Μια χιονισμένη καθημερινότητα
Σήμερα στη δουλειά αυτο-σχολαστήκαμε όλοι λόγω χιονιού. Έτσι από το πρωί, πήγα στον Η. -που είναι με 39 πυρετό εδώ και δύο μέρες- μία δεύτερη δόση φαρμάκων και βιταμινών, τον τάϊσα με το ζόρι μισό κουλούρι (του είπα πώς αν δεν το έτρωγε, θα καθόμουν εκεί, πάνω από το κεφάλι του και θα του τραγουδούσα non-stop με χρονολογική σειρά όλα τα τραγούδια του Πλούταρχου, με καπάκι-εναλλαγή το Sussudio του Phil Collins), έκανα δουλειές στο σπίτι που όλο τις ανέβαλα (καλά το κατάλαβες, σιδέρωσα), μαγείρεψα κι ένα φαγάκι της προκοπής να θυμηθώ την παλιά ξεχασμένη τέχνη της μαγειρικής μου, έβαλα τα πλυντήριά μου που μπορεί να μη στεγνώσουν ούτε παρα-μεθαύριο αλλά το καλό με το σπίτι μου είναι ότι δεν έχω καμμία κυρά-Μαρία από απέναντι να μου ρίχνει κάθε τόσο λοξές υποτιμητικές ματιές περί αυτού, καθάρισα τους προκομένους τους παπαγάλους μου, έντυσα τα πιο ευαίσθητα λουλούδια στο μπαλκόνι μου με σακούλες σκουπιδιών μπας και την γλυτώσουν από την καταχειμωνιά απόψε (με απώλειες μερικών κλαδιών, αλλά έτσι είναι... η αγάπη πληγώνει :P)......και στο τέλος όλων αυτών, είπα να ανταμείψω τον εαυτό μου για τον κόπο του. Το μεσημεράκι κατά τις 4 λοιπόν, πήγα και είδα το Pride & Prejudice.
Προσωπικά, η ταινία αυτή μου άρεσε πάρα πολύ.
Και ήταν δύο τα πράγματα που μου αφήσαν, φεύγοντας, την πιο γλυκιά αίσθηση...
Το πρώτο ήταν ο εξελισσόμενος και κλιμακωτά σαρωτικός έρωτας της Lizzy Bennet (Keira Knightley) και εμού της ιδίας (αν είσαι γυναίκα και δεις την ταινία, θα με θυμηθείς) με την φυσιογνωμία, το χαρακτήρα και την εκφραστικότητα των ματιών του κυρίου Darcy (Matthew Macfadyen).
Το δεύτερο, ήταν το ζευγάρι ενός παππού και μίας γιαγιάς γύρω στα 75-80, ίσως και 85 (και δεν υπερβάλω καθόλου, πίστεψέ με), που κούτσα-κούτσα κλείσαν τα εισιτήριά τους λίγο πιο πριν από μένα, ανεβήκαν τα σκαλιά της αίθουσας μέχρι την πρότελευταία σειρά, και έκατσαν σχεδόν μπροστά μου για να απολαύσουν την ταινία, γελώντας και ψιθυρίζοντας με πολύ διακριτικό τρόπο μεταξύ τους αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια του έργου.
Κι ακόμα δεν ξέρω αν στον επίλογο, η συγκίνηση μου προήλθε από το τέλος της ταινίας κάθε αυτό, ή από τον παππού, ο οποίος έτσι όπως πέφταν στο βάθος οι τίτλοι του τέλους και η γιαγιά προχωρούσε μόνη της για να κατέβει τα σκαλιά, της φώναξε:
"Έλα δω, έλα δω, πού πας;"
Η γιαγιά γύρισε και τον κοίταξε με απορία.
Κι ο παππούς σιγά-σιγά, πηγαίνοντας στο πλευρό της, της είπε πιο σιγανά, προτείνοντας το μπράτσο του:
"Πιάσε το χέρι μου..."
posted by mindstripper @ 1/24/2006 09:31:00 pm
25 Comments:
Αυτό θα πει για πάντα...
Ο ρομαντισμός δεν έχει εποχή' αναρωτιέμαι τι να της είπε για να την κερδίσει, πριν μισό και αιώνα (just guessing here).
Το χιόνι πέφτει, αλλά έξω απ' τα τηλεοπτικά παράθυρα, η ζωή συνεχίζεται.
ax
Τι να μας πει κι ο Δάρσυς μπρος στον παππού...
