Sunday, April 30, 2006
30 λόγοι που αγαπάω ετούτη την πόλη
30 λόγοι που ίσως κάποτε μου θυμίζουν εκείνο το κομμάτι του κορμιού μου που θα έχει ακρωτηριαστεί.
30 λόγοι που ίσως πού και πού, μου θυμίζουν γιατί την συχαίνομαι τόσο πολύ.
Αν μπορούσα να σου μεταδώσω τον ήχο από το σκουπιδιάρικο που ακούω αυτή τη στιγμή κάτω από το σπίτι μου, μαζί με τον ήχο της καμπάνας του Αγίου Μάρκου, αλήθεια σου λέω, θα το έκανα.
Καλημέρα.
Η ζωή είναι ωραία.
posted by mindstripper @ 4/30/2006 08:25:00 am
| |
Friday, April 28, 2006
Alcohol attack
Ξενύχτισσα.
Ανοίγω τις κουρτίνες, μετά τα πατζούρια, έπειτα διάπλατα τα παράθυρα.
Ο ουρανός της Αθήνας μυρίζει Manchester.
Το mood κλειδώνει αυτόματα στη θέση μηδέν, τη θέση με σήμα το ανθρωπάκι, το ανθρωπάκι που κρατάει το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του και κοιτάει τα παπούτσια του, αυτά τα παπούτσια που έχουν καθηλωθεί στην ίδια θέση εδώ και δέκα - κλεισμένα / κλειδωμένα / συμπληρωμένα / άλλα - χρόνια.
CD ταξιδιού στο player.
Ο διπλανός με κοιτάει έντονα, χαμηλώνω την ένταση από το τανγκό του Αλ και κλείνω εντελώς το παράθυρο γιατί το άρωμα είναι δικό μου εκείνη την ώρα και κανένας άλλος δε θα σνιφάρει εκτός από μένα. Έτσι γουστάρω σήμερα, φταίει ο ουρανός και τα φαντάσματα της βροχής που χθες βράδυ για πέντε λεπτά αποπειράθηκαν να αφήσουν τη μορφή τους στο φθηνό πλαστικό πάνω από τα κεφάλια μας.
Κόκκινο φανάρι στην Τραλέων.
Στην αντιπροσωπεία μοτό ακριβώς δεξιά μου, ένα αθέατο πουλί από το κλουβί του, κοντεύει να βγάλει τα πνευμόνια του.
Διαγώνια απέναντι, η μπουλντόζα τινάζεται με κινήσεις κινηματογραφικές.
Η Κάλλας θρηνεί.
Αυτή φταίει που ξαφνικά φοβάμαι.
Βέβαια αυτή φταίει, δεν μπορεί να φταίει κάτι άλλο...
Σκέφτομαι ξαφνικά ότι η συντέλεια του κόσμου θα είναι μία τεράστια μαύρη τρύπα αντί για θάλασσα, κι εγώ θα το καταλάβω απότομα μία όμορφη, ηλιόλουστη μέρα, που θα βουτήξω μέσα της για να δροσιστώ.
Έχω κολλήσει με τη μπουλντόζα που τώρα χορεύει σχεδόν σχιζοφενικά μπροστά στα μάτια μου, μέσα στο κενό που λίγο πριν υπήρχε η θάλασσα.
Η Κάλλας ουρλιάζει.
Έχω αγριευτεί όπως τότε που σερνόμουν επί έναν μήνα από τον λευκό θάλαμο νούμερο ένα στον λευκό θάλαμο νούμερο δύο.
Ευτυχώς, μέσα σε μία στιγμή, η ασφάλεια της αυτο-προστασίας πέφτει πριν προλάβει να καεί.
Οι αισθητήρες της ακοής παύουν να είναι γήινοι. Μέσα από νεκρά κύματα ξεπηδούν οι απόκοσμες αρμονικές που είναι τέλεια συντονισμένες με το σίδερο που τρυπάει τη γη.
Ημι-φανταστικοί μεταφυσικοί κραδασμοί αρχίζουν να μου ζεσταίνουν το μυαλό.
Η κίνηση της μπουλντόζας αποκτά ξανά την πραγματική της, μικρή, ξεφτιλισμένη υφή.
Το CD επιστρέφει σε manic-depression state με Faithless.
Το φανάρι ανάβει πράσινο, βάζω πρώτη.
Και φεύγω.
