δε γίνεται έτσι, τυχαία. Για να αναπαράγεις θάνατο πρέπει πρώτα να έχεις εξοικειωθεί με αυτόν. Όχι να τον έχεις βιώσει. Να έχεις εξοικειωθεί. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Οι γονείς του Παύλου του Φύσσα τον έχουν βιώσει. Οι άνθρωποι που ξυλοκόπησαν τον Ζακ Κωστόπουλο δεν τον έχουν βιώσει. Κάτι μου λέει όμως ότι παρα-ήταν εξοικειωμένοι μαζί του. Να, όπως εξοικειώθηκε πολύς κόσμος με τα καμένα άψυχα σώματα εκείνων των ανθρώπων στο Μάτι. Καμένα ποδήλατα. Κομματιασμένα παπούτσια. Βίντεο, φωτογραφίες, γκραντ μουσικές, κοντινά. Ένα τέτοιο πράγμα. Εξοικείωση.

Μόνο σε εμένα όλο αυτό φαίνεται τόσο τρομακτiκό; Μόνο εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι σιγά σιγά έχουμε αρχίσει και χάνουμε την βασική μας υπόσταση και έχουμε σταματήσει να κατανοούμε τις συνέπειες των λόγων και κατ' επέκταση των μελλοντικών μας πράξεων; Μήπως παίρνω τα πράγματα πολύ σοβαρά; Μήπως έχει αρχίσει το μυαλό μου να σχηματίζει θεωρίες συνωμοσίας, όταν θεωρώ ότι η τηλεόραση έχει καταφέρει με χίλιους δυο τρόπους να αφαιρέσει με χειρουργική ακρίβεια από τα κεφάλια των περισσοτέρων θεατών τις έννοιες "αξιοπρέπεια" και "σεβασμό"; Κι ότι αυτό μέσω των social media, φαίνεται κάτι ώρες να παίρνει διαστάσεις αρρωστημένες, ότι μας μετατρέπει σε θεούς και κριτές, σε ενόρκους και δικαστές;

Κάποτε ο όρος "όχλος" απευθυνόταν σε μία πραγματική, φυσική μάζα ανθρώπων. Τώρα το συναντώ όλο και πιο συχνά μπροστά μου στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο. 

Μπορεί να είναι το ότι μεγαλώνω και βλέπω σκιές στις γωνίες. Αλλά έτσι επιλέγω να συνεχίσω.

Καλύτερα με φανταστικές σκιές στις γωνίες, έτοιμη να το βάλω στα πόδια προκειμένου να σώσω την ψυχή μου, παρά με ένα περίστροφο στην τσέπη, το μάτι να γυαλίζει και το δάχτυλό μου να πιέζει προληπτικά τη σκανδάλη σε κάθε μου βήμα.

Χίλιες φορές καλύτερα.