@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Sunday, October 16, 2005

Τα δικά μου 80's #5

Η επόμενη κασέτα ξεκινά δυναμικά με Breakdance. Ή αλλιώς, σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα τότε: Ανατόλια. Ο πατέρας μου μού είχε πάρει δώρο ένα καινούργιο κασσετόφωνο. Κάθε απόγευμα λοιπον, η ίδια κίνηση... κασσετόφωνο επ' ώμου και δρόμο για την πλατεία Ναυαρίνου. Ενώ πολλά παιδιά στην ηλικία μου χορεύανε το Vamos A la playa των Righeira και το Enola gay των OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark), εγώ διέσχιζα την Αλεξάνδρου Σβώλου και έβρισκα τους υπόλοιπους μπροστά από τον κινηματογράφο Ανατόλια. Εκεί αρχίζαμε τις φιγούρες, τα κορίτσια χαχανίζαμε βλέποντας τα αγόρια να κυλιούνται χάμω, ενώ τα μοναδικά που μπορούσα εγώ η ίδια να πετύχω σε βαθμό master ήταν το moonwalk και τον καθρέφτη. Πριν από μία εβδομάδα μιλούσα με έναν φίλο γεννημένο το '78 για ετούτο το δικό μου αφιέρωμα στα 80s, και του έβαλα μετά από δική του παράκληση να ακούσει πολλά από τα κομμάτια που αναφέρω εδώ. Ήξερε αρκετά. Αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο που έπαιξε η Chaka Khan με το I feel for you και του έκανα τον καθρέφτη... η φάτσα του ήταν απλά όλα τα λεφτά. :-) Στο Ain't nobody κοίταξα την ώρα στο ρολόι μου και δυνάμωσα τη μουσική της εισαγωγής στο τέρμα. Κι άλλα 20 χρόνια να περάσουν, αυτό το beat θα συνεχίσει να είναι από τα πιο απογειωτικά που έχω ακούσει ποτέ. Ύμνος για τους breakers της εποχής...

Απίστευτα δυνατά ήταν και όλα τα κομμάτια των Bronski Beat και των Communards. Πολλά χρόνια πριν από την εποχή τους, με την θεϊκή φωνή του Jimmy Somerville να τραγουδάει τα Don't leave me this way, Why, Smalltown Boy, Never can say goodbye. Δεν ήταν οι μοναδικοί... Οι Frankie goes to Hollywood έγραψαν μουσική ιστορία με το Relax. To The power of love ήταν από τις πιο δυνατές, ιδιόμορφες μπαλάντες που έχω ακούσει ποτέ. Οι Depeche Mode εμφανίζονται δειλά δειλά με το Just can't get enough και το Everything counts, ενώ στη συνέχεια δίνουν χαρακτηριστικά δείγματα της πρωτοποριακής μουσικής τους με τα People are people, Master and Servant και Blasphemous Rumours. Οι U2 γίνονται γνωστοί με το Sunday bloody Sunday κι αμέσως μετά απογειώνονται με το Pride (In the name of love). Λίγα χρόνια μετά -και εδώ βγαίνω εκτός χρονολογικών ορίων αλλά με ένα τέτοιο συγκρότημα δεν θα μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο εδώ που τα λέμε- θα βγάλουν και το Joshua Tree και θα ανέβουν στην αφρόκρεμα των εκλεκτών, με τα Where the streets have no name, I still haven't found what I'm looking for και With or without you. Εκεί βρίσκονται και οι Queen, οι οποίοι έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση με το I want to break free, το Radio Ga Ga και το Love Kills του Freddie Mercury από το το soundtrack της ταινίας Metropolis, ενώ στα επόμενα χρόνια ακούς παντού το The great pretender, το Living on my own, το Another One Bites the Dust, το We will rock you, το Bohemian Rhapsody, το The show must go on και τόσα, μα τόσα άλλα κομμάτια τους που πρέπει να αποφύγω να αναφέρω εδώ για να μην παρασυρθώ και ξεχάσω το θέμα αυτού του ποστ (και τώρα που βρήκα την ευκαιρία θα το πω κιόλας: μ' αυτό το Return of the Champions τα έχω πάρει στην κράνα - ΈΝΑ return θα ήταν δυνατόν γι αυτό το συγκρότημα, κι αυτό μόνο αν ο Freddie αποδεικνυόταν ο δεύτερος Μεσσίας)._