Είδες την μπολυγουντιανή βερσιόν; αστέρι! (όπου pride βαζεις bride, βεβαίως)
There’s this girl that’s been on my mind
All the time, sussudio oh oh
Now she don’t even know my name
But I think she likes me just the same
Sussudio oh oh
Oh if she called me I’d be there
I’d come running anywhere
She’s all I need, all my life
I feel so good if I just say the word
Sussudio, just say the word
Oh sussudio
Now I know that I’m too young
My love has just begun
Sussudio oh oh
Ooh give me a chance, give me a sign
I’ll show her anytime
Sussudio oh oh
Ah, I’ve just got to have her, have her now
I’ve got to get closer but I don’t know how
She makes me nervous and makes me scared
But I feel so good if I just say the word
Sussudio just say the word
Oh sussudio, oh
Ah, she’s all I need all of my life
I feel so good if I just say the word
Sussudio I just say the word
Oh sussudio I just say the word
Oh sussudio I’ll say the word
Sussudio oh oh oh
Just say the word...
:-))
Μπορείς σε παρακαλώ να μη μας αναλύεις κάθε φορά τους λόγους που σε λατρεύουμε; :))
Αυτό το παθαίνω με ζευγάρια μεγάλης ηλικίας στο μετρό - έχω δει παπούδες να κρατιούνται από το χέρι, να είναι αγκαλιά. Ντυμένοι όμορφα, με ένα κουτί γλυκά, να πηγαίνουν σε φίλους. Ή να είναι παρέα με άλλους και να γελάνε. Κι αυτό που βγάζουν είναι τόσο όμορφο που δεν περιγράφεται. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι που σε διάβασα
;-)
Κάτι λιγότερο ρομαντικό ήθελα χτες, το Jarhead, αλλά με το χιόνι έχω πάθει οξεία σπιτίαση (βοηθά και το βουνό χαρτούρας που με περιμένει).
Την ζεστή, παρά το κρύο, καλημέρα μου, γλυκιά μου
ΧΧΧ
πανέμορφο
Και στο βάθος ακούγεται ο Frankie να τραγουδά..
I've got you under my skin
I've got you deep in the heart of me
So deep in my heart, that you're really a part of me
I've got you under my skin
Καλημερούδια :)
Έχεις έναν εξαιρετικό τρόπο να στρώνεις τις λέξεις - νιφάδες σου στο τοπίο - καμβά κάθε ιστορίας σου! Εκτός κι αν απλα είσαι τόσο τυχερή! Αλλά δεν είναι απλά τύχη να μένεις σε αυτό που οι περισσότεροι θα προσπερνούσαν! Είναι ποίηση!...
Καλές σου Μέρες!
Me sygkinises pali prwi prwi (gia mena).
Εγώ πάλι χθες δεν κρατήθηκα και παρόλην την κακοκαιρία πήγα να δω την τρίτη ταινία του El Indio Fernández στο Φιλίπ, στο αφιέρωμα που διοργάνωσε η μεξικάνικη πρεσβεία.
Μία ταινία με τίτλο η Ερωτευμένη, με δύο από τους πιο όμορφους και πιο γνωστούς ηθοποιούς του 45-65 του Μεξικό. Αν και το σινεμά δεν είχε θέρμανση και ήμουν σε όλη τη διάρκεια της προβολής με κασκώλ, μπουφάν και γάντια (αν δεν ντρεπόμουν θα φορούσα και την κουκούλα, τόσο κρύο έκανε και τελικά μάλλον την άρπαξα και ο λαιμός μου είναι χάλια σήμερα), δεν το μετανοιώνω, γιατί ήταν μία από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου. Γυρισμένη το 1948 και ασπρόμαυρη, ήταν απλά υπέροχη, ένας -τελικά- δυνατός έρωτας με φόντο την μεξικανική επανάσταση, με φοβερή ηθοποιία και πανέμορφη φωτογραφία.
Χαλάλι το κρύωμα!
Την Περηφάνεια και Προκατάληψη την έχω στο πρόγραμμα, από τα αγαπημένα βιβλία της νεότητας.
Απ’ όλες αυτές τις χειμωνιάτικες εικόνες που ζωγραφίζεις ... η αγάπη σου για τα λουλούδια έχει το πιο γλυκό χρώμα!
...όλα μοιάζουν τόσο ρομαντικά με το χιόνι, τόσο τρυφερά, τόσο αθώα, τόσο καθαρά...μόνο η μπεζ καπαρντίνα μου έχει κάτι λασπωμένους λεκέδες από την κυρία με το τζιπ που πέρασε από δίπλα μου και με «στόλισε» κι από πάνω που τόλμησα να πω κάτι για την κλαταγωγή της...όλα όμως μοιάζουν τόσο όμορφα, τόσο ρομαντικά, τόσο τρυφερά, τόσο καθαρά, τόσο γλυκά...κοντεύω να πάθω κρίση σακχάρεως με τόση γλύκα πια...μια ινσουλίνη και ένα σκέτο στον κύριο παρακαλώ !