Αυτή τη στιγμή, έξω από το παράθυρο στο Μάτριξ, χιονίζει νιφάδες από άνοιξη.
posted by mindstripper @ 4/28/2006 03:16:00 pm
| |
Wednesday, April 26, 2006
The end...
...is the beginning...
...is the end.
Fortune Psycho cookie:
Άραγε πώς θα ήταν αν οι Smashing Pumpkins διασκεύαζαν Καζαντζίδη;
Στην υγειά του παππού Γιώργου του ελέφαντα.
posted by mindstripper @ 4/26/2006 12:03:00 pm
| |
Thursday, April 20, 2006
The bloggers have left the building...
Εμένα μ' αρέσουνε τα χάπι έντινγκς.
Κι όσο πιο χρωματιστά και μελωδικά και παιχνιδιάρικα και κυματιστά και ταξιδιάρικα είναι, τόσο το καλύτερο. Γιατί έτσι μπορώ να τα κρατήσω μέσα μου σε ό,τι μορφή θέλω εγώ, σαν το πιο ακριβό έργο τέχνης.
Και ξέρεις τί λένε για πολλά έργα τέχνης, έτσι;
Ότι, λέει, γίνανε στην τύχη.
Ότι, λέει, η σύλληψή τους έγινε την ώρα που ο καλλιτέχνης μπορεί να ξύριζε το μούσι του ή να βίδωνε το σπασμένο του κομοδίνο.
Η τρέλα είναι τέχνη. Κι εγώ είμαι πλούσια. Και χθες βράδυ, στο Barrio που πήγα, είδα πολλούς λεφτάδες σαν και μένα, είχε πήξει ο τόπος σου λέω. Ποιός τό 'χει πει ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, δεν μπορώ να καταλάβω...
Η παραπάνω φωτογραφία εννοείται ότι βγήκε στην τύχη. Κι εγώ χάρηκα πάρα πολύ που χθες βράδυ, μπόρεσα και γνώρισα απο κοντά ανθρώπους, τους οποίους διαβάζω παραπάνω από έναν χρόνο τώρα. Κι άλλους, που μόλις ξεκίνησα να διαβάζω. Κι άλλους, που δεν τους έχω διαβάσει ποτέ. Κι άλλους, που δεν έχουν γράψει ποτέ. Ανθρώπους που όταν τυχαία μπήκα στα μπλογκς, ούτε που θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήθελα ή θα με ενδιέφερε ή θα με συγκινούσε να συναντήσω. And for that alone, I am grateful.
Καλό Πάσχα. Με υγεία πάντα. Είναι καλός αγωγός της τρέλας. :-)
...
[Το γεγονός πάντως ότι σήμερα δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου όλη μέρα δεν είναι καθόλου τυχαίο.]
...
[Λαμπρούκο, ΚΙΧ!]
...
Update
Το νερό μπήκε στ' αυλάκι.
Πάμε για τα ακόμα καλύτερα. Κάτι ψήνεται στην κουβεντούλα εδώ... ;-)
posted by mindstripper @ 4/20/2006 10:27:00 pm
| |
Wednesday, April 19, 2006
Το δικό μου Blog Party T-shirt
Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα απο κει, εν τέλει πέρασε ο καιρός και δεν πρόλαβα ούτε ένα T-shirt της προκοπής να φτιάξω.
Μόλις πριν από δύο λεπτά όμως, it stroke me.
Θα δημιουργήσω ένα after T-shirt!
Έτσι, επειδή τρέχω που τρέχω σαν τον Βέγγο αυτήν την περίοδο, τουλάχιστον να κοιτιέμαι στον καθρέφτη και να γουστάρω.
Και να σου πω και κάτι;
Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε ;-)
posted by mindstripper @ 4/19/2006 01:36:00 pm
| |
Tuesday, April 18, 2006
Φρίκες κι ευλογίες
Φρίκη πρώτη:
ο ανελκυστήρ.
Είναι από αυτούς που σφραγίζουν αεροστεγώς και μετά μέχρι να καταλάβω για πότε το αίμα έχει κατέβει στις φτέρνες μου, έχω φτάσει στον έκτο όροφο και βγαίνω έξω με μία έκφραση "
μαμά, έκανα κακά μου" στο πρόσωπο.
Όχι, δεν μου αρέσουν τα ασανσέρια που την έχουνε δει Μάτριξ, δε νιού τζενερέισιον. Μ' αρέσουν τα άλλα που φτιάχνουν και καφέ...
