Tuesday, February 28, 2006
Some other kind of wizard
Somewhere over the rainbow
bluebirds fly...
...birds fly over the rainbow,
why then, oh why can't I?...
posted by mindstripper @ 2/28/2006 12:50:00 am
| |
Monday, February 27, 2006
Αυτογνωσία
Στα καλά του καθουμένου Σάββατο βράδυ, μπλοκάρει το Mp3-player του αυτοκινήτου. Ούτε ανοίγει, ούτε κλείνει. Έχει μείνει με την πρόσοψη κάθετη στο ταμπλώ σε γωνία 90 μοιρών και με κοιτάζει σαν τον χάνο. Γκρίνια, κατάρες, βλαστήμιες.
Μουγγό ξεκίνημα της εβδομάδος μέσα στο αυτοκίνητο σήμερα το πρωί.
Αγριοκοιτάζω τον χάνο, με κοιτάζει κι αυτός σαν τον βλάκα με το στόμα ανοιχτό.
Στα πέντε λεπτά αγριεύω, κοντεύει να με πιάσει κρίση πανικού.
"Γιορ τζατστ του γκουντ του μπι τρου" αρχίζω να φαλτσάρω μοναχή μου στο κόκκινο φανάρι με κλειστά παράθυρα, υπό το beat του αριστερού φλας.
Τικ-τοκ, τικ-τοκ...
"...κεντ τέικ μάι άαααιζ οφφ-φφ γιου..."
Συνοδευτικά ηχητικά εφέ, συνίσταντο από το πλατάγισμα της γλώσσας, και το κοπάνημα του λεβιέ ταχυτήτων πάνω-κάτω, πάνω-κάτω στην νεκρά (να σημειώσω να δώσω respect στον εφευρέτη του κουμπωτού λεβιέ).
Πειραματίζομαι με Radiohead και Royksopp για τα επόμενα δεκαπέντε λεπτά δρόμο, μερακλώνω και ρίχνω και κανα-δυο παινιές από Muse και Starsailor, μέχρι που σταματάω μπροστά από τα παιδιά του συνεργείου απελπισμένη.
"Σε παρακαλώ ρε συ Ν. Πες μου ότι έχεις χρόνο να το κοιτάξεις σήμερα."
(γιατί αν δεν αυτοκτονήσω, θα με σκοτώσω σίγουρα...)
Κι αν δε με πιστεύεις, να σου τραγουδήσω το Alaskan Pipeline.
posted by mindstripper @ 2/27/2006 01:12:00 pm
| |
Wednesday, February 22, 2006
Τρίτη βράδυ
Ένας καφές που γίνεται μπύρα. Ο Περιπατητής έχει φύγει παίρνοντας και τον πίνακα μαζί του. Αυτή η διαφήμιση είναι πολύ μούφα τελικά. Ή όλα ή τίποτα λέμε.
Περπάτημα στο Θησείο. Γήπεδα αδειανά και βουβά. Τα δέντρα αφουγκράζονται τους περαστικούς. Ας σβήσει πια κάποιος αυτό το φως. Κάνει φασαρία.
Λίγο πριν τον Άγιο Φίλιππο στο Μοναστηράκι. Αυτό το μπλε δέντρο το είχα σταμπάρει από εκείνο το βράδυ που είχα γίνει λιώμα κι έψαχνα επί 10 λεπτά την τσάντα μου, για να βρω την ψηφιακή μηχανή που τελικά δεν είχα πάρει μαζί μου. Ο καημένος ο Γ. είχε βαρεθεί να με παρακαλάει να φύγουμε. Ακουμπήσε κάπου κι άρχισε να ροχαλίζει.
Φαγητό σε κλώνο γνωστού μαγαζιού. Από τις λίγες φορές που τρώω την πίτα με το ένα χέρι και κάθε τόσο προσθέτω αλάτι με το άλλο. Χάλι. Θέλω όμως πολύ, τις γιρλάντες που κρυφοκοιτούν, να τις πάρω και να τις τυλίξω γύρω από τον λαιμό μου.
Κάπου στη Σκουφά. Σταυροπόδια στο πάτωμα, πηγαδάκια δυο-δυο, μαργαρίτα σε ψηλό, Jameson ευρώ 9 παρακαλώ - σκέψου και νά 'τανε μπύρα, Χαβάνα είπαμε τέλος, τελικά ήταν Τζακ ή Μπακάρντι;...
Περπάτα, άκου, κοίτα. Ησυχία. Άδειοι δρόμοι. Άλλη πόλη. Άλλη;... Μπα... η ίδια είναι. Απλά τώρα είναι όμορφη. Αύριο έχει ο Θεός.
