Τρίτη βράδυ
Ένας καφές που γίνεται μπύρα. Ο Περιπατητής έχει φύγει παίρνοντας και τον πίνακα μαζί του. Αυτή η διαφήμιση είναι πολύ μούφα τελικά. Ή όλα ή τίποτα λέμε.
Περπάτημα στο Θησείο. Γήπεδα αδειανά και βουβά. Τα δέντρα αφουγκράζονται τους περαστικούς. Ας σβήσει πια κάποιος αυτό το φως. Κάνει φασαρία.
Λίγο πριν τον Άγιο Φίλιππο στο Μοναστηράκι. Αυτό το μπλε δέντρο το είχα σταμπάρει από εκείνο το βράδυ που είχα γίνει λιώμα κι έψαχνα επί 10 λεπτά την τσάντα μου, για να βρω την ψηφιακή μηχανή που τελικά δεν είχα πάρει μαζί μου. Ο καημένος ο Γ. είχε βαρεθεί να με παρακαλάει να φύγουμε. Ακουμπήσε κάπου κι άρχισε να ροχαλίζει.
Φαγητό σε κλώνο γνωστού μαγαζιού. Από τις λίγες φορές που τρώω την πίτα με το ένα χέρι και κάθε τόσο προσθέτω αλάτι με το άλλο. Χάλι. Θέλω όμως πολύ, τις γιρλάντες που κρυφοκοιτούν, να τις πάρω και να τις τυλίξω γύρω από τον λαιμό μου.
Κάπου στη Σκουφά. Σταυροπόδια στο πάτωμα, πηγαδάκια δυο-δυο, μαργαρίτα σε ψηλό, Jameson ευρώ 9 παρακαλώ - σκέψου και νά 'τανε μπύρα, Χαβάνα είπαμε τέλος, τελικά ήταν Τζακ ή Μπακάρντι;...
Περπάτα, άκου, κοίτα. Ησυχία. Άδειοι δρόμοι. Άλλη πόλη. Άλλη;... Μπα... η ίδια είναι. Απλά τώρα είναι όμορφη. Αύριο έχει ο Θεός.
...
Επίλογος. Κουλούρι. Ζεστό. Πολύ.
Η σωστή γωνία στη σκάλα.
Ο σωστός τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου.
Ή να τελειώσεις την νύχτα σου.
Αφιερωμένο γκάιζ εντ γκέρλ. ;-)
posted by mindstripper @ 2/22/2006 10:59:00 pm
19 Comments:
Μια διαδρομή που συνεχίζεται...
Μία πόλη που δε σταματά να κινείται...
Ας γίνουμε εμείς τα στολίδια της...
Όμορφο Τσέλιγκα. Πολύ όμορφο. :-)
:'(
Α ρε Αθήνα....
:-)
Από τότε που ήρθα στην Αθήνα έχω κάνει πάνω από 50 βίντεο και καμιά χιλιάδα φωτογραφίες. Σε καμιά πόλη απ' αυτές που έχω ζήσει δε συνέβη αυτό. Ίσως η αίσθηση της μοναξιάς, του προσωρινού, .... ξέρω γω;
Καλό τσίκνισμα
:-))
..τελικά, κατάφερες να βγάλεις φωτογραφία το μπλε δέντρο!
Άλλη πόλη. Άλλη;... Μπα... η ίδια είναι. Απλά τώρα είναι όμορφη.
Εγώ πάλι, νομίζω ότι βρεθήκαμε στο όνειρο της πόλης. Στο τέλος, μας συμπάθησε ίσως, και μας έδειξε το δρόμο για τα σπίτια μας, με μιά αγέλη σκυλιά κι ένα κουλούρι.
Ο σωστός τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Ή να τελειώσεις την νύχτα σου.
Υποπτεύομαι ότι η Νύχτα δεν τελειώνει' συνεχίζεται σε άλλες εκδοχές, με άλλους ανθρώπους να περπατάνε τους άδειους δρόμους και να αναρωτιούνται που πήγαν οι υπόλοιποι ("ρε, μπας και τους φάγαν τα θηρία;" :-p)
Υπόκλιση & thanks for all the colors :-)
Εγώ πάντα στο τραγούδι καταφεύγω:
Άμα θες να δεις πώς ζούμε
και πoιο βίο νοσταλγούμε πάρε το μετρό
να σε πάει Μοναστηράκι
Σάββατο μεσημεράκι προς Βαρβάκειο
Να γυρίσεις την πλατεία
και να δεις την ιστορία σου κατάματα
πανδαισία των χρωμάτων
μποτιλιάρισμα αισθημάτων κι άλλα θαύματα
Στην παλιά την αγορά
η καρδιά σε προσφορά
μια Ελλάδα που αντέχει
σε μπαχάρια καυτερά
Στη Στοά των αθανάτων
ανασταίνεται το ξεχασμένο όνειρο
στην Αγίου Μάρκου μπαίνεις
για μεζέ στης Κυρά Λένης το υπόγειο
Άμα κατεβείς στην Πλάκα
σε τρελαίνουνε στην τράκα μουζικάντηδες
Κι όταν κάνεις προς θησείο
πίσω απ'το παλιό σχολείο τρώνε οι γιάπηδες
Εκείνο το κουλούρι στου Ψυρρή θα μου μέινει απωθημένο...
