Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη [του Μ.]
Για τον φίλο μου τον Μ., έχω γράψει και παλαιότερα. Από τότε που τον πήρα πρέφα ότι άρχισε να με "κατασκοπεύει", προσπαθώ να τον "ψήσω" να ανοίξει κι εκείνος ένα δικό του blog, χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής (αλλά δεν το βάζω κάτω τόσο εύκολα και το ξέρεις πολύ καλά αυτό κύριε κατάσκοπε). ;-)Ο Μ. με επισκέφτηκε σπίτι μου προχθές βράδυ. Είχαμε αρκετό καιρό να τα πούμε από κοντά. Μου φάνηκε πως ήταν καλά όταν τον πρωτοείδα. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ήτανε...
Αλλά όχι, δεν θα βγει από το δικό μου το στόμα αυτή η ιστορία, δεν ξεκίνησα ετούτο το ποστ γι αυτόν τον σκοπό.
Θα βγει από το δικό του.
Για να δει κι ο ίδιος έτσι όπως θα διαβάζει τον εαυτό του μέσα από τούτο το μπλογκ, ότι δεν τον αγαπάω τόσο πολύ επειδή έτσι μας έκατσε ή επειδή απλά ταιριάξανε τα χνώτα μας όταν είμασταν νέοι και τρελαμμένοι.
Τον αγαπάω επειδή ακούει το μέσα μου.
Το άκουγε τότε, τ' ακούει και τώρα.
Κι αυτό ρε χαμένε, στο λέω πολύ συγκινημένη, γιατί έτσι με κατήντησες όταν διάβασα την τελευταία πρόταση του mail που μού 'στειλες λίγο πριν.
Και είναι αυτό το mail που ακολουθεί...
Αν είχα blog αυτο θα ήταν το σημερινό post:
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη (Αρκάς)
ή
Γι αλλού κινήσαμε, γι αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει
(Ερρίκος Θαλασσινός)
ή
Αν είχα blog (M.)
Πήγα σε μια φίλη προχθές, καλή μου φίλη, ίσως τη μοναδική που έχω τώρα πια, στη δύσκολη εφηβεία των 39.
"Ρε συ", μου λέει, "μια χαρά σε βλέπω, (χέρια πόδια στη θέση τους) είσαι χαρούμενος, πετάς, γελάς, είσαι καλά όπως τότε παλιά που ήμασταν 27. Έχω χρόνια να σε δω έτσι."
"Ναι, έχεις δίκιο, έχεις χρόνια να με δεις έτσι, αλλά καλά δεν είμαι. Είμαι τρελαμένος, μόλις έφαγα χυλόπιτα, κι όμως δείχνω χαρούμενος, δείχνω ζωντανός, γελάω, μιλάω, τραγουδάω, χορεύω, καπνίζω."
Όταν φτάσεις στην Ιθάκη ή στη Θράκη (τέλος πάντων μικρή η διαφορά) και δέσεις κάβους στο λιμάνι, έχεις περάσει στην αντίπερα όχθη. Η ασφάλεια του λιμανιού σου χαρίζει γαλήνη, θαλπωρή, αγάπη. Οι άλλοι σε ζηλεύουν γιατί τα κατάφερες, είσαι από τους τυχερούς.
Κι εκεί που νομίζεις ότι έδεσες στον παράδεισο, σιγά-σιγά με τα χρόνια όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται. Το μίνι του πόθου φοράει τη ρόμπα της ρουτίνας, το ντεκολτέ της θαλπωρής ντύνεται με το σάβανο της καθημερινότητας κι εσύ νομίζεις ότι ζεις. Όλα κυλούν ήρεμα μέσα στη γαλήνη της οικογένειας, αλλά εσύ που γέλαγες, δε γελάς, εσύ που έγραφες δεν γράφεις, εσύ που μίλαγες δεν μιλάς. Είσαι ήσυχος κι αισθάνεσαι αυτάρκης. Επιβεβαιώνεις το ρητό των σοφών ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ωριμάζει, κατασταλάζει, ξέρει ότι έτσι θα είναι από εδώ και πέρα. Ασχολείσαι με δουλειές, δραστηριότητες, αθλήματα. Ίσως γιατί σου αρέσει, ίσως για να καλύψεις τα κενά σου, ποιός ξέρει.
Και μια μέρα ξυπνάς από το λήθαργο, γελάς, βρίζεις, συζητάς, αισθάνεσαι, γράφεις.