...
Επίλογος. Κουλούρι. Ζεστό. Πολύ.
Η σωστή γωνία στη σκάλα.
Ο σωστός τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου.
Ή να τελειώσεις την νύχτα σου.
Αφιερωμένο γκάιζ εντ γκέρλ. ;-)
posted by mindstripper @ 2/22/2006 10:59:00 pm
| |
Tuesday, February 21, 2006
Μάτια ανοιχτά
Κάποιος άνθρωπος με κορόιδεψε την ώρα που σήκωνα το κεφάλι ψηλά και συνέθετα το κάδρο μου. Ένιωσα απίστευτη περιφρόνηση.
Μα καλά, ήταν τυφλός;
Περνώντας μπροστά από ένα εγκατελειμένο κτήριο, γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του και έμεινα έκπληκτη μ' αυτό που είδα. Αν είχε φωνή, θα μου φώναζε γεμάτο περιφρόνηση:
Μα καλά, είσαι τυφλή;
Στη σιωπή του σοκακιού, οι κυρτές φιγούρες από τρία γερόντια μου θυμίζουν να έχω πάντα τα μάτια μου ανοιχτά, να μη χορταίνω από τα μικρά κι ασήμαντα.
Αν είναι να τελειώσει κάποτε αυτό, τότε καλύτερα να τυφλωθώ.
posted by mindstripper @ 2/21/2006 04:14:00 pm
| |
Monday, February 20, 2006
Πώς πέρασα στην Κρήτη
posted by mindstripper @ 2/20/2006 01:46:00 am
| |
Κατάλαβες;...
Φίλοι,
σου λέει μετά.
Ήταν πολύ ωραία. :-)
Αυτό που χάρηκα πάρα πολύ, εκτός του ότι μαζευτήκαμε όλοι μαζί, ήταν που με τόσο απροσδόκητα ευχάριστο τρόπο ήρθανε και οι Βόρειοι να ενώσουμε δυνάμεις (ανατριχιαστική η εμπειρία της τράπεζας-φάντασμα - δεν ξεχνώ).
Αστέρη, Τρελο-monkey, Mia ou τα σέβη μου. :-)
posted by mindstripper @ 2/20/2006 01:40:00 am
| |
Wednesday, February 15, 2006
Για την Β. και τους φίλους τους καλούς
Πώς να ξεκινήσω να μιλάω για έναν άνθρωπο τόσο δικό μου, που τον θεωρώ σχεδόν ένα με μένα;... Που αποτελεί ένα ζωντανό ημερολόγιό μου, που νοιώθω πώς μου ανήκει με τον ίδιο φυσικό τρόπο που μου ανήκει κι αυτό το σημάδι που κουβαλάω στην κνήμη από επτά χρονών παιδί;
Την φίλη μου την Β. τη γνώρισα όταν πήγαινα Δευτέρα Γυμνασίου. Καινούργια εγώ στο σχολείο, εκείνη ένα χρόνο παλαιότερη από μένα. Δέσαμε σχετικά γρήγορα. Ήταν και ζωή στην επαρχία, όπως και να το κάνεις... Και στην επαρχία τα πράγματα ειδικά τότε, ήταν πάρα πολύ απλά. Δύο πράγματα μπορούσαν να κάνουν δύο καλές φίλες σαν και μας μετά το σχολείο: ή να πήγαινα εγώ σπίτι της ή να ερχόταν εκείνη στο δικό μου.
Είχαμε πολλά κοινά η Β. κι εγώ. Είμασταν πρόσφατα ξεριζωμένες από τόπους κι από φίλους που αγαπούσαμε πολύ, είμασταν άκρως κοινωνικές και ξέραμε να προσαρμοζόμαστε όσο πιο ανώδυνα μπορούσαμε σε νέα πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό όμως που μας έφερε κοντά στ' αλήθεια, ήταν πως είχαμε και οι δύο έντονες ανασφάλειες εκείνον τον καιρό της εφηβείας, η καθεμία για τους δικούς της λόγους, και καμμιά μας δεν πίστευε στον εαυτό της, πράγμα που μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει πολύ εύκολα από τον τρόπο που μιλούσαμε και συμπεριφερόμασταν στα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μας από ένα σημείο και μετά. Βρήκαμε έτσι, η μία στην άλλη, αυτό που είχαμε και οι δύο πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη: ένα στήριγμα, έναν ώμο που ποτίσαμε με δάκρυα πικρά, δάκρυα οργισμένα, δάκρυα απογοήτευσης και δάκρυα απελπισίας, εκείνο τον πρώτο καιρό της προσαρμογής.
