I want my MTV (παρά λίγο)
Εισερχόμενη κλήση στο κινητό.- Bro κινητό -
"Ομπρός;"
"Έλα ρε, θέλω μία χάρη."
"Για λέγε."
"Μπορείς να μου δανείσεις την ψηφιακή σου μηχανή για μερικές μέρες;"
(εσωτερικό "γκουλπ")
"Ναι ρε συ, το συζητάς;..."
"ΟΚ, θα έρθεις από δω αύριο;"
"Λέω να περάσω. Θέλω να δω και τη μικρή" (το 5χρονο ανηψούδι μου και ψωνάρα της οικογενείας επίσης - το καλοκαίρι που πέρασε μου εξομολογήθηκε ότι δεν ήξερε τί να κάνει με τον έρωτα του καλοκαιριού, τον Τάσο, γιατί παράλληλα αγαπούσε και τον Μανώλη που την περίμενε λέει, πίσω στην Αθήνα)
"OK, bring it over then", κλείνει ο αδερφός με το Αγγλικό του, το οποίο μετά από μία 8ετία στην Νέα Υόρκη, το πετάει κάποτε-πότε σαν να μασάει την τσίχλα του.
Αυτό λοιπόν την περασμένη Παρασκευή. Με το που πάτησε πόδι η Δευτέρα και ξεκίνησα να πάω στη δουλειά, ένοιωθα ήδη εκτεθειμένη. Πού πάω εκεί έξω χωρίς την ψηφιακή στην τσάντα μου;... Μέχρι την Τετάρτη, σκεφτόμουν να κάνω ότι περνάω από το σπίτι του αδερφού μου (το οποίο βρίσκεται σε κάτι κορφοβούνια στην άλλη άκρη της Αττικής) εντελώς τυχαία.
"Ναι μωρέ, όλα καλά. Τί ενοοείς 'πώς από δω;'... Ε, περαστική ήμουν και σκέφτηκα μια και είμ' εδώ να πάρω και την ψηφιακή. Τελείωσες με τη δουλειά που είχες, έτσι δεν είναι;" (καλοκάγαθο blink με συνοδευτικό φωτοστέφανο και χαμόγελο οσίας mindstripper)
Προχθές βράδυ ήρθε και το τελευταίο πλήγμα. Είδα όνειρο στον ύπνο μου, ότι είχα πάρει λέει μία δεύτερη μπαταρία για την ψηφιακή, δώρο στον εαυτό μου. Αυτόν τον καημό τον έχω από το περασμένο καλοκαίρι. Διότι πόσο ν' αντέξει μία τόση δα μπαταρία μοναχή της, όταν υπάρχει μία υστερική τριγύρω που νομίζει ότι το κουμπί της ψηφιακής ήταν στην προηγούμενη ζωή του κομβίο από φλιπεράκι;
Κι έρχονται οι γνωστές φωνούλες του σχιζοειδούς εγώ μου:
"Ντροπή και αίσχος. Καλά, δεν ντρέπεσαι λίγο;"
"Ναι καλά! Και γιατί να ντραπώ; Η δικιά του η μηχανή έχει χαλάσει εδώ κι ένα χρόνο και δεν πάει να τη φτιάξει αφού!"
"Άντε μωρή κακομοίρα που εξαρτιέσαι από ένα αντικείμενο τόσο δα μικρό. Materialistic trash που θα έλεγε κι ο αδερφός σου..."
"Δεν είναι αντικείμενο!"
"Αλλά τί είναι;;;"
"Είναι... είναι..."
"Ναι;"
"Είναι... είναι... είναι..."
"Σιγά, μη σφίγγεσαι κι έχουμε κανένα έκτακτο περιστατικό."
"Είναι δώρο! Εντάξει;"
"Μη μου λες μ@λ@κίες εμένα τώρα, τα λεφτά εκείνα η μάνα σου στα είχε δώσει να πάρεις κανα ρούχο της προκοπής, μπας και σε δει κανένα παιδί όμορφο, ψηλό, πλούσιο και προ πάντων, με καλή καρδιά και σε παντρευτεί, για να ξενοιάσει κι εκείνη επιτέλους από τον καημό τον δικό σου."
"Δεν είμ' εγώ για τέτοια πράματα. Τί να τα κάνω τα ρούχα; Τί να τα κάνω τα λούσα και τα φτιασίδια; Το ρούχο το φοράς μια, δυο, δεκαπέντε φορές και μετά ξεφτίζει λέμε. Η μηχανή είναι τα μάτια μου, το καταλαβαίνεις;"
"Και βέβαια είναι τα μάτια σου με τέτοιο digital zoom. Αφού είσαι γκαβέγκλω απο γεννησιμιού σου."
"Βρε ασταδιάλα! Πήγαινε πουθενά αλλού να ξεθάψεις τύψεις κι ενοχές. Χάιντ' απο δώθε..."
Να μην τα πολυλογώ. Ακόμα δεν έχω πάει να την πάρω. Τη φωνούλα την έστειλα για βρούβες, αλλά για να είμεθα ειλικρινείς, είχε ένα point. Αποφάσισα να περιμένω μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο, όπου έτσι κι αλλιώς θα οργανωθεί οικογενειακή συγκέντρωσις. Αν ο αδερφός δεν έχει τελειώσει μέχρι τότε με τη δουλειά του, η συνάντησις θα εξελιχθεί σε οικογενειακό δράμα.
Αποτοξίνωση εδώ και τώρα.
