Θέλω να γυρίσω στα παλιά...
(ίου ίου ίου ίου - συναγερμός σεντονιού ενεργοποιήθηκε, you have been warned)Η ανακοίνωση αυτή έσκασε σα βόμβα στην τυπική εργασιακή καθημερινότητα των έξι τελευταίων χρόνων της ζωής μου.
Δηλαδή, εγώ τώρα κάθε πρωί δεν θα ακούω τις τσιρίδες και τα ουρλιαχτά των πιτσιρικιών από το νηπιαγωγείο απέναντι; Αυτά που με ανάγκαζαν να πηγαίνω -ξυνή κι αμίλητη μέσα στην πρωινή μου νύστα- να κλείσω τα παράθυρα, και τελικά αντι αυτού να βάζω τα γέλια με την αρχηγό των αγριμιών, που έτρεχε πάντα μπροστά αναμαλλιασμένη φωνάζοντας "Βοήθειααααααααα!! Βοήθειάααααααααααααα!!!", και με άλλους έξι-επτά μπόμπιρες να χορεύουν δαιμονισμένα από πίσω της;... (Mη με ρωτήσεις "Γιατί βοήθεια;" - κι εγώ μικρή πίστευα ότι γάλα Νουνού όντως υπήρχε μόνο ένα.)
Κι έτσι όπως θα πηγαίνω στη δουλειά, δεν θα ξαναπεράσω μέσα από την πλατεία με τις λεύκες; Ούτε θα ξανακούσω τα κελαηδήματα των φτερωτών κατοίκων της; Ούτε θα δω ξανά τα 15χρονα μαθητούδια να κάθονται αγκαλιά στα παγκάκια χαράζοντας επάνω τους αιώνιους όρκους αγάπης; Ή τα πηγαδάκια των μπακούρηδων, συγκεντρωμένα παραπέρα, να χαχανίζουν και να κοροϊδεύουν τα φιλαράκια τους, που πέσανε 'θύματα' τα κορόιδα;... ("Πάμε ρε μ@λ@κες να παίξουμε καμμιά μπάλα, δε βλέπετε ότι αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσει απο δω σήμερα;")
Δεν θα πετάγομαι κάθε τόσο μέχρι τη γωνία δίπλα, να ρίξω μία ματιά στα καινούργια ρούχα που έφερε η κυρία Βούλα; Αυτή η κυρία Βούλα, που μία μέρα που με είδε να περνάω βιαστική έξω από το μαγαζί της έτσι πως είχα αργήσει να πάω στη δουλειά, βγήκε τρέχοντας από πίσω μου για να με φωνάξει και να μου πει:
"Βρε κορίτσι μου! Θυμάσαι εκείνο το παντελόνι που πήρες πριν από μία εβδομάδα; Σου είχα κρατήσει πέντε ευρώ παραπάνω, έλα μέσα να σου τα δώσω..."
Κι όταν πάλι με κατακλύει η γυναικεία μου ελαφρότητα, δεν θα μπορώ να πετάγομαι στον Γιάννη και τη Μαρία, που μόλις πριν από δύο μήνες ανακαίνισαν το κομμωτήριό τους; (νά 'ναι καλά τα παιδιά και πάντα καλά να πηγαίνουν οι δουλειές τους...)
"Βρε καλώς την!"
"Χαίρετε, χαίρετε..."
"Τί έχουμε σήμερα;"
"Μαρία, το πήρα απόφαση! Πάρτα μου όλα!"
"Τί εννοείς όλα;"
"Όλα παιδί μου. Θέλω κούρεμα κοντό, αντρικό, πώς το λένε..."
"Όχι!"
...
"Ορίστε;"
"Είπα όχι!"
"Τί όχι παιδάκι μου; Πελάτισσα είμαι, ό,τι σου λέω θα κάνεις! Ρε Γιάννη, πες της κάτι!"
"Δεν υπάρχει περίπτωση και να τον αφήσεις ήσυχο το Γιάννη. Εγώ θ' ακούω τη γκρίνια σου μετά. Θες κοντό;"
"Nαι!"
