Νύστα κακιά
Σήμερα κοιμάμαι όρθια. Δεν βλέπω μπροστά μου. Δεν έβαλα τους φακούς επαφής γιατί το πρωί δεν μου ανοίγαν τα μάτια από το πρήξιμο."Μπες ρε συ λίγο στο google μπας και μας βρεις καμμιά καλή τιμή για αυτοκίνητο στη Νάξο το δεκαπενταύγουστο, εγώ έχω δουλειάααααα..." αρχίζει o διπλανός μου τα παρακάλια.
Να σημειώσω -έχει σημασία- ότι τον συγκεκριμένο συνάδελφο και φίλο, τον Η., τον αγαπώ πολύ και είναι κι ένας από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους εδώ και χρόνια. Οι δυο μας έχουμε μία σχέση χοντρού και λιγνού. Εγώ είμαι ο χοντρός.
Τον κοιτάω με μισό μάτι. Χρυσό παιδί, αλλά πολύ μου σπάει τα νεύρα κάτι ώρες. Είναι και νιόπαντρος τώρα, έχει χάσει και το λίγο που του είχε μείνει (νά 'ναι καλά τα παιδιά). Τέλος πάντων, του χρωστάω ακόμα ένα στοίχημα που είχαμε βάλει την περασμένη εβδομάδα για το αν το αφεντικό μας κάνει πεντικιούρ ή όχι. Εγώ υποστήριξα ότι δεν έκανε κι έπεσα έξω. Έκτοτε, η Β. με φωνάζει δείγμα γυναίκας. Λες κι έχω υποχρέωση να κοιτάζω τα νύχια των ποδιών του αλλουνού. Μωρ’ δεν πα' να τα βάφει και πράσινα και να επικοινωνούν μεταξύ τους με μεμβράνη, τί με νοιάζει εμένανε; (το στοίχημα μόνο τί θέλω και το βάζω ο βλάκας...)
Μαζεύω κουράγιο και αρχίζω να κοπανάω το πληκτρολόγιο:
ςςς.γοογλε.ψομ
Μού 'ρχονται τα συχαρίκια...
The page cannot be displayed
The page you are looking for is currently unavailable. The Web site might be experiencing technical difficulties, or you may need to adjust your browser settings.
...
Ποιός πατάει alt-shift τώρα;
Γυρνάω στον Η.:
"Να σου πω βρε χώστη, το δίκτυο είναι αργό, θα ψάξω λίγο αργότερα, 'ντάξ';"
"Δεν σε έχουμε ανάγκη, τώρα με πήρε τηλέφωνο ο Μ. και μου είπε ότι μας βρήκε Atos με 33 ευρώ τη μέρα."
"Α, πολύ ωραία, πολύ ωραία, μπράβο, μπράβο!" (υπάρχεις, υπάρχεις!)
Ξαναγυρίζω προς την πολυαγαπημένη μου οθόνη. Ρίχνω μία ματιά στην κορυφή της όπου έχω μαζέψει με το πέρασμα των χρόνων τη σάρα και τη μάρα. Ένα καπελάκι Jose Cuervo από ένα αξέχαστο βράδυ στο στέκι μας στου Ψυρρή, ο Taz να κάθεται κάτω από τη μπάρα, ένας πόντικας λαστιχένιος με κομμένο το λαιμό καθώς μία φορά δύο συνάδελφοι εδώ την είχαν δει Γιούρκας και Ζαγοράκης (μετά τους αγόρασα μία μικρή μπάλα και με παράτησαν ήσυχη), ένα αλογάκι Kinder-έκπληξη (αφού δεν το ήθελε η ανηψιά μου τί να το έκανα, να το πέταγα;), ένα μικρό καβουράκι που οι δαγκάνες του κουνιούνται πέρα-δώθε με την παραμικρή κίνηση επάνω στο γραφείο (μανιφέστε, τελικά οι αδυναμίες μπορεί και να είναι ύπουλες στάμπες της καθημερινότητάς μας κάτι φορές – μόλις το συνειδητοποίησα) κι ένα μαραμένο κόκκινο τριανταφυλλάκι χωμένο σε μία βεντούζα αντί βαζακίου (τω καιρώ εκείνω λοιπόν ίσως και να χρειαζόμουν κάποια μορφή βοήθειας).
