Μαθήματα κιθάρας
Ώρα 7, χθες το απόγευμα. Έχω μείνει να κοιτάζω την δασκάλα κιθάρας με την κάτω σιαγώνα μου κρεμασμένη."Τί έπαθες καλέ?"
"Ε, τίποτα..."
"Νομίζεις πώς δεν θα μπορείς? Εγώ σου λέω ότι θα μπορείς να παίξεις τέτοια κομμάτια του χρόνου."
"Αμ, δεν είναι τα τέτοια κομμάτια που μου λες! Είναι που θα είναι Χατζιδάκις!"
Δέος και υποσυνείδητη ντροπή.
Ενάμιση χρόνο παίζω κιθάρα τώρα. Ξεκίνησα στα μέσα της σχολικής (δεν θέλω γέλια) χρονιάς, πέρυσι. Στην τύχη το διάλεξα το Ωδείο, μόνη μου αποφάσισα να πάω. Στην πορεία μόνο κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν από πολλές πλευρές. Έτσι όπως το σκέφτηκα, δεν έχανα και τίποτα να δοκιμάσω. Καημό μεγάλο με τη μουσική είχα από μικρή, οπότε πήρα στον ώμο μου την χιλιοχτυπημένη από μετακομίσεις κιθάρα, που 15 (και βάλε) χρόνια πιο πριν είχαν αγοράσει οι δικοί μου για μία περαστική τρέλα του αδερφού μου, και χτύπησα το κουδούνι του Ωδείου. Υποθέτω πώς κάπως έτσι αισθάνονται οι φαντάροι όταν πρωτοπαρουσιάζονται στο στρατόπεδο – με τη διαφορά ότι αυτοί δεν μπορούν να το βάλουν στα πόδια ό,τι ώρα τους καπνίσει.
Οι κοπέλες του Ωδείου όλες στην ηλικία μου πάνω κάτω, πολύ φιλικές και εξυπηρετικές. Παρ’ όλ’ αυτά, είχα να αισθανώ έτσι από την πρώτη φορά που μου είχαν πάρει συνέντευξη για δουλειά.
"Μάλιστα, ώστε έχεις μουσικό αυτί λοιπόν?..."
"Έτσι μου έχουν πει, ναι" (μετριόφρων πάντα)
"Και γιατί κιθάρα κι όχι πιάνο ας πούμε?"
"Τώρα αν σου πω ότι σκεφτόμουν και για πιάνο?..." απαντάω το τούβλο, "αλλά το πλεονέκτημα με την κιθάρα είναι ότι μπορώ να την κουβαλάω μαζί μου. Άσε που μου αρέσει και το μπουζούκι πάρα πολύ δηλαδή, οπότε έγχορδο το ένα, έγχορδο και το άλλο..." (μα πόσο ηλίθια μπορεί να είσαι, βούλωσέ το επι τέλους και σταμάτα να εκτίθεσαι πάντα από την πρώτη φορά).
Φεύγοντας άκουγα τις γνωστές φωνούλες μέσα μου (είμαι πληθωρικός άνθρωπος εγώ, ακούω από 2 φωνές και άνω τουλάχιστον):
"Μα τί σκατά κάνεις τώρα, δεν ντρέπεσαι κοτζάμ γαϊδούρα?"
"Τώρα τελειώσε, αφού έκανες το πρώτο βήμα προχώρα. Το πολύ πολύ σε 2-3 μήνες να τα παρατήσεις και να τελειώνει η υπόθεση"
"Τουλάχιστον δεν θα πεθάνεις και με τον καημό"
Έτσι ξεκίνησα την κιθάρα. Στην πορεία οι φήμες για το μουσικό αυτί μου επιβεβαιώθηκαν και από τις ειδικούς και μόλις χτες, η δασκάλα μου είπε ότι για πρώτη φορά με άκουσε να ερμηνεύω ένα κομμάτι και όχι απλά να το παίζω.
"Δεν ξέρω πώς το κατάφερες αυτό -τα τεχνικά λάθη σου είναι ακόμα αρκετά αλλά ευτυχώς συγκεκριμένα- αλλά έχεις περάσει στο στάδιο της ερμηνείας και οι δυναμικές σου ήταν άψογες. Δεν έχω να σου κάνω καμμία παρατήρηση. Μπράβο σου!"
Εκείνη τη στιγμή ξέχασα όλα τα μπινελίκια που έχω κατεβάσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο για νότες και παρτιτούρες και μπαρέ(δια) και σπουδές σε Μι και, και, και... Εκείνη τη στιγμή ξαναθυμήθηκα την ώρα που τελείωνα την απαγγελία του ποιήματος στο σχολείο και άκουγα το 'Μπράβο' του δάσκαλου κι έβλεπα τα μάτια του να χαμογελούν και να κοιτούν με ζεστασιά και στοργή τα τρομαγμένα δικά μου (ανέκαθεν είχα και έχω πρόβλημα να παρουσιάζομαι μπροστά σε κόσμο).
Επανήλθα.
Η δασκάλα μου χαμογελούσε με φανερή ικανοποίηση. Γελούσαν ως και τα (αποτριχωμένα) μουστάκια μου. Μέχρι που μου πέταξε την ιδέα της για Χατζηδάκι.
Εκεί μου κόπηκε το γέλιο.
Διότι άλλο να παίζεις τις συγχορδίες από το Βιαστικό πουλί του Νότου κι άλλο Χατζιδάκι. Και σόλο κιόλας! Μαμά μου...
Τέλος πάντων.
Πώς το έλεγε η Σκάρλετ?
"Άσ' το αυτό προς το παρόν... θα το σκεφτώ αύριο..."
Bottom line...
Είναι μεγάλο πράγμα να κάνεις κάτι που αγαπάς και το κυριότερο, να μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς. Αν δεν πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, αν δεν τον φροντίζουμε και πού και πού να του κάνουμε κανένα χατήρι, τότε πώς θα τα βγάλουμε πέρα με σώας τας φρένας σε τούτη τη ζούγκλα που ζούμε?... (έχω στριμώξει ήδη την άλλη δασκάλα να μου κάνει ένα αναγνωριστικό μάθημα πιάνου κάποια στιγμή).
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. Και να προσέχετε πάντα τους εαυτούς σας ;-)
posted by mindstripper @ 5/21/2005 05:26:00 pm
2 Comments:
Αγαπητή mindstripper, συγχαρητήρια για την προσπάθεια σου. Μπράβο και πάλι μπράβο!! μην το βάζεις κάτω με τίποτα και για κανένα λόγο. Μην σκέφτεσαι τι λένε οι άλλοι, κάνε ακριβώς αυτό που σου λέει η καρδιά σου.
Αν δεν βαριεσαι πήγαινε στο μπλογκ μου βρες το ποστ "Μπουζουκτζού" και διάβασε τι εννοώ με αυτά που σου λέω.
Α!! Οποτε είσαι έτοιμη αν θες κάνουμε και μπλογκοσυναυλία!! C U ;-)
Βρε αμάν,αμάν,αμαααάν!
(ευτυχως δεν εχω ηχο στο Pc.)
:-)
Post a Comment
<< Home