Tuesday, May 31, 2005
Εγώ κι ο γρύλος μου
Είχα σχετικά κέφια σήμερα. Παρ' ότι συνεχίζω να δουλεύω στην τρύπα για τυφλοπόντικες που μ' έχουν βάλει, τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα.
Μ' αφήνουν κι έχω το τρανζιστοράκι μου ανοιχτό οπότε η μέρα κυλάει ευχάριστα. Άλλο που όταν βγαίνω από το κτίριο έχω την εντύπωση ότι θα είναι νύχτα ή θα ρίχνει καρέκλες (είναι η αυτο-προστασία μου αυτή - από τη στιγμή που σαπίζω κάθε μέρα μέσα στους τέσσερις τοίχους, έξω ε-πι-βάλ-λε-ται να έχει χάλια καιρό). Φουλ-στοπ.
Παθαίνω αυτές τις κρίσεις γιατρέ μου...
Δε μου φτάνουν οι ώρες, η ζωή περνάει γρήγορα κι εγώ τσαντίζομαι που χάσκω με το στόμα ανοιχτό (ροχαλίζοντας αρκετές φορές στον καναπέ).
Θέλω κι άλλη μέρα.
Θέλω κι άλλη, ακόμα μεγαλύτερη νύχτα.
Θέλω πιο πολύ καλοκαίρι.
Και πιο πολύ θάλασσα.
Και πολύ, πολύ περισσότερη άδεια.
Δεν προλαβαίνω.
Δεν προλαβαίνω να βλέπω τους φίλους μου.
Δεν προλαβαίνω να ζωγραφίζω.
Δεν προλαβαίνω να ακούω τα τραγούδια που γουστάρω με τα μάτια κλειστά για όση ώρα θέλω εγώ (και σε όποια ένταση θέλω εγώ).
Δεν προλαβαίνω να κάτσω σπίτι και να οργανώσω όλα μου τα CD (έχω πάθει παράκρουση, άι νόου).
Δεν προλαβαίνω να παίζω κιθάρα και να μάθω πιάνο (@blogarismenh: εδώ ο καλός μανάβης - διαλιέχτε :-P).
Δεν προλαβαίνω να ριπάρω ταινίες αγαπημένες - ουπς, είπα ριπ? εννοούσα τριπ καλέ, να τριπάρω με ταινίες αγαπημένες. (Κι αυτό το Τούτσι δεν έχει βγει σε DVD γαμώτη μου. Γιατί ποτέ τους δεν σκέφτονται και μας τους άλλους, που όταν είμασταν μικρά βλέπαμε το Όσα παίρνει ο Άνεμος τουλάχιστον δέκα φορές? Ε? Εεεε? Συνεχίζω ακάθαρτη...)
Δεν προλαβαίνω να πάω πάλι στο Παρίσι, ούτε να επιστρέψω στην Αγγλία για λίγο, ούτε να ξαναβρω τους καλούς (ναι, Άγλλους) φίλους πού είχα κάνει εκεί.
Να μην πω και το άλλο δηλαδή...
Ότι δεν θα πάω ποτέ μα ποτέ στη Βραζιλία. Κλαψ...
Και σαν να μη φτάνουν όλ' αυτά, το #%^$#$#^# το DVD-fucking ROM δεν διαβάζει τα 4.7 GB τραγούδια που μου έδωσε μία φίλη!!!
Σταδιάλα πια!...
Τί είπατε γιατρέ, τέλος χρόνου για σήμερα?
Σταδιάλα κι εσείς!...
posted by mindstripper @ 5/31/2005 12:28:00 am
| |
Monday, May 30, 2005
Συνειρμός
Καμμιά φορά λέω ν' αλλάξω ουρανό μα δεν υπάρχουν δρόμοι...
Δεν βγάζω το καπέλο μου σ΄ αυτούς που λένε πολλά κι επεξηγούν τα πάντα, ακόμα κι αν έχουν δίκαιο.
Δεν βγάζω το καπέλο μου σε κείνους που θα με συμβουλεύσουν μεν, αλλά όταν εγώ τους μιλάω αυτοί θα κοιτάξουν αλλού, είτε αυτό το αλλού είναι η φουστίτσα της Ποπίτσας, είτε η γλάστρα με το τριανταφυλλάκι.
Θα βγάλω το καπέλο μου σ' αυτόν τον άνθρωπο που θα με κοιτάξει μέσα στα μάτια και θα μου πει με μία πρόταση το νόημα της ζωής μου εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή.
Aυτό δεν είναι μία ευχή.
Αυτό είναι πραγματικότητα.
posted by mindstripper @ 5/30/2005 12:48:00 am
| |
Saturday, May 28, 2005
Μπλογκο-σκέψεις...
Πρόλαβα μέσα στον πανικό της εβδομάδας που πέρασε και είδα το post του
vague tourist με τίτλο
Meet the bloggers.
Οι σκέψεις που ακολουθούν είναι οι γνωστές φωνούλες που ακούω στο κεφάλι μου κάθε φορά που ξεκινάω να πάρω μία απόφαση...
Πρώτη σκέψη
Τί ωραία, τί καλά, συνεστίαση με άλλους bloggers, κόσμος, χαβαλές!...
Δεύτερη σκέψη
Χμμμμ... τί σου άρεσε πουλάκι μου στα blogs? Η ανωνυμία. Τί γουστάρεις περισσότερο? Να μεταφέρεις γραπτώς τις σκέψεις σου και τις χαρές και τις ζοχάδες σου (γενικώς). Το γράψιμο σε βοηθάει να μην ξεχνάς (γενικώς). Αυτό επίσης σε έχει στηρίξει σε πολλές δύσκολες περιόδους της ζωής σου (ξανά μανά γενικώς).
Σκέψη νούμερο τρία
Σαν πολύ γενικά δεν έχεις αρχίσει ήδη να θέτεις τα πράγματα? Παραδέξου το ντε ότι σκέφτεσαι την περίπτωση που το face-to-face χαλάσει αυτή τη μαγεία της ατμόσφαιρας των blog... Πολλές φορές όταν ο άνθρωπος δεν νοιώθει εκτεθειμένος, αφήνεται πιο ελεύθερος και ανεπηρέαστος, εκφράζεται πιο γνήσια και αυθόρμητα.
Σκέψη τέταρτη
Ρε γμτ μου, άρχισες πάλι να το λιανίζεις το πράγμα, είχες δεν είχες. Στην τελική από το τόσο τρέξιμο που έχεις να ρίξεις αύριο, είναι πολύ πιθανό να μην προλάβεις κιόλας. Πω, πω, αδερφάκι μου...
Νάτη και η πέφτη
Ξεκόλλα παιδάκι μου και πήγαινε να γνωρίσεις κι από κοντά ανθρώπους που ούτως ή άλλως έχουν κεντρίσει την περιέργειά σου με τον άλφα ή βήτα τρόπο...
Έλα το έξι, κληρώνει σήμεραααα
Τελικά τί θα κάνεις? Θα πας ή δεν θα πας μωρή? (μας γκάστρωσες πια...)
Τί να κάνω η πτωχή που αυτή η συνάντηση με έβαλε σε συλλογισμούς?
Ίσως και να μην είμαι έτοιμη ακόμα, καθ’ ότι νέα στους bloggers.
Ίσως να κάνω αυτό που θέλω και ν’ αφήσω τις αναλύσεις και τις φιλοσοφίες για άλλη ώρα (δε μου φτάνει που ξεκίνησα δίαιτα τελικά...)
Ίσως τελικά να μην προλάβω, εσείς να περάσετε τέλεια (που θα περάσετε) και μετά εγώ να το σκυλο-μετανιώσω και καλά να πάθω.
Αυτό το παλιο-μπουντρούμι που μ’ έχουνε κλείσει μία εβδομάδα μέσα να δουλεύω φταίει...
