Τα δικά μου 80's #4
Όλα τα κορίτσια τότε στο σχολείο είμασταν χωρισμένα σε δύο στρατόπεδα: στις θαυμάστριες των Wham και στις θαυμάστριες των Duran Duran. Είχε καταντήσει σχεδόν cult το θέμα. Σαν να λέγαμε ή Άρης ή ΠΑΟΚ ένα πράμα, μέση κατάσταση δεν υπήρχε (υπήρχε κι ο Ηρακλής δηλαδή, αλλά ήταν πώς λέμε Πανιώνιος... εδώ κάνω την πάπια και συνεχίζω περί μουσικής για να μην αρχίσω να μαζεύω ζαρζαβατικά instead... ). Εγώ λοιπόν -εκτός από Άρης- ήμουν τρελή και παλαβή για τον George Michael, τον τραγουδιστή των Wham. Αν δεν άκουγα το Careless whispers καμμιά δεκαριά φορές όταν επέστρεφα σπίτι από το σχολείο, δεν άνοιγα βιβλίο να ξεκινήσω διάβασμα... Και μαζί με αυτό, κι όλα τα υπόλοιπα των Wham: Wakeme up before you go-go, Where did your heart go, (I don't want your) Freedom.... Το Last Christmas παίζεται ακόμα στο ραδιόφωνο, τόσα χρόνια μετά, κάθε Χριστούγεννα... Όμως, στο βάθος, είχα και μία καψούρα για τον μορφονιό τον κιθαρίστα των Duran Duran, τον John Taylor. Στα κρυφά, όταν δεν ήταν ο αδερφός μου γύρω (για να μην εκτεθώ κιόλας) έβαζα στο repeat (manual mode) τα Wild Boys και The Reflex. Έτσι, δεν είχα πρόβλημα αργότερα να αλλάξω στρατόπεδο (στη μουσική, στην ομάδα ποτέ), όταν σε μία συνέντευξή του ο George Michael είχε δηλώσει πώς "το μόνο κοινό του σημείο με τους Έλληνες ήταν το πόσο τριχωτός ήταν". Νευρίασα και ξήλωσα όλες του τις αφίσσες από το δωμάτιο. Ήμουν λίγο υπερβολική ως νεανίς (ε, μεταξύ μας και λίγο εθνικίστρια - όσο πατάει το μαμούθ).Τον κενό χώρο στους τοίχους σύντομα τον γέμισαν αφίσσες και φωτογραφίες του Paul Young, που είχε γίνει πολύ δημοφιλής με τα Come back (and stay for good this time), Every time you go away, Everything must change, Oh girl, Wherever I lay my hat (that's my home) και το πολύ δυνατό και πολύ αγαπημένο μου Love of the common people. Και δίπλα, σε πολύ λίγο χρόνο, προστέθηκαν και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ενός κοριτσιού ίδιο σχεδόν με την Μαίριλιν, με μία ελιά πάνω από τα χείλη και με εκκεντρικό look. Χόρευε πολύ καλά και το όνομα αυτής... Madonna. Η Madonna των 80's, που μόλις είχε κάνει την εμφάνισή της στο μουσικό στερέωμα με τα Holiday, Material Girl, Like a virgin και Borderline. 20 χρόνια μετά θα εξελισσόταν στην Madonna της νέας χιλιετίας. Υπήρχε όμως ήδη μία πολύ μεγάλη κυρία στο χώρο της μουσικής εκείνον τον καιρό. Η Tina Turner. Εκρηκτική γυναίκα μεν, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω -έλεγα τότε- τί της βρίσκουν όλοι ετούτοι που της πλέκουν το εγκώμιο. Μέχρι τη στιγμή που την είδα σε συναυλία στην τηλεόραση. Εκεί απλά και όμορφα, κατάλαβα μέσα σε μισή ωρίτσα τί σημαίνει να σε καθηλώνει ο άλλος με την σκηνική του παρουσία. Κι αργότερα, που έμαθα περισσότερα για την ιστορία της ζωής της, απλά έσκυψα το κεφάλι και της έβγαλα το καπέλο... Η Tina έδινε και θα δίνει πάντα στην λέξη ερμηνεύτρια την αίγλη και το δέος που της αξίζουν. Τραγούδια σταθμοί: What's love got to do with it, Private dancer, Better be good to me, Let's stay together. Μαζί με τον Bryan Adams τραγούδησε το It's only love, μία πολύ μεγάλη επιτυχία της εποχής. Μαζί με τον Rod Stewart πάλι, τραγούδησε το It takes two, ένα άλλο πολύ δυναμικό, πολύ ζωντανό κομμάτι που σύντομα πήρε υψηλή θέση στις προτιμήσεις των κόσμου.
