Αν είχα blog αυτο θα ήταν το σημερινό post:

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη (Αρκάς)
ή
Γι αλλού κινήσαμε, γι αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει
(Ερρίκος Θαλασσινός)
ή
Αν είχα blog (M.)
Πήγα σε μια φίλη προχθές, καλή μου φίλη, ίσως τη μοναδική που έχω τώρα πια, στη δύσκολη εφηβεία των 39.

"Ρε συ", μου λέει, "μια χαρά σε βλέπω, (χέρια πόδια στη θέση τους) είσαι χαρούμενος, πετάς, γελάς, είσαι καλά όπως τότε παλιά που ήμασταν 27. Έχω χρόνια να σε δω έτσι."

"Ναι, έχεις δίκιο, έχεις χρόνια να με δεις έτσι, αλλά καλά δεν είμαι. Είμαι τρελαμένος, μόλις έφαγα χυλόπιτα, κι όμως δείχνω χαρούμενος, δείχνω ζωντανός, γελάω, μιλάω, τραγουδάω, χορεύω, καπνίζω."

Όταν φτάσεις στην Ιθάκη ή στη Θράκη (τέλος πάντων μικρή η διαφορά) και δέσεις κάβους στο λιμάνι, έχεις περάσει στην αντίπερα όχθη. Η ασφάλεια του λιμανιού σου χαρίζει γαλήνη, θαλπωρή, αγάπη. Οι άλλοι σε ζηλεύουν γιατί τα κατάφερες, είσαι από τους τυχερούς.

Κι εκεί που νομίζεις ότι έδεσες στον παράδεισο, σιγά-σιγά με τα χρόνια όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται. Το μίνι του πόθου φοράει τη ρόμπα της ρουτίνας, το ντεκολτέ της θαλπωρής ντύνεται με το σάβανο της καθημερινότητας κι εσύ νομίζεις ότι ζεις. Όλα κυλούν ήρεμα μέσα στη γαλήνη της οικογένειας, αλλά εσύ που γέλαγες, δε γελάς, εσύ που έγραφες δεν γράφεις, εσύ που μίλαγες δεν μιλάς. Είσαι ήσυχος κι αισθάνεσαι αυτάρκης. Επιβεβαιώνεις το ρητό των σοφών ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ωριμάζει, κατασταλάζει, ξέρει ότι έτσι θα είναι από εδώ και πέρα. Ασχολείσαι με δουλειές, δραστηριότητες, αθλήματα. Ίσως γιατί σου αρέσει, ίσως για να καλύψεις τα κενά σου, ποιός ξέρει.

Και μια μέρα ξυπνάς από το λήθαργο, γελάς, βρίζεις, συζητάς, αισθάνεσαι, γράφεις.

Την επομένη όμως πάλι δεν μπορεί να δουλέψει το μυαλό, πάλι δεν μπορείς να πιάσεις το μολύβι.

Και ξαναπέφτεις στο λήθαργο του συμβιβασμού.

Εξαιρετικά αφιερωμένο σ' όσους πορεύονται μόνοι στη ζωή και ψάχνουν την Θράκη τους.