Είναι μεγάλο πράγμα να μεγαλώνεις μαζί με έναν άνθρωπο. Δεν υπάρχουν κρυφά χαρτιά, δεν υπάρχουν προσωπεία. Υπάρχουν ελαττώματα που μαθαίνεις να δέχεσαι εξ' ορισμού, συνοδεύουν αυτόν τον άνθρωπο που λέγεται καλύτερός σου φίλος. Μαζί μ' αυτά, αρχίζεις να μαθαίνεις και την κακή πλευρά του εαυτού σου - αν είσαι τυχερός κι έχεις μια αληθινή φιλία στα χέρια σου. Γιατί έχεις κακή πλευρά, ίσως χειρότερη κι από αυτή που κατηγορείς τους άλλους κάτι ώρες - εγώ αυτό το έμαθα για μένα στην ηλικία των 27, όταν χαθήκαμε με τη Β. για 2 ολόκληρα χρόνια...
Εκτός από τα ελαττώματα όμως, υπάρχουν και τα προτερήματα. Μέσω αυτών αναπτύσσεται μία θετική αλληλεπίδραση, μία τρελλή εφηβεία, εποχές χρυσές, ένας άλλος σου εαυτός μέσα από το πρόσωπο του καλύτερού σου φίλου. Κι έρχονται και τα προβλήματα, άλλοτε ουσίας κι άλλοτε επιδερμικά (αυτό το καταλαβαίνεις με το πέρασμα του καιρού μόνο), που όταν όμως αντιμετωπίζονται και ξεπερνιούνται, δημιουργούν συναισθήματα θριάμβου, αθανασίας, αυτό το ευλογημένο "ψωμί κι αλάτι", αυτό το δάκρυ που μπορεί μερικές ώρες να το κρύβεις αριστοτεχνικά κι από τον εαυτό σου τον ίδιο, αλλά που όταν έρθει η ώρα η σωστή θα το προσφέρεις στον φίλο ως δώρο ψυχής κι αυτός θα το μεταλάβει σαν προσευχή...
Με τα χρόνια μάθαμε με τη Β. να εμπιστευόμαστε η μία την άλλη και να μιλάμε πολύ, να αναλύουμε το κάθε τί χωρίς όμως ποτέ να το ευτελίζουμε (το μόνο θύμα ενός πιθανού ευτελισμού ήταν συνήθως ο ίδιος μας ο εαυτός, πράγμα που μας βοήθησε πάρα πολύ, αργότερα στη ζωή μας - είναι μεγάλο πράγμα να γνωρίζεις τα προσωπικά σου όρια). Πάνω απ' όλα όμως, κι αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα, μάθαμε να ακούμε. Μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι και να ακούμε προσεκτικά αυτό που είχε ο άλλος να μας πει. Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας από τα λάθη μας, διδαχτήκαμε να μην κρίνουμε, να μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Αυτό η Β. το έκανε ανέκαθεν καλύτερα από μένα. Ήταν πάντα η πιο διαλλακτική και υποχωρητική. Εγώ ήμουν η πιο απόλυτη από τις δύο, η πιο πεισματάρα, και για να το θέσω και πιο επαρχιώτικα το πράγμα, η πιο τσαμπουκαλού όταν και αν είχα βάσιμο "πάτημα" (αυτό το τελευταίο, με κυνηγάει ακόμα και τώρα).
Η ζωή μας τα έφερε καλά. Μετά το σχολείο κι αφού χωρίσανε οι δρόμοι μας για τέσσερα περίπου χρόνια, χωρίς όμως να έχουν χωρίσει και οι σκέψεις μας, ξανασμίξαμε για έναν χρόνο στην Αθήνα και φύγαμε τον αμέσως επόμενο για μεταπτυχιακά στην Αγγλία, εγώ σε μία πόλη, η Β. σε άλλη. Χρόνια σαν από άλλη ζωή εκείνα - επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αρκετοί συμφοιτητές της Β. είχαν την εντύπωση ότι όλον τον καιρό, σπούδαζα κι εγώ στην ίδια πόλη με εκείνους... Γυρίσαμε πίσω, αντιμετωπίσαμε την απόρριψη και την πρώτη ουσιαστική πρόκληση που προέβαλε η ζωή απέναντι στα όνειρά μας. Θα είχαμε μπόλικες τέτοιες απο τότε και στο εξής...