"Nα πας αλλού να τα κουρέψεις!"
Είχε δίκιο βέβαια. Και δεν της το είπα ποτέ, αλλά δύο χρόνια μετά, ακόμα την ευγνωμονώ για εκείνη την ηρωική της στάση.
Ούτε θα κάνω τα αστεία μου με τα δυο αδέρφια που έχουν το συνεργείο λίγο παραδίπλα...
Όταν λοιπόν μου χάλασε το mp3 player, ο Σάββας με τον Νίκο μου έδωσαν έναν κατάλογο με ό,τι σύστημα Μπλάουπουνκτ κυκλοφορούσε στην αγορά και μου είπαν:
"Δες εδώ, είναι καλά ετούτα. Και φθηνά. Μπορείς να πάρεις ένα καλό μηχάνημα με 180 ευρώ."
Την επόμενη μέρα και μετά από ώριμη σκέψη, είχα παρουσιαστεί αγκαλιά με ένα player της πλάκας.
"Θα μου το περάσετε ρε παιδιά; 90 ευρώ το πήρα από το Πράκτικερ!"
Ο Νίκος μου σκάει ένα πλατύ χαμόγελο.
"Βρε άστο δω και τ' απογευματάκι θα είναι έτοιμο. Να σου πω όμως...", μου λέει χαμηλόφωνα, "θα μου γράψεις κι εκείνα τα CD από τα Buddha Bar που λέγαμε; Να, πάρε ν' ακούσεις ετούτο εδώ, έχει Ινδιάνικα, είναι πολύ ωραίο σου λέω..."
T' απογευματάκι εμφανίζομαι μπροστά τους, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, κρατώντας στο χέρι τη μουσική τους παραγγελιά και κοιτώντας το καμάρι μου -το αυτοκίνητο- που δεν θα το έτρωγε πια η μαύρη η σιγαλιά.
"Ορίστε. Έξι Buddha Bar είχα στο γραφείο, σας τά 'γραψα όλα", τους λέω.
Ο Νίκος με κοιτάει περίεργα.
"Δεν είναι κανονικό το CD;" μου ρίχνει την ύποπτη ερώτηση.
"Βρε ΜP3 είναι. Αλλιώς πώς θα στα χώραγα τόσα CD σε ένα;..."
Γουρλώνει τα μάτια.
...
"Δεν έχετε MP3 player καλέ;", σειρά μου πια να γουρλώσω τα μάτια.
"Όχι!"
Κι απαντώ γυρνώντας παράλληλα προς τον Σάββα και κλείνοντάς του το μάτι.
"Ε, πήγαινε ρε Νίκο στο Πράκτικερ πάρε ένα! 90 ευρώ έχει!"
Και σκάμε όλοι στα γέλια...
Έχω αλλάξει πολλές γειτονιές μεγαλώνοντας.
Εκσυγχρονισμός.
Βελτιστοποίηση.
Εξοικονόμηση χρόνου.
Ταχύτητα.
Εξέλιξη.
"Πολύ ωραία. Ας πάμε κι εμείς να παστωθούμε μαζί με όλες τις υπόλοιπες σαρδέλλες. Να τα κάνουμε όλα πιο γρήγορα, να είμαστε παντού πιο κοντά, να δουλεύουμε στα κουβούκλιά μας, να υπάρχουμε σ' έναν όροφο που είναι σωσίας του από πάνω του, του από κάτω του, του απέναντί του, να κοιτάμε έξω από το παράθυρο που δεν θα ανοίγει και να βλέπουμε όλα τα σιδερένια μυρμήγκια που θα παρελαύνουν από κάτω ασταμάτητα, μπρος-πίσω, μπρος-πίσω, μπρος-πίσω... τί ωραία, κοίτα, είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι αυτού του θαυμαστού τεράστιου ατσαλένιου ρολογιού, τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ..."