Κι έτσι όπως τα χαζεύω μου έρχεται ένα μεγάλο κύμα ατελείωτου χασμουρητού συνοδευμένο από την έντονη, ανεξέλεγκτη επιθυμία να τεντωθώ. Τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα από την νύστα, οι ήχοι που βγάζω θυμίζουν Ταρζάν που του έχει σταθεί το κόκκαλο στο λαιμό την ώρα του 'Αααα – αα - ααααα'... Κι έτσι όπως τεντώνομαι, το πόδι μου μπλέκεται στο καλώδιο από τα ηχεία του υπολογιστή, στην πίσω πλευρά του γραφείου μου. Προλαβαίνω να φωνάξω -με προφορά Ταρζάν πάντα- 'Τα ηχείααααα' και με το που πάω να σηκωθώ για να συμμαζέψω την κουτσουκέλα μου, πιάνεται το πολύ μακρύ μου φόρεμα (κάτι ξέρουν και τα φοράνε κοντά-κοντά) στα ροδάκια της ανατομικής (προ εξαετίας) καρέκλας μου. Προσπαθώ να φρενάρω το σώμα μου από την φορά που έχει ήδη πάρει εξ’ αρχής προς την αντίθετη κατεύθυνση – αυτή των ηχείων (κι αυτός ο Γκάλης, τώρα καταλαβαίνω προς τί όλος ο ντόρος για τα σπασίματα στον αέρα ρε παιδί μου), αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή με συνεφέρνει το 'κραααααααααατς' που ακούω. Κλείνω τα μάτια αρνούμενη να αντικρύσω την πραγματικότητα. Κι έτσι όπως πάω να σηκωθώ πια όρθια και να ρίξω ένα παχύ μπινελίκι στην τύχη μου, παίρνω σβάρνα τον φραπέ και τον χύνω όλο σχεδόν στο άλλο μισό του φορέματός μου.
Άκρα του τάφου σιωπή στον όροφο...
Κοιτάζω τον Η. Με κοιτάζει με τα μάγουλα φουσκωμένα και κατακόκκινα από την υπερπροσπάθειά του να μην ξεσπάσει στα γέλια.
Τον ξανακοιτάζω.
Σκάει στα γέλια επί τόπου, δείχνοντάς με με το δάχτυλο.
Χωρίς να μιλάω καθόλου πάω στην κουζίνα.
Καθαρίζω κακήν κακώς το φόρεμα.
Βλέπω το σκίσιμο. Ευτυχώς τίποτα το σπουδαίο.
Ανοίγω το ψυγείο.
Παίρνω το παγωτό του Η.
Έρχομαι στο γραφείο μου και κάθομαι.
Τρώω το παγωτό, ρίχνοντας δολοφονικές ματιές στον Η. ο οποίος στο μεταξύ κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.
Και η σκηνή κλείνει ως εξής...
"Άντε να μου φτιάξεις έναν καφέ τώρα ανόητε."
Σιγά μη μου τον έφτιαξε. Δε βαριέσαι. Eίπα... τα στοιχήματα θα τα κόψω, αλλά καμμιά μπλοφίτσα πού και πού δεν βλάπτει. ;)
Έφαγα τουλάχιστον το παγωτό (always look at the bright side of life). :P
posted by mindstripper @ 7/21/2005 05:34:00 pm
6 Comments:
Mας έφτιαξες πάλι τα κέφια! Αναρωτιέμαι αν δουλεύετε εκεί πέρα ever... Τι παγωτό ήταν;
Ήταν από αυτά τα triple chocolate, dystropop. Κόλαση.
Δουλειά; Ποιά δουλειά; Εγώ κι άλλοι δύο είμαστε στον όροφο. Οι άλλοι είναι αδειούχοι (δυο βδομάδες κι αύριο...) :P
σκίζεστε εκεί πέρα... αυτό το καπελάκι του Χοσέ το έχω κερδίσει και γω... ;)
απλα ΚΟΡΥΦΑΙΟΟΟΟΟΟΟΟ
MINDSTRIPPER....ΠΡΟΣΚΥΝΩ!!!
Ναι; Κύριε ΔΙευθυντά της mindstripper; Εγώ είμαι ο Αρτέμης Μάτσας!! Έχω μια πληροφορία για εσάς....η υπάλληλος σας σήμερα δεν πολυδουλεύει και κάθεται και σερφάρει!!
Spirit, σκιζόμαστε ανάλογα με τα φεγγάρια. Οπότε τώρα που είναι και η πανσέληνος βλέπεις τί γίνεται... (κι αυτά τα καπελάκια με τον ιδρώτα μας τα έχουμε κερδίσει, έτσι;) ;)
Μπλογκαρισμένη, ζηλεύεις για το παγωτό, παραδέξου το! :P (έχω ένα πιο κορυφαίο: 'Πώς έκαψα τον ουρανό του αυτοκινήτου μου'. Άλλη ώρα αυτό.)
Kωστή, τί εννοείς ακριβώς περί dark side of the moon; (δεν το κατάλαβα)
Aααααα, τώωωωρα κατάλαβα! ;)))
Post a Comment
<< Home