Την επομένη όμως πάλι δεν μπορεί να δουλέψει το μυαλό, πάλι δεν μπορείς να πιάσεις το μολύβι.
Και ξαναπέφτεις στο λήθαργο του συμβιβασμού.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σ' όσους πορεύονται μόνοι στη ζωή και ψάχνουν την Θράκη τους.
Στο έχω ξαναπεί ότι ο χειρότερος φόβος στη ζωή μου όλη (εκτός από τους σεισμούς :-P) είναι να μην χάσω τους φίλους μου.
Εσύ, τον φόβο μου αυτόν, τον κάνεις πέρα.
Γιατί μερικά πράγματα ούτε οι συμβιβασμοί δεν μπορούν να τα υπονομεύσουν.
Μόνο εμείς οι ίδιοι.
(Χ)άιντε και θα σου πω καμμιά κουβέντα... Συγκινήθηκα και δεν κάνει στην ηλικία μου...
Τέλος.
Υ.Γ. Θ' αρχίσεις τώρα να το ετοιμάζεις αυτό το ρημάδι το μπλογκ; E;
posted by mindstripper @ 1/19/2006 04:20:00 pm
12 Comments:
Moon River wider than a mile
I'm crossing you in style someday
All the dream makers, you heartbreaker
Wherever you're going I'm going your way
Two drifters off to see the world
There's such a lot of world to see
We're after the same rainbows
And waiting round the band
My huckleberry friend, Moon River
And me
Την καλησπέρα μου Mindstripper, από μια Δράμα που εδώ και ώρα σταμάτησε επιτέλους να βρέχει!:)
Τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλον..
αν δεν είχαμε και τους φίλους μας, τι θα ήμασταν στη γη!
πάντως ίσως να προτιμώ τη Θράκη ;-)
φιλιά
ΧΧ
Είναι καλό να 'χεις φίλους με μπλογκ. Έχει πιο πολύ πλάκα και δίνει κι άλλο νόημα στη διαδικασία.
φίλε της mindstripper πάρα πολύ ωραίο το email σου, μεστό και συνοπτικό. Αν τελικά αποφασίσεις να γινεις μπλογκερ θα έχεις αναγνωστικότητα γιατί γράφεις λίγα και καλά.
Τώρα αν πω οτι πάλι συμφωνω με την mindstripper σχετικά με τους φόβους (και οι σεισμοι και οι φίλοι) θα γίνω βαρετή και θα εκνευριστώ που για άλλη μια φορά συμφωνούμε τόοοοσο πολύ!
τα φιλιά μου
Mindstripper τι καλο και πραγματικο απο τον φιλο σου.
Αλλαγη θεματος... το ειδες πως βραβευτηκες;
Στο http://gourouna.blogspot.com/ με το Golden Pig 2006 στην κατηγορια «The most Positive Attitude Golden Pig Award γυναικείου blog 2006».
Συγχαρητηρια! Και εις ανωτερα.
Tην καλημερα μου.
Αααα και εγω κατι πηρα, το πρωτο και ισως μονο βραβειο της [συγγραφικης] καριερας μου ;-)
Καλημέρα Νιφάδα :-)
Θα φύγουν οι βροχές, μα θά 'ρθουν λέει τα χιόνια (μπρρρ...)
Somewhere over the rainbow
Skies are blue
And the dreams that you dare to dream
Really do come true
(για τον huckleberry friend και το φιλαράκι του) ;-)
Μαρκησία, κι εγώ της Θράκης είμαι. Μη σου πω και της Σαμοθράκης δηλαδή (εμ, Ιθάκη και Μητροπάνος γίνεται; τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή...) :-P Φιλιά πολλά καλή μου.
Kοκοβιέ, αν δεν ήμουν υπέρμαχος της ατομικής ελευθερίας, θα έπαιρνα ένα ενυδρείο ίσαμε το Μαραθώνα και θα σε κρατούσα εκεί για πάντα. Αντί βιταμινών και τονωτικών ενέσεων! :-P
Πες τα βρε 0 com, πες τα. ;-)
Φίλη μου καλή Blogarismenh, και ξέρεις τί έγινε, έτσι; Ο σεισμός έγινε μετά από 2 ώρες εκείνη ακριβώς την Κυριακή, την ώρα που είμασταν με Η. και Β. στην κουζίνα και μαγειρεύαμε (μαγειρεύανε για την ακρίβεια)! :-P Έεεεχω ιστορία να σου πω... :-) Πολλά φιλιά!