"Σταμάτα τη γκρίνια ρε παιδάκι μου. Αφού το ξέρεις ότι όπου και να πας θα γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, θα αναπτύξεις καινούργια ενδιαφέροντα", προσπαθεί να με παρηγορήσει ο Η., συνάδελφος τόσα χρόνια και πλέον φίλος καλός.*
Το ξέρω ότι θα γνωρίσω άλλους ανθρώπους. Το ξέρω ότι εκεί που θα πάω μπορεί να είναι άσχημα, μπορεί να είναι όμως και πολύ καλά. Το ξέρω ότι ακόμα και άσχημα να είναι, θα πασχίσω πολύ και στο τέλος-τέλος, αυτό το άσχημα, πάλι καλά θα γίνει. Αλλά στεναχωριέμαι πολύ για τη γειτονιά που θα αφήσω πίσω μου. Επειδή την αγάπησα και την αγαπάω πολύ. Όχι μόνο για τα σπίτια και τις πλατείες και τα σοκάκια και τα μαγαζάκια της, που δεν θα υπάρξουν ούτε καν ζωγραφιστά εκεί που θα πάω. Αλλά και για τους ανθρώπους της.
Προχθές ο Νίκος από το συνεργείο με φώναξε απο μακρυά.
"Έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο", μου είπε. "Θ' αργήσεις στη δουλειά;"
Κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα κόντευε 11.
"Δε βαριέσαι..." είπα κι έκατσα.
"Μωρέ μου το είπε ο Σάββας χθες, εγώ δεν τό 'ξερα... και στεναχωρέθηκα που θα φύγετε ρε γαμώτο."
"Κι εγώ ρε Νίκο. Άστα..."
"Έλα μωρέ", του είπε ο Σάββας. "Θα περνάει ετούτη. Δεν θα χαθούμε", και μού 'κλεισε το μάτι.
"Δε χανόμαστε μωρέ", απάντησε ο Νίκος τραβώντας μία βαθυά τζούρα από το τσιγάρο του. "Αλλά να... χαλάει η γειτονιά..." και φύσηξε έξω τον καπνό αναστενάζοντας.
Ένα πράγμα, ένα σπίτι, ένας δρόμος, εκείνο το κομμάτι τ' ουρανού... αυτό είναι το σκαρί.
Ένας άνθρωπος, ένα βλέμμα του, ένα χαμόγελό του, μία καλημέρα του... αυτό είναι η ψυχή.
Η ανάμνηση, ο αναστεναγμός κι ένα δάκρυ πού 'χει μέσα του την αλμύρα όλης της θάλασσας... αυτό είναι οι γειτονιές που έχασα και οι γειτονιές που θά 'βρω.
* Προς Η.: Μην ξιπαστείς τώρα που θα το διαβάσεις. Όταν ξαναπατήσεις στο γραφείο θέλω έτοιμο καφέ κι αυτή τη φορά να πίνεται.
posted by mindstripper @ 4/02/2006 02:26:00 am
24 Comments:
...καλά εγώ τώρα συγκινήθηκα...
πρώτον για τις όμορφες σχέσεις που δημιούργησες εκεί και για το ότι τους 'αποχωρίζεσαι' από την καθημερινότητά σου. Ελπίζω όλα να πάνε καλά.
καλημερα καλη μου! δυσκολα πολυ δυσκολα.....το κοβω!
συμβουλες δεν δινω...απλα σε λεω τι εκανα εγω σε περιπου παρομοια κατασταση...
βγηκα απο "oξω" και ειδα το προβλημα μου....μου φανηκε τοοοσο μικρο....και ετσι του εδωσα μονο και επιμενω στο μονο την σημασια που του επρεπε...
;)
Ωραίο μπαρμπέρικο διάλεξες... Με άποψη!
Από την σκάλα κρίνοντας, το κτίριο που ήσασταν μεχρί τούδε είναι ερείπιο!:Ρ
Mp3 player ε?! Ινδιάνικα?!...
Πάντως με κάνει εντύπωση ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα. Ο τρόπος μάλλον που βλέπεις τους ανθρώπους πρίν από τα πράγματα...
