Αγαπημένα τραγούδια
Mου ήρθε λοιπόν η φαεινή ιδέα να συγκεντρώσω όλα μου τα αγαπημένα τραγούδια εδώ, σε τούτο το blog. Τα πολύ αγαπημένα όμως. Αυτά που έχω ακούσει χιλιάδες φορές και πάντα νιώθω σαν να τα ακούω πρώτη φορά, πάντα θλίβομαι, πάντα γελάω, πάντα θυμάμαι.Είπα να ξεκινήσω από εκείνα τα κομμάτια που τα ακούω και ανατριχιάζω ολόκληρη.
The Mission.
Twin Peaks.
Λατρεμένο μουσικό θέμα το Twin Peaks... Νοσταλγώ το μουσικό opening της πολύ πολύ αγαπημένης μου σειράς Hill Street Blues. Και παρέα μ’ αυτό θυμάμαι και το M.A.S.H. με την πανέμορφη μουσική του. Suicide is Painless – Jay Jay Johanson. Μήπως θυμάται κανείς το Don’t fear the Reaper από τους Blue Oyster Cult? Ακούγωντας αυτό το κομμάτι, έχω μερικές φορές την εντύπωση ότι μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να περπατήσω χορεύοντας ανάλαφρα επάνω σε μία κορδέλα. Κι όταν τ’ ανοίξω, μπροστά μου θα απλώνεται ένας ασημένιος ωκεανός.
Τώρα μόλις ο Eric τραγουδάει και παίζει την κιθάρα του στο Wonderful Tonight. Μακρινά καλοκαίρια και να λιώνουμε από τη ζέστη ακούγοντας αυτό, ακούγοντας το Α Whiter Shade of Pale από τους Procol Harum... Ήταν εκείνος ο καιρός που πήγαινα στο σχολείο κι έβρισκα γραμμένα πάνω στο θρανίο από την κοπέλα που ήταν απογευματινή τα λόγια από το Still loving you κι από το Holiday. Μετά ήρθαν οι Dire Straits με το Brothers in Arms και το Private Investigations. Έπειτα οι Supertramp. The logical song. Ο ύμνος.
Aπό εκείνη την εποχή, το Something’s telling me it might be you από τον Stephen Bishop είχε ρίξει άγκυρα στην ψυχή μου. 20 χρόνια μετά, όποτε σταθώ τυχερή και το ακούσω ξανά, το πρόσωπό μου αλλάζει, χαμογελάω σαν το παιδί.
Και το χαμόγελο γίνεται μελαγχολικό όταν ακουστεί το The Piano του Μichael Nyman. Το βλέμμα έχει αρχίσει ήδη να πλανιέται όταν παίζει το Cavatina. Και στο Any Other Name του Thomas Newton, όλες οι αισθήσεις σιωπούν.
Αναστενάζω βαθιά. Έχω αφήσει έξω άπειρα κομμάτια. Το κεφάλι μου έχει γεμίσει με τίτλους, ονόματα και μελωδίες. Δεν τα βγάζω πέρα. Εγώ δε θέλω να γράψω αγαπημένα τραγούδια, νομίζω ότι οδηγούμαι υποσυνείδητα στο να φτιάξω ένα πλήρες μουσικό psycho(logical) profile. Αυτό δε γίνεται.
I give up.
(Προς το παρόν δηλαδή...)
Νύχτα καλή blog-o-γειτονιά :)
posted by mindstripper @ 6/15/2005 12:25:00 am
2 Comments:
Aπό εκείνη την εποχή, το Something’s telling me it might be you από τον Stephen Bishop είχε ρίξει άγκυρα στην ψυχή μου. 20 χρόνια μετά, όποτε σταθώ τυχερή και το ακούσω ξανά, το πρόσωπό μου αλλάζει, χαμογελάω σαν το παιδί.
Πω πω τι μου θύμισες τώρα.. Το είχα ξεχάσει τελείως αυτό το τραγούδι, δεν είχα μάθει ποτέ ποιός το τραγουδούσε (απ' τα λίγα oldies που μου διέφυγαν, απ' αυτή την άποψη), και δεν το άκουγα συχνά και στους σταθμούς της Σαλονίκης που παίζουν τα παλιά (=unhealthy percentage of airplay for "Rock Sugar"). Τα trip down memory lane αυτής της πόλης είναι επίμονα και ..ύπουλα, τελικά. Φαντάζομαι δε θα χάσεις το ραδιο-πάρτυ...
ΥΓ: Το "The Reaper", απ' την άλλη, δεν το ξεχνάω ποτέ' είναι απ' τα τραγούδια που βρίσκονται πάντα στο shuffle του νοερού playlist μου (και έδεσε εξαιρετικά με την τηλεοπτική μεταφορά του The Stand). Μιά που είπες για Supertramp, μην ξεχνάς επίσης και έναν από τους πιό underrated μελωδικούς ποπ δίσκους των 80's.
Oneire, όχι μόνο κολλημένη με το συγκεκριμένο κομμάτι είμαι, αλλά και με την ταινία από της οποίας το soundtrack προήλθε (το Tootsie με τον απίστευτο Dustin Hoffman). Θυμάμαι ότι εκείνο τον καιρό το έπαιζε πολύ ο Βασίλης Γαλανός, που ήταν ο δεύτερος αγαπημένος μου πειρατικός μετά τον Αλεξίου (μα έχω πάθει μεγάλα flashback με όλους εσάς τους Θεσσαλονικιούς εδώ πέρα πια - βαράτε με κι ας κλαίω). :PPP
Μπράβο βρε συ, τη μουσική από το In Jeopardy είχα στο μυαλό μου χτες που έγραφα για Supertramp, αλλά είχα κολλήσει και δεν θυμόμουν το όνομα του Hodgson (τί δίσκος ήταν κι εκείνος!) Γιατί, τον Christopher Cross με το Sailing και τους Styx με το Boat on the River σάμπως τους θυμήθηκα? Είναι τόσα, μα τόσα πολλά ακόμα...
Ελπίζω ειλικρινά να τα καταφέρω και να ανέβω για το πάρτυ τον Σεπτέμβρη. I'll stay tuned for more. :)
LemmyCaution, το μεγαλείο της μουσικής τελικά είναι αυτό. Να έχει ο καθένας τις δικές του χίλιες δυο εικόνες και αναμνήσεις για ένα κομμάτι, όλες καθαρά προσωπικές και διαφορετικές μεταξύ τους, κι όμως στο τέλος τα συναισθήματα όλων μας να είναι ακριβώς τα ίδια. Μεγάλο πράγμα...
Post a Comment
<< Home