Η φίλη μου η Ν.
Την φίλη μου την Ν. την ξέρω δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Από τότε που πηγαίναμε στη σχολή - σχολή ιδιωτική και πολυπληθυσμική. Κολλήσαμε από την πρώτη μέρα με τρόπο τυχαίο, ή πάλι ίσως και όχι τόσο... Επιλέξαμε η μία την άλλη χωρίς να το ξέρουμε. Φρέσκια σε τούτη την πόλη, για πολλοστή φορά ξεριζωμένη από φίλους και τόπους γνώριμους, την είχα σταμπάρει με τη μία από τον τρόπο ντυσίματός της, την ώρα που ανηφόριζε προς την σχολή κι εγώ ήμουν μέσα στο λεωφορείο. Μακρυά φούστα ίσα με τον αστράγαλο, εσπαντρίγιες και τσάντα ψάθινη περασμένη από αριστερά προς τα δεξιά."Μοιάζει πολύ με την Κ.", σκέφτηκα αμέσως.
Η Κ. ήταν η καλύτερή μου φίλη που είχα αφήσει πίσω λίγες μέρες πριν. Αυτή τη φορά δεν είχα κλάψει, ούτε είχα τσακωθεί με τη μάνα μου όπως έκανα συνήθως. Δεν μιλούσα καθόλου, δεν υπήρχε λόγος, το έργο εκείνο το είχα ξαναδεί αρκετές φορές. Πράγμα που έκανε τη μάνα μου να ανησυχεί πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες φορές.
Φτάνοντας στη σχολή, έπαθα μία κρίση πανικού. Στην οποία πέρασα αμέσως χαλινάρι.
"Μη δείξεις φόβο και προ πάντων μην τους κοιτάς στα μάτια", σκέφτηκα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα.
Ακολούθησα ένα πρόγραμμα που είχα στα χέρια μου, το οποίο πρότεινε μία εκδήλωση γενικού ενδιαφέροντος και ενημέρωσης των νέων σπουδαστών, στο κλειστό γυμναστήριο της σχολής. Γυμναστήριο... η μόνη λέξη που μου προσέφερε εκείνη τη στιγμή μία ανάσα ανακούφισης από όλο το νταβαντούρι που εξελισσόταν γύρω μου με γονείς, παιδιά και καθηγητές. Σχεδόν περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου, έτσι όπως νόμιζα ότι όλα τα μάτια ήταν στραμένα πάνω μου, ακολούθησα τις χαρτονένιες πινακίδες στους διαδρόμους, κατέβηκα τα σκαλιά που βρέθηκαν μπροστά μου και ξαφνικά η καρδιά μου σαν να γύρισε στη θέση της... το γυμναστήριο ήταν εκεί μπροστά μου, απόμερο κι απόμακρο από το πλήθος, ακριβώς όπως ένοιωθα μέσα μου από την ώρα που είχα πατήσει το πόδι μου σε κείνο το μέρος. Κόλλησα τη μύτη μου στη μεγάλη τζαμαρία απ' έξω για να ρίξω μία ματιά στο εσωτερικό του: το παρκέ γεμάτο από άδειες καρέκλες, στην κορυφή της αίθουσας μία εξέδρα με μαύρα καθίσματα, βήμα και μικρόφωνο.
Ωραία ησυχία που είχε...
Μπήκα μέσα. Σκέψου ένα ολόκληρο κλειστό γυμναστήριο γεμάτο με άδειες καρέκλες ταξινομημένες όμορφα και νοικοκυρεμένα σε μικρά τετράγωνα, σαν κι εκείνα ενός πρόσφατα δημοτομημένου πανάκριβου προαστείου, και μία έφηβη να ψάχνει εκεί μέσα την θέση, στην οποία θα ένοιωθε λιγότερο εκτεθειμένη: κάπου προς τα πίσω, κοντά στην έξοδο, ακριβώς δίπλα από τον διάδρομο - δεν έπρεπε να υπάρχει κανένα εμπόδιο μπροστά σε μία πιθανή διαφυγή μου από κει μέσα οποιαδήποτε στιγμή το αποφάσιζα.
Κάθησα για λίγη ώρα συντροφιά με τη σιωπή του χώρου. Κατάφερα να μαζέψω λίγη περιφρόνηση για τους γύρω μου - χαρακτηριστικός δικός μου τρόπος αντιμετώπισης των ανεπιθύμητων καταστάσεων στη ζωή μου. Οι πρώτοι σπουδαστές άρχισαν να καταφτάνουν. Τα κούφια, δειλά βήματά τους επάνω στο παρκέ δίναν φωνή στην ηχώ των σκέψεών μου στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Κι έτσι όπως είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στο πάτωμα, με το γυμναστήριο να είναι ακόμα ούτε κατά το ένα όγδοο γεμάτο, ακούω μία φωνή δίπλα μου:
"Συγγνώμη, μπορώ να περάσω;"
Δε μίλησα, απλά μαζεύτηκα κι έκανα χώρο να περάσει η φωνή με το σώμα που την συνόδευε. Με δυσαρέστησε το γεγονός ότι απ' όλη την αρκετά μεγάλου μήκους άδεια σειρά, επέλεξε να καθήσει στην καρέκλα ακριβώς δίπλα μου, αλλά σε δέκατα του δευτερολέπτου αυτό το συναίσθημά μου, υπερ-καλύφθηκε από την έκπληξή μου όταν είδα να ανεμίζει μπροστά μου η ίδια φούστα που είχα δει πριν από αρκετή ώρα να ανηφορίζει το δρόμο προς τη σχολή!