Στον όγδοο όροφο πάντως ούτε κοντά στην γη θα είσαι, ούτε κοντά στον δέκατο τρίτο όπου από μικροί μάθαμε να κάνουμε τα πάρτι μας. Θα γνωρίσεις και πολλούς γιάπηδες, όλο και κανένα κομμωτήριο θα υπάρχει στο κτήριο, για συνεργείο αυτοκινήτων δεν εγγυώμαι!
Όσο για το μπαρμπέρικο συμφωνάω με τον Λαμπρούκο!
besitos mindita!...
Εγώ πάλι όταν τους λέω να τα πάρουν όλα, αντρικό πως το λένε, το δέχονται αμέσως! ;-Ρ
όντως έτσι είναι...κι εμένα η γειτονιά της πρώτης μου δουλειάς μου έλειψε. Αργότερα δυστυχώς δούλευα σε πιο "απρόσωπες" περιοχές...είμαι όμως συνδεδεμένη με τη γειτονιά που μένω (παραδόξως συνιστά γειτονιά αν και δεν της φαίνεται! ;-) και είναι όντως πολύ ωραία αίσθηση...αλλά αυτό μπορεί να γίνει παντού, συμφωνώ με τον φίλο σου! :)
ΧΧΧ
@ μαϊνδστριπερ
Χαλλλλαράααα...!
Καλημερα, καλημερα, καλημερα κι ας ειναι απογεμα ηδη! :-)))
Ακόμα και σήμερα, 19 χρόνια μετά τη δική μου πρώτη εργασιακή γειτονιά, όταν περνώ από εκεί για ψώνια, ψάχνω να βρω τα παλιά σημάδια. Καλό Μήνα Mind. Και Καλή Μετακόμιση!
Άκου να δεις τι έπαθα...
Για τέσσερα περίπου χρόνια έμενα σε ένα όμορφο σπίτι... Το πρώτο (εν ελλάδι) σπίτι που αποκάλεσα "δικό μου" (με μόλις 280 ευρά το μήνα)...
Όταν έφυγα, άφησα πίσω τη γειτονιά, χωρίς ούτε ένα γεια. Τον περιπτερά που μου έκανε δώρο αναπτήρες όταν έπαιρνα τσιγάρα, και θα παντρευόταν για δεύτερη φορά την ίδια γυναίκα, την κοπέλα στο μαρινόπουλο που κάθε φορά που αγόραζα μόνο μπύρες και πατατάκια ρωτούσε "πάρτυ, πάλι, ε", τον φασίστα υδραυλικό που έμενε από κάτω και είχε δυο γλυκιές κορούλες, τον συνάδελφο ψαρά που πίναμε ρετσίνες στο τοστάδικο... Well, you get the picture...
Σε μια διεστραμμένη όσο και χαριστωμένη στροφή της τύχης, τον Οκτώβρη έπιασα δουλειά, μερικά μέτρα από την παλιά τη γειτονιά...
Ποτέ δεν ξέρεις... Καλά έκανα και δεν χαιρέτισα κανέναν...
Όπως έλεγε και η γιαγιά, δεν έχεις ανάγκη εσύ, είσαι σκύλος παρδαλός!
Θα ξαναφτιάξεις κατάσταση στο έτσι! Και, μεταξύ μας, πάντα θα σε πηγαίνουν τα πόδια σου από τα παλιά λημέρια!
Είσαι υπέροχο παιδί. Υπέροχο.
Δηλαδή, δεν θα ξαναπεράσεις από εκείνο το πατσατζίδικο; από εκείνο το σουβλατζίδικο; την χασαποταβέρνα του κυρ Γιάννη ;-)
πολλά τέλη εποχή. μετα-κινήσεις. μάλλον όλα για καλό μωρέ
καλημέρες
Kάθε μετακόμιση κρύβει "παγίδες" και κυρίως η αρχή είναι η δύσκολη.