Φρίκη δεύτερη: το γιαπί.
Ο θόρυβος, το πριονίδι, τα γκαπ-γκουπ και οι κραυγές της λογίστριας που της πέφτει στο πόδι ο ισολογισμός του προηγούμενου έτους, καθώς τον βγάζει από την απάνω δεξιά κούτα της αριστερής ντάνας του κεντρικού διαδρόμου.
"Βρε καλώς την mind!" ακούω στερεοφωνικά.
Τα βλέμματα που ακολουθούν είναι συνομωτικά και λίγο περιπαιχτικά.
"Μπήκες με το δεξί;" μου λέει συνάδελφος που εισπράττει βλέμμα "Μία κουβέντα ακόμα και θα σε φάει η μαρμάγκα Χατζατζάρη"...
Φρίκη τρίτη: τα κουβούκλια.
Το καθένα για τέσσερα άτομα. Ό-κέι. Είναι μεγαλύτερα απ' ότι τα περίμενα. Αλλά μαζί μ' αυτό, είναι και πολύ περισσότερο αντιπαθητικά. Και απρόσωπα. Ασορτί με τα ντουβάρια γύρω γύρω. Και ψυχρά σαν τον αέρα που έρχεται από το σύστημα κλιματισμού.
"Πού θα κάτσεις;" με ρωτά ένα από τα αφεντικά.
"Μμμμ, να το σκεφτώ... Αυτό το τρίτο κουβούκλιο μου φαίνεται πολύ πιο ελκυστικό από τα υπόλοιπα, δε βρίσκεις;", απαντώ και φεύγω μουρμουρίζοντας λογιών-λογιών κοσμητικά επίθετα κάτω από τα δόντια μου.
"Πού πας;" μου φωνάζει γελώντας.
"Τί πού πάω; Ιντερνετ δεν έχουμε, τηλέφωνο δεν έχουμε... Πάω να πλύνω κανα πιάτο. Με ηρεμεί. Κι άμα σπάσω και δυο-τρία, ίσως να ηρεμήσω ακόμα περισσότερο!"
Τρείς ώρες μετά... Άδειασμα κουτιών. Πλύσιμο-καθάρισμα κουζίνας με υγρό κρεμοσάπουνο για τα χέρια - κάποιο απορρυπαντικό πιάτων ζει ακόμα ευτυχισμένο στην Νέα Ιωνία. Φαγητό στα Γκούντιζ. Ηχητική υπόκρουση η βοή και τα κορναρίσματα των οχημάτων στην Λεωφόρο. Γεμάτος ο τόπος με γιάπιδες. Μην κοιτάς, μην κοιτάς, είναι νωρίς ακόμα. Θυμήσου τις πρώτες μέρες στο καινούργιο σχολείο. Σιγά-σιγά το κεφάλι ψηλά. Μέρα με τη μέρα. Όχι μονοκοπανιάς.
"Τί θα πιεις mind;"
"Πιάσε μία μπύρα ποτήρι. Τη μεγάλη."
Τόση φασαρία γύρω, τόση -πρωτοφανή- ησυχία στο τραπέζι μας... Κοιτώ τους συναδέλφους. Βλέπω την έκφραση των ματιών τους όταν κοιτούν τριγύρω τους, όταν χαζεύουν τον δίσκο με το φαγητό τους. Έτσι μού 'ρχεται να τους πάρω όλους αγκαλιά. Ακόμα κι αυτόν τον Κ. που όταν αρχίσει να μιλάει, ξεχνάει πάντα να βάλει αυτή τη ρημαδιασμένη την τελεία στο τέλος και ακούγοντάς τον, μού ΄ρχεται η ανεξέλεγκτη επιθυμία να του κολλήσω ένα τσιρότο στο στόμα.
"Σύνελθε", σκέφτομαι. "Δεν είσαι μόνη σου."
Επιστροφή στα γραφεία.
Οι μάστορες έχουν φύγει.
Ένας-ένας οι συνάδελφοι αποχωρούν.
Στα κουβούκλια μένουμε εγώ με τον Σ.
Ένα παράθυρο είναι ανοιχτό.
Περιέργως, απ' έξω ακούγεται η πιο όμορφη μελωδία, το γλυκό κελάηδημα ενός πουλιού.
"Ακούς ότι ακούω;..." του φωνάζω από το κουβούκλιό μου.
