Monday, October 31, 2005
Φύγε
Πήγαινε στη μαμά σου αμέσως...
...κι άσε τα χαζά χαμόγελα και τις τσιριμόνιες.
Χειμώνιασε τώρα...
Δρόμο ντε...
(ουφ, τώρα αισθάνομαι λίγο καλύτερα - δε μπορώ, ο χειμώνας με πληγώνει, λόγω τιμής...)
posted by mindstripper @ 10/31/2005 05:57:00 pm
| |
Saturday, October 29, 2005
Σήκωσε ψηλά το κεφάλι...
...να κοιτάζει προκλητικά τον ουρανό,
και βάλε τον ήχο στο τέρμα...
Twenty Years - Placebo
There are twenty years to go
and twenty ways to know
who will wear, who will wear the hat.
There are twenty years to go,
the best of all I hope,
enjoy the ride, the medicine show.
And thems the breaks for we designer fakes,
we need to concentrate on more then meets the eye.
There are twenty years to go,
the faithful and the low,
the best of starts, the broken heart, the stone.
There are twenty years to go,
the punch drunk and the blow,
the worst of starts, the mercy part, the phone.
And thems the breaks for we designer fakes,
we need to concentrate on more then meets the eye,
and thems the breaks for we designer fakes,
but it's you I take 'cause you 're the truth not I.
There are twenty years to go,
a golden age I know,
but all will pass, will end too fast, you know.
There are twenty years to go,
and many friends I hope,
though some may hold the rose some hold the rope.
And that's the end and that's the start of it,
that's the whole and that's the part of it,
that's the high and that's the heart of it,
that's the long and that's the short of it,
that's the best and that's the test in it,
that's the doubt, the doubt, the trust in it,
that's the sight and that's the sound of it,
that's the gift and that's the trick in it.
You're the truth not I, you're the truth not I,
You're the truth not I, you're the truth not I.
You're the truth not I, you're the truth not I,
You're the truth not I, you're the truth not I...
Αν τα τραγούδια των Placebo αποτελούσαν τα κυρίως πιάτα σε ένα τραπέζι επισήμων, εγώ θα έδινα το βιος μου να ήμουν το σκυλί που θα ρήμαζα τα αποφάγια.
posted by mindstripper @ 10/29/2005 01:05:00 pm
| |
Wednesday, October 26, 2005
Λεωνίδας Χατζηνικολάου
"Άκουσε, Νικήτα", συνέχισε ο πατήρ Γρηγόριος, "τα όπλα προϋποθέτουν ή συνεπάγονται πολέμους κι οι πόλεμοι δεν έχουν καμιά σχέση με τη θρσκεία μας - και για να ακριβολογώ, δεν έχουν σχέση με καμιά θρησκεία".
"Αν είναι έτσι, θείε, τότε η αδιάκοπη αλυσίδα πολέμων ανά τις χιλιετίες αποδεικνύει αυτόματα ότι οι άνθρωποι ποτέ τους δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία..."Λεωνίδας Χατζηνικολάου - Επιστροφή από τη λήθη
"Χρόνια Πολλά μωρή*", μου χαμογελάει με σαρδόνιο ύφος η φίλη μου η Ν. καθώς μου χώνει ένα πολύχρωμο πακέτο κάτω από το σαγόνι μου έτσι όπως έχω μισο-ξαπλώσει στον καναπέ.
Ούτε που το περίμενα. Είχαν περάσει καμμιά εικοσαριά μέρες από τα γενέθλιά μου, χρόνο με το χρόνο έτσι κι αλλιώς το μνημονικό μου αποδυναμώνεται και κάποια στιγμή πρέπει να βράσω να πιω βασιλικό μπας και βελτιωθεί λίγο η κατάστασή μου, όπως μου είχε πει κάποτε η μακαρίτισσα η κυρα-Ξένια, ο Θεός ν' αναπαύει την ψυχούλα της.
Ανασηκώνομαι με έκπληξη και παίρνω στα χέρια μου το δεματάκι, βλέποντας με την άκρη του ματιού μου τη Ν. να με κοιτάζει με φανερή έκφραση ικανοποίησης.
"Βιβλίο είναι!"
"Nαι βιβλίο είναι. Κι από Έλληνα κιόλας. Να το διαβάσεις να ξεστραβωθείς."
"Καλά ντε..."
Ανοίγω τις σελίδες του βιβλίου, τις μυρίζω... Τελετουργία. Για το γούρι. Κοιτάζω το εξώφυλλο, διαβάζω την σύντομη περιγραφή της φωτογραφίας του... Άγαλμα σε κήπο του Sussex αν θυμάμαι σωστά, στην Αγγλία. Για να δούμε...
Κι έρχεται εκείνο το βραδάκι που έξω φυσά βοριάς, η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά, κι εγώ δυο μέρες πιο πριν έχω στρώσει το σπίτι κι έχω μεταφέρει την ηλεκτρική μου σομπίτσα στο σαλόνι. Γεμίζω ένα ποτηράκι βαθυκόκκινου κρασιού, από το βαρελίσιο που πουλάει ο κυρ-Θάνος κάτω από το σπίτι και μου θυμίζει αυτό που έφτιαχνε παλιά κάθε χρόνο η γιαγιά στο χωριό, και ξεκινώ...
Στην αρχή γνωρίζω τον πατήρ Γρηγόριο. Ο πατήρ Γρηγόριος είναι ένας μοναχός στην Αγία Αικατερίνη του Σινά. Ένα βράδυ ανακαλύπτει τυχαία σε μία μυστική κρύπτη ένα παλιό Βυζαντινό έγγραφο, το οποίο θα τον συγκλονίσει με τις αποκαλύψεις του (και σένα που θα το διαβάζεις εκείνη τη στιγμή θα σε έχει ήδη αιχμαλωτίσει σε έναν ιστό γοητευτικού μυστηρίου, που -συνεχίζοντας να διαβάζεις- θα σε σφίγγει όλο και περισσότερο πάνω στο υφαντό του). Μετά, γνωρίζω τον Νικήτα, τον νεαρό ανηψιό του πάτερ Γρηγορίου που εργάζεται στην Αθήνα ως αρχιτέκτων. Οι δύο θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και με τη βοήθεια της Αναστασίας, μίας νεαρής αρχαιολόγου, θα ξεκινήσουν την πολύ επικίνδυνη αναζήτηση προς την επιβεβαίωση της αλήθειας. Επικίνδυνη γιατί τα πρόσωπα, ή μάλλον οι δυνάμεις, τα συμφέροντα των οποίων η γνησιότητα του εγγράφου αυτού θα απειλήσει, απλώνονται σε διαστάσεις και κλιμάκια άγνωστα, σκοτεινά και πανταχού παρόντα...
Το βιβλίο είναι από τα πολύ καλά που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και είναι το πρώτο του Λεωνίδα Χατζηνικολάου. Από προχθές που το τελείωσα έχω βγει στο κουρμπέτι να βρω και τα άλλα δύο που έχει γράψει ο ίδιος.
Μην σου ξεφύγει και δεν το διαβάσεις.
Από ένα σημείο και μετά ενθουσιάστηκα με τις περιγραφές, την πλοκή και τα γυρίσματα της ιστορίας. Άλλοτε μύριζα θάλασσα κι αλάτι κι άλλοτε τη μούχλα από κατακόμβες, μπήκα μέσα στην Αγιά Σοφιά και περπάτησα δίπλα στον Νείλο, τρύπωσα μέσα σε αμπάρια μαζί με λαθρομετανάστες και βρέθηκα να παίζω με τους χρυσαφένιους αντικατοπτρισμούς του φωτός από τα νερά μιας αμίλητης σκοτεινής λίμνης στα τοιχώματα της υπόγειας σπληλιάς που την φιλοξενούσε.
Έφερα στο μυαλό μου τον Tom Hanks να πρωταγωνιστεί στον κεντρικό ρόλο αυτού του βιβλίου και να απορρίπτει με ύφος σνομπ το κινηματογραφικό σενάριο του Κώδικα του κυρίου Brown. Για να πω την αλήθεια, δεν σκέφτηκα καν τον Tom Hanks - πες με ψώνιο αλλά το μυαλό μου πήγε κατ' ευθείαν σε Harrison Ford και Sean Connery (μου έχει αφήσει κατάλοιπα το τελευταίο Indiana Jones). Για το ρόλο της συμπρωταγωνίστριας οφείλω να ομολογήσω ότι δεν σκέφτηκα κάποια συγκεκριμένη, θα καταλάβεις γιατί και θα με θυμηθείς όταν διαβάσεις το βιβλίο. ;-)
Αλλά όσα και να πω είναι σκόρπια λόγια αν δεν διαβάσεις το βιβλίο.
