Ποιά θα ήθελα να είμαι
Καλύτερα σήμερα... Μία μέρα μόνη μου σπίτι πάντα μου καθαρίζει το μυαλό (το σπίτι να δω ποιός θα το καθαρίσει).Σκεφτόμουν λοιπόν... (άντε!!)
Όταν είμασταν μικρά πολλές φορές μας βάζανε έκθεση με θέμα "Ποιός-ποιά θα ήθελα να είμαι" (αυτό και το "τί θα γίνω όταν μεγαλώσω" ήταν τα σουξέ του δημοτικού). Αυτό που ποτέ δεν μου άρεσε σ' αυτές τις εκθέσεις ήτανε το "γιατί"...
"Ποιος θα ήθελα να είμαι και γιατί?"
Μα τώρα βρε θεία, είναι πράγματα αυτά που ρωτάς το 11χρονο? Επειδή θες εσύ δηλαδή να γελάσεις τα μεσημέρια σου, θα την πληρώσουν τα παιδάκια που στο κάτω κάτω έχουν κι άλλες πιο σοβαρές δουλειές να κάνουνε σ' αυτή την ηλικία?... (Αλέκο, άσε κάτω την κοτσίδα της Τιτίκας αγόρι μου)
Λοιπόοοοον, ποιός θα ήθελα να είμαι... Κάποιος που να είναι όμορφος και να έχει φράγκα. Κι ένα εξοχικό στη Χαλκιδική. Κι άλλο ένα στη Σκόπελο. Αλλά και τα Καμμένα μ΄αρέσουν. Για στάκα λίγο... Λεφτά υποτίθεται ότι έχω, οπότε αγοράζω εκεί πέρα καμμιά 10αριά σπίτια και τ' αφήνω να βόσκουνε να πούμε...
Κάπου εδώ κολλάω.
Σκέψου σαν παιδί μωρή γμτ σου, σκέφτομαι...
Αυτά που σκέφτεσαι δεν έχουν σχέση με παιδικά όνειρα. Και ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ έχουν ο Ντένις Κουέιντ και ο σκαραβαίος κάμπριο???
Χμμμμ... το βρήκα, δεν θα πήγαινα ξανά σχολείο!!! Αλλά αφού το σχολείο μου άρεσε όμως... Απλά θα πήγαινα όποτε γούσταρα. Ε?... (σιγά που θα με άφηνε ο δάσκαλος). Μπααα, δεν θα το γλύτωνα το θρανίο τελικά...
Άλλο σκέψου ντε, άλλο...
........
.................
........................
Ρε συ, αν είχα λεφτά, λες να άρεσα στον έτσι?
Θυμάμαι μία φορά λοιπόν, στην έκτη Δημοτικού, όπου ερωτεύτηκα για πρώτη φορά (ναι, στην ηλικία των 12 ερωτεύτηκα πρώτη φορά, τί να κάνουμε, έτσι είμαστε εμείς τα καθυστερημένα) τον άσπονδο εχθρό μου τον Γ., με τον οποίον παίζαμε κανονικότατα μπουνιές έναν χρόνο πιο πριν. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Αν αυτό εννοούν όταν λένε ότι μερικές φορές η διαφορά έρωτα και μίσους είναι πολύ μικρή, τότε μακρυά από μένανε! Όλο έλεγα ψέμματα στη μάνα μου ότι έπεφτα από τις σκάλες. Και ξαφνικά, μία ωραία μέρα λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να κοιτάξω τον Γ. στα μάτια. Κι αν τύχαινε και διασταυρώνονταν ποτέ τα βλέμματά μας στην τάξη... φρουπ!!! κατακόκκινα τα μάγουλα (κοίτα να δεις που αυτό το μυρμήγκι στο πάτωμα είναι πιο μεγάλο από τα υπόλοιπα). Κι απο κει που η τάξη έκοβε εισιτήρια για να μας δει να πλακωνόμαστε, ξαφνικά μας ρωτούσαν τί έχουμε πάθει και δεν μιλάμε ο ένας στον άλλον. Φρουπ!! ξανά στο πάτωμα εγώ να ψάχνω για μυρμηγκάκια.
Ήρθε η μέρα λοιπόν που η Γ., η χοντρή της τάξης, έκανε πάρτυ σπίτι της. Ο μπαμπάς της Γ. είχε πολλά λεφτά. Ήταν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας που μέναμε κι όταν ανέβαινα στον 5ο για να πληρώσω τα κοινόχρηστα, ντρεπόμουν να μπω μέσα μη λερώσω τα πολύ χοντρά χαλιά που είχανε στο πάτωμα (μιλάμε και για κάποιες δεκαετίες πριν, έτσι? χλίδα η Βιοκαρπέτ). Και η Γ. έβαζε πολύ ωραία ρούχα κάτω από την ποδιά της, αυτό το θυμάμαι. Και στις γιορτές του σχολείου ήταν η πιο καλοντυμένη κι ας ήταν η πιο χοντρή (και είχε και μουστάκι). Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, εγώ ντράπηκα να πάω στο πάρτυ (κάτι λέγαμε πιο πριν για καθυστερημένα...) Αντί γι αυτό, είχα κατεβεί στην πλατεία Ναυαρίνου κι έπαιζα. Και εκεί που καθόμουν, είδα όλα τα παιδιά να κατεβαίνουν από την πολυκατοικία μου για να πάνε βόλτα στην παραλία. Και είδα και τον Γ., να τον κρατάει αγκαζέ η Γ. και να κατηφορίζουν προς την Τσιμισκή! Πω, πω... τί 'ταν να το δω! Κλάααμααααααααααα... Αν έγραφε τότε ο Φώσκολος, εγώ θα γινόμουν η μούσα του.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι όποιο κορίτσι είναι πλούσιο, μπορούσε να αρέσει σε όποιον ήθελε. Γιατί μπορεί να μην ήμουν και το πιο ωραίο κορίτσι στην τάξη (αντιθέτως, έχω κρατήσει την φωτογραφία του πάσου για να αποδεικνύω στον κόσμο ότι το "Ασχημόπαπο" δεν είναι ένα τυχαίο παραμύθι), αλλά ούτε χοντρή ήμουνα, ούτε μουστάκι είχα (ακόμα). Και παρ' όλ' αυτά ΑΥΤΗ που είχε ΚΑΙ λεφτά, ΚΑΙ πάρτυ στο σπίτι της έκανε, ΚΑΙ πήγαινε όλα τα παιδιά στην παραλία να τους κεράσει παγωτό, είχε τον Γ. αγκαζέ!!! Νομίζω ότι αυτή ήταν η αρχή. Εκείνη τη στιγμή, όρθωσα την περηφάνεια μου κι ορκίστηκα ότι εγώ θα αρέσω στα αγόρια γι αυτό που είμαι, κι όχι για τα λεφτά του μπαμπά μου (άσε που ο μπαμπάς μου δεν είχε λεφτά δηλαδή...)
