Γμτ (ή αλλιώς... "Η λογίστρια")
Είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι άλλο 10 λεπτά πιο πριν. Οι ρυθμοί στη δουλειά νωχελικοί –απόλαυση για όσο κρατήσουν- και είπα να το εκμεταλλευτώ, έτσι όπως πίνω και το καφεδάκι μου και γουστάρω σήμερα...Πριτς!
Μπούκαρε η λογίστρια από τον κάτω όροφο και μέσα σε πέντε λεπτά η πίεσή μου χτύπησε κόκκινο. Σας μιλάω για έναν σπάνιο, απερίγραπτο άνθρωπο, που μπορεί να μου κάνει τα νεύρα τσατάλια σε χρόνο μηδέν. Κι όλ’ αυτά στο όνομα της γυναικείας συμπαράστασης και συμμαχίας (και καλά) μέσα σε μία εταιρία όπου βρισκόμαστε 3 γυναίκες όλες κι όλες.
"Κατέβα κάτω βρε παιδί μου για λίγο να πούμε μία καλημέρα!"
Πω, πω, πω, όταν μου χτυπάει εσωτερική κι ακούω αυτή τη γλυκιά χροιά στη νταλικο-φωνάρα της, ένα που δεν κατουριέμαι επάνω μου από τον τρόμο.
"Κατεβαίνω σε λίγο, να τελειώσω μία δουλίτσα που κάνω κι έρχομαι" (κι αν με δεις, εμένα να με φτύσεις).
Δεν μπορώ γμ το κέρατό μου πρωί πρωί (12 η ώρα), ν’ ακούω την κυρά Π. να αναλύει μέσα σε πέντε λεπτά το πού να βρίσκεται άραγε ο τάδε ο οποίος προχθές άκου να δεις τί της είπε και πώς της συμπεριφέρθηκε, να το συνεχίζει με το "Εμ, τόσες πόρτες που έχει η εταιρία, χαθήκαμε" και να με λοξοκοιτάει (φτου σκόρδο – αν συνέχιζα να πηγαίνω κάτω θα έβαφα τα μαλλιά μου πράσινα στο τέλος), και να καταλήγει στο "Αχ, έχεις πονοκέφαλο? Ο καιρός, ο καιρός! Ξέρεις, ε? Ο γείτονας μου που σου έλεγα?... Έπαθε εγκεφαλικό! Ναι, ναι, ναι! Χτες! Βέεεβαια!..." λες κι έπρεπε να το έχει πάθει εδώ και καιρό ο άνθρωπος. Η Π. είναι από τις γυναίκες που όχι απλά δεν βάζουν γλώσσα μέσα, αλλά που όταν μιλάνε, από το φόβο τους να μην πεταχτεί κανένας από τους (άτυχους) παρευρισκομένους και (προσπαθήσει να) τις διακόψει, παρλάρουν ΚΑΙ κατά τη διάρκεια της εισπνοής. Θυμάστε όταν είμασταν μικρά που δοκιμάζαμε την αναπνοή μας και μετράγαμε μέχρι όσο μπορούσαμε μέχρι που κοντεύαμε να πάθουμε ασφυξία? Ε! Ένα τέτοιο πράμα!...
Δεν θα ξεχάσω κάτι πρωινά που κατέβαινα να πω μία καλημέρα στον κάτω όροφο και, δεν ξέρω πώς, αλλά τα κατάφερνε και με στρίμωχνε. Θυμάμαι τον εαυτό μου χαρακτηριστικά με το ένα χέρι στο χερούλι της πόρτας και το άλλο σφιγμένο σε σχήμα γροθιάς (αυτόματη υποσυνείδητη κίνηση, πολύ αργότερα το συνειδητοποίησα και δεν σας κάνω πλάκα τώρα). Κι εκείνη την ώρα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ήθελα να την κοπανήσω. Όχι εγώ να την 'κοπανήσω'. Αυτήν να κοπανήσω! Τί κι αν κοίταζα τον τοίχο, τί κι αν χτυπούσε κινητό, τί κι αν μερικές φορές έβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου να μην βγάλω 'κιχ' και να την αφήσω να μιλάει, να μιλάει, μέχρι να της μαλλιάσει η γλώσσα ρε παιδί μου! Κάποτε είχα σκεφτεί να την χρονομετρήσω. Δεν ήξερα τότε η πτωχή, μουγγή κι ανόητη...
Αμ, το άλλο? Τύχαινε και καμμιά φορά άνοιγα κι εγώ το στόμα μου να της πω τον πόνο μου.
"Άσε μωρέ, τρέχω τη μάνα μου στους γιατρούς, της παρουσιάστηκε γλαύκωμα στο ένα της μάτι..."
"ΤΙ??? Γλαύκωμα??? Και σε ποιό νοσοκομείο πήγατε? Γιατί μία φορά που είχε χτυπήσει η πεθερά μου το μάτι της, πήγαμε σε έναν πολύ καλό γιατρό. Μα τί καλός άνθρωπος ήταν αυτός! Δεν μας πήρε και τίποτα. Όχι σαν και κείνον τον απατεώνα, το παλιο-κάθαρμα τον καθηγητή, τον τάδε... Τί? Δεν στο έχω πει αυτό? ΔΕΝ ΣΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ??? Άκου να δεις τί μας έκανε!!!..."