Εγώ απλά χαίρομαι πολύ και μόνο που ξέρω ότι ένας άνθρωπος με τέτοια πένα, φαντασία και ταλέντο, ανήκει στο συγγραφικό δυναμικό της χώρας μας...
*επιφώνημα τρυφερότητος ανάμεσα σε μένα και τη N., καθώς η καταγωγή της είναι από τα ένδοξα Μεσόγεια Αττικής.
posted by mindstripper @ 10/26/2005 04:30:00 pm
| |
Tuesday, October 25, 2005
Η φίλη μου η Ν.
Την φίλη μου την Ν. την ξέρω δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια.
Από τότε που πηγαίναμε στη σχολή - σχολή ιδιωτική και πολυπληθυσμική. Κολλήσαμε από την πρώτη μέρα με τρόπο τυχαίο, ή πάλι ίσως και όχι τόσο... Επιλέξαμε η μία την άλλη χωρίς να το ξέρουμε. Φρέσκια σε τούτη την πόλη, για πολλοστή φορά ξεριζωμένη από φίλους και τόπους γνώριμους, την είχα σταμπάρει με τη μία από τον τρόπο ντυσίματός της, την ώρα που ανηφόριζε προς την σχολή κι εγώ ήμουν μέσα στο λεωφορείο. Μακρυά φούστα ίσα με τον αστράγαλο, εσπαντρίγιες και τσάντα ψάθινη περασμένη από αριστερά προς τα δεξιά.
"Μοιάζει πολύ με την Κ.", σκέφτηκα αμέσως.
Η Κ. ήταν η καλύτερή μου φίλη που είχα αφήσει πίσω λίγες μέρες πριν. Αυτή τη φορά δεν είχα κλάψει, ούτε είχα τσακωθεί με τη μάνα μου όπως έκανα συνήθως. Δεν μιλούσα καθόλου, δεν υπήρχε λόγος, το έργο εκείνο το είχα ξαναδεί αρκετές φορές. Πράγμα που έκανε τη μάνα μου να ανησυχεί πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες φορές.
Φτάνοντας στη σχολή, έπαθα μία κρίση πανικού. Στην οποία πέρασα αμέσως χαλινάρι.
"Μη δείξεις φόβο και προ πάντων μην τους κοιτάς στα μάτια", σκέφτηκα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα.
Ακολούθησα ένα πρόγραμμα που είχα στα χέρια μου, το οποίο πρότεινε μία εκδήλωση γενικού ενδιαφέροντος και ενημέρωσης των νέων σπουδαστών, στο κλειστό γυμναστήριο της σχολής. Γυμναστήριο... η μόνη λέξη που μου προσέφερε εκείνη τη στιγμή μία ανάσα ανακούφισης από όλο το νταβαντούρι που εξελισσόταν γύρω μου με γονείς, παιδιά και καθηγητές. Σχεδόν περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου, έτσι όπως νόμιζα ότι όλα τα μάτια ήταν στραμένα πάνω μου, ακολούθησα τις χαρτονένιες πινακίδες στους διαδρόμους, κατέβηκα τα σκαλιά που βρέθηκαν μπροστά μου και ξαφνικά η καρδιά μου σαν να γύρισε στη θέση της... το γυμναστήριο ήταν εκεί μπροστά μου, απόμερο κι απόμακρο από το πλήθος, ακριβώς όπως ένοιωθα μέσα μου από την ώρα που είχα πατήσει το πόδι μου σε κείνο το μέρος. Κόλλησα τη μύτη μου στη μεγάλη τζαμαρία απ' έξω για να ρίξω μία ματιά στο εσωτερικό του: το παρκέ γεμάτο από άδειες καρέκλες, στην κορυφή της αίθουσας μία εξέδρα με μαύρα καθίσματα, βήμα και μικρόφωνο.
Ωραία ησυχία που είχε...
Μπήκα μέσα. Σκέψου ένα ολόκληρο κλειστό γυμναστήριο γεμάτο με άδειες καρέκλες ταξινομημένες όμορφα και νοικοκυρεμένα σε μικρά τετράγωνα, σαν κι εκείνα ενός πρόσφατα δημοτομημένου πανάκριβου προαστείου, και μία έφηβη να ψάχνει εκεί μέσα την θέση, στην οποία θα ένοιωθε λιγότερο εκτεθειμένη: κάπου προς τα πίσω, κοντά στην έξοδο, ακριβώς δίπλα από τον διάδρομο - δεν έπρεπε να υπάρχει κανένα εμπόδιο μπροστά σε μία πιθανή διαφυγή μου από κει μέσα οποιαδήποτε στιγμή το αποφάσιζα.
Κάθησα για λίγη ώρα συντροφιά με τη σιωπή του χώρου. Κατάφερα να μαζέψω λίγη περιφρόνηση για τους γύρω μου - χαρακτηριστικός δικός μου τρόπος αντιμετώπισης των ανεπιθύμητων καταστάσεων στη ζωή μου. Οι πρώτοι σπουδαστές άρχισαν να καταφτάνουν. Τα κούφια, δειλά βήματά τους επάνω στο παρκέ δίναν φωνή στην ηχώ των σκέψεών μου στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Κι έτσι όπως είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στο πάτωμα, με το γυμναστήριο να είναι ακόμα ούτε κατά το ένα όγδοο γεμάτο, ακούω μία φωνή δίπλα μου:
"Συγγνώμη, μπορώ να περάσω;"
Δε μίλησα, απλά μαζεύτηκα κι έκανα χώρο να περάσει η φωνή με το σώμα που την συνόδευε. Με δυσαρέστησε το γεγονός ότι απ' όλη την αρκετά μεγάλου μήκους άδεια σειρά, επέλεξε να καθήσει στην καρέκλα ακριβώς δίπλα μου, αλλά σε δέκατα του δευτερολέπτου αυτό το συναίσθημά μου, υπερ-καλύφθηκε από την έκπληξή μου όταν είδα να ανεμίζει μπροστά μου η ίδια φούστα που είχα δει πριν από αρκετή ώρα να ανηφορίζει το δρόμο προς τη σχολή!
Όχι, δεν θα μιλήσω... Ποιός ο λόγος να μιλήσω κιόλας;...
Κενό δύο λεπτών.
"Πώς σε λένε; Εμένα με λένε Ν."
Και εγένετο φως. Για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα σήκωσα τα μάτια μου να αντικρύσω άλλον άνθρωπο στα μάτια. Στην αρχή με μία δόση αμηχανίας και στην πορεία με απόλυτη φυσικότητα και αυθορμητισμό.
Δεν παρακολουθήσαμε ούτε μία κουβέντα από τον λόγο του αξιότιμου κυρίου Προέδρου της σχολής και δεν χωρίσαμε ποτέ από κείνη τη μέρα και στο εξής.
Η Ν. ήθελε να σπουδάσει Ιστορία, εγώ πάλι θα δήλωνα Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές.
Η Ν. περνούσε άπειρες ώρες μέσα στα βιβλία της, στην πορεία άλλαξε κλάδο και αποφάσισε να ακολουθήσει Φιλοσοφία. Εγώ πάλι ζούσα σχεδόν από-το και μέσα-στο γυμναστήριο, συναναστρεφόμενη και συναθλούμενη με πολλούς άλλους μέλλοντες τεχνοκράτες και ουδέποτε άλλαξα κατεύθυνση, μέχρι που τελείωσα τη σχολή.
Στα επόμενα χρόνια, η Ν. κατέβαινε στο γυμναστήριο και μελετούσε τις σημειώσεις της Φιλοσοφίας στις κερκίδες την ώρα που εγώ άφηνα τον ιδρώτα μου στο παρκέ, κι εγώ ανέβαινα στη βιβλιοθήκη όπου μου έδειχνε τα βιβλία που έπρεπε να διαβάσω αν ήθελα να μάθω πιο πολλά για το κοινό μάθημα που παρακολουθούσαμε και οι δύο εκείνο το διάστημα με τίτλο "Εισαγωγή στην Φιλοσοφία".
Μέσω της Ν. θυμήθηκα πόσο πολύ αγαπούσα το διάβασμα όταν ήμουν μικρό παιδί.