Αυτό ακριβώς είναι βρε Αστέρη μου: Ο ρομαντισμός δεν έχει εποχή
Ούτε χειμώνες, ούτε καλοκαίρια, μόνο κάτι νιους στην ψυχή να μας το υπενθυμίζουν κάθε τόσο. :-)
Chaca-Khan, με νοιώθεις και σε νοιώθω. ;-)
Μιραντολίνα, ήταν από τις στιγμές που ευχόμουν να είχα μέσα στην τσάντα μου την ψηφιακή μου μηχανή. Βέβαια, και να την είχα, τελικά δεν θα την χρησιμοποιούσα, είμαι σίγουρη. Για κάτι τέτοιες σκηνές έχει εφευρεθεί η ζωγραφική. Ιερή η εικόνα, ιερός κι ο παππούς.
Δεν έχω δει το bollywood approach, αλλά αφού το συστήνεις εσύ, θα τρέξω να το παραγγείλω. :-)
Eco-galaxy, είσαι απίστευτη. Σου βγάζω το καπέλο!... ;-)
Μαίανδρε στρατηγέ μου, φιλιά πολλά... (καλόπιασμα - βλέπω τις κάμψεις να έρχονται ιπτάμενες) :-P
Μαρκησία, θυμήθηκα τώρα με τα λόγια σου, τρεις κυριούλες στον ηλεκτρικό. Δεν ξέραν να χρησιμοποιήσουν τα αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων, δεν γνωρίζαν το αντίτιμο, όταν πήγαν να τα ακυρώσουν δεν λειτουργούσε το μηχάνημα και νομίζαν ότι κάτι κάνανε λάθος... Είχαν πεθάνει στα γέλια, κοροϊδεύαν η μία την άλλη όχι με τρόπο γελοίο, αλλά με τρόπο κοριτσίστικο, αγνό, μη επιτηδευμένο. Μαζί τους χαμογελούσε κι όλη η αποβάθρα, κι ο σεκιουριτάς απομακρύνθηκε κι αυτός χαμογελώντας από κοντά τους αφού μπήκαν και οι τρεις τους μέσα στο βαγόνι.
Καλημέρα και σε σένα καλή μου! :-)
Πολύβιε, αγκαλιά μεγάλη :-)
Νιφάδα, μη σου πω ότι έτσι όπως διάβασα το τραγούδι, ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα των παππούδων να το χορεύει εκεί, κάτω από τους τίτλους της γιγαντο-οθόνης... Καλημέρες! :-)
Angelito, σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου. Αν και μερικές φορές, μπορεί να μην είναι και τόσο καλό το να μένει κάποιος εκεί που άλλοι προσπερνούν, εγώ τ' αγαπάω και μ' αγαπάει κι αυτό. Απόδειξη κάτι εικόνες σαν κι αυτή. Καλημέρα, καλημέρα! :-)
Sadie, μ' αυτό το κρύο και το χιόνι, τί πρωί, τί μεσημέρι... Λεπτομέρειες είν' αυτές. Φιλιά μικρή μου. ;-)
Juanita, ασπρόμαυρη του '48; Ζήλεψα. Κι άμα μου λες "χαλάλι το κρύωμα", ζηλεύω ακόμα πιο πολύ! Μα να μην έχουν κι αυτοί οι άνθρωποι μία θέρμανση όμως; Ελπίζω να είναι γρήγορο και μικρής διάρκειας το κρύωμά σου... :-)
NetKervere, νά 'σαι καλά. :-) Τον νου μου τον έχω περισσότερο στη βουκαμβίλια μου γιατί είναι μεγάλη, έχει απλωθεί πολύ και μου ήταν αδύνατο να την καλύψω με σακούλες. Είναι ανθισμένη χειμώνα-καλοκαίρι εδώ και δυο χρόνια. Την έχω στο σύνολο έξι. Ελπίζω να κρατήσει καλά ετούτες τις μέρες, αλλιώς στο τέλος, είμαι ικανή να την τυλίξω με κουβέρτα ολόκληρη! :-P
Αρμυρίκι, μην μου συγχύζεσαι και πάρε μία μαύρη σοκολάτα κερασμένη. Την καπαρντίνα θα την πλύνουμε στο χέρι και μετά όλα πάλι θα μοιάζουν τόσο όμορφα, τόσο ρομαντικά, τόσο τρυφερά, τόσο καθαρά, τόσο γλυκά... Καλημέρα! ;-)
Εε,κοπελια...για μενα δεν ειπες τιποτα!
mindstripper: ζωγραφιές στο μυαλό...
Κοπελιά, άντε... επειδή εσένα σ' έχω μία κάποια αδυναμία, θα σ' αφιερώσω μία Μαρινέλλα: "τα λόγια είναι περιττά". :-P
...και γαρύφαλλο στ' αυτί Σκαφίδα. ;-)
Κοπελια...μπλιαξ!!!