Πάντος στη κηφισίας να βρείς φιλική γειτονιά και μαγαζάτορες με ανθρώπινο πρόσωπο λίγο δύσκολο. Υπομονή...
Άρχοντα Κώστα, καλώς ήρθες. :-) Τί τραβάει κι αυτή η καθημερινότητα όμως, τη μία δε μας φτάνει και την άλλη δεν τη χορταίνουμε τελικά. Σ' ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά.
Καλημερούδια γιαγιούλα και περαστικά σου πολλά, μιας και μόλις πριν λίγο μπήκα κλεφτά στο μπλογκ σου και είδα τα προστάγματα του ιατρού. Ξέρεις, αυτή η σημασία που πρέπει, είναι τελικά σχετική για τον καθένα. Εγώ θέλω να "πενθήσω" λίγο τη γειτονιά που χάνω. Nοιώθω πως είναι ο μικρότερος φόρος τιμής που μπορώ να της αποδώσω για τα 6 και παραπάνω χρόνια που έχω ζήσει σ' αυτήν. Αλλά βέβαια, όπως το λες, δεν είναι δα και κάτι το μεγάλο, το συνταρακτικό... Εδώ θα είμαι, θα περνάω, όσο επαφή μπορέσω θα κρατήσω. Δε χάθηκε ο κόσμος. Ένα φιλί μεγάλο σου στέλνω για τη συμπαράστασή σου. :-)
Λαμπρούκο, πού να έβλεπες και τη Μαρία από κοντά. Η άποψή της και δική σου σού λέω...
Χαχα, Angelito, η φωτογραφία είναι από γέφυρα ηλεκτρικού της περιοχής των εξωτικών Κάτω Πατησίων (εκεί να δεις γειτονιές...) Πάντως, νομίζω ότι αν το καλοσκεφτεί ο καθένας για γειτονιές που έχει αγαπήσει κι έχει χάσει, η απώλεια για τους ανθρώπους της είναι εξίσου έντονη με αυτή των πραγμάτων. Αυτό ακριβώς που περιγράφει κι ο Yannis... Αλλά τη Μαρία και το Γιάννη, δεν τους αλλάζω. Κι ας έχει door-to-door κομμωτές εκεί μέσα. ;-) Φιλιά πολλά, καλημέρα!
Μαρκησία μου, αν τα χαμόγελα που δίνουμε μας έρχονται πίσω διπλά και τρίδιπλα, οι γειτονιές βρίσκονται παντού, και είμαστε πολύ τυχερές που εν έτει 2006 μπορούμε ακόμα και ζούμε μέσα σ' αυτές.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα Αερικό! Χαλλλαρά, η ζωή είναι ωραία λέμε... ;-)
Juanita, κι εγώ πολλές φορές καθώς περνάω από την πρώτη μου δουλειά "σκανάρω" όλον τον χώρο σε δευτερόλεπτα, ψάχνοντας για κάτι γνωστό. Κι όταν δεν το βρίσκω, απλά φέρνω στο νου μου όλα εκείνα που έχω φυλάξει από τότε μέσα μου. Ήξερε ο Ζερβουδάκης τί έλεγε όταν τραγουδούσε το "Kλείσε τα μάτια σου και κοίτα". Καλό μας μήνα και σ' ευχαριστώ πολύ. Τα φιλιά μου.
Καλώς τον Yanni. :-) Ο φασίστας ο υδραυλικός, ε; Χεχε, τά 'πες όλα... Μ' αυτό το "διεστραμμένη και χαριτωμένη", μου θύμησες την αγαπημένη μου Alanis:
Well life has a funny way of sneaking up on you
When you think everything's okay and everything's going right
And life has a funny way of helping you out when
You think everything's gone wrong and everything blows up
In your face
Να περνάς καλά στη γειτονιά σου (κι όταν ξαναπάρεις τσιγάρα από τον περιπτερά, να του σκάσεις ένα χαμόγελο κι από μένα, κι ας μην το ξέρει). :-)
Στρατηγέ μου, Δαλματίας δηλαδή, ε; Να ξέρω με τί αέρα θα μπω στα καινούργια γραφεία δηλαδής... (μπα, το ξανασκέφτηκα, κι εγώ και η ανηψιά μου επιλέγουμε την περσόνα του Αλήτη - εκτός από βρώμικη και αχτένιστη, την βρίσκουμε και πολύ πιο ενδιαφέρουσα). :-P Φιλιά πολλά πολλά!