Κι όταν μετά από πολύ καιρό ήρθε η κουβέντα σε κείνη την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, και την ρώτησα πώς απ' όλο το γυμναστήριο που ήταν σχεδόν άδειο επέλεξε να έρθει να κάτσει δίπλα μου, μου απάντησε:
"Μα από το αυτοκόλλητο του Elvis που είχες πίσω στο μπουφάν σου..."
Και να σκεφτεί κανείς ότι το ποστ το ξεκίνησα γιατί ήθελα να γράψω για το τελευταίο βιβλίο που μου έκανε δώρο η Ν.
Την επόμενη φορά... :)
posted by mindstripper @ 10/25/2005 01:48:00 pm
| |
Sunday, October 23, 2005
Protection
- Γιατί δεν το βγάζεις το δαχτυλιδάκι αγάπη μου; Θα πας για ύπνο σε λίγο.
- Δεν το βγάζω γιατί τώρα που σε ακουμπάω, σε προστατεύει και σένα από τις κακιές μάγισσες.
- Α... και είναι πολλές οι κακιές οι μάγισσες;
- Αμέ, η μία είναι στην Ωραία Κοιμωμένη, η άλλη είναι στη Σταχτοπούτα...
- Αυτή στη Σταχτοπούτα όμως δεν είναι μάγισσα, είναι η κακιά μητριά.
- Ναι, αλλά είναι κακιά κι αυτή...
I stand in front of you
I'll take the force of the blow
Massive Attack
posted by mindstripper @ 10/23/2005 10:55:00 pm
| |
Friday, October 21, 2005
Φσσστ...
Μπόινγκ!
posted by mindstripper @ 10/21/2005 04:31:00 pm
| |
Thursday, October 20, 2005
Αν ήσουν άνθρωπος...
...μπορεί και να σε χαρακτήριζαν διπρόσωπο.
Εγώ πιστεύω όμως ότι και τα δύο σου πρόσωπα θα ήταν καλοσυνάτα κι ευγενικά.
Μακάρι να ήσουν άνθρωπος τότε.
Μα θα μαραινόσουν νωρίς, αν δε σε σκότωνε πρώτα το γεγονός ότι ξεχώριζες τόσο με την ομορφιά σου.
Άλλαξα γνώμη.
Να μείνεις εκεί.
Εδώ οι ρίζες έχουν αρχίσει να καίγονται από την πολλή κοπριά.
posted by mindstripper @ 10/20/2005 01:01:00 am
| |
Wednesday, October 19, 2005
Everything in its right place
Από κάτω προς τα πάνω...
1. Μία ζαρντινιέρα η οποία φιλοξενεί την -παρ' ολίγο πεθαμένη πριν μερικούς μήνες- μαργαρίτα μου.
2. Ένα πήλινο δοχείο από πρόβιο γιαούρτι που μπήκε σε κείνη τη θέση για να δροσίζει τους φτερωτούς επισκέπτες μου τις μέρες του καύσωνα.
3. Η υποδοχή της σφουγγαρίστρας παρατημένη εκεί σε στιγμή αγανάκτησης... ό,τι έμεινε από τον κουβά την νύχτα εκείνη που ο αέρας φυσούσε σαν μανιακός κι έσπασε το διαχωριστικό τζάμι του μπαλκονιού μου (έχω έρθει πολύ πιο κοντά με τους γείτονές μου έκτοτε και κανένας μας δεν έχει κάνει την κίνηση να καλέσει την διαχείριση της πολυκατοικίας ώστε η ζημιά να επιδιορθωθεί).
4. Φούρνοι μικροκυμάτων και αηδίες...
Everything, everything, everything, everything..
In its right place
There are two colours in my head
There are two colours in my head
What is that you try to say?
What was that you tried to say?
Radiohead
posted by mindstripper @ 10/19/2005 12:55:00 pm
| |
Tuesday, October 18, 2005
Μία αλλήθωρη καλημέρα
Είδα το
Crash χθες.
Αν έχεις δει το 21 Grams -αυτή την αριστουργηματική ταινία- και σου άρεσε κιόλας, μην δεις το συγκεκριμένο. Όχι στο σινεμά τουλάχιστον. Είναι μία μέτρια απομίμηση με εξάρσεις δυνατών σκηνών ή/και χαρακτήρων. Και δεν θα πιάσω καν στο στόμα μου τον Benicio Del Toro ως μέτρο σύγκρισης γιατί ξέρω μερικούς-μερικούς που θα με πουν κολλημένη (κι όχι τίποτε άλλο αλλά θα έχουν και δίκιο).
Αν πάλι δεν έχεις δει το 21 Grams, τότε να το δεις το Crash. Μάλλον θα σου αρέσει. Όσοι ενθουσιώδεις μου πρότειναν να πάω να δω το Crash, δεν είχαν δει ποτέ το 21 Grams. Έχει σημασία.
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσω να σου πω όμως, είναι ότι το soundtrack της ταινίας είναι πολύ πολύ καλό...
---
Λίγη ώρα πριν το έργο, παίρνω έναν φίλο τηλέφωνο.
"Έλα, πώς πας παιδί μου; Πού βρίσκεσαι;"
"Πάω στο μαγαζί, απόψε θα το παίξω προϊστάμενος και θα επιβλέπω έξω από τη μπάρα. Άντε έλα από δω να τα πούμε λίγο."
"Δε μπορώ, πάω σινεμά."
"Ε, έλα μετά το σινεμά μωρή..."
(Πώς να αρνηθείς μία τέτοια πρόσκληση;...)
Ο εν λόγω καλός φίλος δουλεύει τη νύχτα. Είναι μπαρ-μαν. Είναι ο ψυχολόγος της μάζας και της πολλαπλής προσωπικότητας. Η απλή προσωπικότητα δεν τον ενδιαφέρει παρά μόνο αν έχει άλλες πιο συμφέρουσες για τον άτομόν του βλέψεις (ως παιδί που είναι κι αυτός). Παίρνει από τον συνομιλητή του ό,τι είναι διατεθειμένος εκείνος να του δώσει, το ρουφάει, διαχέει την πληροφορία και στον πιο μικροσκοπικό νευρώνα του σώματός του, θέλει κι άλλο, διψάει πραγματικά να εξερευνήσει τα βάθη της ψυχής αυτού που έχει απέναντί του, πειραματίζεται με το προσωπείο και την αλήθεια που διακρίνει πίσω από αυτό.
Υπό παρόμοιες συνθήκες ξεκινήσαμε ένα βράδυ να μιλάμε για πρώτη φορά -αμφέβαλε για την αλήθεια μου- μόνο που εγώ (θυμάμαι τώρα χαμογελώντας) είχα εκνευριστεί. Όμως με τον Δ., συνειδητοποίησα ότι δεν είναι κι άσχημη η κουβέντα που μπορεί να προκύψει από τα χειρότερα βιώματα και τις ανάλογες προσδοκίες που φωλιάζουν μέσα στον καθένα μας, ειδικά όταν δεν προσπαθούμε να τα ωραιοποιήσουμε, όταν ταπεινώνουμε τον εαυτό μας και τον εκθέτουμε στον άλλον έτσι ακριβώς όπως είναι, έτσι ακριβώς όπως θα τον κρίναμε αν τον βλέπαμε κάποιο βράδυ ανάμεσα σε μία παρέα, ξένον προς εαυτόν και αλλήλους. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα...
Κάθε φορά που θα περάσω από το μαγαζί να πω αυτό το καταραμένο το "γεια" σ’ αυτόν και στα υπόλοιπα παιδιά η νύχτα καταλήγει σε σουρεάλ θεατρική σκηνή μ’ εμάς να έχουμε τη θέση ηθοποιού και σκηνοθέτη μαζί (εμπειρικά και επαναληπτικά αποδεδειγμένο) . Ίσως ακόμα να δρούμε και σε εντελώς διαφορετικά πλατώ, αλλά ως συνάδελφοι-καλλιτέχνες εκείνη την ώρα (ή απλά ως κακομαθημένα παιδιά), θα ανταλλάξουμε βλέμματα τσεκαδόρου ανά τακτά χρονικά διαστήματα ("παίζει", "δεν ξέρω ακόμα", "αϊντά", "σκουπίσου" κτλ).
Επίσης στο τέλος γινόμαστε πάντα γκολ.
Η πολλή φιλοσοφία βλέπεις δεν κάνει καλό κι εμείς όταν πίνουμε φιλοσοφούμε.
