4x4
Δευτέρα, βαρεμένη μέρα.Ξύπνησα τόσο αργά, που δεν μπήκα καν στον κόπο να βάλω τους φακούς επαφής μου. Έβαλα το γυαλάκι το μυωπικό instead. Εννοείται πώς δεν πήρα αυτοκίνητο, τα 10 λεπτά (τουλάχιστον) που θα έτρωγα για να βρω πάρκινγκ, είναι ζωτικής σημασίας σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν βγήκα στον έξω κόσμο ήμουν σαν τη γιαγιά που βγάλανε οι Μολδαβοί να χτυπάει το τoύμπανο στη Γιουροβίζιον. Πού πας ρε καρα-Μήτρο χωρίς γυαλιά ηλίου?
Με τη φάτσα μου να θυμίζει Μπρους Λι φτάνω στην εταιρία, γεμίζω το ποτήρι με γάλα (έχω ξεμείνει με πολλές παρενέργειες από τότε που έκοψα το τσιγάρο) και σωριάζομαι στην καρέκλα. Κανένα mail ιδιαίτερης σημασίας. Τϊ ευτυχία. Ας ξεκινήσω να βολτάρω στο διαδίκτυο λοιπόν. Ευτυχώς εκεί δεν χρειάζομαι γυαλιά ηλίου.
Κι εκεί που έχω χαλαρώσει και προσπαθώ να βγάλω μία ρημαδο-άκρη με το template στο blog μου (λέω να του βάλω και προειδοποιητικό μήνυμα 'Αυτό το blog θα αυτοκαταστραφεί σε 2 λεπτά' - στάνταρ θα μου χρειαστεί, την βλέπω τη δουλειά), τσααααακ!... ανοίγει η πόρτα και σκάει μύτη ο αφεντικός. Συνομήλικός μου, κάτι μεταξύ Bill Gates και Τεν-Τεν... Μ’ αυτόν τον αφεντικό έχουμε μία σχέση στοργής και μίσους. Εκεί που τον βρίζω διότι πάντα μου ζητάει πράγματα της τελευταίας στιγμής, εκεί ξαφνικά μπορεί να του κάνω όλα τα χατήρια. Είναι αμοιβαία τα αισθήματα βέβαια. Αυτός απλά ως τζέντλεμαν δεν με βρίζει ποτέ, μόνο αν θελήσει να μου σπάσει τα νεύρα θα έρθει πάνω από το κεφάλι μου και θα μου δώσει εντολή να μαζέψω το γραφείο μου. Εκεί τον ξαναβρίζω.
Σήμερα λοιπόν ο αφεντικός μού ‘σκασε το νέο. Από αύριο παίρνω το PC μου αγκαλιά και πάω για μία εβδομάδα σε μία άλλη εταιρία, για την οποία οι εγκέφαλοι οι δικοί μας φτιάχνουν κάτι εφαρμογές. Η δικιά μου η δουλειά -among others- είναι αυτές τις εφαρμογές να τις κάνω ομορφότερες, ώστε να μπορεί ένας τρίτος να τις δουλεύει ευχάριστα χωρίς να του πετάγονται έξω τα μάτια από το συνδυασμό χρωμάτων που χρησιμοποιούν οι εγκέφαλοι που σας ανέφερα πιο πριν. Η οικοδέσποινα εταιρία είναι μία πασίγνωστη εταιρία τηλεπικοινωνιών. Είχα πάει λοιπόν να προσφέρω μία πολύ γρήγορη βοήθεια απο κει, μία εβδομάδα πιο πριν. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Έχουνε χώσει συναδέλφους μου και άλλους δικούς τους, σε έναν χώρο 4x4 (υπό άλλες συνθήκες αυτό το νούμερο είναι πολύ ελκυστικό, ξέρω), όπου δεν υπάρχει ούτε ένα παράθυρο! Μιλάμε για φοβερό θέαμα... Α, παρέλειψα να σημειώσω τον αριθμό των ανθρώπων που δουλεύουν μέσα σ’ αυτόν τον χώρο κάθε μέρα, εδώ και πάρα πολλούς μήνες...
Έξι!!!
Συγκινητικό?... Αν μου έλεγαν να το φανταστώ πριν το δω δεν υπήρχε περίπτωση. Το πιο συγκινητικό βέβαια είναι τώρα που θα πάω κι εγώ και θα γίνουμε επτά. Πού ‘σαι ρε Ντόναλντ Ντάκ να μας δεις να φας τα λυσσακά σου.
Θα σαλτάρω εγώ εκεί πέρα. Ή θα με πετάξουν έξω ή φεύγοντας, θα πάρω ό,τι θέλω (και δεν θα μου πούνε και κουβέντα).
Δεν είμ’ αυτός που θες, δεν είμ’ αυτός, δεν είμ’ αυτός που θες... (επειδή μου βγάζει κάτι επιθετικό αυτή τη στιγμή)
posted by mindstripper @ 5/23/2005 01:54:00 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home