Και κατέληγε να μου εξιστορεί τί είπε στον δικαστή όταν έτρεχε με τον άντρα της στα δικαστήρια, τότε που τους τράκαρε εκείνος ο άθλιος, ο πρεζάκιας από το Μενίδι. Σημείωση: Η ίδια δεν οδηγεί, αλλά θα έπρεπε να δείτε πώς ΤΗΣ είχε κάνει το αυτοκίνητο εκείνο το κάθαρμα και σε ποιό σημείο ΤΗΝ είχε χτυπήσει την ώρα που ΑΝΕΒΑΙΝΕ την Βουλιαγμένης...
Έτσι γίνονται τα εγκλήματα εν βρασμώ ψυχής κυρίες και κύριοι...
Και δεν μπορώ, θα πω και το αμέσως επόμενο που σκέφτομαι: Αυτός ο κακομοίρης ο άντρας της, ΠΩΣ την αντέχει? Νομίζω ότι ακόμα και εν έτει 2005 μπορεί να ανακυρυχθεί κάποιος άγιος. Μάλιστα, μάλιστα, παντρεμένη η κυρία Π., με 4 παιδιά παρακαλώ, ένα σκυλί κι ένα καναρίνι. Είχε κι ένα κοτόπουλο λέει, δεν θυμάμαι γιατί το είχε πάρει, την ώρα που μου το εξηγούσε είχα κάνει shutdown τα κυκλώματα και είχα ενεργοποιήσει την λειτουργία της αυτόματης κίνησης του κεφαλιού... πάνω-κάτω, πάνω-κάτω (και για να την ξεγελάσω, πού και πού... δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά). Αν δεν την ήξερα, θα σκεφτόμουν: "Έλα μωρέ την κακομοίρα, δεν θα έχει έναν άνθρωπο να μιλήσει..." Ε, λοιπόν, τέσσερις έχει, όχι έναν! Αμ, το σκυλί? Το σκυλί που το βάζεις? Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου! Μίλα του χρυσή μου να σου φύγει ο καημός, έτσι κι αλλιώς δεμένο το έχεις, να το σκάσει αποκλείεται... Ε, μα πια...
Την θες μήπως για δουλειά? Χα! Άλλο ανέκδοτο αυτό. Χαρακτηριστικό κουμάσι γυναίκας που θα σε γράψει στα @α που δεν έχει (αν και για την δικιά της περίπτωση δεν είμαι και τόσο σίγουρη) εφ’ όσον δεν είσαι το αφεντικό.
- (Καλημέρα)
"Άφησέ με σήμερα σου λέω, έχω μισθοδοσία σήμερα σου λέω είπα!" (κοπάνημα τηλεφώνου) - (Καλημέρα)
"Λοιπόν, δεν υπάρχει περίπτωση! Σήμερα θα σκοτώσω άνθρωπο!" (κοπάνημα τηλεφώνου) - (Καλημέρα)
"Αχ, δεν μπορώ, ο αυχένας μου!" (σχηματισμός νούμερου στο τηλέφωνο) - (Καλημέρα)
"Αχ, δεν μπορώ, ο κώλος μου!" (σχηματισμός νούμερου στο τηλέφωνο)
Ευτυχώς που της πήραν άλλη μία για βοηθό και μοιράζονται το γραφείο και κάπως ηρέμησα (έπιασε τόπο το γλύψιμο στο αφεντικό - συγγενής της η λεγάμενη). Η οποία, άααααλλο φρούτο κι αυτή. Είτε μιλάς σε τοίχο, είτε σε αυτήν, το ίδιο και το αυτό. Ένα χρόνο στην εταιρία και ακόμα δεν μπορεί να απαντήσει σε δύο γραμμές ταυτόχρονα στο τηλεφωνικό κέντρο. Η ερμηνεία του στόκου! Γι αυτήν όμως, θα μιλήσω μία άλλη φορά. Νοιώθω ήδη πολύ κακιά.
Αλλά καλά να πάθει γιατί άλλο είχα ξεκινήσει να γράφω και αυτή με διέκοψε.
Και όχι, δεν είμαι ιδιότροπος άνθρωπος.
Ούτε είμαι καμμία ψωνισμένη.
Ούτε είμαι ανταγωνιστική και ζηλόφθονη με τις γυναίκες, αλήθεια!
Απλά δεν αντέχω τους συμφεροντολόγους, ψεύτικους, εγωκεντρικούς ανθρώπους.
Ουφ...
posted by mindstripper @ 5/20/2005 03:01:00 pm
4 Comments:
Πω,πω...πολυ μιλας βρε παιδι μου.
Πού να μ' ακούσεις να λέω και καλημέρα...
Οσοι έχουν δουλέψει σε εταιρία με προσωπικό άνω των 10, έχουν σίγουρα ανάλογες ιστορίες. Ισως αυτό το "είδος" να είναι η κατάρα την ελληνικής επιχείρησης.
Άστα crazymonkey. Πίκρα...
Post a Comment
<< Home