Μπορεί να κάτσαμε και μία ώρα στα Everest στην Ερμού...
Θυμάμαι ότι κάπου μέσα στον οίστρο της ώρας είδα τον Δ. να χτυπάει και δεύτερο τοστ.
Στο διπλανό τραπέζι ανακαλύψαμε μία φίλη από τα παλιά, η οποία προς επιβεβαίωση του όλου σουρεαλιστικού τοπίου, παρακάλεσε το αγόρι της να γυρίσει σπίτι μόνο του, ώστε να κάτσει μαζί μας και να ολοκληρώσουμε την συζήτηση που είχαμε αναπτύξει περί σχέσεων και ατομικών ορίων.
Το σκυλί που είχε κουλουριαστεί σχεδόν κάτω από τα πόδια μου προφανώς νανουριζόταν από την υπαρξιακή φουμαρολογία που μας είχε πιάσει – πολύ πιθανόν να έβλεπε στον ύπνο του την κακομοίρα τη σκυλίτσα που είχαν στριμώξει έξω εκείνη την ώρα τρία-τέσσερα αρσενικά.
Με δύο μόλις ώρες ύπνο, ξεκίνησα να γράφω έτσι... για να ρίξω μία γκρίνια που δεν βλέπω μπροστά μου από τη νύστα και να αρχίσω να κλαψουρίζω ότι θέλω ένα κρεββάτι, μία κουβέρτα (και βάλε), μαγειρεμένο έτοιμο ζεστό φαϊ όταν πάω σπίτι, και 30 ώρες ύπνου.
Αντί αυτού, λέω να χαμογελάσω -ίσως λίγο αλλήθωρα σήμερα- και να πω την καλημέρα μου. ;-)
posted by mindstripper @ 10/18/2005 01:51:00 pm
| |
Sunday, October 16, 2005
Τα δικά μου 80's #5
Η επόμενη κασέτα ξεκινά δυναμικά με
Breakdance.
Ή αλλιώς, σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα τότε: Ανατόλια. Ο πατέρας μου μού είχε πάρει δώρο ένα καινούργιο κασσετόφωνο. Κάθε απόγευμα λοιπον, η ίδια κίνηση... κασσετόφωνο επ' ώμου και δρόμο για την πλατεία Ναυαρίνου. Ενώ πολλά παιδιά στην ηλικία μου χορεύανε το Vamos A la playa των Righeira και το Enola gay των OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark), εγώ διέσχιζα την Αλεξάνδρου Σβώλου και έβρισκα τους υπόλοιπους μπροστά από τον κινηματογράφο Ανατόλια. Εκεί αρχίζαμε τις φιγούρες, τα κορίτσια χαχανίζαμε βλέποντας τα αγόρια να κυλιούνται χάμω, ενώ τα μοναδικά που μπορούσα εγώ η ίδια να πετύχω σε βαθμό master ήταν το moonwalk και τον καθρέφτη. Πριν από μία εβδομάδα μιλούσα με έναν φίλο γεννημένο το '78 για ετούτο το δικό μου αφιέρωμα στα 80s, και του έβαλα μετά από δική του παράκληση να ακούσει πολλά από τα κομμάτια που αναφέρω εδώ. Ήξερε αρκετά. Αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο που έπαιξε η Chaka Khan με το I feel for you και του έκανα τον καθρέφτη... η φάτσα του ήταν απλά όλα τα λεφτά. :-) Στο Ain't nobody κοίταξα την ώρα στο ρολόι μου και δυνάμωσα τη μουσική της εισαγωγής στο τέρμα. Κι άλλα 20 χρόνια να περάσουν, αυτό το beat θα συνεχίσει να είναι από τα πιο απογειωτικά που έχω ακούσει ποτέ. Ύμνος για τους breakers της εποχής...
Απίστευτα δυνατά ήταν και όλα τα κομμάτια των Bronski Beat και των Communards. Πολλά χρόνια πριν από την εποχή τους, με την θεϊκή φωνή του Jimmy Somerville να τραγουδάει τα Don't leave me this way, Why, Smalltown Boy, Never can say goodbye. Δεν ήταν οι μοναδικοί... Οι Frankie goes to Hollywood έγραψαν μουσική ιστορία με το Relax. To The power of love ήταν από τις πιο δυνατές, ιδιόμορφες μπαλάντες που έχω ακούσει ποτέ. Οι Depeche Mode εμφανίζονται δειλά δειλά με το Just can't get enough και το Everything counts, ενώ στη συνέχεια δίνουν χαρακτηριστικά δείγματα της πρωτοποριακής μουσικής τους με τα People are people, Master and Servant και Blasphemous Rumours. Οι U2 γίνονται γνωστοί με το Sunday bloody Sunday κι αμέσως μετά απογειώνονται με το Pride (In the name of love). Λίγα χρόνια μετά -και εδώ βγαίνω εκτός χρονολογικών ορίων αλλά με ένα τέτοιο συγκρότημα δεν θα μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο εδώ που τα λέμε- θα βγάλουν και το Joshua Tree και θα ανέβουν στην αφρόκρεμα των εκλεκτών, με τα Where the streets have no name, I still haven't found what I'm looking for και With or without you. Εκεί βρίσκονται και οι Queen, οι οποίοι έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση με το I want to break free, το Radio Ga Ga και το Love Kills του Freddie Mercury από το το soundtrack της ταινίας Metropolis, ενώ στα επόμενα χρόνια ακούς παντού το The great pretender, το Living on my own, το Another One Bites the Dust, το We will rock you, το Bohemian Rhapsody, το The show must go on και τόσα, μα τόσα άλλα κομμάτια τους που πρέπει να αποφύγω να αναφέρω εδώ για να μην παρασυρθώ και ξεχάσω το θέμα αυτού του ποστ (και τώρα που βρήκα την ευκαιρία θα το πω κιόλας: μ' αυτό το Return of the Champions τα έχω πάρει στην κράνα - ΈΝΑ return θα ήταν δυνατόν γι αυτό το συγκρότημα, κι αυτό μόνο αν ο Freddie αποδεικνυόταν ο δεύτερος Μεσσίας)._
Χμμμμ... είπα παντού... Κατάλαβα τί σημαίνει αυτή η λέξη σε όλο της το μεγαλείο όταν έβγαλε τον προσωπικό του δίσκο ο Roger Hodgson, ο τραγουδιστής των Supertramp, όπως πολύ σωστά μου υπενθύμισε ο Oneiros παλαιότερα. Ο Αλεξίου είχε ξετρελλαθεί με τον δίσκο, δεν υπήρχε κομμάτι που να μην γίνει αγαπητό σε όλους εκείνους που ήδη υμνούσαν το Breakfast in America, The logical song και το Take the long way home των Supertramp. Ο Hodgson με τα In jeopardy, Lovers in the wind και Only because of you απέκτησε τεράστιο -προσωπικό πια- fan club σε χρόνο μηδέν. Ο δίσκος όλος ήταν ένα αριστούργημα. Μα τότε πόσοι δίσκοι δεν ήταν σκέτα αριστουργήματα;... Χόρταινες μήπως ποτέ, ν' ακούς τους δίσκους των Dire Straits; Money for nothing, Romeo & Juliet, Brothers in arms, Sultans of swing, Your latest trick... πόσα παιδιά έβαλαν στόχο να μάθουν σαξόφωνο εξ' αιτίας του τελευταίου κομματιού και μόνο... και πόσα άλλα ξεκινήσαν κιθάρα εξ' αιτίας του Mark Knopfler. Δεν είναι καθόλου σχετικό με ετούτο το ταξίδι στο χρόνο το επόμενο κομμάτι τους, αλλά πρέπει να το πω. Κάθε φορά που ακούω το Local Hero στρέφω τα μάτια μου ψηλά γιατί απλά πρέπει να πω κάπου αυτό το 'ευχαριστώ'...