Με το που βρίσκω την πρώτη μου δουλειά, με το που κερδίζω επιτέλους το πρώτο μου μηνιάτικο, η Β. παίρνει την απόφαση να φύγει, να πάει στη Γερμανία. Μία φαινομενικά καλή δουλειά, κερδοφόρα, της είχε παρουσιαστεί. Aν δεν την κυνηγούσε, ίσως η έννοια αυτης να μην την άφηνε σε ησυχία για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Ήταν συναίσθημα χαμού εκείνο που βίωνα. Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθα ένα κομμάτι μου να ξεκολλά και να πέφτει στο κενό. Έπρεπε οπωσδήποτε κάθε πρωί που θα ξυπνούσα να υποκρίνομαι ότι ακόμα ήταν εκεί. Αλληλογραφούσαμε μέσω fax, με μικρά-μικρά γραμματάκια να γεμίζουν ασφυκτικά λευκές σελίδες Α4 - πόσοι τόνοι πληροφορίας τελικά μπορούν να συμπτυχθούν σε τόσο μικρά χαρτιά...
8 μήνες στο σύνολο εκείνη η περιπέτεια της Β. Περιπέτεια γιατί η δουλειά τελικώς ήταν φούσκα, και οι άνθρωποι που την έμπλεξαν σε αυτή, άξιζαν μία πολύ όμορφη καταγγελία. Όπως και νά 'χει, τα χρόνια πέρασαν, περάσαμε κι εμείς μία κρίση μεγάλη κι ύστερα επανήλθαμε πιο μεγάλες, πιο ώριμες (oh well...), προσγειωμένες πλέον στην πραγματικότητα, με πολύ περισσότερη αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία. Τα κοριτσάκια μεγάλωσαν και αντιμετώπισαν τις ανασφάλειές τους. Οι ιστορίες τους γίναν τόσες πολλές στον αριθμό, την ποικιλία, την τρέλλα και τον σουρεαλισμό, που θα μπορούσαν να δώσουν άφθονο raw υλικό για μία τριλογία.
Μέσα στους τελευταίους τρεις μήνες πέρασα τρία απανωτά ζόρια στη ζωή μου μετά από μία αρκετά ήσυχη έως βαρετή προηγούμενη περίοδο. Στο πρώτο έκανα υπομονή, αλλά η αναμονή κάπως με τσάκισε. Τέλος καλό. Στο δεύτερο, προς στιγμήν κόντεψαν να ανατραπούν άμυνες καλά φτιαγμένες και ραμμένες για την προστασία μου. Αυτό που με τσάκισε ήταν απλά το γεγονός ότι αυτό το ζόρι ακολούθησε στο καπάκι το πρώτο. Τέλος ανολοκλήρωτο. Γιατί εκεί που τόλμησα να βλαστημήσω την τύχη μου, για το πώς τα φέρνει κάτι φορές και μετά πάλι κάθομαι και μαζεύω μοναχή τα κομμάτια μου, ήρθε και το τρίτο ζόρι: η Β. τα μαζεύει και φεύγει αιφνιδιαστικά μέσα σε τρεις ημέρες, για άλλη μια φορά λόγω δουλειάς. Αναπάντεχο το νέο, για μένα, για κείνη, για άλλους δύο καλούς φίλους. Γροθιά στο στομάχι. Νοιώθω ξανά εκείνο το κομμάτι μου να ξεκολλά με ακόμη περισσότερη δύναμη καθώς μετά από 6 χρόνια, οι δρόμοι μας πάλι χωρίζουν.
Βρέθηκαν άνθρωποι που με στήριξαν, που ανησύχησαν για μένα (Χρυς, Ανδρέα, Σπύρο, Αρχοντή... σας χρωστάω και δεν ξεχνάω). Κι όταν πέρασε το αρχικό σοκ, πέρασαν κι οι μέρες και "το παιδί" μέσα μου ηρέμησε και σταμάτησε να γκρινιάζει, πήρε τα ηνία "ο μεγάλος".
Τηλέφωνο σε πρακτορείο.
Ένα αεροπορικό εισιτήριο για την Κρήτη.
Αναχώρηση Παρασκευή πρωί - επιστροφή Κυριακή βράδυ.
Τηλέφωνο ξανά.
"Ναι;"
"Ετοίμασε μαγιώ. Κατεβαίνω την Παρασκευή."
Πολλά μπορώ να περιγράψω, όχι όμως τη σκηνή που εκτυλίχθηκε μετά από αυτό.