Γεγονός είναι ότι δεν ξέρω τί θα κάνω ακόμα. Αν δείτε σε καμμια γωνιά μία βουρλισμένη να μιλάει σε κανένα περιστέρι, αυτή θα είμαι εγώ (έχω μία αδυναμία στα περιστέρια όταν αυτά δεν μου κουτσουλάνε το αυτοκίνητο).
Καλό βράδυ επί του παρόντος και ό,τι με φωτίσει ο Θεός επί του μέλλοντος.
posted by mindstripper @ 5/28/2005 02:41:00 am
| |
Monday, May 23, 2005
Euro & Eurovision (η δική μου σκοπιά)
Με αφορμή το post του
Old Boy με τίτλο
Euro & Eurovision όπως το πρότεινε ο
CrazyMonkey και την κουβέντα που είδα να ξεκινάει, είπα να γράψω κι εγώ κατί τις επ’ αυτού.
Κι αυτό γιατί είδα (και άκουγα σήμερα όλη μέρα επίσης) ότι τελικά η προχθεσινή βραδυά δεν ξύπνησε μόνο σ’ εμένα την ασυνείδητη σύγκριση των δύο αυτών θριάμβων της χώρας μας: του Euro 2004 και της Eurovision 2005.
Θα μιλήσω από τη δική μου –γυναικεία- σκοπιά καθαρά, καθ' ότι ως γυναίκα θα μπορούσε κάποιος να με κατατάξει στην κατηγορία της Ρούλας (ας αγνοήσουμε το γεγονός ότι μπαινόβγαινα σε γήπεδα από πολύ μικρή μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία - ούτως ή άλλως αυτά δεν ήταν ποδοσφαιρικά).
Ήμουν μέσα και στο Dragao και στο Da Luz. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς σηκωθήκαμε και φύγαμε 4 άτομα απο τη δουλειά μέσα στο παραλήρημα και τον πυρετό εκείνων των ημερών. Το μόνο πράγμα που είχαμε σίγουρο ήταν το αεροπορικό μας εισιτήριο για να πάμε στην Πορτογαλία και το εισιτήριο για τον ημιτελικό. Άφιξη στην Λισσαβώνα μέσω Λονδίνου, επιστροφή οδικώς και μετά αεροπορικώς μέσω Μαδρίτης (άντε γεια δηλαδή). Χίλια πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει στραβά. Ποσώς μας ενδιέφερε. Σιγά μην είχαμε το μυαλό να υπολογίσουμε καν έστω και μία πιθανότητα στραβοπατήματος εκείνες τις μέρες. Άλλα μας απασχολούσαν. Και το πρώτο απ’ όλα ήταν να πατήσουμε το πόδι μας στο Πόρτο, για να πάρουμε το εισιτήριο του αγώνα στα χέρια μας. Μετά θα το βάζαμε στο βρακί μας. Αλλά μην παρασυρθώ και αρχίσω να γράφω τώρα το οδοιπορικό μας στην Πορτογαλία...
Προχθές το βράδυ λοιπόν, είδα και άκουσα για πρώτη φορά τα περισσότερα τραγούδια που διαγωνίζονταν (χα!) στη Eurovision. Εδώ και 4-5 χρόνια έχω βάλει στόχο να σταματήσω να βλέπω τον πουλημένο αυτό θεσμό, αλλά έχε χάρη που κάθε χρόνο η περιέργεια (και η κατινιά μου) με ξεστρατίζει και κάνω το αντίθετο. Τέλος πάντων. Φέτος έκανα μεγάλο βήμα. Αρνήθηκα να ψάξω να ακούσω οποιοδήποτε τραγούδι σχετικό πριν το διαγωνισμό. Σκέφτηκα πώς μία φορά μονάχα φτάνει (να ραγίσει το γυαλί - πάει αυτό, έχει εξελιχθεί σε παμπρίζ πια). Άκουσα λοιπόν και είδα, όλα τα τραγούδια. Τέτοιο γέλιο είχα καιρό να ρίξω, ειδικά με τους Νορβηγούς (αυτήν την κορδελίτσα του τύπου πολύ την ζούλεψα), τους Ουκρανούς (όταν μπήκε ο ράπερ δυναμικά στο τραγούδι νόμισα προς στιγμήν ότι ήμουν στο χωριό κι ο κυρ-Μανώλης, τσομπάνης φώναζε 'τσα πρρρρρρρρ'... στα προυόβατα) κι άλλον έναν που μου φαινόταν ότι του κρεμόταν το φερμουάρ κάτω από το παντελόνι του (δεν θυμάμαι ποιά χώρα ήταν ρε γμτ αυτή, πώς μου ξέφυγε ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω). Ξεκίνησε η ψηφοφορία και έφυγα από την τηλεόραση, ήρθα στον υπολογιστή καθ’ ότι είχα δουλειά. Άφησα όμως την τηλεόραση ανοιχτή για να ακούω πώς πάει.
Να πω και κάτι άλλο. Μένω πολύ ψηλά. Όταν καλοκαιριάζει λοιπόν κι ο κόσμος όλος είναι με τα παράθυρα ανοιχτά και τις τηλεοράσεις στις βεράντες, ξέρω πάντα από την βουή που ακούω πότε έχει αγώνα στην τηλεόραση και –το κυριότερο- πότε μπαίνει το γκολ. Όταν πρωτομπήκα στο σπίτι στις αρχές χεζόμουν πάνω μου, νόμιζα ότι ήταν σεισμός. Τώρα πια, μετά από πολύ καιρό, έχει τύχει δύο σεισμούς να τους έχω περάσει για γκολ. Στο θέμα μας. Στο τελευταίο 12άρι που δεν ξέρω ποιός μας το έδωσε γιατί όπως είπα δεν το πολυ-παρακολουθούσα, το 'ααααααααααα' που ακούστηκε από έξω ήταν τόσο ξεψυχισμένο που πιστέψτε με, ακόμα κι ένα γκολ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Ατρόμητο, θα ακουγόταν περισσότερο (από τη μεριά του Ατρόμητου). Να σας πω γι’ αυτό που είχα ακούσει όταν είχαμε βάλει το γκολ με τη Γαλλία? Ότι ολόκληρη η Αθήνα ήταν εκείνη την ώρα σαν ένα τεράστιο Ολυμπιακό στάδιο? Νομίζω όλοι το θυμόμαστε και κανένας ποτέ δεν θα το ξεχάσει.
Προχωράω γιατί με έχει πιάσει η πάρλα μου (και πεινάω κιόλας).
Τη στιγμή που ανακοινωνόταν η νίκη της Ελλάδος στην Eurovision 2005 εγώ σκεφτόμουν το Euro. Και είμαι σίγουρη ότι πολλοί, μα πάρα πολλοί Έλληνες, σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή σαν και μένα. Και Μήτσοι και Τούλες, Σούλες, Κούλες και Ρούλες. Εκείνη τη στιγμή συνέχισα να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και να κάνω τη δουλειά μου. Δεν σηκώθηκα από τη θέση μου να χοροπηδάω και να ουρλιάζω σαν το παρτσακλό. Ούτε πήγα να αγκαλιάσω το γείτονα, τον οποίον άκουσα να μπινελικώνει το ένα από τα πιτσιρίκια του γιατί δεν είχε πέσει ακόμα για ύπνο. Οι πόρτες των διαμερισμάτων στον όροφο παρέμειναν κλειστές. Ανοίγαν μόνο για να πάρουν την παραγγελία τους από τον Σπεσιαλίστα, που η Eurovision του κάθεται μια χαρούλα κάθε χρόνο. Η κολλητή μου μού έστειλε SMS στο καπάκι: "Άντε, κερδίσαμε κι ας μού ‘πρηξες τα σηκώτια. Καληνύχτα." Να σημειωθεί ότι αυτή μου η κολλητή πίστευε στ’ αλήθεια ότι είχαμε ένα πολύ καλό τραγούδι και είχαμε πλακωθεί κιόλας για το συγκεκριμένο θέμα ('δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε κάνω τόσα χρόνια παρέα' κτλ κτλ). Η ίδια, το περασμένο καλοκαίρι με έπαιρνε τηλέφωνο στην Πορτογαλία κατά πρώτον για να ουρλιάξει με όση δύναμη είχε στα σωθικά της ότι περάσαμε στον τελικό και κατά δεύτερον να επιβεβαιωθεί ότι δεν είχα πάθει καμμιά ανακοπή, εγκεφαλικό και τα σχετικά.