"Τ' ακούω, τ' ακούω", μου χαμογελάει η φωνή του.
"Καλό σημάδι δεν είναι αυτό λες;..."
"Βέβαια, καλό είναι..."
"Να δούμε..." λέω και τον βλέπω μέσα από τα διαχωριστικά να κουνάει το κεφάλι του ενθαρρυντικά. Ξέρω ότι έχει κι αυτός μέσα του τη θλίψη για τη γειτονιά που αφήσαμε πίσω.
"Άντε καλά... Για μένα τελειώνει εδώ η σημερινή μέρα. Πάω να φύγω. Καλό βράδυ Σ."
"Καλό βράδυ μικρή μου. Τα λέμε αύριο."
Και ξαφνικά, όλη η ψυχική κούραση που έχω μαζέψει στις προηγούμενες ημέρες, βγαίνει με μία ανάσα μέσα από το στήθος μου. Γλυστράει στο δωμάτιο και σκορπίζει από το μισάνοιχτο παράθυρο στον πορτοκαλί απογευματινό ουρανό, πάνω από τις γειτονιές της παλιάς μου δουλειάς και πέρα από το χτες.
Γιατί όταν το αύριο ξεκινά με ένα γνώριμο πρόσωπο και μία χαμογελαστή καλημέρα, ακόμα κι όταν ξεκινά μ' αυτή τη φλυαρία του Κ. άνευ τσιρότου, δεν μπορεί παρά καλό να είναι.
Οι συνάδελφοί μου είναι τα καλύτερα παιδιά.
Με ή χωρίς κουβούκλιο τελικά.
Αφιερωμένο στον Πρόβατο, τον Μαίανδρο και τον Νανάκο μου (Νανάκο, θα σε ρωτήσω την περίληψη, στο λέω!)
Υ.Γ.#1 Πολλά τα τρεξίματα, πολλές οι δουλειές, πολλοί οι φίλοι, ο χρόνος λίγος. Δεν προλαβαίνω πια (άντε καλά, ίσως για λίγη γκρίνια ακόμα...)
Υ.Γ.#2 Θα σε δω στο πάρτι! ;-)
posted by mindstripper @ 4/18/2006 12:09:00 pm
| |
Sunday, April 16, 2006
Ρε γαμώτο...
...μερικές φορές με παρασέρνει το ρεύμα.
Και αντί να νοιώθω αυτό που διαβάζω, κρίνω αυτό που βλέπω.
Ευτυχώς που υπάρχει το αλκοόλ. Ο σωτήρας της ψυχής μου κάτι ώρες...
posted by mindstripper @ 4/16/2006 06:44:00 am
| |
Friday, April 14, 2006
Μάζεψε 10 λεπτά θάρρους...
...βγάλε τον αέρα από μέσα σου και διάβασε
αυτό το ποστ.
Οπωσδήποτε Πυθαγόρας.
posted by mindstripper @ 4/14/2006 12:52:00 pm
| |
People
People fly people flee
people clam and say "it wasn't me"
people fish people beef
people arm to teeth
Yes, you've got people on the tube
walking on the moon
people at the bottom of the sea
people in tombs
people in igloos
even a tribe of pygmies
People are the main spring
turning the world around
people, they're the main spring
spinning this world upside down
People sun people toast
people tire shile other people smoke
people bowl people rock
people pay to see two people box
Watch me face me
dress me baby me
phone me wire me
house me bug me fire me
People are the main spring
spinning the world around
people, they're the main spring
turning this world inside out
King Crimson
posted by mindstripper @ 4/14/2006 02:33:00 am
| |
Tuesday, April 11, 2006
Μια στάση εδώ...
Ερχόμενη με τον ηλεκτρικό σήμερα στη δουλειά, ένοιωθα να πλανάται μέσα στο βαγόνι μία περίεργη ησυχία...
Αλλά δεν ήταν αυτό ακριβώς, ήταν κάτι πιο απροσδιόριστο, κάτι το καθόλου δυσάρεστο από τη μία, αλλά όχι και τόσο ευχάριστο από την άλλη.
Προσπαθούσα αρκετή ώρα να εντοπίσω την πηγή αυτού του σχεδόν αλλόκοτου συναισθήματος.