Χμμμμ... είπα παντού... Κατάλαβα τί σημαίνει αυτή η λέξη σε όλο της το μεγαλείο όταν έβγαλε τον προσωπικό του δίσκο ο Roger Hodgson, ο τραγουδιστής των Supertramp, όπως πολύ σωστά μου υπενθύμισε ο Oneiros παλαιότερα. Ο Αλεξίου είχε ξετρελλαθεί με τον δίσκο, δεν υπήρχε κομμάτι που να μην γίνει αγαπητό σε όλους εκείνους που ήδη υμνούσαν το Breakfast in America, The logical song και το Take the long way home των Supertramp. Ο Hodgson με τα In jeopardy, Lovers in the wind και Only because of you απέκτησε τεράστιο -προσωπικό πια- fan club σε χρόνο μηδέν. Ο δίσκος όλος ήταν ένα αριστούργημα. Μα τότε πόσοι δίσκοι δεν ήταν σκέτα αριστουργήματα;... Χόρταινες μήπως ποτέ, ν' ακούς τους δίσκους των Dire Straits; Money for nothing, Romeo & Juliet, Brothers in arms, Sultans of swing, Your latest trick... πόσα παιδιά έβαλαν στόχο να μάθουν σαξόφωνο εξ' αιτίας του τελευταίου κομματιού και μόνο... και πόσα άλλα ξεκινήσαν κιθάρα εξ' αιτίας του Mark Knopfler. Δεν είναι καθόλου σχετικό με ετούτο το ταξίδι στο χρόνο το επόμενο κομμάτι τους, αλλά πρέπει να το πω. Κάθε φορά που ακούω το Local Hero στρέφω τα μάτια μου ψηλά γιατί απλά πρέπει να πω κάπου αυτό το 'ευχαριστώ'...

Κεφάλαιο μεγάλο στη μουσική, κεφάλαιο μεγάλο στη ζωή μου οι Scorpions: Always somewhere, When the smoke is going down, Noone like you, In trance, Rock you like a hurricane, Holiday, Still loving you... πόσα αγαπημένα τραγούδια δεν μας έχουν χαρίσει ο Klaus Meine με την παρέα του στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών... Θυμάμαι πρόπερσι, τον καιρό που έψαχνα να βρω παρέα για να πάω στον Λυκαβηττό, στη συναυλία τους... "Έλα μωρέ τους Scorpions θα πάω να δω τώρα;..." (Έλα ντε... σάμπως ήρθες και την προηγούμενη φορά που σου είχα πει ότι θα πήγαινα να δω τους Radiohead;...) Γουστάρω να παραδέχομαι την αρχαιότητά μου. Την θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου και της μουσικής μου παιδείας. Ακόμα κι αν αυτό περιλαμβάνει να συγκαταλέγω στα αγαπημένα μου, και συγκροτήματα που για πολλούς είναι περσινά ξυνά σταφύλια. Ό,τι έχω αγαπήσει κι εφ' όσον το έχω αγαπήσει αληθινά, απλά το κουβαλάω μαζί μου για πάντα.

...Όπως εκείνες τις καλοκαιρινές βραδιές που άκουγα τον αδερφό μου να συνομιλεί με άλλους πειρατές για ώρες ολόκληρες και να ανταλάσσουν σχόλια για το σήμα τους... "Διοικητήριο... Πόσο μου είπες σου φέρνω εκεί; Ένα... ένα..." Το πιο ωραίο σημείο ήταν εκείνο που οι πειρατές κουράζονταν ή σταματούσαν πια να συνομιλούν. Aπλά έπαιζαν μουσική, έτσι, για να χαλαρώσουν, χωρίς ακροατήριο, χωρίς τηλέφωνα και αφιερώσεις. Οι Eagles ήταν συχνοί καλεσμένοι με τα Hotel California, Desperado, Take to the limit και One of these nights. Ο Gary Moore με το Empty Rooms και τις μπλουζιές του πάλι, μιλούσε κατευθείαν στην ρομαντική καρδιά όλων των νυχτερινών περιπατητών στην μπάντα των FM. Εκεί είχα πρωτο-ακούσει Rainbow σε κομμάτια αθάνατα όπως το Catch the Rainbow, το Man on the Silver mountain και το Temple of the King. Από τους αγαπημένους του αδερφού μου ήταν οι Led Zeppelin και το Stairway to heaven μαζί με το Kashmir. Αγαπημένοι δικοί μου οι King Crimson με το Epitaph και οι Deep Purple με το Smoke on the water και το Child in Time. Από τις λίγες φορές που συμφωνούσαμε και σταματούσαμε επι τόπου ακόμα και τον καβγά που είχαμε ξεκινήσει, ήταν όταν ακούγαμε την κιθάρα των Κansas στο Dust in the wind. Ήταν εκείνα τα χρόνια που ερωτεύτηκα και το Boat on the river από τους Styx, ήταν τότε που ξεχώρισα και το Babe από τους ίδιους...

Ήταν από τότε που η ομορφιά της μουσικής χρωμάτιζε τις μέρες, τις νύχτες, κι όλους τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου.