Τί θέλω να πω... Επειδή η Ρουλίτσα μπορεί να μην γιγνώσκει τον όρο οφσάιντ ή τάκλιν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αισθανθεί το μέγεθος και την αξία του θριάμβου. Κάποτε σε κάποιο άλλο Euro (του ’87 εκείνο – τί ήταν και κείνο το πράγμα τώρα που το ξαναθυμήθηκα...) η Ελλάδα είχε ζήσει ένα παρόμοιο παραλήρημα. Τότε λοιπόν, υπήρχαν πολλοί Ρούληδες οι οποίοι αργότερα γίνανε Μητσάρες και το γνωρίζω πολύ καλά διότι σε τέτοιου είδους γήπεδα μπαινόβγαινα από τα 12 μου. Ποτέ δεν τους κοίταξα υποτιμητικά. Και ποτέ δεν θα κοιτάξω υποτιμητικά καμμία Ρούλα, ακόμα κι αν αυτή τυχαίνει να είναι καλή μου φίλη και με ρωτάει στο τέλος ενός σετ βόλλεϋ "Τώρα έχει διάλειμμα?".
Αδέρφια Μήτσοι, πιστέψτε με, οι Τούλες όλες της Ελλάδος αισθάνονται πολύ περισσότερο αντιπροσωπευμένες από τον Καραγκούνη παρά από την Ελενίτσα!!!
Σε κείνο το 105’ δεν ήταν ένα κάτι αυτό που άλλαξε. Ήταν ο θρίαμβος της υπεράνθρωπης προσπάθειας, ήταν η δικαίωση του μόχθου και της ελπίδας και των ονείρων του κάθε Μήτσου και της κάθε Ρούλας. Και ήταν η πρώτη φορά ίσως -και το πιστεύω αυτό που λέω τώρα γιατί το ένιωθα με όλη μου την ψυχή μέσα στο Dragao και το έβλεπα στα πρόσωπα όλων όσων είμασταν εκεί- που ακόμα και να χάναμε δεν θα υπήρχε άλλη κερκίδα σαν την Ελληνική στα χρονικά οποιουδήποτε αθλητικού θεσμού.
Εκεί θα μέναμε ό,τι και να γινόταν, γι αυτό είχαμε πάει όλοι.
Ελπίζαμε όλοι στην νίκη – λίγοι το πιστεύαμε, ειδικά όσο το παιχνίδι πλησίαζε στο τέλος του. Όμως ο δικός μας ο σκοπός ήταν ένας. Να τιμήσουμε αυτά τα παιδιά που κάναν περήφανο ένα ολόκληρο έθνος. Που έκαναν περήφανο τον σουβλατζή και τον μπακάλη και το χασάπη και τον σκουπιδιάρη και τον δάσκαλο και τον οδηγό του λεωφορείου και την πωλήτρια ρούχων και την νηπιαγωγό της ανηψιάς μου και την διευθύντρια της τράπεζας που για πρώτη φορά στα χρονικά δεν έβαζε κωλόχερο στον άντρα της που έβλεπε αγώνα ποδοσφαίρου μαζί με άλλους 6 φίλους του και 35 μπύρες.
Λέτε τώρα όλοι αυτοί να έχουν χάσει τον ύπνο τους επειδή κερδίσαμε την Eurovision?
Kοίταζα σήμερα γύρω μου στο δρόμο.
Δεν είδα ούτε μία Ελληνική σημαία πάνω σε κάποιο αυτοκίνητο.
Τί να κλάσει η Eurovision...
..............................................
(πάω να φάω τώρα)
posted by mindstripper @ 5/23/2005 10:46:00 pm
| |
4x4
Δευτέρα, βαρεμένη μέρα.
Ξύπνησα τόσο αργά, που δεν μπήκα καν στον κόπο να βάλω τους φακούς επαφής μου. Έβαλα το γυαλάκι το μυωπικό instead. Εννοείται πώς δεν πήρα αυτοκίνητο, τα 10 λεπτά (τουλάχιστον) που θα έτρωγα για να βρω πάρκινγκ, είναι ζωτικής σημασίας σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν βγήκα στον έξω κόσμο ήμουν σαν τη γιαγιά που βγάλανε οι Μολδαβοί να χτυπάει το τoύμπανο στη Γιουροβίζιον. Πού πας ρε καρα-Μήτρο χωρίς γυαλιά ηλίου?
Με τη φάτσα μου να θυμίζει Μπρους Λι φτάνω στην εταιρία, γεμίζω το ποτήρι με γάλα (έχω ξεμείνει με πολλές παρενέργειες από τότε που έκοψα το τσιγάρο) και σωριάζομαι στην καρέκλα. Κανένα mail ιδιαίτερης σημασίας. Τϊ ευτυχία. Ας ξεκινήσω να βολτάρω στο διαδίκτυο λοιπόν. Ευτυχώς εκεί δεν χρειάζομαι γυαλιά ηλίου.
Κι εκεί που έχω χαλαρώσει και προσπαθώ να βγάλω μία ρημαδο-άκρη με το template στο blog μου (λέω να του βάλω και προειδοποιητικό μήνυμα 'Αυτό το blog θα αυτοκαταστραφεί σε 2 λεπτά' - στάνταρ θα μου χρειαστεί, την βλέπω τη δουλειά), τσααααακ!... ανοίγει η πόρτα και σκάει μύτη ο αφεντικός. Συνομήλικός μου, κάτι μεταξύ Bill Gates και Τεν-Τεν... Μ’ αυτόν τον αφεντικό έχουμε μία σχέση στοργής και μίσους. Εκεί που τον βρίζω διότι πάντα μου ζητάει πράγματα της τελευταίας στιγμής, εκεί ξαφνικά μπορεί να του κάνω όλα τα χατήρια. Είναι αμοιβαία τα αισθήματα βέβαια. Αυτός απλά ως τζέντλεμαν δεν με βρίζει ποτέ, μόνο αν θελήσει να μου σπάσει τα νεύρα θα έρθει πάνω από το κεφάλι μου και θα μου δώσει εντολή να μαζέψω το γραφείο μου. Εκεί τον ξαναβρίζω.
Σήμερα λοιπόν ο αφεντικός μού ‘σκασε το νέο. Από αύριο παίρνω το PC μου αγκαλιά και πάω για μία εβδομάδα σε μία άλλη εταιρία, για την οποία οι εγκέφαλοι οι δικοί μας φτιάχνουν κάτι εφαρμογές. Η δικιά μου η δουλειά -among others- είναι αυτές τις εφαρμογές να τις κάνω ομορφότερες, ώστε να μπορεί ένας τρίτος να τις δουλεύει ευχάριστα χωρίς να του πετάγονται έξω τα μάτια από το συνδυασμό χρωμάτων που χρησιμοποιούν οι εγκέφαλοι που σας ανέφερα πιο πριν. Η οικοδέσποινα εταιρία είναι μία πασίγνωστη εταιρία τηλεπικοινωνιών. Είχα πάει λοιπόν να προσφέρω μία πολύ γρήγορη βοήθεια απο κει, μία εβδομάδα πιο πριν. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Έχουνε χώσει συναδέλφους μου και άλλους δικούς τους, σε έναν χώρο 4x4 (υπό άλλες συνθήκες αυτό το νούμερο είναι πολύ ελκυστικό, ξέρω), όπου δεν υπάρχει ούτε ένα παράθυρο! Μιλάμε για φοβερό θέαμα... Α, παρέλειψα να σημειώσω τον αριθμό των ανθρώπων που δουλεύουν μέσα σ’ αυτόν τον χώρο κάθε μέρα, εδώ και πάρα πολλούς μήνες...