Κι όταν σηκώθηκα κι έκανα την κίνηση να κατέβω μία στάση πιο πριν από τον προορισμό μου, ως δια μαγείας διαλύθηκε το σκοτάδι μέσα μου! Μα βέβαια, αυτό ήτανε... Τα μεγάφωνα του τρένου ήταν νεκρά, η φωνή της εκφωνήτριας δεν ήταν εκεί καθ' όλη τη διαδρομή, να προειδοποιεί με την ψεύτικη ζεστασιά και τις παιγνιδιάρικες παύσεις της:
"Επόμενη στάση: Νέα Ιωνία. Παρακαλώ, προσοχή στο κενό μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας."
Και κάπου εκεί, την ώρα που συνειδητοποίησα το λάθος μου και τραβήχτηκα μακρυά από την πόρτα που έκλεινε με δύναμη μπροστά μου, μεταξύ σοβαρού και γελοίου (όχι, δεν υπήρχαν περιθώρια για αστείο στη σκηνή αυτή), απόρησα με τον εαυτό μου.
Μα καλά, πώς ζούσα πριν;
Ανατρίχιασα όταν σκέφτηκα πως απλά κοιτούσα έξω από το παράθυρο πολύ πιο συχνά...
posted by mindstripper @ 4/11/2006 02:36:00 pm
| |
Monday, April 10, 2006
Party time
Βαράτε βιολιτζήδες.
Ήρθε η ώρα.
Αν θέλεις να το "σκορπίσεις", τα νέα banners είναι έτοιμα...
...σε λευκό
Κώδικας:
<a href="http://vaguetourist.blogspot.com/2006/04/im-with-blogger-party.html"><img src="https://mindstripper.files.wordpress.com/2019/11/blogparty.gif"></a>
...ή σε μαύρο
Κώδικας:
<a href="http://vaguetourist.blogspot.com/2006/04/im-with-blogger-party.html"><img src="https://mindstripper.files.wordpress.com/2019/11/blogparty_black.gif"></a>
Κι άλλο, κι άλλο!
Έλα να κάνουμε "κύμα" ;-)
posted by mindstripper @ 4/10/2006 04:24:00 pm
| |
Sunday, April 02, 2006
Θέλω να γυρίσω στα παλιά...
(ίου ίου ίου ίου - συναγερμός σεντονιού ενεργοποιήθηκε, you have been warned)----"
Σας αναγγέλουμε ότι φεύγουμε από δω και μέχρι τα μέσα του Απριλίου θα έχουμε αλλάξει εγκαταστάσεις. Τα γραφεία της εταιρίας πλέον θα στεγάζονται στον 8ο όροφο μεγάλου κτιρίου της Λεωφόρου Κηφησίας."
Η ανακοίνωση αυτή έσκασε σα βόμβα στην τυπική εργασιακή καθημερινότητα των έξι τελευταίων χρόνων της ζωής μου.
Δηλαδή, εγώ τώρα κάθε πρωί δεν θα ακούω τις τσιρίδες και τα ουρλιαχτά των πιτσιρικιών από το νηπιαγωγείο απέναντι; Αυτά που με ανάγκαζαν να πηγαίνω -ξυνή κι αμίλητη μέσα στην πρωινή μου νύστα- να κλείσω τα παράθυρα, και τελικά αντι αυτού να βάζω τα γέλια με την αρχηγό των αγριμιών, που έτρεχε πάντα μπροστά αναμαλλιασμένη φωνάζοντας "Βοήθειααααααααα!! Βοήθειάααααααααααααα!!!", και με άλλους έξι-επτά μπόμπιρες να χορεύουν δαιμονισμένα από πίσω της;... (Mη με ρωτήσεις "Γιατί βοήθεια;" - κι εγώ μικρή πίστευα ότι γάλα Νουνού όντως υπήρχε μόνο ένα.)
Κι έτσι όπως θα πηγαίνω στη δουλειά, δεν θα ξαναπεράσω μέσα από την πλατεία με τις λεύκες; Ούτε θα ξανακούσω τα κελαηδήματα των φτερωτών κατοίκων της; Ούτε θα δω ξανά τα 15χρονα μαθητούδια να κάθονται αγκαλιά στα παγκάκια χαράζοντας επάνω τους αιώνιους όρκους αγάπης; Ή τα πηγαδάκια των μπακούρηδων, συγκεντρωμένα παραπέρα, να χαχανίζουν και να κοροϊδεύουν τα φιλαράκια τους, που πέσανε 'θύματα' τα κορόιδα;... ("Πάμε ρε μ@λ@κες να παίξουμε καμμιά μπάλα, δε βλέπετε ότι αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσει απο δω σήμερα;")
Δεν θα πετάγομαι κάθε τόσο μέχρι τη γωνία δίπλα, να ρίξω μία ματιά στα καινούργια ρούχα που έφερε η κυρία Βούλα; Αυτή η κυρία Βούλα, που μία μέρα που με είδε να περνάω βιαστική έξω από το μαγαζί της έτσι πως είχα αργήσει να πάω στη δουλειά, βγήκε τρέχοντας από πίσω μου για να με φωνάξει και να μου πει:
"Βρε κορίτσι μου! Θυμάσαι εκείνο το παντελόνι που πήρες πριν από μία εβδομάδα; Σου είχα κρατήσει πέντε ευρώ παραπάνω, έλα μέσα να σου τα δώσω..."