Ούτε το χαμόγελο που έχω τώρα, την ώρα αυτήν που κλείνω ετούτο το ποστ.
Μονάχα εύχομαι πολλά τέτοια χαμόγελα να δωριστούν σε σένα, για όλους τους φίλους που θα σε συντροφέψουν στη ζωή σου.
posted by mindstripper @ 2/15/2006 03:45:00 am
| |
Monday, February 13, 2006
Antimisery
Easy like Monday morning... ;-)
Before
| | After
|
Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle
There was so little left to give
Precious - Depeche Mode | | Grace, I'm not yet born
Come embrace
A soul that's torn
I have got so much to give you
Grace - Robbie Williams |
 | | |
posted by mindstripper @ 2/13/2006 04:45:00 pm
| |
Saturday, February 11, 2006
Απολογισμός
Επιστροφή από αρμένικο καφέ.
- Συνολικές ώρες στο πόδι: 17
- Συνολικές θερμίδες που καταναλώθηκαν: 1,300
- Συνολικές θερμίδες που αποκτήθηκαν: 13,000
- Εντυπώσεις που αναμένονταν: 99% θετικές
- Εντυπώσεις που απεκομίσθησαν: 599% θετικότατα και κατηγορηματικά αληθινές
- Απόηχος παρεας: "Να το κάνουμε πιο συχνά ρε παιδιά, τί ωραία που ήτανε..."
- Απόηχος βραδυάς: "Γεια σου Ελλάδα, γεια και χαρά στα φανταράκια από τη Μυτιλήνη, γεια σου και σένα ρε Βίκυ με το Yugo σου!" Ράδιο Blackman κι ένα χαμόγελο ηλικίας 16 χρονών για καληνύχτα...
posted by mindstripper @ 2/11/2006 02:42:00 am
| |
Friday, February 10, 2006
Τώρα ησύχασα...
Στα καλά καθούμενα, τώρα με τα τερτίπια του μπλόγκερ, άρχισα να έχω φοβίες... Κι αν κρασάρει κάποια μέρα μια και καλή και χάσω τα πάντα;
Και πες εντάξει τα ποστ, η ζωή μας κύκλους κάνει και θά 'ρθει η στιγμή που πάλι τα ίδια θα πω, πάλι τα ίδια θα αναλύσω... αλλά τα σχόλια; Και τα links μου; Πώς τα ξαναμαζεύω ύστερα, με τί μυαλό;...
Εδώ την τελευταία Παρασκευή, αφού σκυλόβρισα το φιλαράκι μου τον Δ. που δούλευε πίσω από το μπαρ, για έναν τύπο που μου προξένευε, μετά από μισή ώρα δαγκωνόμουν, όταν ο συγκεκριμένος τύπος ήρθε γελώντας να με ρωτήσει πώς τα πάω και που έχω χαθεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες...
"Μα... δεν με θυμάσαι;"
"Εεε... πως! πωως!"
Σούξου-μούξου για κανα πεντάλεπτο.
Ξαφνικό τράβηγμα μαλλιού από τον Δ. από τη μέσα μεριά (που πονάει).
"Θα σου την πάρω λίγο", γλυκύτατο Κολγκέιτ χαμόγελο προς την πλευρά του τύπου.
Συνομωτικό πηγαδάκι λίγο πιο πέρα.
"Καλά, πότε πρόλαβες μωρή; Κι εμένα γιατί με βρίζεις και μου λες ότι δε θες;"
"Άκου να σου πω! Ότι εγώ πάσχω εγκεφαλικώς το ξέρουμε, δεν θα το λύσουμε τώρα. Εσύ ΔΕΝ το θυμάσαι, ότι δύο εβδομάδες πριν, μου γνώρισες τον ΙΔΙΟ τύπο εδώ μέσα με το ζόρι; Εκείνο το βράδυ που κάναμε με τη δικιά σου κατάσταση στον Γ. με την αδερφή σου! Βλαμμένε, ε βλαμμένε..."
Παύση-ξύσιμο κεφαλιού.
"Ναι, ε;... Ε, δεν το θυμάμαι, πώς κάνεις έτσι;... Αλήθεια, τί κάνουν ο Γ. με την αδερφή μου;"
"Α παράτα με και τράβα φτιάξε κανα σφηνάκι" (αυτό το τελευταίο πολύ το φχαριστιέμαι όταν του το λέω, το βρίσκω έτσι, κάπως αντίστοιχο του "Τράβα πλύνε κανα πιάτο").
