Μάτια ανοιχτά
Κάποιος άνθρωπος με κορόιδεψε την ώρα που σήκωνα το κεφάλι ψηλά και συνέθετα το κάδρο μου. Ένιωσα απίστευτη περιφρόνηση.Μα καλά, ήταν τυφλός;
Περνώντας μπροστά από ένα εγκατελειμένο κτήριο, γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του και έμεινα έκπληκτη μ' αυτό που είδα. Αν είχε φωνή, θα μου φώναζε γεμάτο περιφρόνηση:
Μα καλά, είσαι τυφλή;
Στη σιωπή του σοκακιού, οι κυρτές φιγούρες από τρία γερόντια μου θυμίζουν να έχω πάντα τα μάτια μου ανοιχτά, να μη χορταίνω από τα μικρά κι ασήμαντα.
Αν είναι να τελειώσει κάποτε αυτό, τότε καλύτερα να τυφλωθώ.
posted by mindstripper @ 2/21/2006 04:14:00 pm
12 Comments:
Μία ερώτηση μόνο...οι φωτογραφίες είναι από Ρέθυμνο;
ρέθυμνο μου μυρίζει και μένα. τώρα βγάλε και τις γυμνές στο βλογ σου και άσε τα καλντερίμια και τα σοκάκια :-))
Ωράιες και οι 3, αλλά η δεύτερη αριστούργημα...
Ωραία βόλτα, όμορφη. Και ακόμη πιο ωραία τα μάτια σου.
Panemorfes fwtografies, kali mou!
Mormolis, όσες ερωτήσεις θες. :-)
Ναι, από Ρέθυμνο είναι οι φωτογραφίες, όσο προλάβαμε να το γυρίσουμε. Κάθε γωνιά και μία σκέψη απλά να το γυρνάς, πολύ ωραία πόλη...
Πολύβιε παιδί μου, παρεκτρέπεσαι. Το ξέρεις ότι τις γυμνές τις κρατώ για τις δύσκολες ώρες. Καμμία παγκόσμια κρίση πετρελαίου, την παραίτηση του Κωστόπουλου, τέτοια πράγματα... :-P
Μαίανδρε έχεις δίκιο. Κι εγώ αυτήν την ξεχωρίζω λίγο παραπάνω από τις άλλες δύο (νομίζω...) :-)
Σ' ευχαριστώ Mirandolina. Όμορφη βόλτα ήταν όντως. Δεν ξέρω τί με είχε πιάσει κι έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες από πόρτες και παράθυρα.
Καλημέρα Angelito μας. :-)
Φιλιά πολλά και σε σένα Sadie. :-)
Πιο πολύ με κέρδισε η πρώτη. Γιατί είναι γεμάτη από ζωή, έστω και με αντιξοότητες.
Για να καταλάβω ... δεν σου κουνάγαμε το μαντήλι με ευχές για ένα καλό ξεσάλωμα στην Κρήτη; Δεν λέω ωραία τα σοκάκια, αλλά που είναι οι φωτός από τα μπαράκια; Πού είναι οι παγωμένες μαργαρίτες; Για να μην μιλήσουμε για τσιφτετέλια στα τραπέζια. Ε;;; Πού είναι;;;
ΥΓ. Η δεύτερη είναι καταπληκτική
tha simfoniso me ton apo panw mind...!
άψογες οι φωτό προτιμώ τη δεύτερη, με τσαντίζουν τα καλώδια... ήθελα να γράψω κάνα ποστ για όλα αυτά τα καλώδια και τις κολώνες που μας έχουν περικυκλώσει... συμφωνώ όμως με τους από πάνω μου μα καλά δεν πήγες στη φίλη μου;;; κρίμα ήταν εγγυημένα ότι θα περνάγατε σούπερ ;) ιδίως αν είστε φαν της τεκίλας
Χουανίτα μου, είπες γεμάτη από ζωή και συνειδητοποίησα: η πρώτη φωτογραφία πιο φτωχιά, αλλά γεμάτη οξυγόνο. Η δεύτερη, ζωγραφιστή, αλλά σφραγισμένη μέσ' στο σκοτάδι. Το κάθε πράγμα την ομορφιά του, το κάθε πράγμα με την ασχήμια του. :-) Πολλά φιλιά κορίτσι!
Κέρβερε, Δόκτορ, δεν έχετε καταλάβει βρε ακόμη το παιχνίδι μου; Σας έχω στο περίμενε, ώστε όταν βγάλω συνδρομητικό μπλογκ, να λύσω το πρόβλημα του συνταξιοδοτικού (ακούς εκεί τσιφτετέλια στα τραπέζια). :-P
Βρε συ Spirit, τί, πού, πότε, ποιά φίλη; Κάποιο επεισόδιο έχω χάσει και μάλλον ήταν και κρίσιμο. Στείλε λεπτομέρειες - στοπ. Εγώ μπιγκ τεκίλα φαν - στοπ. ;-)
Πάντως, στη συγκεκριμένη φωτό, ενώ θα μπορούσα πολύ εύκολα να σβήσω το καλώδιο, δεν το έκανα επίτηδες για ευνόητους λόγους. Το ποστ στο οποίο αναφέρεσαι όμως, να το γράψεις, θα είναι πολύ ενδιαφέρον! Κι εμένα, ειδικά στα νησιά τα καλοκαίρια, μου έρχεται να πάρω μία ψαλίδα απ' αυτές τις μεγάλες και ν' αρχίσω να κόβω...
Υπεροχες, οπως παντα για τα δικα σου τα δεδομενα, αλλα δεν παυω να τις κοιταω με ορθανοιχτα ματια...
υ π ε ρ ο χ ε ς!!!!
Post a Comment
<< Home