"Στη παλιά την αγορά" της Χαρούλας από "Το απιχνίδι της καρδιάς"
(Αρμιρίκι μην κάνεις μισές δουλειές!!)
Κι εσύ μαντάμ... τα 'λιωσες πλέον τα τσοκαράκια σου. Κάτσε και λίγο σπίτι. Όλο στους δρόμους με μια φωτογραφική. Αν πάρεις και μικρόφωνο σε λίγο δεν θα ξεχωρίζεις από τη Μαρία Καλπάκη!
;-)
Σώπα μωρέ Μετανάστη μου... Κοντά είναι το Πάσχα. ;-)
Ίσως και η ποικιλία των ερεθισμάτων 0 com. Καλών και κακών, παλιών και καινούργιων, ένα μεγάλο παλιατζήδικο, μία τεράστια χωματερή, ένα μεγάλο λούνα παρκ... (Μα τί λέω, σάμπως κι εγώ ξέρω νομίζεις;)
Καλό τσίκνισμα και σ' εσέ. :-)
Βρε βρε, τί φέρνει το ανοιξιάτικο αεράκι των ημερών! Xαίρε Δυστροπόπ. :-)
Αστέρη, πανικοβλήθηκα για λίγο από τον υπερβάλοντα ζήλο (κάνει και ρίμα, λες να έχει δίκιο ο Νανάκος;) αλλά τα κατάφερα, ναι. :-P
History recalls how great the fall can be
While everybody's sleeping, the boats put out to sea
Borne on the wings of time
It seemed the answers were so easy to find
"Too late," the prophets cry
The island's sinking, let's take to the sky
[...]
Can you hear what I'm saying
Can you see the parts that I'm playing
"Holy Man, Rocker Man, Come on Queenie,
Joker Man, Spider Man, Blue Eyed Meanie"
So you found your solution
What will be your last contribution?
"Live it up, rip it up, why so lazy?
Give it out, dish it out, let's go crazy,
Yeah!"
[Fool's overture - Supertramp]
Υπόκλιση in return. :-)
Αρμυρίκι, τραγούδι που κυλάει ευχάριστα σαν το νερό θυμήθηκες. ;-) Και καλά κάνεις και καταφεύγεις σ' αυτό. Οι αγκάλες των τραγουδιών είναι πάντα ανοιχτές άλλωστε. :-)
Όου μπράδερ, πάλι μου βάζεις άγνωστες λέξεις, για να έχει δουλειές ο Γκούγκλης; (ποιά είναι αυτή, εϊναι καλίφωνη τουλάχιστον;)
Και δεν είναι "μαντάμ" παρακαλώ πολύ...
Είναι "μανδάμ".
Wisdom, άσε, προβλημα... στο 90% των περιπτώσεων, ναι, την κουβαλάω πάντα μαζί μου. Το είδα το ποστάκι σου για το Φεστιβάλ. Με τιμά η σκέψη σου. Δεν νομίζω ότι έχω ιδιαίτερο χάρισμα στη φωτογραφία. Όπως έλεγα προχθές βράδυ, δεν είναι η φωτογραφία, είναι αυτό που θα γράψω, είναι οι σκέψεις που την ακολουθούν (ή την δημιουργούν). Κι αυτό ισχύει για τον καθέναν μας. Δυστυχώς δεν έχω κάμερα, αν και το έχω σκεφτεί ουκ ολίγες φορές να πάω ν' αγοράσω μία. Νομίζω ότι σε μία τέτοια περίπτωση πάντως, θα διατρέχω actual σωματικό κίνδυνο από τους κοντινούς μου ανθρώπους (τελειωμένο πράγμα σου λέω).
Καλό τσίκνισμα απόψε, να περάσεις πολύ όμορφα. :-)
Mαίανδρε, πότε στριμώχτηκε το δικό σου το σχόλιο εκεί πιο πάνω αριστερά παραμέσα, δεν το πήρα χαμπάρι. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, όταν δεν κάθεσαι μέχρι το τέλος χάνεις τα καλύτερα (έχω συνταγματικό μπλογκο-δικαίωμα για μία μπηχτή το χρόνο). Άντε, αργείς! :-)))
Εγώ ακόμα δεν την επέστρεψα την φωτογραφική στον αδελφό μου φιλενάδα! Την έχω στην δεξιά μέσα τσέπη του παλτού μου και "σουτάρω" κατά βούληση! Οι φωτό είναι πολύ όμορφες, συναγωνίζονται τις περιγραφές σου!:-)
anadiknieis omorfies pou sto kathimerino treximo den prolabainoume na doume...