Από μνημονικό λοιπόν, είμαι μία σούπερ-σταρ. Οι φίλοι μου έχουν μάθει να μην μου δίνουν σημασία. Αυτό βέβαια μέχρι τη μέρα που θα ξεχάσω το όνομα κάποιου από αυτούς...
Για να μιλήσω και λίγο σοβαρά, το θέμα είναι το τί γίνεται εδώ, σε τούτο το μπλογκ. Έχει περάσει πια ένας χρόνος από τότε που πρωτοήρθα. Στην αρχή είπα στον εαυτό μου ότι τα κίνητρα αυτής της κίνησης είναι καθαρά κοινωνικοψυχολογικά και ψυχοθεραπευτικά. Στην πορεία όμως άρχισα να ανακαλύπτω άλλους βίους και πολιτείες. Κι άλλοι πάλι ανακάλυψαν εμένα. Άρχισα να εκπλήσσομαι, να θαυμάζω, να γελάω, να κλαίω με αυτά που διάβαζα, είχα την τιμή και την τύχη να γνωρίσω προσωπικά μερικούς από αυτούς που μου χάριζαν -και συνεχίζουν να μου χαρίζουν- γλυκόπικρα χαμόγελα αλλά προ πάντων ζεστή καλή καρδιά, έμαθα να μην κρύβομαι εξ' ολοκλήρου πίσω από την ανωνυμία και να μην ντρέπομαι (όσο ντρεπόμουν τουλάχιστον στο όχι και πολύ μακρυνό παρελθόν) να αντικρύσω ανθρώπους στους οποίους νοιώθω ότι έχω εκτεθεί (whatever that means). Tώρα πλέον τις περισσότερες φορές δεν με ενδιαφέρει. Όταν θέλω να γράψω... απλά γράφω. Κι όταν έχω να μπω στη μπλογκόσφαιρα μέρες, δεν είναι το γράψιμο αυτό που μου λείπει, όχι δεν είναι τόσο πολύ αυτό... Είναι η ανάγνωση, είναι ο βυθός, είναι η γοητεία και η μοναδικότητα των πρωταγωνιστών που έχω επιλέξει εγώ να παίζουν στην δική μου μπλογκο-παράσταση. Έχω ενενήντα επτά links στην αριστερη στήλη ετούτου του μπλογκ. Ενενήντα επτά ανθρώπους που επέλεξα για τον άλφα ή βήτα λόγο να διαβάζω τακτικά, ενενήντα επτά πένες που με συγκινούν ίσως για ενενήντα επτά διαφορετικούς λόγους. Και πόσοι είναι ακόμα αυτοί που θα 'ρθουν...
Η παρακολούθηση αυτών των μπλογκς, έφτασε να είναι για μένα τον τελευταία καιρό, μία κατάσταση τρομαχτικά δύσκολη.
Ένοιωθα ότι είχα χάσει τον έλεγχο.
Να ποστάρω ή να ξοδέψω τον χρόνο μου διαβάζοντας και κομεντάροντας;
Ας ποστάρω κάτι μωρέ, αφού εδώ τό 'χω το άτιμο, αν δεν το γράψω θα μου φύγει...
Αλλά στάκα μισό ρε φιλενάδα, όλο για σένα θα λές;
Αφού στο βάθος σε τρώει... τί να κάνει η τάδε, μπες να διαβάσεις και τον δείνα, πλακώθηκε πάλι ο έτσι με τον αλλιώς, τρέξε σε κείνο το ποστ του Υ που στα comments έχει μία συζήτηση άξια καταγραφής και μελέτης, άραγε εκείνο το σχόλιο πού 'χες γράψει κάτω από το Χ μπλογκ να έχει απαντηθεί ή όχι ακόμα;...
Κι έτσι, ιν πλέιν Γκρικ απλά και όμορφα, ήρθε μία μέρα που συνειδητοποίησα ότι έχω αρχίσει να χάνω χαλαρά το μπούσουλα...