Και τώρα...
έλα Φρανκ, τελειώσε αυτό που ξεκίνησες...
τραγούδησέ μου σε παρακαλώ το δικό μου My way...

Ol' man river, that ol' man river,
It don't say nothin', but it must know something,
It just keeps rolling, It keeps on rolling,
Alone...


-ΔΙ ΕΝΤ-

posted by mindstripper @ 10/16/2005 07:53:00 pm

8 Comments:

Blogger Unknown said...

αχ mindstripper τι μου κανες;;; την Παρασκευή πήγα καρφί στο κλαμπ 22 όπου άκουσα τα αρκετά από όσα έχεις γράψει στα ποστ σου τι wham duran duran aha κ.λπ. οι φίλοι μου με πήραν σχεδόν σηκωτό από κει μέσα καθώς δεν είχα σταματημό... χόρευα όλη την ώρα... και η ώρα είχε κιόλας πάει 5 και ο ένας φίλος από την παρέα στις 8 άνοιγε το μαγαζί του... αχχχ καλά ήταν... αν την άλλη μέρα δεν με ταλαιπωρούσε ένα κρύωμα θα ΄ταν καλύτερα... ;)

10/16/2005 08:05:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Ντροπή ρε συ Spirit! Τα λένε αυτά τα πράγματα, κάνουν ένα ποστ, παίρνουν μία ντουντούκα, κάτι τέλος πάντων... (ο χορός μας μάρανε βέβαια - όλοι οι στυλοβάτες των 80s είμαστε αυτόν τον καιρό με κρύωμα και γρίππη - περαστικά). ;-)

10/16/2005 08:17:00 pm  
Blogger dystropoppygus said...

Εντάξει, με (μας) αποτελείωσες με το σημερινό - κι αυτό με τους πειρατές, 6L6 και L34 οι λυχνίες στους στραβοκολλημένους πομπούς (εγώ τα θυμάμαι απ' τα 70s αυτά, ίσως είχε αλλάξει το τοπίο ως τότε, τα 80s με βρήκαν με άδεια ραδιο-dj παρακαλώ, χεχ)...

Μου έμεινε πάντως ένα παράπονο που η Joan Armatrading, οι Romeo Void και οι/η Carmel εξαφανίστηκαν έτσι απότομα...

10/16/2005 09:18:00 pm  
Blogger Eιρήνη said...

Μια βολτα εποχης στα κλαμπς της πόλης? Με μια σταση στην Ωραία...
Σινεμαδακι και ταινίες ΄80ς? Ισως τέλος αναρωτηθούμε..¨ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ"?

10/16/2005 09:31:00 pm  
Blogger xryc agripnia said...

(Παγωτακι απο την Ωραια,εε?
Πωπω...Θυμηθηκα το σχολειο...)

10/17/2005 12:30:00 am  
Blogger Blogarismenh said...

δι έντ; Τι πάει να πει δι έντ; Έχουμε σηκωθεί όλοι όρθιοι και χειροκροτάμε...δε μπορεί θα γράψεις άλλο ένα...τόση ώρα χειροκροτάμε.
Άρρωστη ξεάρρωστη θα γράψεις άλλο ένα!!!
:-))))

10/17/2005 09:39:00 am  
Blogger mindstripper said...

Dystro, το τοπίο ήταν ακριβώς το ίδιο. Θυμάμαι τα νεύρα της μάνας μου όταν έβαζε ο αδερφός μου το κολλητήρι στη μπρίζα. Τί μοσχοβολιά ήταν κι εκείνη... :-P Eσύ ήσουν προχωρημένος - ότι στα 80s μπορούσες να βγάλεις άδεια ραδιο-DJ δεν το γνώριζα. ;-)

Eirineta, αλήθεια!... τί γινόταν τότε και με την Ωραία. Tης μοδός σε όλη την πιστιρικαρία (απο κει γνωριζόμαστε ίσως;) :-)))

Archive, δεν τ' αφήνεις το παγωτό να πιούμε κανένα κονιακάκι; Μπάζει λίγο αυτές τις μέρες... :-P

Blogarismenh, mercy ρε παιδάκι μου. Προς το παρόν παίρνω άδεια από τη σημαία για να ολοκληρώσω το πρακτικό τμήμα της έρευνάς μου (ή αλλιώς: τσιμουδιά αν θες να αποκτήσεις κι εσύ τα τραγουδάκια των ποστ - η διπλωματία ήταν ανέκαθεν ισχυρό σημείο μου). :-P

10/17/2005 05:06:00 pm  
Blogger dystropoppygus said...

RadioDJ άδειες: στην Αμερική (βεβαίως, βεβαίως) - για να μην παρεξηγούμαστε...

10/24/2005 11:35:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home