ViSta μου, άργησα λίγο (ομολογουμένως :-P) αλλά το είδα. Θα συμφωνήσεις κι εσύ πως είναι όμορφο πολύ το συναίσθημα του να επιβεβαιωνόμαστε με οποιονδήποτε τρόπο για τον τρόπο που σκεφτόμαστε, όπως και γι αυτά που γράφουμε και που πράτουμε. Πόσο μάλλον όταν μας απονέμουν βραβεία για πράγματα τόσο προσωπικά όπως τα μπλογκ μας. :-) Ευχαριστώ, συγχαρητήρια και σε σένα. Και να είσαι καλά να γράφεις τα αστυνομικά σου, και κάποια στιγμή να τα συγκεντρώσεις και να φτιάξεις e-βιβλιαράκια! ;-)
[ Σου χρωστάω κι ένα DVD, δεν το ξεχνώ. ;-) ]
Παιδιά, news flash:
ψήνεται ο M., ψήνεται... ;-)
Άντε να κάνουμε την μπλογκόσφαιρα πυραμίδα! Ο καθένας να φέρει από δυο τρεις άλλους!:-)))
Πάντως ο amig0 έχει δίκιο για τους φίλους που έχουν blogaki! Αυτός με έμπασε κι εμένα στο κόλπο!
Σε ότι αφορά το mail του Μ. καλή μου mindstripper, βλέπω ότι ισχύει το δείξει με τους φίλους σου να σε πω ποιος είσαι!...
Κι αν πας στον πηγαιμό για την Θράκη, κάνε μια σταση και στην Δράμα που είναι στον δρόμο σου ε?!
P.S.: Στους πόσους βαθμούς τον ψήνεις; Μην καεί!...
Καλησπέρες!
Αν είσαι με το τραίνο, ανεβαίνουμε κι εμείς και πάμε κατευθείαν Ξάνθη :D
να πάρει και οι δικοί μου φίλοι με τίποτα δεν κάνουν μπλογκ... γέλιο θα είχε... μια στιγμή να ανέβω και γω στο τρένο για την Ξάνθη, είναι υπέροχη ;)
άσχετο με το θέμα.πέρασα να σου πω πως σε λατρεύω.
Ayto pou eipe i kali mou i Markisia ta leei ola...
"Τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλον.."
Posoi tha zileyan ti sxesi sa kai (distixws?) eimai mia apo aytous...
"Το μίνι του πόθου φοράει τη ρόμπα της ρουτίνας, το ντεκολτέ της θαλπωρής ντύνεται με το σάβανο της καθημερινότητας κι εσύ νομίζεις ότι ζεις..."
Panemorfo, kali mou... panemorfo kai toso alithino, estw kai me tin mikri mou empeiria. Mou eleipses...
Αngelito, o 0 com ήξερε τί έκανε! ;-) Θα το ορίσουμε το σημείο συνάντησης κάποια στιγμή στας Δράμας, δεν μας γλυτώνει πάντως. Όσο για τον Μ., δεν καίγεται, ξέρω τί σου λέω. Τύφλα να έχουν τα Πυρέξ. :-P
Ωραία η Ξάνθη Νιφάδα, πολύ ωραία. Την θυμάμαι με χαμόγελο τρία καλοκαίρια πίσω, όταν πήγα για πρώτη φορά. Αλλά αυτές τις πιπεριές που βάζανε στις σαλάτες και πάνω από την ψητή φέτα, κι αυτές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Ψάχναμε για πυροσβεστήρες και δεν βρίσκαμε... :-P
Spirit, ανέβα και φύγαμε! Το νού σου στις πιπεριές όμως!
Πολύβιε, αμοιβαία τα αισθήματα - και λίγα λέω. Αλλά μην με αναγκάσεις να σου κάνω ερωτική εξομολόγηση online. Θα έρθει από δω η Dee και ποιός με σώζει. :-PPP
Sadie, όντως είμαστε τυχεροί, η αλήθεια να λέγεται. Σου εύχομαι με το πέρασμα των χρόνων να κερδίσεις κι εσύ μία τέτοια φιλία. Είσαι άνθρωπος που το αξίζεις και, που εγώ είμαι σίγουρη, με τέτοια ψυχή, θα το έχεις κιόλας! Φιλιά πολλά και καλά αποτελέσματα (κάτι πληροφορήθηκα για ένα μαγικό στυλό με το οποίο θα σκίσεις στις εξετάσεις)! ;-P
Post a Comment
<< Home