Κι έτσι προχωρώ ακόμα και σήμερα!
........
.................
........................
Λες γι αυτό να είμαι μαγκούφα?...
Συμπέρασμα: Αν μου δίναν λεφτά όταν ήμουν παιδί θα τα έτρωγα όλα γλυφιτζούρια. Και τα υπόλοιπα θα τα έδινα στη μαμά μου και στο μπαμπά μου και στον αδερφό μου και στη γιαγιά μου, να τα κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί. Και επίσης, δεν θα ήθελα να ήμουν κάποια άλλη. Γιατί μπορεί να ήμουν χοντρή με μουστάκι σαν την Γ. που μπορεί να ντυνότανε ωραία και να έκανε πάρτυ, αλλά όμως ήταν και μαύρη και άσχημη. Και δεν με ένοιαζε κι ας είχε τον Γ. αγκαζέ! Πού νά 'ξερα τότε ότι στο μέλλον θα έκαναν θραύση οι λιποαναρροφήσεις και τα φέις λιφτς το ζώον...
Αστειεύομαι βεβαίως. Είμαι της άποψης ότι "η φτώχεια θέλει καλοπέραση" κι ότι "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή". Το τελευταίο δεν παραλείπω να το αναφέρω στη μάνα μου κάθε φορά που μου κάνει παράπονα γιατί δεν παντρεύομαι και μου φέρνει σαν παράδειγμα τον δικό της γάμο με τον πατέρα μου.
Γέλιο. Γέλιο πολύ, φίλοι καλοί και καρδιά ζεστή. Μπορεί να χάσω πολλά μεγαλώνοντας, αλλά δεν θα χάσω ποτέ τον εαυτό μου. Το δοκίμασα καμμια-δυο φορές και δεν μου άρεσε. Το να χάσω τον εαυτό μου. Εκεί, ανάμεσα σε γκόμενους και φίλους για καλοπέραση μόνο και συμβιβασμούς.
Πα, πα, πα... Δεν είμαι γω για τέτοια πράματα. Εγώ είμ' από χωριό.
Και στο χωριό έχουμε ένα ρητό: Μακρυά απ' τον κώλο μου κι όπου θέλεις χώσου.
(... και δεν σκεφτόμαστε πρόστυχα λέω! Έτσι???)
;-)
posted by mindstripper @ 5/08/2005 09:45:00 pm
4 Comments:
Kai ti exoyn diladi oi xontres??
:-)
Όταν είμασταν μικρά πολλές φορές μας βάζανε έκθεση με θέμα "Ποιός-ποιά θα ήθελα να είμαι"
Το μόνο που θυμάμαι από τις δικές μου εκθέσεις (σκέφτομαι και γράφω) είναι ότι ξεκινούσαν με τον ίδιο τρόπο:
το πρωί σήμερα ξύπνησα, ντύθηκα, πλύθηκα, έπλυνα τα δόντια μου...
Αστείρευτη πηγή έμπνευσης
xamogelasa polles fores
i athootita
authormitismos
(krima pou de ta xo pia)
xthes irthan spiti mou gia fagito o Jose, i ginaika tou kai to paidaki tous. o mpompiras mila mono ispanika kai liga souidika
perasa mazi tou 4 ores paizontas kai tou milousa sta agglika kai ellinika
gia auton itan kati poli fisiko
den to xa ksanazisei auto
emeis as menoume xamenoi sti metafrasi tis zois mas
@archive: άσε, το μεγάλο το ζόρι το τραβάω με τις ψηλές... :P
@στεφ: σου εύχομαι να βρεις γρήγορα παρτενέρ στο blanco (με βασική προϋπόθεση να μοιράζεται κι αυτός το δικό του blanco μαζί σου) ;-)
@zpi: πάω στοίχημα ότι η δασκάλα θα σου σημείωνε με κόκκινο στυλό "Επανάληψη" :-D
@nikitas: το κόλπο με τον αυθορμητισμό είναι ότι όσες φορές και να έχω σπάσει τα μούτρα μου, πρώτον, δείχνω να το ξεχνάω σε χρόνο dt και δεύτερον, παλεύω να μην γενικεύω τα συμπεράσματά μου με βάση την μεμονωμένη περίπτωση (τουλάχιστον όταν δεν έχω πιει). :-P
Τον έχεις τον αυθορμητισμό. Όλοι τον έχουμε... Απλά δεν είμαστε σαν τον μπόμπιρα που ακόμα δεν έχει μάθει να ελέγχει τον εαυτό του (τον τυχερούλη) :-)
Post a Comment
<< Home