(πέντε και σήμερα...)
posted by mindstripper @ 2/05/2006 08:36:00 pm
16 Comments:
Xaxaxa, mou eftiakses to kefi... Ante, tha antekseis, min klais! :)
Έχω σκάσει στα γέλια - τον πτωχό αδελφούλη τι έχει να τραβήξει...
Αυτό λέω κι εγώ βρε Sadie μου. Μπορώ να το αντιμετωπίσω θετικά το πράγμα.
Σαν πενταήμερη εκδρομή.
Μέσα στο Big Ben. :-P
Μιραντολίνα, κατέληξα να το διακωμωδήσω, αλλά η αλήθεια είναι ότι, μέχρι τώρα, δεν είχα αντιληφθεί ούτε εγώ η ίδια το μέγεθος της εξάρτησής μου. (Δε θέλω οίκτους. Ξέρεις πόσο ξύλο έχω φάει γω μικρή για να αλλάξω ομάδα; Από τότε του τά 'χω μαζεμένα.)
Ζήτω οι εξαρτήσεις!!!
Σύμπτωση: Έχω κι εγώ δανειστεί την ψηφιακή του αδελφού μου από την περασμένη Πέμπτη!:-)
πολλά τα φαρμάκια της ζωής, Mindstripper μου... ακόμα και από τους δικούς μας ανθρώπους. δεν πειράζει. καλημέρα και καλή βδομάδα.
σιγουρα καπου θα εχεις καταχωνιασμένη μια αναλογική φωτο μασιν!
για θυμήσου τα μικράτα σου λοιπον!!
Ο αδερφός σου με τί παθιάζεται; Για πάρτου το για μια βδομάδα και μετά τα λέμε αν σου ξαναζητήσει τη μηχανή.
Μα βρε παιδί μου δε μιλάς; Εγώ έχω και μια backup (την παλιά μου) η οποία κάθεται. Τιμή της και χαρά της θα ήταν!
Angelito, κι εσύ Βρούτε; :-P
Πολύβιε, σώσε με, δώς μου να πιω το δηλητήριο. Καλή μας εβδομάδα. ;-)
DrSkafida, άμα σου λέω έφαγα όλη τη ντουλάπα με το που γύρισα σπίτι... (χαλασμένη ήταν η αναλογική που λες, αλλά έτσι, για τη συγκίνηση της υπόθεσης ήθελα να τη βρω κι ευχαριστώ που μου το θύμησες). :-)
Μαίανδρε, ο αδερφός μου παθιάζεται με δίκτυα. Αν του εξαφανίσω κανένα χαμπ, αυτός θα εξαφανίσει το PC μου (ντεν συμφέρει, ντεν συμφέρει). :-P
Βρε Eryx!... Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ γι αυτή τη σκέψη σου, αλήθεια! Έχω βάλει όμως αυστηρό στόχο τον αυτοέλεγχό μου με αφορμή ετούτο το περιστατικό (αν δεν μου επιστρέψει τη μηχανή μέχρι το Σάββατο όμως... beam me up Scottie!) :-)
Κοκοβίκο μου, welcome back πρώτ' απ' όλα. :-) Kοίταξε, δεν είναι ανάγκη να ξοδεύεσαι, αφού θα μου την επιστρέψει τελικά ο brother (αλλά αν επιμένεις, βολεύομαι και με μία βιντεο-κάμερα, έχω δει μία στα Praktiker μούρλια).
Φτα- φτα- φτάσαμε, τα αδέρφια βράσαμε. ;-)
Δηλαδή για να καταλάβω ... με την Αθήνα στα πρόθυρα χιονοθύελλας και εσύ δεν θα έχεις φωτογραφική μηχανή;
Κέρβερε, δεν παίζω! Από τη μία μεριά πέφτουνε κάμψεις κι από την άλλη καψώνια... Άντε πια. :-P
Καλημέρα σε όλους! :-)
(κεφάλια κάτω τώρα πάλι - πολλή δουλειά...)
Για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρεις mind, σταμάτησα να δανείζω στον αδερφό μου βιβλία και cds. Κυρίως cds!
Εγώ γαβγίζω αλλά δε δαγκώνω Χουανίτα. Δεν ξεχνώ το πλαστικό αγαλματάκι του R2D2 από τα Κόρν Φλέικς που μου είχε δώσει πριν από καμμιά 5ετία, μετά από δίμηνα παρακάλια και ικεσίες (εγώ δεν θα του το έδινα που να μου ξήλωνε το σκληρό δίσκο)...
Καλημέρα. Το πήξιμο καλά κρατεί εδώ ακόμα. :-)
Εγώ του ζήτησα μια ψηφιακή για δώρο τα Χριστούγεννα (με εναλλακτική ένα i-pod). Αλλά φυσικά...ντεν. Δεν γκρινιάζω, όμως, και ο Αλμοδόβαρ μια χαρά ήταν! :)
(προσβλέπω στα γενέθλιά μου ;-)
Σιγά μη δώσω πράγμα δανεικό! Για να παρακαλάω μετά; Γιατι έτσι συμβαίνει πάντα! Μια φορά δάνεισα μια κάμερα και την πήρα μετά απο 4 χρόνια...(εν τω μεταξύ είχα αγοράσει και μια digital)...την κλακέτα μας ακόμα την έχει η Βαμπίρω (όχι δεν θα πω πια είναι)μετά απο 6 χρόνια!!
Για μία Μαρκησία, δεν θα μπορούσα να φανταστώ λιγότερο αρχοντικό αδερφό λέγω. ;-)
Παραμυθά, όχι μη λες ποιά είναι κι έχουμε τίποτα βεντέτες εδώ πέρα... Για μια χούφτα κλακέτες. :-P Τα φιλιά μου.
Post a Comment
<< Home