Μελαγχολία
Πολλές φορές ξέρω πότε και γιατί με πιάνει μελαγχολία. Επειδή π.χ. είμαι που είμαι στις μαύρες μου, βάζω κι έναν Μελωδία στο ραδιόφωνο στις 10-11 το βράδυ και με αποτελειώνω.Σήμερα πήγα τη γιαγιά και τη Χ. στο χωριό. Φτάσαμε, φάγαμε κάτι, τις άφησα κι έφυγα. Έριξα ένα κλάμα με λυγμούς φεύγοντας... Σαν μικρό παιδί. Λίγο όμως. Μη με δει η θεία μου. Κι έτσι δεν ξαλάφρωσα. Στο δρόμο μου θάμπωναν τα μάτια μου στο τιμόνι από τα δάκρυα που κράτησα με το ζόρι μέσα μου. Πήρα τη γιαγιά μου, μόλις ένα τέταρτο μετά την αναχώρησή μου.
"Έλα γιαγιά!"
"Έλα μου!", η φωνή της ξεκούραστη και γεμάτη χαρά. Και μόνο που την άκουσα σ' αυτόν τον τόνο, πήρα μία βαθιά ανάσα ανακούφισης. "Τί είναι?"
"Τίποτα μωρέ, πήρα να δω... ξάπλωσες, είσαι εντάξει?"
"Ουυ, καλά, καλά είμαι, ξάπλωσα, ντύθηκα..."
Της είχα βάλει τσάμικα στην τηλεόραση πριν φύγω. Ήταν καλά και δεν μου έλεγε ψέμματα για να με παρηγορήσει.
Κλείσαμε.
Το μυαλό μου είχε αδειάσει.
Χαμογέλασα.
Και το αυτοκίνητο ξαφνικά ήταν σαν να ταξίδευε μόνο του κι εγώ απλά χάζευα τον ουρανό και το τοπίο, που ειδικά σήμερα ήταν τόσο όμορφο, πού πολλές φορές μου ήρθε να σταματήσω και να βγάλω φωτογραφίες όλα τα χρώματα και τα σχέδια που είχα εκεί μπροστά μου. Βέβαια, ο "αυτόματος πιλότος" σταμάτησε όταν κανα μισάωρο αργότερα βρέθηκα στη μέση μίας πολύ γερής μπόρας, με τους υαλοκαθαριστήρες να δουλεύουν υπερωρίες, το κοντέρ να μην υπερβαίνει τα 100 κι εμένα να κάνω το σταυρό μου, προσπαθώντας να δω μέσα στην ομίχλη τα φώτα του μπροστινού μου και κάνοντας την προσευχή μου να σκέφτεται κατά τον ίδιο τρόπο κι αυτός που με ακολουθούσε... Τέλος πάντων, είχε κι αυτό τη δική του χάρη και το δικό του σκοπό, υποθέτω.
Μερικές φορές τα πολλά τα λεφτά χρειάζονται. Μερικές φορές τα υλικά αγαθά πατάνε τα πνευματικά και τα ψυχικά εκεί... στο λαιμό... και δεν τ' αφήνουνε μέχρι τα τελευταία να σαπίσουν μέσα στο ήθος και τη χάρη. Σκατά...
Και Rock FM έχω βάλει, και τη φορολογική μου έχω βγάλει να φτιάξω... Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα φύγει η μελαγχολία, πού θα πάει. Να γράψω στο ημερολόγιό μου? Μπα... ακόμα χειρότερα με βλέπω. Το SMS ενός τύπου που γνώρισα την περασμένη Δευτέρα σε ένα ροκ μαγαζί και το οποίο περίμενα πώς και πώς τις δύο πρώτες μέρες τουλάχιστον, δεν έχει βοηθήσει καθόλου.
Θα παίρνω σοβαρά ό,τι γουστάρω να παίρνω εγώ σοβαρά. Κανένας δεν θα μου υποδεικνύει εάν πρέπει να αντιδρώ έτσι ή αλλιώς. Άλλωστε υποτίθεται ότι είμαι και πεισματάρα. Υποτίθεται πώς είμαι και το γελαστό παιδί. Έτσι λένε. Το να με παίρνει από κάτω, χαλάει το ίματζ μου, κατάλαβες?
Θέλω τη μοναξιά μου σήμερα. Θέλω τη μοναξιά μου τα τελευταία χρόνια γενικώς.
Μόνο αυτή με καταλαβαίνει.
posted by mindstripper @ 5/07/2005 06:29:00 pm
3 Comments:
00.00-02.00. Αυτές είναι οι ώρες του Μελωδία. Για μένα. Άσε που είναι ακριβώς στο μεταίχμιο. Αρχή μιας νέας μέρας ή τέλος της προηγούμενης;
kapnizeis?
ela na kanoume mazi ena tsigaro, de tha milame
@ύποπτη: Μεγάλη υπόθεση το μεταίχμιο. (Μισο-άδειο ή μισο-γεμάτο?) Αν με ρωτήσεις εμένα πάντως, θα έπρεπε να κρατάει περισσότερο. Η ουδετερότητά του σταματάει το χρόνο (και ο Μελωδία σε κάνει να το αποζητάς ακόμα περισσότερο) ;-)
@nikitas: Εβίβα (κι ας μην τό' ξερες) :-D
Post a Comment
<< Home