Λοκαντιέρα μου, αλήθεια σου λέω, δεν ξέρω τί να πω... μόνο ευχαριστώ πολύ γι αυτά σου τα λόγια.
Κέρβερε, πατσατζήδικο δεν παίζει εδώ τριγύρω... Αλλά τ' άλλα θα μου λείψουν πολύ. Μη σου πω δηλαδή ότι μου λείπουν ήδη λόγω της αναθεματισμένης δίαιτας που κάνω Σαρακοστιάτικα. :-P
Νorthy μου, και ανα-θεωρήσεις. Όλα για το καλό, πάντα... Kι αν όχι γι αυτό, τότε σίγουρα για την εξέλιξη. Τη δική μας, όχι των άλλων. Καλημέρες! :-)
Δημήτρη, ας πάω να δω τί εμπειρίες θα αποκομίσω κι από αυτήν την περιοχή του κόσμου... :-P Tουλάχιστον επιστρέφοντας στο σπίτι μου τα βράδυα, θα έχω ακόμα τον κυρ-Τάσο απ' το μανάβικο και την κυρία Ντίνα την ψιλικατζού να με καλησπερίζουν.
Μωρή ψωνισμένη, το μπασταρδόσκυλο εννοούσα, Δαλματίας εσύ, αμέσως... χαχαχαχαχαχαχα
Γελάμε, γελάμε;...
(Το νου σου, θα γίνει πραξικόπημα, στο λέω.) :-P
κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά θα τη βρεις την άκρη ;)
an eisai konta sto ugeia, kapou ekei eimai kai egw, tha getonepsoume!!!
kali arxi!
Θα τη βρω βρε Πνεύμα, θα τη βρω. Με τέτοια συμπαράσταση από όλους εσάς, αν ήθελα ας μην την έβρισκα κιόλας. ;-)
Ντόκτορ, σ' ευχαριστώ. :-) Εγκώ Κηφησίας τουρίστα, ντεν κτσέρει, ντεν χωνεύει αυτό ντρόμο. Κάπου κοντά στο Βίλατζ λέει θα πάμε. Nα πεταγόμαστε στα Βου-Που για κανα κοκορετσάκι λες;...
τι λεει καλη μου?
πως παει το "πενθος"?....
:)
Εγώ λέω να παραιτηθείς τελείως από τη δουλειά και να έρθεις στο ριάλιτι που έχουμε κήπους και γκαζόν και ελιές και ουρανόκαι θα είμαστε και μαζουλάκι και θα είμαστε συνέχεια χαρούμενα μωρά!! Και φεύγοντας θα περνάμε κι από το συνεργείο ν' αλλάζουμε καμιά τσιμούχα!!
Μια χορταστική γεύση από mindstripper, είναι πάντα επιθυμητή...έστω αραιά και πού, έστω και τώρα...Να 'σαι καλά ψυχούλα μου!
Βασιλική καλή σου μέρα. Το πένθος καλά κρατεί (αλλά και το πήξιμο ακόμα καλύτερα). ;-)
Νανούκο, το ότι έχω ήδη βγάλει πρασινάδες στα χέρια θα μετρήσει σαν προϋπηρεσία; (κι έχει κι ελιές;... μισό κιλό φέτα, τρεις ντομάτες κι έφτασέεϊ!...)
Αρτεμούλα, κι εσύ να είσαι καλά κορίτσι! Και να τα περνάς πολύ πολύ όμορφα. Φιλιά. :-)
φοβερος συνδιασμοςςςς....
μιλαμε!
καλο κουραγιο, τι αλλο να πω!
:)
Post a Comment
<< Home