Και τότε θυμήθηκα αυτούς τους ρημαδιασμένους τους αγκριγκέιτορς, όπου είχα φτιάξει ένα account στην αρχή, όταν ο υπερβολικός ζήλος μου έφευγε από τ' αυτιά (αφήνοντας ένα μηδενικό υπόλειμμα πίσω του), και στο τέλος έμεινε η φιλόδοξη ιδέα μοναχή της, να πλανάται στο αέρα σαν τον Κάσπερ. Δειλά-δειλά, μετά από έναν χρόνο, ξαναέγραψα στον Firefox την ηλεκτρονική διεύθυνση της γνωστής υπηρεσίας www.bloglines.com κι έκανα επι τόπου ένα γρήγορο review. Δεν θυμάμαι κι εγώ πόση ώρα πέρασα μπροστά στο PC μετά τη δουλειά, για να φτιάξω από την αρχή την λίστα με τα αγαπημένα μου μπλογκς, όπως απαιτούσε η διαδικασία. Κι από χθες, μπορεί να έχω πει τον δεσπότη Παναγιώτη από την πολλή δουλειά μεν, αλλά το αποτέλεσμα της εφαρμογής του bloglines με απογείωσε ψυχολογικά. Βρήκα την υγειά μου βρε αδερφέ. Λίγο το έχεις με ένα login να μπορείς να δεις ότι από τα ενενήντα επτά μπλογκς που αγαπάς, έχουν ανανεωθεί μέσα στο περασμένο εικοσιτετράωρο τα δεκατέσσερα και στο σύνολο έχουν ανέβει είκοσιοχτώ νέα ποστς; Κλικ και view στο ίδιο παράθυρο, κλικ και view ξανά και ξανά στο ίδιο παράθυρο μέχρι... ωπ! αυτό φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, για κάτσε να πεταχτώ μία βολτίτσα...
Τί να σου πω... Βρήκα την υγειά μου, μου έφυγε ένα βάρος, γράφω ετούτο το ποστ με ελαφρά τη καρδία και φέρνω στον νου μου την εικόνα εκείνου του μότο που έλεγε "τα γεγονότα τρέχουν" κι εμένα μπροστά του να του ρίχνω δύο φάσκελα.
Ξαλάφρωσα σου λέω. Άντε γεια μας κι ας τα διακοσαρήσω...
posted by mindstripper @ 2/10/2006 12:01:00 pm
| |
Sunday, February 05, 2006
I want my MTV (παρά λίγο)
Εισερχόμενη κλήση στο κινητό.
- Bro κινητό -
"Ομπρός;"
"Έλα ρε, θέλω μία χάρη."
"Για λέγε."
"Μπορείς να μου δανείσεις την ψηφιακή σου μηχανή για μερικές μέρες;"
(εσωτερικό "γκουλπ")
"Ναι ρε συ, το συζητάς;..."
"ΟΚ, θα έρθεις από δω αύριο;"
"Λέω να περάσω. Θέλω να δω και τη μικρή" (το 5χρονο ανηψούδι μου και ψωνάρα της οικογενείας επίσης - το καλοκαίρι που πέρασε μου εξομολογήθηκε ότι δεν ήξερε τί να κάνει με τον έρωτα του καλοκαιριού, τον Τάσο, γιατί παράλληλα αγαπούσε και τον Μανώλη που την περίμενε λέει, πίσω στην Αθήνα)
"OK, bring it over then", κλείνει ο αδερφός με το Αγγλικό του, το οποίο μετά από μία 8ετία στην Νέα Υόρκη, το πετάει κάποτε-πότε σαν να μασάει την τσίχλα του.
Αυτό λοιπόν την περασμένη Παρασκευή. Με το που πάτησε πόδι η Δευτέρα και ξεκίνησα να πάω στη δουλειά, ένοιωθα ήδη εκτεθειμένη. Πού πάω εκεί έξω χωρίς την ψηφιακή στην τσάντα μου;... Μέχρι την Τετάρτη, σκεφτόμουν να κάνω ότι περνάω από το σπίτι του αδερφού μου (το οποίο βρίσκεται σε κάτι κορφοβούνια στην άλλη άκρη της Αττικής) εντελώς τυχαία.
"Ναι μωρέ, όλα καλά. Τί ενοοείς 'πώς από δω;'... Ε, περαστική ήμουν και σκέφτηκα μια και είμ' εδώ να πάρω και την ψηφιακή. Τελείωσες με τη δουλειά που είχες, έτσι δεν είναι;" (καλοκάγαθο blink με συνοδευτικό φωτοστέφανο και χαμόγελο οσίας mindstripper)
Προχθές βράδυ ήρθε και το τελευταίο πλήγμα. Είδα όνειρο στον ύπνο μου, ότι είχα πάρει λέει μία δεύτερη μπαταρία για την ψηφιακή, δώρο στον εαυτό μου. Αυτόν τον καημό τον έχω από το περασμένο καλοκαίρι. Διότι πόσο ν' αντέξει μία τόση δα μπαταρία μοναχή της, όταν υπάρχει μία υστερική τριγύρω που νομίζει ότι το κουμπί της ψηφιακής ήταν στην προηγούμενη ζωή του κομβίο από φλιπεράκι;
Κι έρχονται οι γνωστές φωνούλες του σχιζοειδούς εγώ μου:
"Ντροπή και αίσχος. Καλά, δεν ντρέπεσαι λίγο;"
"Ναι καλά! Και γιατί να ντραπώ; Η δικιά του η μηχανή έχει χαλάσει εδώ κι ένα χρόνο και δεν πάει να τη φτιάξει αφού!"