Έξι!!!
Συγκινητικό?... Αν μου έλεγαν να το φανταστώ πριν το δω δεν υπήρχε περίπτωση. Το πιο συγκινητικό βέβαια είναι τώρα που θα πάω κι εγώ και θα γίνουμε επτά. Πού ‘σαι ρε Ντόναλντ Ντάκ να μας δεις να φας τα λυσσακά σου.
Θα σαλτάρω εγώ εκεί πέρα. Ή θα με πετάξουν έξω ή φεύγοντας, θα πάρω ό,τι θέλω (και δεν θα μου πούνε και κουβέντα).
Δεν είμ’ αυτός που θες, δεν είμ’ αυτός, δεν είμ’ αυτός που θες... (επειδή μου βγάζει κάτι επιθετικό αυτή τη στιγμή)
posted by mindstripper @ 5/23/2005 01:54:00 pm
| |
Sunday, May 22, 2005
Mάλτα ολέ
Γουστάρω απίστευτα που η Μάλτα έχει στείλει αυτήν την χοντρούλα στην Eurovision!!!
posted by mindstripper @ 5/22/2005 12:06:00 am
| |
Saturday, May 21, 2005
Μαθήματα κιθάρας
Ώρα 7, χθες το απόγευμα. Έχω μείνει να κοιτάζω την δασκάλα κιθάρας με την κάτω σιαγώνα μου κρεμασμένη.
"Τί έπαθες καλέ?"
"Ε, τίποτα..."
"Νομίζεις πώς δεν θα μπορείς? Εγώ σου λέω ότι θα μπορείς να παίξεις τέτοια κομμάτια του χρόνου."
"Αμ, δεν είναι τα τέτοια κομμάτια που μου λες! Είναι που θα είναι Χατζιδάκις!"
Δέος και υποσυνείδητη ντροπή.
Ενάμιση χρόνο παίζω κιθάρα τώρα. Ξεκίνησα στα μέσα της σχολικής (δεν θέλω γέλια) χρονιάς, πέρυσι. Στην τύχη το διάλεξα το Ωδείο, μόνη μου αποφάσισα να πάω. Στην πορεία μόνο κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν από πολλές πλευρές. Έτσι όπως το σκέφτηκα, δεν έχανα και τίποτα να δοκιμάσω. Καημό μεγάλο με τη μουσική είχα από μικρή, οπότε πήρα στον ώμο μου την χιλιοχτυπημένη από μετακομίσεις κιθάρα, που 15 (και βάλε) χρόνια πιο πριν είχαν αγοράσει οι δικοί μου για μία περαστική τρέλα του αδερφού μου, και χτύπησα το κουδούνι του Ωδείου. Υποθέτω πώς κάπως έτσι αισθάνονται οι φαντάροι όταν πρωτοπαρουσιάζονται στο στρατόπεδο – με τη διαφορά ότι αυτοί δεν μπορούν να το βάλουν στα πόδια ό,τι ώρα τους καπνίσει.
Οι κοπέλες του Ωδείου όλες στην ηλικία μου πάνω κάτω, πολύ φιλικές και εξυπηρετικές. Παρ’ όλ’ αυτά, είχα να αισθανώ έτσι από την πρώτη φορά που μου είχαν πάρει συνέντευξη για δουλειά.
"Μάλιστα, ώστε έχεις μουσικό αυτί λοιπόν?..."
"Έτσι μου έχουν πει, ναι" (μετριόφρων πάντα)
"Και γιατί κιθάρα κι όχι πιάνο ας πούμε?"
"Τώρα αν σου πω ότι σκεφτόμουν και για πιάνο?..." απαντάω το τούβλο, "αλλά το πλεονέκτημα με την κιθάρα είναι ότι μπορώ να την κουβαλάω μαζί μου. Άσε που μου αρέσει και το μπουζούκι πάρα πολύ δηλαδή, οπότε έγχορδο το ένα, έγχορδο και το άλλο..." (μα πόσο ηλίθια μπορεί να είσαι, βούλωσέ το επι τέλους και σταμάτα να εκτίθεσαι πάντα από την πρώτη φορά).
Φεύγοντας άκουγα τις γνωστές φωνούλες μέσα μου (είμαι πληθωρικός άνθρωπος εγώ, ακούω από 2 φωνές και άνω τουλάχιστον):
"Μα τί σκατά κάνεις τώρα, δεν ντρέπεσαι κοτζάμ γαϊδούρα?"
"Τώρα τελειώσε, αφού έκανες το πρώτο βήμα προχώρα. Το πολύ πολύ σε 2-3 μήνες να τα παρατήσεις και να τελειώνει η υπόθεση"
"Τουλάχιστον δεν θα πεθάνεις και με τον καημό"
Έτσι ξεκίνησα την κιθάρα. Στην πορεία οι φήμες για το μουσικό αυτί μου επιβεβαιώθηκαν και από τις ειδικούς και μόλις χτες, η δασκάλα μου είπε ότι για πρώτη φορά με άκουσε να ερμηνεύω ένα κομμάτι και όχι απλά να το παίζω.
"Δεν ξέρω πώς το κατάφερες αυτό -τα τεχνικά λάθη σου είναι ακόμα αρκετά αλλά ευτυχώς συγκεκριμένα- αλλά έχεις περάσει στο στάδιο της ερμηνείας και οι δυναμικές σου ήταν άψογες. Δεν έχω να σου κάνω καμμία παρατήρηση. Μπράβο σου!"
Εκείνη τη στιγμή ξέχασα όλα τα μπινελίκια που έχω κατεβάσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο για νότες και παρτιτούρες και μπαρέ(δια) και σπουδές σε Μι και, και, και... Εκείνη τη στιγμή ξαναθυμήθηκα την ώρα που τελείωνα την απαγγελία του ποιήματος στο σχολείο και άκουγα το 'Μπράβο' του δάσκαλου κι έβλεπα τα μάτια του να χαμογελούν και να κοιτούν με ζεστασιά και στοργή τα τρομαγμένα δικά μου (ανέκαθεν είχα και έχω πρόβλημα να παρουσιάζομαι μπροστά σε κόσμο).
Επανήλθα.
Η δασκάλα μου χαμογελούσε με φανερή ικανοποίηση. Γελούσαν ως και τα (αποτριχωμένα) μουστάκια μου. Μέχρι που μου πέταξε την ιδέα της για Χατζηδάκι.
Εκεί μου κόπηκε το γέλιο.
Διότι άλλο να παίζεις τις συγχορδίες από το Βιαστικό πουλί του Νότου κι άλλο Χατζιδάκι. Και σόλο κιόλας! Μαμά μου...
Τέλος πάντων.
Πώς το έλεγε η Σκάρλετ?
"Άσ' το αυτό προς το παρόν... θα το σκεφτώ αύριο..."
Bottom line...
Είναι μεγάλο πράγμα να κάνεις κάτι που αγαπάς και το κυριότερο, να μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς. Αν δεν πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, αν δεν τον φροντίζουμε και πού και πού να του κάνουμε κανένα χατήρι, τότε πώς θα τα βγάλουμε πέρα με σώας τας φρένας σε τούτη τη ζούγκλα που ζούμε?... (έχω στριμώξει ήδη την άλλη δασκάλα να μου κάνει ένα αναγνωριστικό μάθημα πιάνου κάποια στιγμή).
