Τώρα ησύχασα...
Στα καλά καθούμενα, τώρα με τα τερτίπια του μπλόγκερ, άρχισα να έχω φοβίες... Κι αν κρασάρει κάποια μέρα μια και καλή και χάσω τα πάντα; Και πες εντάξει τα ποστ, η ζωή μας κύκλους κάνει και θά 'ρθει η στιγμή που πάλι τα ίδια θα πω, πάλι τα ίδια θα αναλύσω... αλλά τα σχόλια; Και τα links μου; Πώς τα ξαναμαζεύω ύστερα, με τί μυαλό;...Εδώ την τελευταία Παρασκευή, αφού σκυλόβρισα το φιλαράκι μου τον Δ. που δούλευε πίσω από το μπαρ, για έναν τύπο που μου προξένευε, μετά από μισή ώρα δαγκωνόμουν, όταν ο συγκεκριμένος τύπος ήρθε γελώντας να με ρωτήσει πώς τα πάω και που έχω χαθεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες...
"Μα... δεν με θυμάσαι;"
"Εεε... πως! πωως!"
Σούξου-μούξου για κανα πεντάλεπτο.
Ξαφνικό τράβηγμα μαλλιού από τον Δ. από τη μέσα μεριά (που πονάει).
"Θα σου την πάρω λίγο", γλυκύτατο Κολγκέιτ χαμόγελο προς την πλευρά του τύπου.
Συνομωτικό πηγαδάκι λίγο πιο πέρα.
"Καλά, πότε πρόλαβες μωρή; Κι εμένα γιατί με βρίζεις και μου λες ότι δε θες;"
"Άκου να σου πω! Ότι εγώ πάσχω εγκεφαλικώς το ξέρουμε, δεν θα το λύσουμε τώρα. Εσύ ΔΕΝ το θυμάσαι, ότι δύο εβδομάδες πριν, μου γνώρισες τον ΙΔΙΟ τύπο εδώ μέσα με το ζόρι; Εκείνο το βράδυ που κάναμε με τη δικιά σου κατάσταση στον Γ. με την αδερφή σου! Βλαμμένε, ε βλαμμένε..."
Παύση-ξύσιμο κεφαλιού.
"Ναι, ε;... Ε, δεν το θυμάμαι, πώς κάνεις έτσι;... Αλήθεια, τί κάνουν ο Γ. με την αδερφή μου;"
"Α παράτα με και τράβα φτιάξε κανα σφηνάκι" (αυτό το τελευταίο πολύ το φχαριστιέμαι όταν του το λέω, το βρίσκω έτσι, κάπως αντίστοιχο του "Τράβα πλύνε κανα πιάτο").
Από μνημονικό λοιπόν, είμαι μία σούπερ-σταρ. Οι φίλοι μου έχουν μάθει να μην μου δίνουν σημασία. Αυτό βέβαια μέχρι τη μέρα που θα ξεχάσω το όνομα κάποιου από αυτούς...
Για να μιλήσω και λίγο σοβαρά, το θέμα είναι το τί γίνεται εδώ, σε τούτο το μπλογκ. Έχει περάσει πια ένας χρόνος από τότε που πρωτοήρθα. Στην αρχή είπα στον εαυτό μου ότι τα κίνητρα αυτής της κίνησης είναι καθαρά κοινωνικοψυχολογικά και ψυχοθεραπευτικά. Στην πορεία όμως άρχισα να ανακαλύπτω άλλους βίους και πολιτείες. Κι άλλοι πάλι ανακάλυψαν εμένα. Άρχισα να εκπλήσσομαι, να θαυμάζω, να γελάω, να κλαίω με αυτά που διάβαζα, είχα την τιμή και την τύχη να γνωρίσω προσωπικά μερικούς από αυτούς που μου χάριζαν -και συνεχίζουν να μου χαρίζουν- γλυκόπικρα χαμόγελα αλλά προ πάντων ζεστή καλή καρδιά, έμαθα να μην κρύβομαι εξ' ολοκλήρου πίσω από την ανωνυμία και να μην ντρέπομαι (όσο ντρεπόμουν τουλάχιστον στο όχι και πολύ μακρυνό παρελθόν) να αντικρύσω ανθρώπους στους οποίους νοιώθω ότι έχω εκτεθεί (whatever that means). Tώρα πλέον τις περισσότερες φορές δεν με ενδιαφέρει. Όταν θέλω να γράψω... απλά γράφω. Κι όταν έχω να μπω στη μπλογκόσφαιρα μέρες, δεν είναι το γράψιμο αυτό που μου λείπει, όχι δεν είναι τόσο πολύ αυτό... Είναι η ανάγνωση, είναι ο βυθός, είναι η γοητεία και η μοναδικότητα των πρωταγωνιστών που έχω επιλέξει εγώ να παίζουν στην δική μου μπλογκο-παράσταση. Έχω ενενήντα επτά links στην αριστερη στήλη ετούτου του μπλογκ. Ενενήντα επτά ανθρώπους που επέλεξα για τον άλφα ή βήτα λόγο να διαβάζω τακτικά, ενενήντα επτά πένες που με συγκινούν ίσως για ενενήντα επτά διαφορετικούς λόγους. Και πόσοι είναι ακόμα αυτοί που θα 'ρθουν...