Ένας καφές με περιεχόμενο λοιπόν! Μετά την Κρήτη, ό,τι έπρεπε ήταν.
Ότι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει
σαν μία σκηνή από άλλη ταινία
Κι όλος ο κόσμος - μωρό μου - μπορεί και το ζει
έλα - κερνάω καφέ στην πλατεία.
Πολύ όμορφο το μπλε δέντρο πράγματι - εύχομαι πάντα τέτοιους γλυκόπιοτους καφέδες Mindstripper:)
Καλό σ-κ!
Angelito, ντροπή σου! Δεν το λυπάσαι το αδερφάκι σου; Θα μ' αρρωστήσεις μ' αυτά που λες... :-P
Σκαφιδά, τα μάτια της νύχτας είναι πάντα πιο περίεργα και εξερευνητικά από εκείνα της μέρας και της καθημερινής ρουτίνας. :-)
Juanita, έτσι είναι... μετά τα τσίπουρα επιβάλλεται ένας καλός καφές. ;-)
Σ' ευχαριστώ πολύ Νιφάδα! Ένα πολύ όμορφο ΣΚ και σε σένα. :-)
το οτι κοντεψε να γκρεμοτσακιστει και να την τρεχουμε, για να φωτογραφησει το μπλε δεντρο δεν το διαβασα πουθενα..
Τα πιό ενδιαφέροντα θέματα είναι συχνά και τα πιό δύσκολα' κι εξάλλου, εκτός από το αποτέλεσμα, μετράει κι η αδρεναλίνη, όπως θα επιβεβαίωνε ο Indiana Jones (cue "The Raiders March"...)
Προσωπικά, δεν πήρα χαμπάρι για πότε ακροβολίστηκε να βγάλει το δέντρο.
Ακολούθησες μια διαδρομή πολύ αγαπημένη και γνώριμη σε μένα! Εχς να την κάνω πολύ καιρό έτσι ακριβώς...πέρασαν και χρόνια... αλλά πάντα είναι εκεί έτσι!
τι μου θύμισες...να σαι καλά βρε κορίτσι μου!
Κύριε Μάτσα, σας παρακαλώ πολύ, να διαγραφεί ο όρος "γκρεμοτσακιστεί" από τα πρακτικά και να αντικατασταθεί με το ακόλουθο:
"Kι η μάιντστρίπιρ... στου χαντάκ'!"
Ευχαριστώ. ;-P
Oneire, επιφυλάσσομαι να αποκαλύψω ότι έχω επιτελέσει μαθητευόμενη σε μυστικό καταυλισμό στο Κάιρο (Indie rules), όπου η τελική δοκιμασία απαιτούσε από τον εκπαιδευόμενο την επίτευξη της χωροχρονοπνευματικής "μεταφοράς" του ιδίου, ή αλλιώς την instant μετενσάρκωσή του σε γνωστό αιλουροειδές (τσίτ-χαα). Στο κατόπι της μεταφοράς αυτής όμως, δυστυχώς, πολλοί μαθητευόμενοι έχαναν τον δρόμο της επιστροφής. Εγώ δυσκολεύτηκα λίγο για να πω την αλήθεια, αλλά τελικώς τα κατάφερα. However, ένα κουσούρι προσωρινής κινητικής επιληψίας μου έχει μείνει έκτοτε, όπως μπορεί να βεβαιώσει και ο μουσιού Τελαμών (συνάδελφος επίσης, αλλά η φουρνιά η δικιά του στόχευε σε άλλο species του ζωικού βασιλείου - περιττό να πω ότι εκείνου κι αν του έχει αφήσει κουσούρια)... :-P
Παραμυθά, αυτή η διαδρομή με είχε σημαδέψει ως φοιτητάκι, τότε που η Αδριανού είχε μόνο ένα μαγαζάκι με χαντρούλες, και κάτω από τον Άγιο Φίλιππο υπήρχε μόνο μία καφετέρια με καρέκλες, όπου πάντα έβρισκες θέση να κάτσεις, όποια ώρα της ημέρας και να πήγαινες. Και ναι, εκεί είναι πάντα. :-) Κι όσο περνάει ο καιρός, τολμώ να πω ότι ομορφαίνει, παρ' ότι δεν υπάρχει πια ίσως τόσο έντονο εκείνο το συναίσθημα της μοναχικής περιπλάνησης. Φιλιά πολλά από δω. :-)
Post a Comment
<< Home