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. Και να προσέχετε πάντα τους εαυτούς σας ;-)
posted by mindstripper @ 5/21/2005 05:26:00 pm
| |
Friday, May 20, 2005
Γμτ (ή αλλιώς... "Η λογίστρια")
Είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι άλλο 10 λεπτά πιο πριν. Οι ρυθμοί στη δουλειά νωχελικοί –απόλαυση για όσο κρατήσουν- και είπα να το εκμεταλλευτώ, έτσι όπως πίνω και το καφεδάκι μου και γουστάρω σήμερα...
Πριτς!
Μπούκαρε η λογίστρια από τον κάτω όροφο και μέσα σε πέντε λεπτά η πίεσή μου χτύπησε κόκκινο. Σας μιλάω για έναν σπάνιο, απερίγραπτο άνθρωπο, που μπορεί να μου κάνει τα νεύρα τσατάλια σε χρόνο μηδέν. Κι όλ’ αυτά στο όνομα της γυναικείας συμπαράστασης και συμμαχίας (και καλά) μέσα σε μία εταιρία όπου βρισκόμαστε 3 γυναίκες όλες κι όλες.
"Κατέβα κάτω βρε παιδί μου για λίγο να πούμε μία καλημέρα!"
Πω, πω, πω, όταν μου χτυπάει εσωτερική κι ακούω αυτή τη γλυκιά χροιά στη νταλικο-φωνάρα της, ένα που δεν κατουριέμαι επάνω μου από τον τρόμο.
"Κατεβαίνω σε λίγο, να τελειώσω μία δουλίτσα που κάνω κι έρχομαι" (κι αν με δεις, εμένα να με φτύσεις).
Δεν μπορώ γμ το κέρατό μου πρωί πρωί (12 η ώρα), ν’ ακούω την κυρά Π. να αναλύει μέσα σε πέντε λεπτά το πού να βρίσκεται άραγε ο τάδε ο οποίος προχθές άκου να δεις τί της είπε και πώς της συμπεριφέρθηκε, να το συνεχίζει με το "Εμ, τόσες πόρτες που έχει η εταιρία, χαθήκαμε" και να με λοξοκοιτάει (φτου σκόρδο – αν συνέχιζα να πηγαίνω κάτω θα έβαφα τα μαλλιά μου πράσινα στο τέλος), και να καταλήγει στο "Αχ, έχεις πονοκέφαλο? Ο καιρός, ο καιρός! Ξέρεις, ε? Ο γείτονας μου που σου έλεγα?... Έπαθε εγκεφαλικό! Ναι, ναι, ναι! Χτες! Βέεεβαια!..." λες κι έπρεπε να το έχει πάθει εδώ και καιρό ο άνθρωπος. Η Π. είναι από τις γυναίκες που όχι απλά δεν βάζουν γλώσσα μέσα, αλλά που όταν μιλάνε, από το φόβο τους να μην πεταχτεί κανένας από τους (άτυχους) παρευρισκομένους και (προσπαθήσει να) τις διακόψει, παρλάρουν ΚΑΙ κατά τη διάρκεια της εισπνοής. Θυμάστε όταν είμασταν μικρά που δοκιμάζαμε την αναπνοή μας και μετράγαμε μέχρι όσο μπορούσαμε μέχρι που κοντεύαμε να πάθουμε ασφυξία? Ε! Ένα τέτοιο πράμα!...
Δεν θα ξεχάσω κάτι πρωινά που κατέβαινα να πω μία καλημέρα στον κάτω όροφο και, δεν ξέρω πώς, αλλά τα κατάφερνε και με στρίμωχνε. Θυμάμαι τον εαυτό μου χαρακτηριστικά με το ένα χέρι στο χερούλι της πόρτας και το άλλο σφιγμένο σε σχήμα γροθιάς (αυτόματη υποσυνείδητη κίνηση, πολύ αργότερα το συνειδητοποίησα και δεν σας κάνω πλάκα τώρα). Κι εκείνη την ώρα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ήθελα να την κοπανήσω. Όχι εγώ να την 'κοπανήσω'. Αυτήν να κοπανήσω! Τί κι αν κοίταζα τον τοίχο, τί κι αν χτυπούσε κινητό, τί κι αν μερικές φορές έβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου να μην βγάλω 'κιχ' και να την αφήσω να μιλάει, να μιλάει, μέχρι να της μαλλιάσει η γλώσσα ρε παιδί μου! Κάποτε είχα σκεφτεί να την χρονομετρήσω. Δεν ήξερα τότε η πτωχή, μουγγή κι ανόητη...
Αμ, το άλλο? Τύχαινε και καμμιά φορά άνοιγα κι εγώ το στόμα μου να της πω τον πόνο μου.
"Άσε μωρέ, τρέχω τη μάνα μου στους γιατρούς, της παρουσιάστηκε γλαύκωμα στο ένα της μάτι..."
"ΤΙ??? Γλαύκωμα??? Και σε ποιό νοσοκομείο πήγατε? Γιατί μία φορά που είχε χτυπήσει η πεθερά μου το μάτι της, πήγαμε σε έναν πολύ καλό γιατρό. Μα τί καλός άνθρωπος ήταν αυτός! Δεν μας πήρε και τίποτα. Όχι σαν και κείνον τον απατεώνα, το παλιο-κάθαρμα τον καθηγητή, τον τάδε... Τί? Δεν στο έχω πει αυτό? ΔΕΝ ΣΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ??? Άκου να δεις τί μας έκανε!!!..."
Και κατέληγε να μου εξιστορεί τί είπε στον δικαστή όταν έτρεχε με τον άντρα της στα δικαστήρια, τότε που τους τράκαρε εκείνος ο άθλιος, ο πρεζάκιας από το Μενίδι. Σημείωση: Η ίδια δεν οδηγεί, αλλά θα έπρεπε να δείτε πώς ΤΗΣ είχε κάνει το αυτοκίνητο εκείνο το κάθαρμα και σε ποιό σημείο ΤΗΝ είχε χτυπήσει την ώρα που ΑΝΕΒΑΙΝΕ την Βουλιαγμένης...
Έτσι γίνονται τα εγκλήματα εν βρασμώ ψυχής κυρίες και κύριοι...
Και δεν μπορώ, θα πω και το αμέσως επόμενο που σκέφτομαι: Αυτός ο κακομοίρης ο άντρας της, ΠΩΣ την αντέχει? Νομίζω ότι ακόμα και εν έτει 2005 μπορεί να ανακυρυχθεί κάποιος άγιος. Μάλιστα, μάλιστα, παντρεμένη η κυρία Π., με 4 παιδιά παρακαλώ, ένα σκυλί κι ένα καναρίνι. Είχε κι ένα κοτόπουλο λέει, δεν θυμάμαι γιατί το είχε πάρει, την ώρα που μου το εξηγούσε είχα κάνει shutdown τα κυκλώματα και είχα ενεργοποιήσει την λειτουργία της αυτόματης κίνησης του κεφαλιού... πάνω-κάτω, πάνω-κάτω (και για να την ξεγελάσω, πού και πού... δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά). Αν δεν την ήξερα, θα σκεφτόμουν: "Έλα μωρέ την κακομοίρα, δεν θα έχει έναν άνθρωπο να μιλήσει..." Ε, λοιπόν, τέσσερις έχει, όχι έναν! Αμ, το σκυλί? Το σκυλί που το βάζεις? Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου! Μίλα του χρυσή μου να σου φύγει ο καημός, έτσι κι αλλιώς δεμένο το έχεις, να το σκάσει αποκλείεται... Ε, μα πια...
