Έπιασε ζέστη
Πολύ βαρεμάρα σήμερα.Το πρωί που μπήκα στη δουλειά, όχι απλά δεν είχα mail... Δεν είχα ούτε καν ένα spam...
Έπιασε ζέστη. Εκεί που οι περισσότεροι γκρινιάζαν για τον καιρό και τα σκαμπανεβάσματά του, τώρα θ' αρχίσουν το άλλο το τροπάριο: "Πω, πω, τί ζέστη είναι αυτή όμως, ε? Και τόσο νωρίς? Θα πεθάνουμε τον Αύγουστο!" Τη λατρεύω τη ζέστη, γουστάρω απίστευτα τον ήλιο και τη θάλασσα, τα γυαλιά ηλίου, τα παγωτά, τις ψάθες, τα σορτσάκια, τα τζιτζίκια να έχουν φτιάξει καφενείο στις 2 η ώρα το πρωί στον κισσό του γείτονα, τη γαρυφαλιά μου που όταν ανθίζει μοσχομυρίζει όλος ο τόπος, την άσφαλτο που αχνίζει σαν το φλυτζάνι με το τσάι του βουνού, τα καράβια, τους γλάρους, εμένα να μπερδεύομαι με όλ’ αυτά και τον ιδρώτα να έχει σχηματίσει αυλάκια επάνω στο σώμα μου που παίζουνε κυνηγητό.
Από μικρή το είχα. Καθώς μεγάλωνα, το μάθανε σιγά σιγά κι οι καρδιακοί μου φίλοι. Γινόταν κάτι κακό? Στεναχωριόμουν? Αγχωνόμουν με το διάβασμα? Τσακωνόμουν με τον αδερφό μου? Τους κολλητούς μου? Με έφτυναν οι γκόμενοι? Τους έφτυνα εγώ? "Κουράγιο μωρέ. Δε γαμιέται. Σε 2-3 μήνες θα έρθει καλοκαίρι και τότε θα συνέλθεις..." Αυτό το καλοκαίρι περιμένω πάντα να με σώσει. Σαν το μικρό παιδί που του τάζεις πάστα στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς, σαν το σκυλάκι που κουνάει την ουρά του όταν βλέπει ότι πλησιάζει το αφεντικό του. Ο χρόνος δεν είναι για μένα μόνο γιατρικό, όπως λεν οι παροιμίες. Δεν υπομένω καρτερικά το πέρασμά του, δεν αναφέρομαι στ’ όνομά του μοιρολατρικά. Είναι ο καλύτερος μου φίλος, στηρίζομαι πάνω του από τώρα για τα δύσκολα που θα έρθουν. Τα δύσκολα που έχουν ήδη περάσει μου το έμαθαν αυτό. Έτσι άλλωστε, λένε, κάνεις τους καλούς φίλους.
Ίσως γι αυτό και να μην τον φοβάμαι τελικά.
Και τί έγινε θα μου πεις? Ωραία, ήρθε καλοκαίρι. Τί κατάλαβες κοπέλα μου? Ε, που να ξέρω κι εγώ?! Αφού τότε νοιώθω καλά, ψέμματα να πω? Ή μήπως πρέπει να υπάρχει και λόγος δηλαδή? Το καλοκαίρι μου δίνει απίστευτη δύναμη. Ό,τι κακό και να έχει συμβεί, ο ήλιος του καλοκαιριού θα το πάρει και το αεράκι του δειλινού θα το πάει μακρυά, εκεί που δεν θα μπορεί να με αγγίζει, όχι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον. Ίσως αργότερα, όταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρα που θα είναι αναπόφευκτο... Αλλά όχι εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή έχω να χαρώ τα χρώματα, τα λουλούδια, τις μυρωδιές, τα σχέδια, τους ήχους, τις μουσικές που βγαίνουν μέσα από χαμόσπιτα, τα παιδιά που παίζουν στο δρόμο και τις γιαγιάδες που έχουν βγάλει έξω τις καρέκλες και βουτάνε τα κουλουράκια τους στον καφέ.
"Παντρεύ’κε μαρή η κόρ’ τσ’ Βαγγελιώς?"
"Μπααααα, όχ’ ακόμα Χριστιανή μ’, πάει στου Πανεπιστήμιου!".
Θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή έβλεπα στην τηλεόραση τη Λωξάντρα, η οποία, λέει, καθώς μεγάλωνε, ξυπνούσε όλο και πιο νωρίς. Για να μη χάνει τη μέρα. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό το σημείο της αφήγησης... "για να μη χάνει τη μέρα"... Απ’ όλο το σήριαλ, θυμάμαι αυτό πιο έντονα. Όταν η Λωξάντρα ξυπνούσε, άνοιγε το παράθυρο, έκλεινε τα μάτια κι έπαιρνε μια εισπνοή τόσο βαθυά που εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν να είναι λίγο πιο παχυά απ’ ότι ήτανε ένα λεπτό πιο πριν. Κι έτσι όπως είχε τα μάτια μισόκλειστα και με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο αφράτο της πρόσωπο, αφουγκραζόταν τα πουλάκια που παίζανε κρυφτό έξω από το παράθυρό της. Και οι αχτίδες του ήλιου παίζανε κρυφτούλι κι αυτές στο γιασεμάκι που ήταν σκαρφαλωμένο γύρω γύρω απ’ το περβάζι.
Δεν θυμάμαι και δεν με ενδιέφερε αν ήταν χειμώνας ή καλοκαίρι. Επειδή εγώ βαθιά μέσα μου το ήξερα, ότι ήταν καλοκαίρι. Μα δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς άλλωστε. Δεν ήταν δυνατό τέτοιο πράγμα...
...αφού έτσι μου άρεσε.
posted by mindstripper @ 5/18/2005 05:29:00 pm
2 Comments:
Αν εξαιρεσουμε την κατασκηνωση (παντα στο βουνο),το κλεισιμο των σχολειων και τα παγωτα,μονο για ενα λογο περιμενα να ερθει το καλοκαιρι....για να δω το "καμπινγκ".
Mάτια μου, μάτια μουυυ!!! (Μάιμος ο αθάνατος).
Γιατί δεν το ξαναβάζουν ρε γμτ... κι ας είναι και χειμώνας... :-P
Post a Comment
<< Home