Κεφάλαιο μεγάλο στη μουσική, κεφάλαιο μεγάλο στη ζωή μου οι Scorpions: Always somewhere, When the smoke is going down, Noone like you, In trance, Rock you like a hurricane, Holiday, Still loving you... πόσα αγαπημένα τραγούδια δεν μας έχουν χαρίσει ο Klaus Meine με την παρέα του στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών... Θυμάμαι πρόπερσι, τον καιρό που έψαχνα να βρω παρέα για να πάω στον Λυκαβηττό, στη συναυλία τους... "Έλα μωρέ τους Scorpions θα πάω να δω τώρα;..." (Έλα ντε... σάμπως ήρθες και την προηγούμενη φορά που σου είχα πει ότι θα πήγαινα να δω τους Radiohead;...) Γουστάρω να παραδέχομαι την αρχαιότητά μου. Την θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου και της μουσικής μου παιδείας. Ακόμα κι αν αυτό περιλαμβάνει να συγκαταλέγω στα αγαπημένα μου, και συγκροτήματα που για πολλούς είναι περσινά ξυνά σταφύλια. Ό,τι έχω αγαπήσει κι εφ' όσον το έχω αγαπήσει αληθινά, απλά το κουβαλάω μαζί μου για πάντα.
...Όπως εκείνες τις καλοκαιρινές βραδιές που άκουγα τον αδερφό μου να συνομιλεί με άλλους πειρατές για ώρες ολόκληρες και να ανταλάσσουν σχόλια για το σήμα τους... "Διοικητήριο... Πόσο μου είπες σου φέρνω εκεί; Ένα... ένα..." Το πιο ωραίο σημείο ήταν εκείνο που οι πειρατές κουράζονταν ή σταματούσαν πια να συνομιλούν. Aπλά έπαιζαν μουσική, έτσι, για να χαλαρώσουν, χωρίς ακροατήριο, χωρίς τηλέφωνα και αφιερώσεις. Οι Eagles ήταν συχνοί καλεσμένοι με τα Hotel California, Desperado, Take to the limit και One of these nights. Ο Gary Moore με το Empty Rooms και τις μπλουζιές του πάλι, μιλούσε κατευθείαν στην ρομαντική καρδιά όλων των νυχτερινών περιπατητών στην μπάντα των FM. Εκεί είχα πρωτο-ακούσει Rainbow σε κομμάτια αθάνατα όπως το Catch the Rainbow, το Man on the Silver mountain και το Temple of the King. Από τους αγαπημένους του αδερφού μου ήταν οι Led Zeppelin και το Stairway to heaven μαζί με το Kashmir. Αγαπημένοι δικοί μου οι King Crimson με το Epitaph και οι Deep Purple με το Smoke on the water και το Child in Time. Από τις λίγες φορές που συμφωνούσαμε και σταματούσαμε επι τόπου ακόμα και τον καβγά που είχαμε ξεκινήσει, ήταν όταν ακούγαμε την κιθάρα των Κansas στο Dust in the wind. Ήταν εκείνα τα χρόνια που ερωτεύτηκα και το Boat on the river από τους Styx, ήταν τότε που ξεχώρισα και το Babe από τους ίδιους...
Ήταν από τότε που η ομορφιά της μουσικής χρωμάτιζε τις μέρες, τις νύχτες, κι όλους τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου.
Και τώρα...
έλα Φρανκ, τελειώσε αυτό που ξεκίνησες...
τραγούδησέ μου σε παρακαλώ το δικό μου My way...
Ol' man river, that ol' man river,
It don't say nothin', but it must know something,
It just keeps rolling, It keeps on rolling,
Alone...
-ΔΙ ΕΝΤ-
posted by mindstripper @ 10/16/2005 07:53:00 pm
| |
Thursday, October 13, 2005
Τα δικά μου 80's #4
Όλα τα κορίτσια τότε στο σχολείο είμασταν χωρισμένα σε δύο στρατόπεδα: στις θαυμάστριες των
Wham και στις θαυμάστριες των
Duran Duran.
Είχε καταντήσει σχεδόν cult το θέμα. Σαν να λέγαμε ή Άρης ή ΠΑΟΚ ένα πράμα, μέση κατάσταση δεν υπήρχε (υπήρχε κι ο Ηρακλής δηλαδή, αλλά ήταν πώς λέμε Πανιώνιος... εδώ κάνω την πάπια και συνεχίζω περί μουσικής για να μην αρχίσω να μαζεύω ζαρζαβατικά instead... ). Εγώ λοιπόν -εκτός από Άρης- ήμουν τρελή και παλαβή για τον George Michael, τον τραγουδιστή των Wham. Αν δεν άκουγα το Careless whispers καμμιά δεκαριά φορές όταν επέστρεφα σπίτι από το σχολείο, δεν άνοιγα βιβλίο να ξεκινήσω διάβασμα... Και μαζί με αυτό, κι όλα τα υπόλοιπα των Wham: Wakeme up before you go-go, Where did your heart go, (I don't want your) Freedom.... Το Last Christmas παίζεται ακόμα στο ραδιόφωνο, τόσα χρόνια μετά, κάθε Χριστούγεννα... Όμως, στο βάθος, είχα και μία καψούρα για τον μορφονιό τον κιθαρίστα των Duran Duran, τον John Taylor. Στα κρυφά, όταν δεν ήταν ο αδερφός μου γύρω (για να μην εκτεθώ κιόλας) έβαζα στο repeat (manual mode) τα Wild Boys και The Reflex. Έτσι, δεν είχα πρόβλημα αργότερα να αλλάξω στρατόπεδο (στη μουσική, στην ομάδα ποτέ), όταν σε μία συνέντευξή του ο George Michael είχε δηλώσει πώς "το μόνο κοινό του σημείο με τους Έλληνες ήταν το πόσο τριχωτός ήταν". Νευρίασα και ξήλωσα όλες του τις αφίσσες από το δωμάτιο. Ήμουν λίγο υπερβολική ως νεανίς (ε, μεταξύ μας και λίγο εθνικίστρια - όσο πατάει το μαμούθ).
Τον κενό χώρο στους τοίχους σύντομα τον γέμισαν αφίσσες και φωτογραφίες του Paul Young, που είχε γίνει πολύ δημοφιλής με τα Come back (and stay for good this time), Every time you go away, Everything must change, Oh girl, Wherever I lay my hat (that's my home) και το πολύ δυνατό και πολύ αγαπημένο μου Love of the common people. Και δίπλα, σε πολύ λίγο χρόνο, προστέθηκαν και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ενός κοριτσιού ίδιο σχεδόν με την Μαίριλιν, με μία ελιά πάνω από τα χείλη και με εκκεντρικό look. Χόρευε πολύ καλά και το όνομα αυτής... Madonna. Η Madonna των 80's, που μόλις είχε κάνει την εμφάνισή της στο μουσικό στερέωμα με τα Holiday, Material Girl, Like a virgin και Borderline. 20 χρόνια μετά θα εξελισσόταν στην Madonna της νέας χιλιετίας. Υπήρχε όμως ήδη μία πολύ μεγάλη κυρία στο χώρο της μουσικής εκείνον τον καιρό. Η Tina Turner. Εκρηκτική γυναίκα μεν, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω -έλεγα τότε- τί της βρίσκουν όλοι ετούτοι που της πλέκουν το εγκώμιο. Μέχρι τη στιγμή που την είδα σε συναυλία στην τηλεόραση. Εκεί απλά και όμορφα, κατάλαβα μέσα σε μισή ωρίτσα τί σημαίνει να σε καθηλώνει ο άλλος με την σκηνική του παρουσία. Κι αργότερα, που έμαθα περισσότερα για την ιστορία της ζωής της, απλά έσκυψα το κεφάλι και της έβγαλα το καπέλο... Η Tina έδινε και θα δίνει πάντα στην λέξη ερμηνεύτρια την αίγλη και το δέος που της αξίζουν. Τραγούδια σταθμοί: What's love got to do with it, Private dancer, Better be good to me, Let's stay together. Μαζί με τον Bryan Adams τραγούδησε το It's only love, μία πολύ μεγάλη επιτυχία της εποχής. Μαζί με τον Rod Stewart πάλι, τραγούδησε το It takes two, ένα άλλο πολύ δυναμικό, πολύ ζωντανό κομμάτι που σύντομα πήρε υψηλή θέση στις προτιμήσεις των κόσμου.