Την θες μήπως για δουλειά? Χα! Άλλο ανέκδοτο αυτό. Χαρακτηριστικό κουμάσι γυναίκας που θα σε γράψει στα @α που δεν έχει (αν και για την δικιά της περίπτωση δεν είμαι και τόσο σίγουρη) εφ’ όσον δεν είσαι το αφεντικό.- (Καλημέρα)
"Άφησέ με σήμερα σου λέω, έχω μισθοδοσία σήμερα σου λέω είπα!" (κοπάνημα τηλεφώνου)
- (Καλημέρα)
"Λοιπόν, δεν υπάρχει περίπτωση! Σήμερα θα σκοτώσω άνθρωπο!" (κοπάνημα τηλεφώνου)
- (Καλημέρα)
"Αχ, δεν μπορώ, ο αυχένας μου!" (σχηματισμός νούμερου στο τηλέφωνο)
- (Καλημέρα)
"Αχ, δεν μπορώ, ο κώλος μου!" (σχηματισμός νούμερου στο τηλέφωνο)
Α’ στο διάολο πια...
Ευτυχώς που της πήραν άλλη μία για βοηθό και μοιράζονται το γραφείο και κάπως ηρέμησα (έπιασε τόπο το γλύψιμο στο αφεντικό - συγγενής της η λεγάμενη). Η οποία, άααααλλο φρούτο κι αυτή. Είτε μιλάς σε τοίχο, είτε σε αυτήν, το ίδιο και το αυτό. Ένα χρόνο στην εταιρία και ακόμα δεν μπορεί να απαντήσει σε δύο γραμμές ταυτόχρονα στο τηλεφωνικό κέντρο. Η ερμηνεία του στόκου! Γι αυτήν όμως, θα μιλήσω μία άλλη φορά. Νοιώθω ήδη πολύ κακιά.
Αλλά καλά να πάθει γιατί άλλο είχα ξεκινήσει να γράφω και αυτή με διέκοψε.
Και όχι, δεν είμαι ιδιότροπος άνθρωπος.
Ούτε είμαι καμμία ψωνισμένη.
Ούτε είμαι ανταγωνιστική και ζηλόφθονη με τις γυναίκες, αλήθεια!
Απλά δεν αντέχω τους συμφεροντολόγους, ψεύτικους, εγωκεντρικούς ανθρώπους.
Ουφ...
posted by mindstripper @ 5/20/2005 03:01:00 pm
| |
Κούραση
Κοιμάμαι όρθια. Φοβάμαι λίγο να πάω να πέσω γιατί χτες το βράδυ μ' έπιασε άλλη μία ταχυπαλμία κι έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα.
Το παράξενο όμως ήταν το εξής: σε αντίθεση με άλλες φορές που τα έκανα πάνω μου από το φόβο μέχρι να μου περάσει, αυτή τη φορά, εντάξει χέστηκα πάλι φυσικά, αλλά με το που πέρασε, ήπια μισό λίτρο νερό και ξανάπεσα κατευθείαν για ύπνο. Και κοιμήθηκα ευθύς αμέσως! Πρώτη φορά ever στο χρονικό των ταχυπαλμιών που με κυνηγούν. Η κούραση που νοιώθω από την Δευτέρα υποθέτω είναι πραγματική και φάνηκε και στην πράξη. Νοιώθω την κάθε μέρα να περνάει απίστευτα γρήγορα. Μερικές φορές λέω να είχα περισσότερες ώρες στη διάθεσή μου, τί καλά πού θά 'τανε... Αλλά μετά σκέφτομαι ότι το πιο πιθανό είναι να πάθαινα καμμία υπερκόπωση από το επιπρόσθετο τρέξιμο που θα είχα να ρίξω. Κι αλλάζω γνώμη. Τα πάντα εν σοφία εποίησε μωρέ... Ήξεραν τί έλεγαν.
Απλά θα πρέπει να τσακίζομαι να ξυπνάω νωρίτερα το πρωί.
Άντε και ποιός πλένει τα δόντια τώρα... Εμπρός λοιπόν καλή μου οδοντόβουρτσα. Νύχτα καλή στους νυχτερινούς περιπλανώμενους, οι πρωινοί τα έχουν φτύσει.
posted by mindstripper @ 5/20/2005 12:18:00 am
| |
Wednesday, May 18, 2005
Έπιασε ζέστη
Πολύ βαρεμάρα σήμερα.
Το πρωί που μπήκα στη δουλειά, όχι απλά δεν είχα mail... Δεν είχα ούτε καν ένα spam...
Έπιασε ζέστη. Εκεί που οι περισσότεροι γκρινιάζαν για τον καιρό και τα σκαμπανεβάσματά του, τώρα θ' αρχίσουν το άλλο το τροπάριο: "Πω, πω, τί ζέστη είναι αυτή όμως, ε? Και τόσο νωρίς? Θα πεθάνουμε τον Αύγουστο!" Τη λατρεύω τη ζέστη, γουστάρω απίστευτα τον ήλιο και τη θάλασσα, τα γυαλιά ηλίου, τα παγωτά, τις ψάθες, τα σορτσάκια, τα τζιτζίκια να έχουν φτιάξει καφενείο στις 2 η ώρα το πρωί στον κισσό του γείτονα, τη γαρυφαλιά μου που όταν ανθίζει μοσχομυρίζει όλος ο τόπος, την άσφαλτο που αχνίζει σαν το φλυτζάνι με το τσάι του βουνού, τα καράβια, τους γλάρους, εμένα να μπερδεύομαι με όλ’ αυτά και τον ιδρώτα να έχει σχηματίσει αυλάκια επάνω στο σώμα μου που παίζουνε κυνηγητό.
Από μικρή το είχα. Καθώς μεγάλωνα, το μάθανε σιγά σιγά κι οι καρδιακοί μου φίλοι. Γινόταν κάτι κακό? Στεναχωριόμουν? Αγχωνόμουν με το διάβασμα? Τσακωνόμουν με τον αδερφό μου? Τους κολλητούς μου? Με έφτυναν οι γκόμενοι? Τους έφτυνα εγώ? "Κουράγιο μωρέ. Δε γαμιέται. Σε 2-3 μήνες θα έρθει καλοκαίρι και τότε θα συνέλθεις..." Αυτό το καλοκαίρι περιμένω πάντα να με σώσει. Σαν το μικρό παιδί που του τάζεις πάστα στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς, σαν το σκυλάκι που κουνάει την ουρά του όταν βλέπει ότι πλησιάζει το αφεντικό του. Ο χρόνος δεν είναι για μένα μόνο γιατρικό, όπως λεν οι παροιμίες. Δεν υπομένω καρτερικά το πέρασμά του, δεν αναφέρομαι στ’ όνομά του μοιρολατρικά. Είναι ο καλύτερος μου φίλος, στηρίζομαι πάνω του από τώρα για τα δύσκολα που θα έρθουν. Τα δύσκολα που έχουν ήδη περάσει μου το έμαθαν αυτό. Έτσι άλλωστε, λένε, κάνεις τους καλούς φίλους.
Ίσως γι αυτό και να μην τον φοβάμαι τελικά.
Και τί έγινε θα μου πεις? Ωραία, ήρθε καλοκαίρι. Τί κατάλαβες κοπέλα μου? Ε, που να ξέρω κι εγώ?! Αφού τότε νοιώθω καλά, ψέμματα να πω? Ή μήπως πρέπει να υπάρχει και λόγος δηλαδή? Το καλοκαίρι μου δίνει απίστευτη δύναμη. Ό,τι κακό και να έχει συμβεί, ο ήλιος του καλοκαιριού θα το πάρει και το αεράκι του δειλινού θα το πάει μακρυά, εκεί που δεν θα μπορεί να με αγγίζει, όχι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον. Ίσως αργότερα, όταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρα που θα είναι αναπόφευκτο... Αλλά όχι εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή έχω να χαρώ τα χρώματα, τα λουλούδια, τις μυρωδιές, τα σχέδια, τους ήχους, τις μουσικές που βγαίνουν μέσα από χαμόσπιτα, τα παιδιά που παίζουν στο δρόμο και τις γιαγιάδες που έχουν βγάλει έξω τις καρέκλες και βουτάνε τα κουλουράκια τους στον καφέ.