Όχι, δεν θα μιλήσω... Ποιός ο λόγος να μιλήσω κιόλας;...
Κενό δύο λεπτών.
"Πώς σε λένε; Εμένα με λένε Ν."
Και εγένετο φως. Για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα σήκωσα τα μάτια μου να αντικρύσω άλλον άνθρωπο στα μάτια. Στην αρχή με μία δόση αμηχανίας και στην πορεία με απόλυτη φυσικότητα και αυθορμητισμό.
Δεν παρακολουθήσαμε ούτε μία κουβέντα από τον λόγο του αξιότιμου κυρίου Προέδρου της σχολής και δεν χωρίσαμε ποτέ από κείνη τη μέρα και στο εξής.
Η Ν. ήθελε να σπουδάσει Ιστορία, εγώ πάλι θα δήλωνα Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές.
Η Ν. περνούσε άπειρες ώρες μέσα στα βιβλία της, στην πορεία άλλαξε κλάδο και αποφάσισε να ακολουθήσει Φιλοσοφία. Εγώ πάλι ζούσα σχεδόν από-το και μέσα-στο γυμναστήριο, συναναστρεφόμενη και συναθλούμενη με πολλούς άλλους μέλλοντες τεχνοκράτες και ουδέποτε άλλαξα κατεύθυνση, μέχρι που τελείωσα τη σχολή.
Στα επόμενα χρόνια, η Ν. κατέβαινε στο γυμναστήριο και μελετούσε τις σημειώσεις της Φιλοσοφίας στις κερκίδες την ώρα που εγώ άφηνα τον ιδρώτα μου στο παρκέ, κι εγώ ανέβαινα στη βιβλιοθήκη όπου μου έδειχνε τα βιβλία που έπρεπε να διαβάσω αν ήθελα να μάθω πιο πολλά για το κοινό μάθημα που παρακολουθούσαμε και οι δύο εκείνο το διάστημα με τίτλο "Εισαγωγή στην Φιλοσοφία".
Μέσω της Ν. θυμήθηκα πόσο πολύ αγαπούσα το διάβασμα όταν ήμουν μικρό παιδί.
Κι όταν μετά από πολύ καιρό ήρθε η κουβέντα σε κείνη την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, και την ρώτησα πώς απ' όλο το γυμναστήριο που ήταν σχεδόν άδειο επέλεξε να έρθει να κάτσει δίπλα μου, μου απάντησε:
"Μα από το αυτοκόλλητο του Elvis που είχες πίσω στο μπουφάν σου..."
Και να σκεφτεί κανείς ότι το ποστ το ξεκίνησα γιατί ήθελα να γράψω για το τελευταίο βιβλίο που μου έκανε δώρο η Ν.
Την επόμενη φορά... :)
Την επόμενη φορά... :)
posted by mindstripper @ 10/25/2005 01:48:00 pm
6 Comments:
Φόρεσες αυτόκόλλητο του Elvis την πρώτη μέρα στη Σχολή σου;
Πάλι καλά που σου βγήκε σε καλό!
Eγω την πρωτη μέρα που πήγα στα ΤΕΙ Ηλεκτρονικων στο Αιγάλεω φορουσα μποτες και φαρδί υφασματινο παντελόνι. Ποτέ στην ζωή μου δε ξαναφόρεσα κάτι τετοιο, ημουν σαν καουμπόυ. Πως δεν τρομάξανε τα άλλα παιδιά και γίναμε αργότερα φιλοι ένας Θεός ξερει. Τι θυμάται κανεις όταν διαβάζει blogs των αλλων
Ψαρωμένη που ήμουν εκεινη την μερα και τουλάχιστον 2 3 μηνες στην συνέχεια :-)
Να είστε και οι δυο σας καλά.
Μαίανδρε, αν ήθελε ας μού 'λεγε κανείς τίποτα, ήμουν ολίγον φρίκουλας οξωτερικώς τότε (η περιγραφή είναι οσωτερική που θά 'λεγε κι ο Χατζηχρήστος).
Vista, τί έχουν να θυμούνται και τα άλλα τα παιδιά που ντύνονταν κανονικά; Ε; Τίποτα! :-PPP
Δεν θα γράψω προτιμώ να τραγουδήσω "οι ααααααααααα-νανμήσειςςςςςςςςς ξαναααααααααα-γυρίζουνεεεεεε και μου θυμίζουνεεεεεεε τα περασμένααααααα" μου θύμησες κι εμένα διάφορα!!!:-)
Για καλό και για κακό... άνοιξέ της ένα μπλογκ.
;-)
Μπλογκαρισμένη, έλα μια βολτούλα από δω τώρα να εξηγήσεις στον διπλανό που με ζαβο-κοιτά, γιατί έχω πιάσει όλο το λαϊκό ρεπερτόριο πρωινιάτικα. :-P
Dystro, ανεπίδεκτη τεχνολογίας μέχρι στιγμής. Αλλά πού θα πάει, θα την καταφέρω κάποτε. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι χμ... θα μαζευτείτε πολλοί. :-P
Υ.Γ. Τί ωραίος ο Groucho! Μπας και πήρε το μάτι σου πουθενά τον Harpo; (θέλω κι εγώωω)
Post a Comment
<< Home