Και μια και ανέφερα δύο τόσο μεγάλα ονόματα, αποκλείεται να έχεις ξεχάσει το Baby Jane ή το Some guys have all the luck ή ακόμα κι αυτό το Infatuation. Θυμάσαι; Τον Rod με το μαλλί πανκιό και τα στενά παντελόνια;... Ή τον Bryan που είχε κάψει καρδιές με το καλημέρα... Με τέτοια προίκα που έφερνε μαζί του το παλικάρι δεν γινόταν κι αλλιώς: Straight from the heart, Cuts like a knife, Run to you, Heaven, Somebody, Summer of 69. Άντε μετά να φωνάζει κι ο Bruce Springsteen με το Dancing in the dark και το Born in the USA. Όμως για μένα το πιο όμορφο κομμάτι του ήτανε, και ίσως ακόμα είναι, το Trapped. Άκουσέ το, πρέπει να το θυμηθείς. ;-) Innocent man, έρχεται να φωνάξει ο Billy Joel - τί όμορφο κομμάτι, πόσα όμορφα τραγούδια δικά του έχω να θυμάμαι... Uptown girl, The Longest time, Leave a tender moment alone, Tell her about it. Η Alison Moyet εύχεται να ήταν αόρατη με το Invisible, ίσως επειδή ο δίσκος της εκείνη την εποχή είχε κάνει θραύση παντού. Τίτλοι όπως το All cried out και το Love resurrection ίσως να μην σου λένε κάτι. Ούτε εμένα δεν μου έλεγαν μέχρι που τα άκουσα ξανά... Αποκλείεται όμως να μην θυμάσαι ετούτο: Here comes the rain again. Eurythmics, με την αγγελική φωνή της Annie Lenox, μίας πανέμορφης ντίβας που άφησε εποχή με τραγούδια όπως Sweet dreams (are made of this), Love is a stranger και Who's that girl (άκουσέ το και δεν θα σου θυμίζει ούτε κατά διάνοια αυτό που μόλις σκέφτηκες).
Η κασσέτα αυτή τη φορά μου υπενθυμίζει άλλα δύο ονόματα που είχα καταχωρήσει σε βαθυά μουσικά κατάστιχα: Daryl Hall & John Oates. Out of touch, Maneater, One on one. Τελικά η μνήμη μου δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα. Δεν πρόκειται να ξανακλαφτώ για το ότι βρήκα τα κλειδιά του σπιτιού μου μέσα στο ψυγείο ή για το ότι βρήκα το αυτοκίνητό μου ξεκλείδωτο για 25η φορά... Ακούγοντας τις κασσέτες είναι απίστευτο πόσα πράγματα θυμάμαι ξαφνικά: τα γυρίσματα στη φωνή, τα σόλο κιθάρας, την είσοδο και τα σόλο των ντραμς, το πιάνο... Ακούω τους Tears for Fears και τραγουδάω μαζί τους το Shout και το Eveyrybody wants to rule the world. Μπαίνει το Lessons in love και αμέσως θυμάμαι το όνομα του συγκροτήματος που το ερμηνεύει, σχεδόν βλέπω μπροστά μου την ξανθιά φράντζα του τραγουδιστή: Level 42. Σε ρυθμούς reggae μπαίνουν οι UB40 με το Please don't make me cry και το Red red wine. Και είτε ήταν χτες, είτε 20 χρόνια μετά, οι Blondie είναι απλά αξεπέραστοι. One way or another, Heart of glass, Atomic, Dreaming, The tide is high...
Ένα τραγούδι διαχρονικότατο θα σου πω τώρα. Africa. Όνομα συγκροτήματος δεν σου λέω, κι ας έχεις γεννηθεί και μετά το '80. Οφείλεις να το ξέρεις. Γιατί, πώς το λέει η διαφήμιση; Μερικά πράγματα είναι ανεκτίμητης αξίας. Όπως το I'll be over you, το Hold the Line και το Rosanna. Τον Christopher Cross όμως θα τον αναφέρω. Γιατί κι εσύ, ίσως να μην ξέρεις αυτό που δεν ήξερα ούτε εγώ για αρκετά χρόνια, ότι δηλαδή είναι ο ερμηνευτής των Sailing, Best that you can do (Arthur's theme) και All Right. Και να, πάλι λίγο μελαγχόλησα. Γιατί ακούω στην κασσέτα τη φωνή του Glen Medeiros στο Nothing's gonna change my love for you. Η Jennifer Rush έρχεται να μου θυμίσει την δύναμη της αγάπης με το The power of love. ...'cause I'm your lady and you are my man, whenever you reach for me, I'll do all that I can... Κι ο Kenny Rogers με τη βραχνή αλλά τόσο γλυκιά φωνή του, μου τραγουδάει το Crazy και το Lady, δύο μπαλάντες που είναι περασμένες μεν, αλλά ποτέ, μα ποτέ ξεχασμένες... Μέσα από τις σκιές βγαίνει κι ο Barry Manilow σιγοτραγουδώντας το Stay. Δίπλα του διακρίνω και τους Chicago που τραγουδούν στο ίδιο πνεύμα πιο δυνατά: Stay the night. Και όχι μόνο... You're the inspiration, Hard to say I'm sorry... Οι Foreigner έρχονται να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. That was yesterday. Αγαπημένο μου κομμάτι, το άκουγα για πολλά χρόνια μετά. No more hiding in yesterday, 'cause yesterday's gone... Και βέβαια δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω και την μεγαλύτερη επιτυχία τους, το I want to know what love is. Αγαπημένο κομμάτι του αδερφού μου. Από τις λίγες φορές που τον είδα να ακούει 'σορόπια', όπως με δούλευε πάντα γι αυτά που άκουγα εγώ. Και το μέρος ετούτο κλείνει με τον Matthew Fisher και το Baby, baby, why did I have to fall in love with you. Mega hit στο ραδιόφωνο του Γιώργου Αλεξίου και της Θεσσαλονίκης εκείνον τον καιρό. Όπως και εκείνο των Simple Minds από την ταινία The Breakfast Club: Don't you (forget about me).
Πώς είπες;
Το παίζουν ακόμα και σήμερα;
Ναι, ναι, το ξέρω... ευτυχώς...
Με κάτι τέτοια μου φτιάχνει η μέρα ενώ ακόμα είμαι με την τσίμπλα στο μάτι. ;-)
Συνεχίζεται... (τελευταίο μέρος)
posted by mindstripper @ 10/13/2005 08:52:00 pm
| |
Wednesday, October 12, 2005
Τα δικά μου 80's #3
Αλλά όμως τώρα... ακούω αυτό που νομίζω ότι ακούω;
Say, say, say. Paul McCartney και Michael Jackson πριν το Thriller. Το ένα οδηγεί στο άλλο. Το One day in your life του Michael Jackson το είχες ακούσει; Δεν θα το ξεχάσω εύκολα αυτό το (πολύ παλιό - του 1975) κομμάτι. Γιατί ακόμα κι όταν άκουγα τον Αλεξίου να δηλώνει καθαρά στο μικρόφωνο ότι η φωνή που τραγουδούσε ήταν η δική του, εμένα μόνο που δεν μου ξεχαρβαλωνόταν ο σβέρκος από το πείσμα: "Όχι, όχι, όχι! Η φωνή που ακούω εγώ είναι γυναικεία, τελείωσε!" Τελικά κάπου είδα το εξώφυλλο του δίσκου και πείστηκα... Από τότε δεν έφερα ξανά αντίρρηση στη διπλανή μου, η οποία ήταν άρρωστη με τον Michael και όποτε της έλεγα το παραμικρό εναντίον του με τάραζε στις τσιμπιές. Η αλήθεια είναι κιόλας ότι δεν υπήρχαν πολλοί που να μην είχαν ενθουσιαστεί όταν έβγαλε το Thriller. To Billie Jean, το Beat it και το Thriller παίζονται ακόμα και σήμερα. Όσο ξεφτιλισμένος, άρρωστος, ακόμα και διεστραμμένος να έχει γίνει αυτός ο άνθρωπος με το πέρασμα των χρόνων, η συμβολή του στη μουσική ήταν αντικειμενικά τεράστια. Όχι μόνο μουσικά, αλλά και χορευτικά.
