Τα δικά μου 80's #3
Αλλά όμως τώρα... ακούω αυτό που νομίζω ότι ακούω; Say, say, say. Paul McCartney και Michael JacksonΑλλά έχω αρχίσει πάλι την πάρλα ενώ αυτή τη στιγμή ακούω τον τότε τραγουδιστή των Genesis, τον Phil Collins στο Mama. Και βέβαια το αμέσως επόμενο τραγούδι του που μου έρχεται στο μυαλό μετά απ' αυτό, είναι η συνεργασία του με τον Phillip Bailey, τον τραγουδιστή των Earth, Wind & Fire, στο Easy Lover του οποίου το βίντεο θυμάμαι με έκανε να χαμογελάω όλη την ώρα χωρίς να είναι καθόλου μα καθόλου κάτι το ιδιαίτερο από πλευρά πλοκής ή εφφέ. Kι εκείνη την υπέροχη μπαλάντα του, το Against all odds... Εντάξει... στο επόμενο κομμάτι μένω με το στόμα ανοιχτό. Rockin' good way - Shakin' Stevens & Bonnie Tyler. Κι όμως, θυμάμαι ακόμα τους στίχους! Και θυμάμαι ότι είχα αγοράσει τότε, την κασσέτα του συγκεκριμένου που κυκλοφορούσε στην αγορά (δεν ήταν τυχαίο που στα επόμενα χρόνια θα το έριχνα στο ροκαμπίλι και το ροκ-εντ-ρολ ακούγωντας Elvis Presley - γνωστή για τις παραγγελιές μου σε όλα τα δισκάδικα της πόλης που διέμενα). Θυμάμαι τις άλλες δύο μεγάλες επιτυχίες του Shakin' Stevens, το Cry just a little bit και το A letter to you. Το κομμάτι κόβεται απότομα. Κι αμέσως μπαίνει το Footsteps. I hear footsteps, as you walk out the door, I hear footsteps, as you walk down the hall... The Motels, το όνομα του συγκροτήματος. Άλλο ένα πράγμα που έμαθα στα γεράματα... No introduction για το επόμενο. Reggae night – Jimmy Cliff. Με Kool & the Gang για τη συνέχεια: Joanna (I love you). Αμέσως θυμάμαι και το Fresh. Εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου μου που κοιμόταν για μία εικοσαετία... έχει ξυπνήσει για τα καλά θα έλεγα...
Οι τίτλοι εμφανίζονται μπροστά μου με μεγάλα γράμματα, ο ένας μετά τον άλλον. She works hard for the money – Donna Summer. Islands in the stream – Kenny Rogers & Dolly Parton (επί χρόνια πίστευα η βλακέντια ότι ήταν Islands in the streeΤ). Η επόμενη φωνή είναι της Cyndi Lauper, ο άλλος φρίκουλας της εποχής, που γουστάρανε τρελά όλα τα κορίτσια πολύ-πολύ περισσότερο από τα αγόρια. Η επανάσταση της θυληκής εφηβείας. Girls just want to have fun, Time after time, All through the night (ηχογραφημένο δύο φορές στην ίδια κασσέτα). Κι αμέσως μετά η Olivia Newton John με το Physical. Η αδυναμία πολλών αρσενικών της εποχής. Το ίνδαλμα ίσως και πολλών κοριτσιών καθώς το ραδιόφωνο έπαιζε πολύ συχνά το You're the one that I want τραγουδισμένο από την ίδια μαζί με τον John Travolta σε μία από τις ταινίες που έσπασαν ταμεία τότε, το Grease. Άλλο κομμάτι από