"Άντε μωρή κακομοίρα που εξαρτιέσαι από ένα αντικείμενο τόσο δα μικρό. Materialistic trash που θα έλεγε κι ο αδερφός σου..."
"Δεν είναι αντικείμενο!"
"Αλλά τί είναι;;;"
"Είναι... είναι..."
"Ναι;"
"Είναι... είναι... είναι..."
"Σιγά, μη σφίγγεσαι κι έχουμε κανένα έκτακτο περιστατικό."
"Είναι δώρο! Εντάξει;"
"Μη μου λες μ@λ@κίες εμένα τώρα, τα λεφτά εκείνα η μάνα σου στα είχε δώσει να πάρεις κανα ρούχο της προκοπής, μπας και σε δει κανένα παιδί όμορφο, ψηλό, πλούσιο και προ πάντων, με καλή καρδιά και σε παντρευτεί, για να ξενοιάσει κι εκείνη επιτέλους από τον καημό τον δικό σου."
"Δεν είμ' εγώ για τέτοια πράματα. Τί να τα κάνω τα ρούχα; Τί να τα κάνω τα λούσα και τα φτιασίδια; Το ρούχο το φοράς μια, δυο, δεκαπέντε φορές και μετά ξεφτίζει λέμε. Η μηχανή είναι τα μάτια μου, το καταλαβαίνεις;"
"Και βέβαια είναι τα μάτια σου με τέτοιο digital zoom. Αφού είσαι γκαβέγκλω απο γεννησιμιού σου."
"Βρε ασταδιάλα! Πήγαινε πουθενά αλλού να ξεθάψεις τύψεις κι ενοχές. Χάιντ' απο δώθε..."
Να μην τα πολυλογώ. Ακόμα δεν έχω πάει να την πάρω. Τη φωνούλα την έστειλα για βρούβες, αλλά για να είμεθα ειλικρινείς, είχε ένα point. Αποφάσισα να περιμένω μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο, όπου έτσι κι αλλιώς θα οργανωθεί οικογενειακή συγκέντρωσις. Αν ο αδερφός δεν έχει τελειώσει μέχρι τότε με τη δουλειά του, η συνάντησις θα εξελιχθεί σε οικογενειακό δράμα.
Αποτοξίνωση εδώ και τώρα.
(πέντε και σήμερα...)
posted by mindstripper @ 2/05/2006 08:36:00 pm
| |
Saturday, February 04, 2006
Top floor
Όροφος;...
Τελευταίος παρακαλώ πολύ...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
(ντιννννγκ)
posted by mindstripper @ 2/04/2006 03:23:00 pm
| |
Thursday, February 02, 2006
Nice try
Το είδα στον
Mac.
"
Στη μπλογκόσφαιρα, οι περισσότεροι σιωπούν ή χαχανίζουν χαιρέκακα, αντί να κράξουν τα φαινόμενα της προσωπικής συκοφαντίας και επιχειρηματικής ιταμότητας, άμα τη εμφανίσει της."
Είμαι -κι έλεγα να παραμείνω- σ' αυτούς που σιωπούν.
Κράξτε με γι αυτό παρακαλώ."
Και είναι κρίμα το αχανές κι ελεύθερο κομμάτι της μπλογκόσφαιρας να αρχίσει να αστυνομεύεται από εισαγγελείς και απίθανους μπάτσους εξ αιτίας της θρασύδειλης συμπεριφοράς ορισμένων anonymous φιδιών."
Συχαίνομαι τη διαχείριση της μάζας.
Ντροπή. (ουπς... κράξιμο ήταν αυτό;)
Άραγε τώρα ανήκω στο
αχανές κι ελεύθερο κομμάτι της μπλογκόσφαιρας ή στο
ανώνυμο θρασύδειλο; Ε, κυρ-αστυνόμε;
Τέλος.
posted by mindstripper @ 2/02/2006 01:41:00 pm
| |
Wednesday, February 01, 2006
No need to run...
...and hide...
...it's a wonderful, wonderful life.
;-)
posted by mindstripper @ 2/01/2006 12:27:00 am
| |