Και μια και ανέφερα δύο τόσο μεγάλα ονόματα, αποκλείεται να έχεις ξεχάσει το Baby Jane ή το Some guys have all the luck ή ακόμα κι αυτό το Infatuation. Θυμάσαι; Τον Rod με το μαλλί πανκιό και τα στενά παντελόνια;... Ή τον Bryan που είχε κάψει καρδιές με το καλημέρα... Με τέτοια προίκα που έφερνε μαζί του το παλικάρι δεν γινόταν κι αλλιώς: Straight from the heart, Cuts like a knife, Run to you, Heaven, Somebody, Summer of 69. Άντε μετά να φωνάζει κι ο Bruce Springsteen με το Dancing in the dark και το Born in the USA. Όμως για μένα το πιο όμορφο κομμάτι του ήτανε, και ίσως ακόμα είναι, το Trapped. Άκουσέ το, πρέπει να το θυμηθείς. ;-) Innocent man, έρχεται να φωνάξει ο Billy Joel - τί όμορφο κομμάτι, πόσα όμορφα τραγούδια δικά του έχω να θυμάμαι... Uptown girl, The Longest time, Leave a tender moment alone, Tell her about it. Η Alison Moyet εύχεται να ήταν αόρατη με το Invisible, ίσως επειδή ο δίσκος της εκείνη την εποχή είχε κάνει θραύση παντού. Τίτλοι όπως το All cried out και το Love resurrection ίσως να μην σου λένε κάτι. Ούτε εμένα δεν μου έλεγαν μέχρι που τα άκουσα ξανά... Αποκλείεται όμως να μην θυμάσαι ετούτο: Here comes the rain again. Eurythmics, με την αγγελική φωνή της Annie Lenox, μίας πανέμορφης ντίβας που άφησε εποχή με τραγούδια όπως Sweet dreams (are made of this), Love is a stranger και Who's that girl (άκουσέ το και δεν θα σου θυμίζει ούτε κατά διάνοια αυτό που μόλις σκέφτηκες).
Η κασσέτα αυτή τη φορά μου υπενθυμίζει άλλα δύο ονόματα που είχα καταχωρήσει σε βαθυά μουσικά κατάστιχα: Daryl Hall & John Oates. Out of touch, Maneater, One on one. Τελικά η μνήμη μου δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα. Δεν πρόκειται να ξανακλαφτώ για το ότι βρήκα τα κλειδιά του σπιτιού μου μέσα στο ψυγείο ή για το ότι βρήκα το αυτοκίνητό μου ξεκλείδωτο για 25η φορά... Ακούγοντας τις κασσέτες είναι απίστευτο πόσα πράγματα θυμάμαι ξαφνικά: τα γυρίσματα στη φωνή, τα σόλο κιθάρας, την είσοδο και τα σόλο των ντραμς, το πιάνο... Ακούω τους Tears for Fears και τραγουδάω μαζί τους το Shout και το Eveyrybody wants to rule the world. Μπαίνει το Lessons in love και αμέσως θυμάμαι το όνομα του συγκροτήματος που το ερμηνεύει, σχεδόν βλέπω μπροστά μου την ξανθιά φράντζα του τραγουδιστή: Level 42. Σε ρυθμούς reggae μπαίνουν οι UB40 με το Please don't make me cry και το Red red wine. Και είτε ήταν χτες, είτε 20 χρόνια μετά, οι Blondie είναι απλά αξεπέραστοι. One way or another, Heart of glass, Atomic, Dreaming, The tide is high...