Κι όταν πάλι με κατακλύει η γυναικεία μου ελαφρότητα, δεν θα μπορώ να πετάγομαι στον Γιάννη και τη Μαρία, που μόλις πριν από δύο μήνες ανακαίνισαν το κομμωτήριό τους; (νά 'ναι καλά τα παιδιά και πάντα καλά να πηγαίνουν οι δουλειές τους...)
"Βρε καλώς την!"
"Χαίρετε, χαίρετε..."
"Τί έχουμε σήμερα;"
"Μαρία, το πήρα απόφαση! Πάρτα μου όλα!"
"Τί εννοείς όλα;"
"Όλα παιδί μου. Θέλω κούρεμα κοντό, αντρικό, πώς το λένε..."
"Όχι!"
...
"Ορίστε;"
"Είπα όχι!"
"Τί όχι παιδάκι μου; Πελάτισσα είμαι, ό,τι σου λέω θα κάνεις! Ρε Γιάννη, πες της κάτι!"
"Δεν υπάρχει περίπτωση και να τον αφήσεις ήσυχο το Γιάννη. Εγώ θ' ακούω τη γκρίνια σου μετά. Θες κοντό;"
"Nαι!"
"Nα πας αλλού να τα κουρέψεις!"
Είχε δίκιο βέβαια. Και δεν της το είπα ποτέ, αλλά δύο χρόνια μετά, ακόμα την ευγνωμονώ για εκείνη την ηρωική της στάση.
Ούτε θα κάνω τα αστεία μου με τα δυο αδέρφια που έχουν το συνεργείο λίγο παραδίπλα...
Όταν λοιπόν μου χάλασε το mp3 player, ο Σάββας με τον Νίκο μου έδωσαν έναν κατάλογο με ό,τι σύστημα Μπλάουπουνκτ κυκλοφορούσε στην αγορά και μου είπαν:
"Δες εδώ, είναι καλά ετούτα. Και φθηνά. Μπορείς να πάρεις ένα καλό μηχάνημα με 180 ευρώ."
Την επόμενη μέρα και μετά από ώριμη σκέψη, είχα παρουσιαστεί αγκαλιά με ένα player της πλάκας.
"Θα μου το περάσετε ρε παιδιά; 90 ευρώ το πήρα από το Πράκτικερ!"
Ο Νίκος μου σκάει ένα πλατύ χαμόγελο.
"Βρε άστο δω και τ' απογευματάκι θα είναι έτοιμο. Να σου πω όμως...", μου λέει χαμηλόφωνα, "θα μου γράψεις κι εκείνα τα CD από τα Buddha Bar που λέγαμε; Να, πάρε ν' ακούσεις ετούτο εδώ, έχει Ινδιάνικα, είναι πολύ ωραίο σου λέω..."
T' απογευματάκι εμφανίζομαι μπροστά τους, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, κρατώντας στο χέρι τη μουσική τους παραγγελιά και κοιτώντας το καμάρι μου -το αυτοκίνητο- που δεν θα το έτρωγε πια η μαύρη η σιγαλιά.
"Ορίστε. Έξι Buddha Bar είχα στο γραφείο, σας τά 'γραψα όλα", τους λέω.
Ο Νίκος με κοιτάει περίεργα.
"Δεν είναι κανονικό το CD;" μου ρίχνει την ύποπτη ερώτηση.
"Βρε ΜP3 είναι. Αλλιώς πώς θα στα χώραγα τόσα CD σε ένα;..."
Γουρλώνει τα μάτια.
...
"Δεν έχετε MP3 player καλέ;", σειρά μου πια να γουρλώσω τα μάτια.