Η παρακολούθηση αυτών των μπλογκς, έφτασε να είναι για μένα τον τελευταία καιρό, μία κατάσταση τρομαχτικά δύσκολη.
Ένοιωθα ότι είχα χάσει τον έλεγχο.
Να ποστάρω ή να ξοδέψω τον χρόνο μου διαβάζοντας και κομεντάροντας;
Ας ποστάρω κάτι μωρέ, αφού εδώ τό 'χω το άτιμο, αν δεν το γράψω θα μου φύγει...
Αλλά στάκα μισό ρε φιλενάδα, όλο για σένα θα λές;
Αφού στο βάθος σε τρώει... τί να κάνει η τάδε, μπες να διαβάσεις και τον δείνα, πλακώθηκε πάλι ο έτσι με τον αλλιώς, τρέξε σε κείνο το ποστ του Υ που στα comments έχει μία συζήτηση άξια καταγραφής και μελέτης, άραγε εκείνο το σχόλιο πού 'χες γράψει κάτω από το Χ μπλογκ να έχει απαντηθεί ή όχι ακόμα;...
Κι έτσι, ιν πλέιν Γκρικ απλά και όμορφα, ήρθε μία μέρα που συνειδητοποίησα ότι έχω αρχίσει να χάνω χαλαρά το μπούσουλα...
Και τότε θυμήθηκα αυτούς τους ρημαδιασμένους τους αγκριγκέιτορς, όπου είχα φτιάξει ένα account στην αρχή, όταν ο υπερβολικός ζήλος μου έφευγε από τ' αυτιά (αφήνοντας ένα μηδενικό υπόλειμμα πίσω του), και στο τέλος έμεινε η φιλόδοξη ιδέα μοναχή της, να πλανάται στο αέρα σαν τον Κάσπερ. Δειλά-δειλά, μετά από έναν χρόνο, ξαναέγραψα στον Firefox την ηλεκτρονική διεύθυνση της γνωστής υπηρεσίας www.bloglines.com κι έκανα επι τόπου ένα γρήγορο review. Δεν θυμάμαι κι εγώ πόση ώρα πέρασα μπροστά στο PC μετά τη δουλειά, για να φτιάξω από την αρχή την λίστα με τα αγαπημένα μου μπλογκς, όπως απαιτούσε η διαδικασία. Κι από χθες, μπορεί να έχω πει τον δεσπότη Παναγιώτη από την πολλή δουλειά μεν, αλλά το αποτέλεσμα της εφαρμογής του bloglines με απογείωσε ψυχολογικά. Βρήκα την υγειά μου βρε αδερφέ. Λίγο το έχεις με ένα login να μπορείς να δεις ότι από τα ενενήντα επτά μπλογκς που αγαπάς, έχουν ανανεωθεί μέσα στο περασμένο εικοσιτετράωρο τα δεκατέσσερα και στο σύνολο έχουν ανέβει είκοσιοχτώ νέα ποστς; Κλικ και view στο ίδιο παράθυρο, κλικ και view ξανά και ξανά στο ίδιο παράθυρο μέχρι... ωπ! αυτό φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, για κάτσε να πεταχτώ μία βολτίτσα...