Αλλά έχω αρχίσει πάλι την πάρλα ενώ αυτή τη στιγμή ακούω τον τότε τραγουδιστή των Genesis, τον Phil Collins στο Mama. Και βέβαια το αμέσως επόμενο τραγούδι του που μου έρχεται στο μυαλό μετά απ' αυτό, είναι η συνεργασία του με τον Phillip Bailey, τον τραγουδιστή των Earth, Wind & Fire, στο Easy Lover του οποίου το βίντεο θυμάμαι με έκανε να χαμογελάω όλη την ώρα χωρίς να είναι καθόλου μα καθόλου κάτι το ιδιαίτερο από πλευρά πλοκής ή εφφέ. Kι εκείνη την υπέροχη μπαλάντα του, το Against all odds... Εντάξει... στο επόμενο κομμάτι μένω με το στόμα ανοιχτό. Rockin' good way - Shakin' Stevens & Bonnie Tyler. Κι όμως, θυμάμαι ακόμα τους στίχους! Και θυμάμαι ότι είχα αγοράσει τότε, την κασσέτα του συγκεκριμένου που κυκλοφορούσε στην αγορά (δεν ήταν τυχαίο που στα επόμενα χρόνια θα το έριχνα στο ροκαμπίλι και το ροκ-εντ-ρολ ακούγωντας Elvis Presley - γνωστή για τις παραγγελιές μου σε όλα τα δισκάδικα της πόλης που διέμενα). Θυμάμαι τις άλλες δύο μεγάλες επιτυχίες του Shakin' Stevens, το Cry just a little bit και το A letter to you. Το κομμάτι κόβεται απότομα. Κι αμέσως μπαίνει το Footsteps. I hear footsteps, as you walk out the door, I hear footsteps, as you walk down the hall... The Motels, το όνομα του συγκροτήματος. Άλλο ένα πράγμα που έμαθα στα γεράματα... No introduction για το επόμενο. Reggae night – Jimmy Cliff. Με Kool & the Gang για τη συνέχεια: Joanna (I love you). Αμέσως θυμάμαι και το Fresh. Εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου μου που κοιμόταν για μία εικοσαετία... έχει ξυπνήσει για τα καλά θα έλεγα...
Οι τίτλοι εμφανίζονται μπροστά μου με μεγάλα γράμματα, ο ένας μετά τον άλλον. She works hard for the money – Donna Summer. Islands in the stream – Kenny Rogers & Dolly Parton (επί χρόνια πίστευα η βλακέντια ότι ήταν Islands in the streeΤ). Η επόμενη φωνή είναι της Cyndi Lauper, ο άλλος φρίκουλας της εποχής, που γουστάρανε τρελά όλα τα κορίτσια πολύ-πολύ περισσότερο από τα αγόρια. Η επανάσταση της θυληκής εφηβείας. Girls just want to have fun, Time after time, All through the night (ηχογραφημένο δύο φορές στην ίδια κασσέτα). Κι αμέσως μετά η Olivia Newton John με το Physical. Η αδυναμία πολλών αρσενικών της εποχής. Το ίνδαλμα ίσως και πολλών κοριτσιών καθώς το ραδιόφωνο έπαιζε πολύ συχνά το You're the one that I want τραγουδισμένο από την ίδια μαζί με τον John Travolta σε μία από τις ταινίες που έσπασαν ταμεία τότε, το Grease. Άλλο κομμάτι από ταινία: What a feeling από την Irene Cara και την ταινία Flashdance. Ακόμα έχω την αφιέρωση στην κασσέτα, όπου ακούγονται τα ονόματά μας... το δικό μου και της κολλητής μου... Μεγάλη η συγκίνηση... Αλλά την ξεχνώ μονομιάς με το επόμενο κομμάτι: Where is my man – Eartha Kitt. Μία κυρία σκέτη γατούλα, ετών 79 παρακαλώ, εν έτει 1983-4. Κύριοι Stones, ήρθατε δεύτεροι (καλά, ένα αστειάκι κάνουμε...) Ακολουθούν οι Talk Talk με το It's my life. Και βέβαια αυτόματα θυμάμαι την άλλη τους επιτυχία, το Such a shame (ποιό από τα δύο τα βίντεο ήταν γεμάτο σαρανταποδαρούσες και ζωύφια θα σε γελάσω - αλλά πάντως ήτανε, αυτό δεν το ξεχνώ ποτέ). Είπα σαρανταποδαρούσες και θυμήθηκα και τους Yes με το Owner of a lonely heart (εκεί να δεις τί τράβηξε αυτός ο κακομοίρης στο βίντεο - ελπίζω τουλάχιστον να είχε πληρωθεί καλά). Μ' έπιασαν τώρα οι συνειρμοί με τα βίντεο κλιπ και θυμήθηκα το Sledgehammer του Peter Gabriel που είχε κάνει πάταγο με τα εφφέ του. Πρωτοποριακό για την εποχή του... Μιλώντας όμως για τον συγκεκριμένο δεν μπορώ να αφήσω κι απ' έξω το τόσο όμορφο ντουέτο του με την Kate Bush στο Don't give up.
Η μουσική ρέει... Κι έρχεται δυναμικά η Patti Smith με το Because the night (belongs to lovers). Η μόνη εκτέλεση του κομματιού που μπορώ ν' ακούσω (respect στους 10,000 Maniacs, αλλά παρ' όλ' αυτά...). Με την Kim Carnes να ακολουθεί στο Bette Davis eyes. Επόμενο: Don't stop - Fleetwood Mac. Γίνεται τώρα να μην αναφέρω το Dreams; Δεν γίνεται... Κάντε χώρο για το Down Under από τους Men at work και το You're in the army now από τους Status Quo. Ένα μόνο τραγούδι του συγκροτήματος που ακούω στη συνέχεια, φτάνει για να θυμηθώ άλλα τόσα. Ακούω τη φωνή των Alphaville στο Big in Japan. Το μυαλό μου συνεχίζει να ταξιδεύει στις επιτυχίες τους τότε: Sounds like a melody, Forever young. Tα επόμενα κομμάτια σαν να φανερώνονται από μόνα τους: Samurai – Michael Cretu, (I'll never be) Maria Magdalena - Sandra, 99 ½ balloons – Nena. Αλλά η κασσέτα τώρα παίζει Huey Lewis & the News, If this is it. H εισαγωγική εικόνα από το Back to The Future εμφανίζεται μπροστά μου κι ακούω το The power of love. Το φαντασματάκι των Ghostbusters πετάγεται από μία γωνίτσα με τη φωνή του Ray Parker Jr. Together in electric dreams, τραγουδούν οι Philip Oakey & Giorgio Moroder. Κι ο Kenny Loggins έρχεται να με ξεσηκώσει όπως τότε με το Footloose, και αργότερα με το Danger Zone. Ο Limahl μαζί με την Beth Anderson τραγουδούν το τόσο όμορφο Never Ending Story, κι ο John Paul Young σκορπίζει ατελείωτη ευφορία με το Love is in the air.
Αυτόν τον Eric Carmen θα τον θυμόσουν ποτέ αν δεν τον άκουγες; Εγώ όχι... I want to hear from your lips, ικετεύει. Κι ο Glenn Frey ανεβάζει το ρυθμό (και τη θερμοκρασία) ακαριαία. The heat is on. Οι Survivor έρχονται να φορτίσουν την ατμόσφαιρα με ακόμα περισσότερη ζωντάνια με το Eye of the tiger και οι Opus να μου υπενθυμίσουν με κέφι πράγματα απλά με το Live is life. Να κι ο Billy Ocean με το Carribean Queen και το Loverboy. Αλλά δεν έχει να πει μόνο αυτά... When the going gets tough, the tough gets going, μου εκμυστηρεύεται, για να δώσει ένα τέλος στο μίνι ρεσιτάλ του με το πανέμορφο Suddenly (θυμήσου το... είναι μία από αυτές τις γλυκιές ανατριχίλες...) Πρόσεξε τί όνομα θα σου πω τώρα... Ultravox και Midge Ure. Dancing with tears in my eyes και If I was. Η δύναμη της μελαγχολίας. Αλλά μέχρι εδώ ήτανε, μας πιάσανε :-P Έρχονται με το Every breath you take και φεύγουν κοροϊδευτικά με το De Do Do Do, De Da Da Da, οι Police με την τεράστια μορφή του Sting που θα κυριαρχήσει στη μουσική των επόμενων χρόνων. I just called to say I love you, μου τραγουδάει ο πάντα χαμογελαστός Stevie Wonder, για να έρθει λίγο πιο μετά και μου υπενθυμίσει τον ρόλο του ως Part time lover. Κι ο σχεδόν ξεχασμένος Murray Head θέλει να με πάει βόλτα: One night in Bangkok (η εισαγωγή αυτού του κομματιού τον πρώτο καιρό θυμάμαι είχε κάνει πιο πολύ αίσθηση κι από το ίδιο το κομμάτι). Οι Van Hallen φωνάζουν Jump! Kαι οι Quiet Riot έρχονται να σοκάρουν τον κόσμο των 80's: Cum on fill the noize.
Συνεχίζεται...
posted by mindstripper @ 10/12/2005 04:23:00 pm
| |
Tuesday, October 11, 2005
Τα δικά μου 80's #2
Προγράμματος συνέχεια με
Chris De Burgh.
