Αυτογνωσία
Στα καλά του καθουμένου Σάββατο βράδυ, μπλοκάρει το Mp3-player του αυτοκινήτου. Ούτε ανοίγει, ούτε κλείνει. Έχει μείνει με την πρόσοψη κάθετη στο ταμπλώ σε γωνία 90 μοιρών και με κοιτάζει σαν τον χάνο. Γκρίνια, κατάρες, βλαστήμιες.Μουγγό ξεκίνημα της εβδομάδος μέσα στο αυτοκίνητο σήμερα το πρωί.
Αγριοκοιτάζω τον χάνο, με κοιτάζει κι αυτός σαν τον βλάκα με το στόμα ανοιχτό.
Στα πέντε λεπτά αγριεύω, κοντεύει να με πιάσει κρίση πανικού.
"Γιορ τζατστ του γκουντ του μπι τρου" αρχίζω να φαλτσάρω μοναχή μου στο κόκκινο φανάρι με κλειστά παράθυρα, υπό το beat του αριστερού φλας.
Τικ-τοκ, τικ-τοκ...
"...κεντ τέικ μάι άαααιζ οφφ-φφ γιου..."
Συνοδευτικά ηχητικά εφέ, συνίσταντο από το πλατάγισμα της γλώσσας, και το κοπάνημα του λεβιέ ταχυτήτων πάνω-κάτω, πάνω-κάτω στην νεκρά (να σημειώσω να δώσω respect στον εφευρέτη του κουμπωτού λεβιέ).
Πειραματίζομαι με Radiohead και Royksopp για τα επόμενα δεκαπέντε λεπτά δρόμο, μερακλώνω και ρίχνω και κανα-δυο παινιές από Muse και Starsailor, μέχρι που σταματάω μπροστά από τα παιδιά του συνεργείου απελπισμένη.
"Σε παρακαλώ ρε συ Ν. Πες μου ότι έχεις χρόνο να το κοιτάξεις σήμερα."
(γιατί αν δεν αυτοκτονήσω, θα με σκοτώσω σίγουρα...)
Κι αν δε με πιστεύεις, να σου τραγουδήσω το Alaskan Pipeline.
posted by mindstripper @ 2/27/2006 01:12:00 pm
12 Comments:
Εμείς είμαστε άλλης σχολής, εκδρομικής: βάζουμε μουσική στο αυτοκίνητο για να τραγουδάμε- ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας!
Μήπως να σε παίρνουμε βόλτες μαζί μας? να δεις ότι υπάρχουν και χειρότερα?
Μιραντολιώ μου, εγώ αυτήν την μέθοδο την διέκοψα από κείνη τη μέρα που είχα δει τον τρόπο με τον οποίον με κοιτούσαν δύο μάτια από μπροστινό καθρέφτη. Με είχε συνεπάρει ο Μακεδόνας, το θυμάμαι σαν και τώρα...
"Γι αυτό κάτσε καλά, κοίτα λίγο χαμηλά, η ζωή κατρακυλά, μη λες πολλά..."
Σκιάχτηκε ο κακομοίρης ο άνθρωπος και ήταν και μεγάλης ηλικίας. Από τότε, τα παράθυρα στο αυτοκίνητο εν ώρα "αρμονίας" παραμένουν κλειστά, και τα ντεσιμπέλ αυξάνονται μόνο σε χώρους ανοιχτούς όπως η Εθνική Αθηνών-Λαμίας (μετά το Ενενήντα).
Παρ' όλ' αυτά, όσον αφορά την παρέα σου, I think I'll pass. :-P
Οδήγηση χωρίς μουσική είναι σαν σεξ με πολυλογία...
Η γρήγορη λύση είναι μία: τρανζιστοράκι!
ΥΓ. Ο Μαίανδρος αν και γραφικός έχει απόλυτο δίκιο. Να θυμηθώ να βγάλω τον σκασμό απόψε!
Αλί, αλί.
Ο γιατρός μου είπε πριν από λίγες ώρες ότι το mp3-player μου πέθανε.
Μαίανδρε, οι συνειρμοί σου είναι πέραν του κόσμου τούτου. You give generals a good name. :-P
Κέρβερε, έτοιμο τό 'χω το τρανζιστοράκι, από τους πρώτους 8 μήνες που κυκλοφορούσα το αυτοκίνητο χωρίς ηχοσύστημα (ανάμεσα σε player και συναγερμό, είχα επιλέξει τον συναγερμό).
Αλλά τί να το κάνεις... Αύριο πρωί θα το γυρίσω σε Νταλάρα:
Πού 'ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια,
πού 'χες λουλούδια μεσ΄ την καρδιά...
;-)
Τραγουδήστε το μας,και αν το πείτε καλά,ξεχάστε το mp3 player και συνεχίστε με το 'pleased to meet you'.Και που ξέρετε-ίσως κάποια στιγμή οι διασκευές σας,με τα πρωτοποριακά ηχητικά εφέ(το κοπάνημα του λεβιέ,το πλατάγισμα της γλώσσας)και τις πιθανές δεύτερες φωνές από τους Κακοφωνίξ των διπλανών αυτοκινήτων,γίνουν αντικείμενο λατρείας.
Από τους εκπροσώπους της avant-garde,ασφαλώς.
Ποιος σε ματιαξε βρε μορφονιά? ε? ε? :-)))
Still Ill, αν βάλετε το γουρουνόπουλο και δέσετε χειροπόδαρα επίδοξους Οβελίξ, σας χρίζω ατζέντη μου. Τους εκπρόσωπους θα τους έχουμε στο τσεπάκι με ένα "Poor misguided fool" (ασφαλώς). ;-)
Storyteller μου, το θέμα είναι έτσι όπως πάω μη με ξε-ματιάσει κανένας! :-P
Συλληπητήρια για το mp3-όφωνο, εύχομαι να βρεις γρήγορα αντικαταστάτη του. Κι αν σε πιάσουνε τα blues μέχρι τότε, θυμήσου ότι η μουσική βγαίνει από την καρδιά.
Για ξεμάτιασμα, προτείνω a capella εκτέλεση του Voodoo Chile (SRV version), με όλα τα wah-wah εφέ, σε δυνατό τόνο φωνής (όχι όμως πίσω απ' το τιμόνι γιατί "γκαζώνει" επικίνδυνα).
Thanx Oneire.
Είμαι ακόμα στην περίοδο πένθους και σοκ, κοινώς κλαίω τον πεθαμένο (με wah-wah εφέ πάντα). ;-P
Ωχ... γιατί με είπε γραφικό ο άλλος;;;; Να ανησυχήσω;...
Post a Comment
<< Home