"Παντρεύ’κε μαρή η κόρ’ τσ’ Βαγγελιώς?"
"Μπααααα, όχ’ ακόμα Χριστιανή μ’, πάει στου Πανεπιστήμιου!".
Θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή έβλεπα στην τηλεόραση τη Λωξάντρα, η οποία, λέει, καθώς μεγάλωνε, ξυπνούσε όλο και πιο νωρίς. Για να μη χάνει τη μέρα. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό το σημείο της αφήγησης... "για να μη χάνει τη μέρα"... Απ’ όλο το σήριαλ, θυμάμαι αυτό πιο έντονα. Όταν η Λωξάντρα ξυπνούσε, άνοιγε το παράθυρο, έκλεινε τα μάτια κι έπαιρνε μια εισπνοή τόσο βαθυά που εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν να είναι λίγο πιο παχυά απ’ ότι ήτανε ένα λεπτό πιο πριν. Κι έτσι όπως είχε τα μάτια μισόκλειστα και με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο αφράτο της πρόσωπο, αφουγκραζόταν τα πουλάκια που παίζανε κρυφτό έξω από το παράθυρό της. Και οι αχτίδες του ήλιου παίζανε κρυφτούλι κι αυτές στο γιασεμάκι που ήταν σκαρφαλωμένο γύρω γύρω απ’ το περβάζι.
Δεν θυμάμαι και δεν με ενδιέφερε αν ήταν χειμώνας ή καλοκαίρι. Επειδή εγώ βαθιά μέσα μου το ήξερα, ότι ήταν καλοκαίρι. Μα δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς άλλωστε. Δεν ήταν δυνατό τέτοιο πράγμα...
...αφού έτσι μου άρεσε.
posted by mindstripper @ 5/18/2005 05:29:00 pm
| |
Sunday, May 08, 2005
Ποιά θα ήθελα να είμαι
Καλύτερα σήμερα... Μία μέρα μόνη μου σπίτι πάντα μου καθαρίζει το μυαλό
(το σπίτι να δω ποιός θα το καθαρίσει).
Σκεφτόμουν λοιπόν... (άντε!!)
Όταν είμασταν μικρά πολλές φορές μας βάζανε έκθεση με θέμα "Ποιός-ποιά θα ήθελα να είμαι" (αυτό και το "τί θα γίνω όταν μεγαλώσω" ήταν τα σουξέ του δημοτικού). Αυτό που ποτέ δεν μου άρεσε σ' αυτές τις εκθέσεις ήτανε το "γιατί"...
"Ποιος θα ήθελα να είμαι και γιατί?"
Μα τώρα βρε θεία, είναι πράγματα αυτά που ρωτάς το 11χρονο? Επειδή θες εσύ δηλαδή να γελάσεις τα μεσημέρια σου, θα την πληρώσουν τα παιδάκια που στο κάτω κάτω έχουν κι άλλες πιο σοβαρές δουλειές να κάνουνε σ' αυτή την ηλικία?... (Αλέκο, άσε κάτω την κοτσίδα της Τιτίκας αγόρι μου)
Λοιπόοοοον, ποιός θα ήθελα να είμαι... Κάποιος που να είναι όμορφος και να έχει φράγκα. Κι ένα εξοχικό στη Χαλκιδική. Κι άλλο ένα στη Σκόπελο. Αλλά και τα Καμμένα μ΄αρέσουν. Για στάκα λίγο... Λεφτά υποτίθεται ότι έχω, οπότε αγοράζω εκεί πέρα καμμιά 10αριά σπίτια και τ' αφήνω να βόσκουνε να πούμε...
Κάπου εδώ κολλάω.
Σκέψου σαν παιδί μωρή γμτ σου, σκέφτομαι...
Αυτά που σκέφτεσαι δεν έχουν σχέση με παιδικά όνειρα. Και ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ έχουν ο Ντένις Κουέιντ και ο σκαραβαίος κάμπριο???
Χμμμμ... το βρήκα, δεν θα πήγαινα ξανά σχολείο!!! Αλλά αφού το σχολείο μου άρεσε όμως... Απλά θα πήγαινα όποτε γούσταρα. Ε?... (σιγά που θα με άφηνε ο δάσκαλος). Μπααα, δεν θα το γλύτωνα το θρανίο τελικά...
Άλλο σκέψου ντε, άλλο...
........
.................
........................
Ρε συ, αν είχα λεφτά, λες να άρεσα στον έτσι?
Θυμάμαι μία φορά λοιπόν, στην έκτη Δημοτικού, όπου ερωτεύτηκα για πρώτη φορά (ναι, στην ηλικία των 12 ερωτεύτηκα πρώτη φορά, τί να κάνουμε, έτσι είμαστε εμείς τα καθυστερημένα) τον άσπονδο εχθρό μου τον Γ., με τον οποίον παίζαμε κανονικότατα μπουνιές έναν χρόνο πιο πριν. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Αν αυτό εννοούν όταν λένε ότι μερικές φορές η διαφορά έρωτα και μίσους είναι πολύ μικρή, τότε μακρυά από μένανε! Όλο έλεγα ψέμματα στη μάνα μου ότι έπεφτα από τις σκάλες. Και ξαφνικά, μία ωραία μέρα λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να κοιτάξω τον Γ. στα μάτια. Κι αν τύχαινε και διασταυρώνονταν ποτέ τα βλέμματά μας στην τάξη... φρουπ!!! κατακόκκινα τα μάγουλα (κοίτα να δεις που αυτό το μυρμήγκι στο πάτωμα είναι πιο μεγάλο από τα υπόλοιπα). Κι απο κει που η τάξη έκοβε εισιτήρια για να μας δει να πλακωνόμαστε, ξαφνικά μας ρωτούσαν τί έχουμε πάθει και δεν μιλάμε ο ένας στον άλλον. Φρουπ!! ξανά στο πάτωμα εγώ να ψάχνω για μυρμηγκάκια.
Ήρθε η μέρα λοιπόν που η Γ., η χοντρή της τάξης, έκανε πάρτυ σπίτι της. Ο μπαμπάς της Γ. είχε πολλά λεφτά. Ήταν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας που μέναμε κι όταν ανέβαινα στον 5ο για να πληρώσω τα κοινόχρηστα, ντρεπόμουν να μπω μέσα μη λερώσω τα πολύ χοντρά χαλιά που είχανε στο πάτωμα (μιλάμε και για κάποιες δεκαετίες πριν, έτσι? χλίδα η Βιοκαρπέτ). Και η Γ. έβαζε πολύ ωραία ρούχα κάτω από την ποδιά της, αυτό το θυμάμαι. Και στις γιορτές του σχολείου ήταν η πιο καλοντυμένη κι ας ήταν η πιο χοντρή (και είχε και μουστάκι). Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, εγώ ντράπηκα να πάω στο πάρτυ (κάτι λέγαμε πιο πριν για καθυστερημένα...) Αντί γι αυτό, είχα κατεβεί στην πλατεία Ναυαρίνου κι έπαιζα. Και εκεί που καθόμουν, είδα όλα τα παιδιά να κατεβαίνουν από την πολυκατοικία μου για να πάνε βόλτα στην παραλία. Και είδα και τον Γ., να τον κρατάει αγκαζέ η Γ. και να κατηφορίζουν προς την Τσιμισκή! Πω, πω... τί 'ταν να το δω! Κλάααμααααααααααα... Αν έγραφε τότε ο Φώσκολος, εγώ θα γινόμουν η μούσα του.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι όποιο κορίτσι είναι πλούσιο, μπορούσε να αρέσει σε όποιον ήθελε. Γιατί μπορεί να μην ήμουν και το πιο ωραίο κορίτσι στην τάξη (αντιθέτως, έχω κρατήσει την φωτογραφία του πάσου για να αποδεικνύω στον κόσμο ότι το "Ασχημόπαπο" δεν είναι ένα τυχαίο παραμύθι), αλλά ούτε χοντρή ήμουνα, ούτε μουστάκι είχα (ακόμα). Και παρ' όλ' αυτά ΑΥΤΗ που είχε ΚΑΙ λεφτά, ΚΑΙ πάρτυ στο σπίτι της έκανε, ΚΑΙ πήγαινε όλα τα παιδιά στην παραλία να τους κεράσει παγωτό, είχε τον Γ. αγκαζέ!!! Νομίζω ότι αυτή ήταν η αρχή. Εκείνη τη στιγμή, όρθωσα την περηφάνεια μου κι ορκίστηκα ότι εγώ θα αρέσω στα αγόρια γι αυτό που είμαι, κι όχι για τα λεφτά του μπαμπά μου (άσε που ο μπαμπάς μου δεν είχε λεφτά δηλαδή...)