Ένα τραγούδι διαχρονικότατο θα σου πω τώρα. Africa. Όνομα συγκροτήματος δεν σου λέω, κι ας έχεις γεννηθεί και μετά το '80. Οφείλεις να το ξέρεις. Γιατί, πώς το λέει η διαφήμιση; Μερικά πράγματα είναι ανεκτίμητης αξίας. Όπως το I'll be over you, το Hold the Line και το Rosanna. Τον Christopher Cross όμως θα τον αναφέρω. Γιατί κι εσύ, ίσως να μην ξέρεις αυτό που δεν ήξερα ούτε εγώ για αρκετά χρόνια, ότι δηλαδή είναι ο ερμηνευτής των Sailing, Best that you can do (Arthur's theme) και All Right. Και να, πάλι λίγο μελαγχόλησα. Γιατί ακούω στην κασσέτα τη φωνή του Glen Medeiros στο Nothing's gonna change my love for you. Η Jennifer Rush έρχεται να μου θυμίσει την δύναμη της αγάπης με το The power of love. ...'cause I'm your lady and you are my man, whenever you reach for me, I'll do all that I can... Κι ο Kenny Rogers με τη βραχνή αλλά τόσο γλυκιά φωνή του, μου τραγουδάει το Crazy και το Lady, δύο μπαλάντες που είναι περασμένες μεν, αλλά ποτέ, μα ποτέ ξεχασμένες... Μέσα από τις σκιές βγαίνει κι ο Barry Manilow σιγοτραγουδώντας το Stay. Δίπλα του διακρίνω και τους Chicago που τραγουδούν στο ίδιο πνεύμα πιο δυνατά: Stay the night. Και όχι μόνο... You're the inspiration, Hard to say I'm sorry... Οι Foreigner έρχονται να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. That was yesterday. Αγαπημένο μου κομμάτι, το άκουγα για πολλά χρόνια μετά. No more hiding in yesterday, 'cause yesterday's gone... Και βέβαια δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω και την μεγαλύτερη επιτυχία τους, το I want to know what love is. Αγαπημένο κομμάτι του αδερφού μου. Από τις λίγες φορές που τον είδα να ακούει 'σορόπια', όπως με δούλευε πάντα γι αυτά που άκουγα εγώ. Και το μέρος ετούτο κλείνει με τον Matthew Fisher και το Baby, baby, why did I have to fall in love with you. Mega hit στο ραδιόφωνο του Γιώργου Αλεξίου και της Θεσσαλονίκης εκείνον τον καιρό. Όπως και εκείνο των Simple Minds από την ταινία The Breakfast Club: Don't you (forget about me).
Πώς είπες;
Το παίζουν ακόμα και σήμερα;
Ναι, ναι, το ξέρω... ευτυχώς...
Με κάτι τέτοια μου φτιάχνει η μέρα ενώ ακόμα είμαι με την τσίμπλα στο μάτι. ;-)
Συνεχίζεται... (τελευταίο μέρος)
posted by mindstripper @ 10/13/2005 08:52:00 pm
16 Comments:
γλυκιά νοσταλγία... υπέροχη κιτσαρία των 80's μου λείπει... τι να πρωτοθυμηθώ τα περισσότερα τραγούδια που γράφεις παίζανε στα πικάπ των πάρτι... μέχρι τελικής πτώσεως... βέβαια μου τα χάλασες λίγο με την ομάδα μου τον Πανιώνιο (ναι παντού υπάρχει ένας Πανιώνιος όπως και μύθος) το 'χω ψάξει... ;)
Μη σταματήσεις σε 5 posts' ή τουλάχιστον, κάνε ένα break και συνέχισε, υπάρχουν τόσα ακόμα τραγούδια...
Ρίξε μιά ματιά και στις λίστες του Λευτέρη, όλο και κάποια θα ξέχασες.
Μήπως έχουμε την ίδια... κασσέτα;
Χαιρετίσματα απο μια Ντουρανόβια της εποχής.
Είναι απίστευτο πόσο κοινά είναι τα ακούσματά μας, αλλά απ' την άλλη θα μου πεις, όλοι πάνω κάτω τα ίδια περάσματα δεν κάναμε τότε;
Να ξερες πόσα, μα πόσα μου θύμισες.
Γράψε κι άλλο...
μήπως λέω μήπως πρέπει κάπου εδώ κοντά να πάμε ένα club 22 για τρελό ντισκο-χορό ;;;;
Εγω ειμαι μεσα παντως...
Απο τον πολ γιανγκ μου αρεσε πολυ το (I m gonna tear your)playhouse down
level 42....human after all
Billy joel just the way you are.
toto.....99, animal, georgy porgy.
foreigner...........cold as ice
to dont you forget about me γιατι νομιζα οτι το λεγανε οι u2?
Μπραβο, μου αρεσε πολυ!! Και χαρα στο κουραγιο σου να τα γραψεις ολα αυτα και με λινκς...
Κι αλλο κιαλλο!!
:)
πάμε η κλαμπ 22 ή Camel... για 80's ;)
Όχι βρε Πνεύμα, με παρεξήγησες... :-P Τον Πανιώνιο τον υποστηρίζω με τα χίλια (έχω πάει και στο γήπεδο να τον δω, αμέ). Έτσι κι αλλιώς τώρα πια, σε όποιον πω ότι είμαι Άρης, δεν θα με κοιτάξει καν σαν σκουλίκι, όπως θα έκανε κάποτε (περασμένα μεγαλεία...) :-D
Aχ, Αστέρη, έριξα μία ματία και παρά λίγο να πάθω παράκρουση! Αυτές τις μέρες που ποστάρω για τα 80s, όλο και θυμάμαι κι άλλα τραγούδια που έχω ξεχάσει, αλλά με το που μπήκα στο site του Λευτέρη Λάλου, άρχισα να ξεφυσάω από απελπισία. Δε μου φτάνει ετούτη η ζωή. :-P (το διάλειμμα πάντως το χρειάζομαι είναι η αλήθεια - τέτοια έρευνα είχα να την ρίξω από το μεταπτυχιακό μου...)