Τί να σου πω... Βρήκα την υγειά μου, μου έφυγε ένα βάρος, γράφω ετούτο το ποστ με ελαφρά τη καρδία και φέρνω στον νου μου την εικόνα εκείνου του μότο που έλεγε "τα γεγονότα τρέχουν" κι εμένα μπροστά του να του ρίχνω δύο φάσκελα.
Ξαλάφρωσα σου λέω. Άντε γεια μας κι ας τα διακοσαρήσω...
posted by mindstripper @ 2/10/2006 12:01:00 pm
9 Comments:
(Βρε σκατο...σε πεθυμησα.)
Εμένα κορίτσια δεν με θέλει ο blogger - μου το εξαφάνισε το ποστ! το έφαγε η μαρμάγκα/ μαύρη τρύπα!
κατά τα λοιπά, θα στα πω από κοντά πόσο συμφωνώ ;-)
φιλιά, καλημέρες
αυτό το σύστημα να το πεις και σε εμάς που δε γεννηθήκαμε πληροφορικάριοι. φιλιά!
κι αν τα χάσεις όλα τι θα γίνει;
θα ξαναβουτήξεις στον βυθό και θα πιάσεις και πάλι αστερίες...
αυτό αξίζει πιο πολύ, να κατεβαίνεις στο βυθό και μετά με μιας να αναδύεσαι στο φως...
ασ΄το να χαθεί σου λέω...
ο βυθός είναι εκεί και σε περιμένει, το ίδιο και το φως...κυρίως το φως
Apo Tetarti tha ta poume kai live... Kai ayto einai apeili!
Tis kalimeres mou, molis teleiwsa eksetastiki, paw na koimithw!
(Κοπελιά, κάτσε ν' αρχίσω τη γκρίνια και θα θυμηθείς τί δεν έχεις αποθυμήσει.)
Μαρκησία, ο blogger δεν ξέρει με τί μπλογκς ανακατεύεται και θα τού 'ρθει εκεί που δεν το περιμένει (από κοντά, από κοντά). Καλημέρες! xxxx
Πολύβιε, συ 'σαι σπίρτο, δαυλός ολόκληρος, φωτιά θεριεμένη στας πόδας της Xenas. Ανέμενε ενημέρωση σουν. Κις σταυρωτό (μη με πάρει καμμιά σπίθα).
Αρμυρίκι, έχεις δίκιο. Ίσως τελικά μια φορά το μήνα να καθιερώσω non-link day. Θα βουτάω μόνο όπου βλέπω άγνωστους βυθούς. Γιατί -όλο το ξεχνάω τελικά- δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο.
Sadie, αμήν ντε. :-P Καλές ξάπλες μικρή μου. Καλημέρα.
Και τι γίνεται αν δεν μπεις τρεις τέσσερις μέρες στο bloglines καλή μου mindstripper? Πάλι τα ίδια:-)...Φιλιάδες!
Kαλό Σαββατοκύριακο Mind! Ελπίζω να σου επιστρέψει ο αδερφούλης την ψηφιακή στην οικογενειακή συγκέντρωση!
Ανχελίτο μου, και μόνο που το όλο browsing γίνεται μέσα από ένα μόνο παράθυρο, με το αριστερό μέρος να έχει σταθερά όλα τα links, και το υπόλοιπο να φέρνει με ένα κλικ όλα τα φρεσκοδημοσιευμένα ποστς (ή τις περιλήψεις) του κάθε μπλογκ, εμένα με βοηθά και μου εξοικονομεί χρόνο. Έτσι όπως έχουμε αυξηθεί πλέον στη μπλογκόσφαιρα, αν λείψουμε πάνω από 5-10 μέρες δεν μας σώζει τίποτα. :-)
Χουανίτα μου, σ' ευχαριστώ πολύ! Δόξα τω Θεό, πέρασε και τούτη η βδομάδα. Κι εγώ ελπίζω να μου επιστρέψει ο αδερφός την ψηφιακή - για το καλό του. Καλό Σαββατοκύριακο! :-)
Post a Comment
<< Home