ταινία: What a feeling από την Irene Cara και την ταινία Flashdance. Ακόμα έχω την αφιέρωση στην κασσέτα, όπου ακούγονται τα ονόματά μας... το δικό μου και της κολλητής μου... Μεγάλη η συγκίνηση... Αλλά την ξεχνώ μονομιάς με το επόμενο κομμάτι: Where is my man – Eartha Kitt. Μία κυρία σκέτη γατούλα, ετών 79 παρακαλώ, εν έτει 1983-4. Κύριοι Stones, ήρθατε δεύτεροι (καλά, ένα αστειάκι κάνουμε...) Ακολουθούν οι Talk Talk με το It's my life. Και βέβαια αυτόματα θυμάμαι την άλλη τους επιτυχία, το Such a shame (ποιό από τα δύο τα βίντεο ήταν γεμάτο σαρανταποδαρούσες και ζωύφια θα σε γελάσω - αλλά πάντως ήτανε, αυτό δεν το ξεχνώ ποτέ). Είπα σαρανταποδαρούσες και θυμήθηκα και τους Yes με το Owner of a lonely heart (εκεί να δεις τί τράβηξε αυτός ο κακομοίρης στο βίντεο - ελπίζω τουλάχιστον να είχε πληρωθεί καλά). Μ' έπιασαν τώρα οι συνειρμοί με τα βίντεο κλιπ και θυμήθηκα το Sledgehammer του Peter Gabriel που είχε κάνει πάταγο με τα εφφέ του. Πρωτοποριακό για την εποχή του... Μιλώντας όμως για τον συγκεκριμένο δεν μπορώ να αφήσω κι απ' έξω το τόσο όμορφο ντουέτο του με την Kate Bush στο Don't give up.
Η μουσική ρέει... Κι έρχεται δυναμικά η Patti Smith με το Because the night (belongs to lovers). Η μόνη εκτέλεση του κομματιού που μπορώ ν' ακούσω (respect στους 10,000 Maniacs, αλλά παρ' όλ' αυτά...). Με την Kim Carnes να ακολουθεί στο Bette Davis eyes. Επόμενο: Don't stop - Fleetwood Mac. Γίνεται τώρα να μην αναφέρω το Dreams; Δεν γίνεται... Κάντε χώρο για το Down Under από τους Men at work και το You're in the army now από τους Status Quo. Ένα μόνο τραγούδι του συγκροτήματος που ακούω στη συνέχεια, φτάνει για να θυμηθώ άλλα τόσα. Ακούω τη φωνή των Alphaville στο Big in Japan. Το μυαλό μου συνεχίζει να ταξιδεύει στις επιτυχίες τους τότε: Sounds like a melody, Forever young. Tα επόμενα κομμάτια σαν να φανερώνονται από μόνα τους: Samurai – Michael Cretu, (I'll never be) Maria Magdalena - Sandra, 99 ½ balloons – Nena. Αλλά η κασσέτα τώρα παίζει Huey Lewis & the News, If this is it. H εισαγωγική εικόνα από το Back to The Future εμφανίζεται μπροστά μου κι ακούω το The power of love. Το φαντασματάκι των Ghostbusters πετάγεται από μία γωνίτσα με τη φωνή του Ray Parker Jr. Together in electric dreams, τραγουδούν οι Philip Oakey & Giorgio Moroder. Κι ο Kenny Loggins έρχεται να με ξεσηκώσει όπως τότε με το Footloose, και αργότερα με το Danger Zone. Ο Limahl μαζί με την Beth Anderson τραγουδούν το τόσο όμορφο Never Ending Story, κι ο John Paul Young σκορπίζει ατελείωτη ευφορία με το Love is in the air.