Αυτό που ακούω είναι το Don't pay the ferryman. Μα στο μυαλό μου επι τόπου φέρνω και το High on emotion,το The traveller κι εκείνη τη μπαλάντα που άκουγες στο τέλος κάθε πάρτυ της εποχής εκείνης, το Lady in red. Αλλά στο άκουσμα του επόμενου τραγουδιού μένω άφωνη. Desert moon – Dennis DeYoung. Δεν τίθεται θέμα να το θυμηθείς από τον τίτλο ή το όνομα τραγουδιστή που σου παραθέτω. Πρέπει να το ακούσεις για να σου σηκωθεί η τρίχα όπως εμένα... Κανένα απολύτως σχόλιο για το επόμενο κομμάτι: Total eclipse of the heart – Bonnie Tyler. Ρομαντική ψυχή ή όχι, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην ξεροστάλιαζε δίπλα από μία φωτογραφία κι ένα τηλέφωνο ακούγοντάς το. Αλλά το δικό μου τεράστιο, ύψιστο καψουροτράγουδο των χρόνων εκείνων, ήταν (εκτός από το (Something's telling me) It might be you του Stephen Bishop) το Sometimes when we touch του Dan Hill. Παλιό κομμάτι, του 1977. Ακόμα και τώρα, ακούγοντάς το νοιώθω εκείνο το παλιό γνώριμο σκίρτημα στη ραχοκοκκαλιά μου. Το ίδιο ακριβώς που παθαίνω και στο Boys of summer του Don Henley, στο Eye in the sky των Alan Parsons Project και στο Can't fight this feeling των REO Speedwagon. Το τελευταίο, το είχα ξεχωρίσει από τα άλλα δύο δικά τους που κάνανε θραύση εκείνη την εποχή, το Take it on the run και το Keep on lovin' you. Μεγάλος έρωτας με το Can't fight this feeling... κάθε μέρα για μήνες το ζητούσα από τον Αλεξίου όταν κατάφερνα να πιάσω γραμμή... ακόμα και τώρα στην εισαγωγή του νιώθω την καρδιά μου να επιταχύνει μερικούς χτύπους όταν το ακούω ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω.
Μπαλάντες... πολλές μπαλάντες θυμάμαι απο κείνον τον καιρό. Μια γλυκιά μελαγχολία πλημμύριζε το δωμάτιο έτσι όπως ξετρύπωνε σαν τον κλέφτη μέσα από το μονοφωνικό ραδιάκι που είχα πάνω στο γραφείο μου. Λένε πως όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος, μπορεί μετά από χρόνια να διαχωρίσει τους αληθινούς του έρωτες, ξέρει τί ήταν αληθινό και τί ψεύτικο, τί έπρεπε τελικά να κρατήσει για πολύ και τί ν' αφήσει να το πάρει μαζί του ο βοριάς και να μην το γυρίσει πίσω... Είμαι σίγουρη πια ότι ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν η μουσική, όλος αυτός ο κατακλυσμός απο μελωδίες που έκαναν τον εγκέφαλό μου να χαμογελάει ακόμα κι όταν αυτός κοιμόταν. In your eyes, I can see my dreams' reflections, από τον George Benson. Smooth operator, Your love is king, Why can't we live together, Is it a crime, The sweetest taboo, με την βελούδινη φωνή της Sade. Το Killing me softly with his song από την Roberta Flack (ναι, το original...). Air Supply, με κομμάτια που άφησαν εποχή... Making love out of nothing at all, (Close your eyes) Sweet dreams, All out of love, Even the nights are better. Και μετά... αποκλείεται να τους έχεις ξεχάσει, οι Spandau Ballet με το Gold, το True, το Only when you leave, το I'll fly for you και (δυο-τρία χρόνια πιο μετά) το πιο όμορφο, κατ' εμέ προσωπικά, κομμάτι τους, το Through the barricades. Ο μεγάλος πάλι Lionel Richie... The only one, My love, Truly, You are, Stuck on you, All night long, Running with the night. Με κορυφαίο το Hello, την τόσο όμορφη μπαλάντα που τραγουδούσε στην τυφλή κοπελίτσα, στο βίντεο κλιπ του (πού να τολμήσω να το ξεχάσω κι αυτό, με την μία μου την κολλητή να ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα κάθε φορά που το έβλεπε).
Κι έτσι όπως σκέφτομαι τον Lionel Richie κι εκείνους τους δύο δίσκους του (Can't Slow Down και Lionel Richie) από τους οποίους δεν υπήρξε ούτε ένα τραγούδι που να μην γίνει επιτυχία, μου έρχονται στο μυαλό οι Commodores με το Nightshift, κομμάτι γραμμένο και αφιερωμένο στην μνήμη του Marvin Gaye τον οποίον είχε σκοτώσει ο ίδιος του ο πατέρας. Είχα σοκαριστεί όταν το είχα ακούσει στο ράδιο θυμάμαι. Δεν είναι και λίγο να μαθαίνεις ότι ένα από τα αγαπημένα σου κομμάτια, από αυτά που σου φτιάχνουν την διάθεση κάθε φορά που το ακούς, έχει γραφτεί και ερμηνευτεί από ένα αγαπημένο σου συγκρότημα για έναν αδικοχαμένο φίλο... Φέρνω στο νου τη φωνή του κι έτσι θυμάμαι το Sexual healing και το Ain't no mountain high enough τραγουδισμένο μαζί με μία μεγάλη Κυρία, την Diana Ross. Μμμμμ... Diana Ross... ξεχνιέται το Reach out and touch έτσι εύκολα; Reach out and touch somebody's hand and make this world a better place if you can... Έπιασα τα soul και θυμάμαι τους Temptations με το Treat her like a lady. Αυτόματα μου έρχεται στο νου το άλλο τραγούδι των Commodores με τη φωνή του Lionel Richie, το Three times a lady. Και να! Προς το τέλος της χιλιοφαγωμένης κασσέτας ακούω και τους Bee Gees με το Juliet... Κάπου πήρε το μάτι μου την περασμένη εβδομάδα στην τηλεόραση τον τραγουδιστή τους τον Barry Gibb, παρέα με την Barbara Streizand σε ένα στούντιο. Η νοσταλγία δεν θέλει πολύ να ξυπνήσει σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί δεν είναι δυνατόν να δεις την Barbara Streizand και να μην θυμηθείς την ερμηνεία της στο Memory (από το Cats), και σε άλλο ένα πολύ πολύ αγαπημένο μου κομμάτι, προερχόμενο από την ομώνυμη (κι ακόμα τόσο ωραία) ταινία στην οποία έπαιζε μαζί με τον Robert Redford, το The way we were. Το άλλο, το You don't bring me flowers any more το θυμάσαι; Που το τραγουδούσε μαζί με τον Neil Diamond...
Άλλη κασσέτα στο κασσετόφωνο. Πιο ζωντανή, με πιο πολλά pop hits της εποχής. Νά 'το πάλι το flashback, είπα pop hits και θυμήθηκα το Smash Hits, εκείνο το Γερμανικό περιοδικό, που το αγόραζα γεμάτη λαιμαργία και ανυπομονησία να το ξεφυλλίσω, να κόψω τις φωτογραφίες από τις σελίδες του, να κολλήσω τις αφίσσες του σε όποιον λιγοστό ελεύθερο χώρο είχε μείνει στο δωμάτιό μου. Γερμανικά ήξερες;... θα ρωτήσεις. Ούτε ήξερα, ούτε κι έμαθα ποτέ μου (κι ούτε μπορώ να σκεφτώ άλλη γλώσσα την οποία μόνιμα όταν την ακούω νομίζω ότι αυτός που μιλάει έχει δαγκώσει το μάγουλό του του ή κοντεύει να στραμπουλήξει τη γλώσσα του - συγχωρέστε με οι Γερμανομαθείς, είναι προσωπική μου αντίληψη). Τα ονόματα, οι τίτλοι και οι φωτογραφίες του περιοδικού τα έλεγαν όλα, δεν είχα την ανάγκη της γλώσσας... Μην κοιτάς μετά που ήρθε η αφθονία και στο τέλος ο κορεσμός. Μερικά πράγματα, μερικά συναισθήματα δεν ξεχνιούνται ποτέ...
Συνεχίζεται...
posted by mindstripper @ 10/11/2005 12:09:00 pm
| |