Κοπελιά, έχεις καμιά...ελιά τσακιστή;
Κι εγώ που νόμιζα ότι είσαι ροκού...
...«τα λόγια είναι περιττά» και πλημμένη καπαρντίνα στο χέρι...τς τς τς...χαλάστηκα ρε κοπελιά...χαλάστηκα...
εεεε κοπελιά...να ρίξω ένα deep purple να στανιάρουμε που κάνει και κρύο;
Αρμυρίκι μου καλό, με περιπαίζεις βεβαίως-βεβαίως. Δεν είναι δυνατόν να έχεις βάλει τέτοιο description για μένα στα links σου χωρίς να με έχεις "πάρει μυρωδιά"... Αν παραυτα μιλάς ειλικρινά, οφείλω να σου επισημάνω πως για μένα προσωπικά, μεγαλύτερη ροκιά από το "Ένας αητός καθότανε" δεν υπάρχει. Ειλικρινά. Tο ροκ το κληρονόμησα από τη γιαγιά μου βλέπεις...
Για την ώρα, θα ήμουν ευγνώμων με κάτι από Purple, ευχαριστώ. ;-)
Αrchive, καρδούλα μου, δε σε μαλώνω, μήτε κακία σου κρατώ. :-P
εεεε κοπελιά...για deep purple υπάρχει και το blog μου, για άλλα ροκ κομάτια θα αναμείνεις στο ακουστικό σου, ένα μόνο έχω να σου πω τώρα που το έχω εύκαιρο, σε προειδοποιώ όμως γιατί είναι σκληρό ροκ.
Άσπρο πουκάμισο φορώ
και μαύρο θα το βάψω
Μαύρα είν' τα μάτια π' αγαπώ
γι' αυτά κοντεύω να χαθώ
γι' αυτά πολύ θα κλάψω
Μαύρα μου μάτια εγώ για σας
έκλαψα και θα κλάψω
και τ' άσπρο μου πουκάμισο
στα μαύρα θα το βάψω
Έχω καεί έχω ψηθεί
στα χέρια τα δικά σου
το βλέπω θα καταστραφώ
και όμως να φύγω δε μπορώ
στιγμή από κοντά σου
Μαύρα μου μάτια εγώ για σας
έκλαψα και θα κλάψω
και τ' άσπρο μου πουκάμισο
στα μαύρα θα το βάψω
Μαύρο πουκάμισο θα βρω
μαύρο σαν την καρδιά σου
για να ταιριάζει η φορεσιά
στα βάσανά μου τα βαριά
όπου τραβώ κοντά σου
Μαύρα μου μάτια εγώ για σας
έκλαψα και θα κλάψω
και τ' άσπρο μου πουκάμισο
στα μαύρα θα το βάψω
...και τα μυαλά στα κάγκελα!
γιατί με βάζεις και ανοίγω τις καφετιές μου κάνουλες μεσημεριάτικα ε;;;
όσα ..ήντα ή ..όντα και να είσαι δεν έχει σημασία όταν δεν έχει '' βρωμίσει '' ο εσωτερικός σου κόσμος...!
υπάρχουν πολλά βότσαλα στα ακρογιάλια των ..ήντα και πάνω, που τα βρέχει ακόμα η θάλασσα.
-πάω να πλύνω τα πόδια του γεράκου μου έλεγε η αδερφή της γιαγιά μου και αυτός έπαιρνε τα χέρια της, τα έφερνε με τρυφερότητα και σεβασμό στα χείλη του, τα φιλούσε και τα ανήμπορα μάτια του γέμιζαν με δάκρυα ...ίσως και αναμνήσεις.
και τα βράδυα ποιός ξέρει, μπορεί να της ψυθύριζε μικρούς όρκους αγάπης ακόμα......!
Μια χαρά ειστε στον πολιτισμο εσεις...αλι απο εμας τους εκγλωβισμένους...ουτε ενα dvd...μα τι λεω...εσεις έχετε και ρεύμα ε? α...μάλιστα!
mindstripper, μια ερωτηση... πως γινεται να μην φαινεται το πλαισιο στις φωτογραφιες που ανεβαζω στο ποστ μου? plz answer me...
Αρμυρίκι, πες το ντε!... ;-)
Μεθυσμένα Χρώματα, τί ωραίο, τί ωραίο... Αλλά ακόμα πιο ωραίο ξέρεις ποιό είναι, έτσι; Nα ακούω αυτή την ιστορία από το δικό σου το στόμα. Άντε και στα δικά μας τα ωραία τα ...ήντα και τα ...όντα μας. :-)
Παραμυθά, βάλε μπρος τη γεννήτρια! You have mail. ;-)
Post a Comment
<< Home