Ώστε Ντουρανόβια μου ήσουν Tύπε, ε; Τελικά, μάλλον έχεις δίκιο, αυτή η κασέτα είναι κοινή όλων μας. Καμμιά φορά γίνομαι γραφική. Κάθομαι και συγκρίνω το τώρα με το τότε και λέω "Δεν είναι μουσική αυτή που ακούμε σήμερα ρε γμτ...". Αλλά αμέσως μετά επανέρχομαι γιατί η κάθε εποχή έχει και τη γλύκα της, έχουμε και τώρα όμορφα ακούσματα (απλά τα 80s ήταν η δική μας ΙΟΝ αμυγδάλου) ;-)
Μπλογκαρισμένη, αμ το Βινύλιο πού το βάζεις; (άντε, σήκω!) :-P
Lili, βλέπω έχει ανοίξει και το δικό σου μουσικό κουτί των 80s. :-) Πες, πες...
Το Don't you το μπέρδευα κι εγώ και άλλοι πολλοί στην αρχή με U2. To "χέι, χέι" στην αρχή θα μπορούσε εύκολα να είναι Bono. Απλά σού 'χε κάτσει στραβά από τότε... ;-)
Thanks για τα λόγια σου, αν και το ένα πράγμα έφερε το άλλο... ("και πώς θα το καταλάβει ο άλλος το κομμάτι, αφού εγώ η ίδια δεν το θυμάμαι καλά καλά;" - και νά 'σου τρεχάτη στο AMG).
Πάντως έχω να το λέω: εγώ μία κασέτα έβαλα ν' ακούσω όλη κι όλη... :-PPP
...όσον αφορά τη διαμάχη wham με duran2 έχω να καταθέσω τα εξής:
Ήμουν ίσως ο μοναδικός που μου άρεσαν εξ ίσου και τα δύο γκρουπ...
και πρέπει να σου πω ότι αυτό σόκαρε τους συμμαθητές μου πολύ περισσότερο από την υποψία που είχαν για μένα ότι ήμουν κουδουνίστρας...
...δεν είναι πολύ κουφό και αστείο;
.... μπε μπεεεε
χαχαχαα! Ε, μα!.... Και οι δύο;
...
(μπας κι είσαι Ηρακλής;)
ε μα, υπηρξα apo τις πρωτες vj, στον jeronymo groovy tv, και τραγουδουσα και πολλα απο αυτα τα κομματια, οποτε....μπολικο υλικο υπαρχει:p
(σφυρίζοντας αμέριμνα το "μα-να μα-να, του-του-ρου-ρου-ρου")
Γιατί, τί έχει ο μήνας καλέ τουρίστα;
(ψψψτ, παιδιά, πετάχτε την τούρτα-που-αναβοσβήνει-από-τη-γωνία-μεταμφιεσμένη-σε-τζουκ-μποξ από το παράθυρο, άκυρο, άκυρο!) :-P
To "dont you forget about me" το συνδέω με τα πρώτα ερωτικά παιχνίδια. Παιχνίδια, όχι πράξεις. Δε θυμάμαι τον "συμπέκτη" πλέον, αλλά κάθε φορά που ακούω το κομμάτι στο ραδιόφωνο κάνω ταξείδια στον χρόνο. Simple minds?
Simple Minds ViSta.
Kάτι ξέραν αυτοί και διάλεξαν αυτό τ' όνομα. ;-)
Τι να πω κι εγώ τώρα - έχω χοντροκαλυφθεί.
To KAKO είναι ότι εκτός απ'τα 80s έχω να θυμάμαι και τα 70s και όσα λίγα 60s μου επιτρέπουν τα -καμμένα πια- sectors/memory banks του εγκεφάλου μου...
Θα σου ζητήσω ολίγα που δεν έχω σε mp3!
A, τα 70s μου φτιάχνουν τη μέρα ό,τι ώρα και να τ' ακούω, σε όποια κατάσταση και να είμαι (σχετικό άσχετο: δεν ήταν φοβερό το soundtrack του Forrest Gump?)
Καμμένα memory banks;... Αποκλείεται (δε με πιστεύεις; να κάνεις κι εσύ το τεστ της κασέτας!) :-P
Any time ;-)
Νά 'ταν μόνο αυτό κύριε Στόκε μου...
Ευχαριστώ σας πολύ πάντως. Όσο για το κουράγιο... βοηθάει πολύ το να είσαι άρρωστος 10 μέρες και το ΣουΚου να μη θες να κουνήσεις ρούπι από το σπίτι, τον καναπέ και την πολύ άνετη κουνιστή καρέκλα του γραφείου (συνταγή επιτυχίας). :-)
Post a Comment
<< Home