"Όχι!"
Κι απαντώ γυρνώντας παράλληλα προς τον Σάββα και κλείνοντάς του το μάτι.
"Ε, πήγαινε ρε Νίκο στο Πράκτικερ πάρε ένα! 90 ευρώ έχει!"
Και σκάμε όλοι στα γέλια...
Έχω αλλάξει πολλές γειτονιές μεγαλώνοντας.
Εκσυγχρονισμός.
Βελτιστοποίηση.
Εξοικονόμηση χρόνου.
Ταχύτητα.
Εξέλιξη.
"Πολύ ωραία. Ας πάμε κι εμείς να παστωθούμε μαζί με όλες τις υπόλοιπες σαρδέλλες. Να τα κάνουμε όλα πιο γρήγορα, να είμαστε παντού πιο κοντά, να δουλεύουμε στα κουβούκλιά μας, να υπάρχουμε σ' έναν όροφο που είναι σωσίας του από πάνω του, του από κάτω του, του απέναντί του, να κοιτάμε έξω από το παράθυρο που δεν θα ανοίγει και να βλέπουμε όλα τα σιδερένια μυρμήγκια που θα παρελαύνουν από κάτω ασταμάτητα, μπρος-πίσω, μπρος-πίσω, μπρος-πίσω... τί ωραία, κοίτα, είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι αυτού του θαυμαστού τεράστιου ατσαλένιου ρολογιού, τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ..."
"Σταμάτα τη γκρίνια ρε παιδάκι μου. Αφού το ξέρεις ότι όπου και να πας θα γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, θα αναπτύξεις καινούργια ενδιαφέροντα", προσπαθεί να με παρηγορήσει ο Η., συνάδελφος τόσα χρόνια και πλέον φίλος καλός.*
Το ξέρω ότι θα γνωρίσω άλλους ανθρώπους. Το ξέρω ότι εκεί που θα πάω μπορεί να είναι άσχημα, μπορεί να είναι όμως και πολύ καλά. Το ξέρω ότι ακόμα και άσχημα να είναι, θα πασχίσω πολύ και στο τέλος-τέλος, αυτό το άσχημα, πάλι καλά θα γίνει. Αλλά στεναχωριέμαι πολύ για τη γειτονιά που θα αφήσω πίσω μου. Επειδή την αγάπησα και την αγαπάω πολύ. Όχι μόνο για τα σπίτια και τις πλατείες και τα σοκάκια και τα μαγαζάκια της, που δεν θα υπάρξουν ούτε καν ζωγραφιστά εκεί που θα πάω. Αλλά και για τους ανθρώπους της.
Προχθές ο Νίκος από το συνεργείο με φώναξε απο μακρυά.
"Έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο", μου είπε. "Θ' αργήσεις στη δουλειά;"
Κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα κόντευε 11.
"Δε βαριέσαι..." είπα κι έκατσα.
"Μωρέ μου το είπε ο Σάββας χθες, εγώ δεν τό 'ξερα... και στεναχωρέθηκα που θα φύγετε ρε γαμώτο."
"Κι εγώ ρε Νίκο. Άστα..."
"Έλα μωρέ", του είπε ο Σάββας. "Θα περνάει ετούτη. Δεν θα χαθούμε", και μού 'κλεισε το μάτι.
"Δε χανόμαστε μωρέ", απάντησε ο Νίκος τραβώντας μία βαθυά τζούρα από το τσιγάρο του. "Αλλά να... χαλάει η γειτονιά..." και φύσηξε έξω τον καπνό αναστενάζοντας.
Ένα πράγμα, ένα σπίτι, ένας δρόμος, εκείνο το κομμάτι τ' ουρανού... αυτό είναι το σκαρί.
Ένας άνθρωπος, ένα βλέμμα του, ένα χαμόγελό του, μία καλημέρα του... αυτό είναι η ψυχή.
Η ανάμνηση, ο αναστεναγμός κι ένα δάκρυ πού 'χει μέσα του την αλμύρα όλης της θάλασσας... αυτό είναι οι γειτονιές που έχασα και οι γειτονιές που θά 'βρω.
* Προς Η.: Μην ξιπαστείς τώρα που θα το διαβάσεις. Όταν ξαναπατήσεις στο γραφείο θέλω έτοιμο καφέ κι αυτή τη φορά να πίνεται.
posted by mindstripper @ 4/02/2006 02:26:00 am
| |