Κι έτσι προχωρώ ακόμα και σήμερα!
........
.................
........................
Λες γι αυτό να είμαι μαγκούφα?...
Συμπέρασμα: Αν μου δίναν λεφτά όταν ήμουν παιδί θα τα έτρωγα όλα γλυφιτζούρια. Και τα υπόλοιπα θα τα έδινα στη μαμά μου και στο μπαμπά μου και στον αδερφό μου και στη γιαγιά μου, να τα κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί. Και επίσης, δεν θα ήθελα να ήμουν κάποια άλλη. Γιατί μπορεί να ήμουν χοντρή με μουστάκι σαν την Γ. που μπορεί να ντυνότανε ωραία και να έκανε πάρτυ, αλλά όμως ήταν και μαύρη και άσχημη. Και δεν με ένοιαζε κι ας είχε τον Γ. αγκαζέ! Πού νά 'ξερα τότε ότι στο μέλλον θα έκαναν θραύση οι λιποαναρροφήσεις και τα φέις λιφτς το ζώον...
Αστειεύομαι βεβαίως. Είμαι της άποψης ότι "η φτώχεια θέλει καλοπέραση" κι ότι "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή". Το τελευταίο δεν παραλείπω να το αναφέρω στη μάνα μου κάθε φορά που μου κάνει παράπονα γιατί δεν παντρεύομαι και μου φέρνει σαν παράδειγμα τον δικό της γάμο με τον πατέρα μου.
Γέλιο. Γέλιο πολύ, φίλοι καλοί και καρδιά ζεστή. Μπορεί να χάσω πολλά μεγαλώνοντας, αλλά δεν θα χάσω ποτέ τον εαυτό μου. Το δοκίμασα καμμια-δυο φορές και δεν μου άρεσε. Το να χάσω τον εαυτό μου. Εκεί, ανάμεσα σε γκόμενους και φίλους για καλοπέραση μόνο και συμβιβασμούς.
Πα, πα, πα... Δεν είμαι γω για τέτοια πράματα. Εγώ είμ' από χωριό.
Και στο χωριό έχουμε ένα ρητό: Μακρυά απ' τον κώλο μου κι όπου θέλεις χώσου.
(... και δεν σκεφτόμαστε πρόστυχα λέω! Έτσι???)
;-)
posted by mindstripper @ 5/08/2005 09:45:00 pm
| |
Saturday, May 07, 2005
Μελαγχολία
Πολλές φορές ξέρω πότε και γιατί με πιάνει μελαγχολία. Επειδή π.χ. είμαι που είμαι στις μαύρες μου, βάζω κι έναν Μελωδία στο ραδιόφωνο στις 10-11 το βράδυ και με αποτελειώνω.
Σήμερα πήγα τη γιαγιά και τη Χ. στο χωριό. Φτάσαμε, φάγαμε κάτι, τις άφησα κι έφυγα. Έριξα ένα κλάμα με λυγμούς φεύγοντας... Σαν μικρό παιδί. Λίγο όμως. Μη με δει η θεία μου. Κι έτσι δεν ξαλάφρωσα. Στο δρόμο μου θάμπωναν τα μάτια μου στο τιμόνι από τα δάκρυα που κράτησα με το ζόρι μέσα μου. Πήρα τη γιαγιά μου, μόλις ένα τέταρτο μετά την αναχώρησή μου.
"Έλα γιαγιά!"
"Έλα μου!", η φωνή της ξεκούραστη και γεμάτη χαρά. Και μόνο που την άκουσα σ' αυτόν τον τόνο, πήρα μία βαθιά ανάσα ανακούφισης. "Τί είναι?"
"Τίποτα μωρέ, πήρα να δω... ξάπλωσες, είσαι εντάξει?"
"Ουυ, καλά, καλά είμαι, ξάπλωσα, ντύθηκα..."
Της είχα βάλει τσάμικα στην τηλεόραση πριν φύγω. Ήταν καλά και δεν μου έλεγε ψέμματα για να με παρηγορήσει.
Κλείσαμε.
Το μυαλό μου είχε αδειάσει.
Χαμογέλασα.
Και το αυτοκίνητο ξαφνικά ήταν σαν να ταξίδευε μόνο του κι εγώ απλά χάζευα τον ουρανό και το τοπίο, που ειδικά σήμερα ήταν τόσο όμορφο, πού πολλές φορές μου ήρθε να σταματήσω και να βγάλω φωτογραφίες όλα τα χρώματα και τα σχέδια που είχα εκεί μπροστά μου. Βέβαια, ο "αυτόματος πιλότος" σταμάτησε όταν κανα μισάωρο αργότερα βρέθηκα στη μέση μίας πολύ γερής μπόρας, με τους υαλοκαθαριστήρες να δουλεύουν υπερωρίες, το κοντέρ να μην υπερβαίνει τα 100 κι εμένα να κάνω το σταυρό μου, προσπαθώντας να δω μέσα στην ομίχλη τα φώτα του μπροστινού μου και κάνοντας την προσευχή μου να σκέφτεται κατά τον ίδιο τρόπο κι αυτός που με ακολουθούσε... Τέλος πάντων, είχε κι αυτό τη δική του χάρη και το δικό του σκοπό, υποθέτω.
Μερικές φορές τα πολλά τα λεφτά χρειάζονται. Μερικές φορές τα υλικά αγαθά πατάνε τα πνευματικά και τα ψυχικά εκεί... στο λαιμό... και δεν τ' αφήνουνε μέχρι τα τελευταία να σαπίσουν μέσα στο ήθος και τη χάρη. Σκατά...
Και Rock FM έχω βάλει, και τη φορολογική μου έχω βγάλει να φτιάξω... Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα φύγει η μελαγχολία, πού θα πάει. Να γράψω στο ημερολόγιό μου? Μπα... ακόμα χειρότερα με βλέπω. Το SMS ενός τύπου που γνώρισα την περασμένη Δευτέρα σε ένα ροκ μαγαζί και το οποίο περίμενα πώς και πώς τις δύο πρώτες μέρες τουλάχιστον, δεν έχει βοηθήσει καθόλου.
Θα παίρνω σοβαρά ό,τι γουστάρω να παίρνω εγώ σοβαρά. Κανένας δεν θα μου υποδεικνύει εάν πρέπει να αντιδρώ έτσι ή αλλιώς. Άλλωστε υποτίθεται ότι είμαι και πεισματάρα. Υποτίθεται πώς είμαι και το γελαστό παιδί. Έτσι λένε. Το να με παίρνει από κάτω, χαλάει το ίματζ μου, κατάλαβες?
Θέλω τη μοναξιά μου σήμερα. Θέλω τη μοναξιά μου τα τελευταία χρόνια γενικώς.
Μόνο αυτή με καταλαβαίνει.
posted by mindstripper @ 5/07/2005 06:29:00 pm
| |