Αυτόν τον Eric Carmen θα τον θυμόσουν ποτέ αν δεν τον άκουγες; Εγώ όχι... I want to hear from your lips, ικετεύει. Κι ο Glenn Frey ανεβάζει το ρυθμό (και τη θερμοκρασία) ακαριαία. The heat is on. Οι Survivor έρχονται να φορτίσουν την ατμόσφαιρα με ακόμα περισσότερη ζωντάνια με το Eye of the tiger και οι Opus να μου υπενθυμίσουν με κέφι πράγματα απλά με το Live is life. Να κι ο Billy Ocean με το Carribean Queen και το Loverboy. Αλλά δεν έχει να πει μόνο αυτά... When the going gets tough, the tough gets going, μου εκμυστηρεύεται, για να δώσει ένα τέλος στο μίνι ρεσιτάλ του με το πανέμορφο Suddenly (θυμήσου το... είναι μία από αυτές τις γλυκιές ανατριχίλες...) Πρόσεξε τί όνομα θα σου πω τώρα... Ultravox και Midge Ure. Dancing with tears in my eyes και If I was. Η δύναμη της μελαγχολίας. Αλλά μέχρι εδώ ήτανε, μας πιάσανε :-P Έρχονται με το Every breath you take και φεύγουν κοροϊδευτικά με το De Do Do Do, De Da Da Da, οι Police με την τεράστια μορφή του Sting που θα κυριαρχήσει στη μουσική των επόμενων χρόνων. I just called to say I love you, μου τραγουδάει ο πάντα χαμογελαστός Stevie Wonder, για να έρθει λίγο πιο μετά και μου υπενθυμίσει τον ρόλο του ως Part time lover. Κι ο σχεδόν ξεχασμένος Murray Head θέλει να με πάει βόλτα: One night in Bangkok (η εισαγωγή αυτού του κομματιού τον πρώτο καιρό θυμάμαι είχε κάνει πιο πολύ αίσθηση κι από το ίδιο το κομμάτι). Οι Van Hallen φωνάζουν Jump! Kαι οι Quiet Riot έρχονται να σοκάρουν τον κόσμο των 80's: Cum on fill the noize.
Συνεχίζεται...
posted by mindstripper @ 10/12/2005 04:23:00 pm
9 Comments:
ψιτ Mindstripper σκύψε να σου πω στο αφτί μη μας ακούσουν (στο λινκ που σου εχω θα βρεις τα βιντεοκλιπ από πολλά από τα τραγούδια που αναφέρεις (http://home.comcast.net/~othastar/Music.html).Δε το βρήκα μόνη μου απ΄τον Γέρο το βρήκα στο blogs.gr Πήγαινε και θα με θυμηθείς,)
φιλιάαααα
Ψιτ, μπλογκαρισμένη, νομίζω δεν σου είχα πει μέχρι τώρα πόσο σ' αγαπάω, ε;
:-)))
ένα από τα καλύτερα Posts που έχω διαβάσει ποτέ, παραλίγο να με πιάσουν τα zoymia!!!
Μπε μπεεεε
@Blogarismenh: Πωπωωωω, τι link ηταν τωρα αυτο! Μ' εχεις σκοτωσει…
Θα σου'λεγα ότι μ' έχεις καλύψει απόλυτα αλλά εσύ συνεχίζεις ακάθεκτη. Κάτι σαν ζων ημερολόγιο:)
To youre in the army now omos to elegan oi BoLLAND, oxi oi status quo...(kai to say say say vgike META to thriller...)
kata ta alla me taksidepses....:)
Πρόβατε, χαίρομαι που δεν είμαι η μοναδική μυξιάρα εδώ πέρα. :-P
Αδαή, όταν ξεκίνησα να το γράφω, έτσι την πάθαινα κι εγώ. Σε κάθε draft νόμιζα ότι είχα καλύψει αυτά που θυμόμουν - μέχρι που το ξαναδιάβαζα κι άντε φτου κι απ' την αρχή. ;-)
Lili, έχεις δίκιο για την χρονολογία, το Say say say βγήκε περίπου έναν χρόνο μετά το Thriller. Tο You 're in the army now, το τσέκαρα και έχει πρωτοβγει όπως το είπες από τους Ferdi και Rob Bolland, το 1982. Εγώ προσωπικά όμως το θυμάμαι από την ερμηνεία των Status Quo και το link που παραθέτω στο κείμενο είναι όντως το συγκεκριμένο κομμάτι performed από αυτούς. Thanks για τις διορθωσούλες :-)))
:-)))
Tipota vre....
παω να δω και τα υπολοιπα 80s
:P
Post a Comment
<< Home