...like tears in the rain
Σήμερα είδα ένα περιστέρι πολύ γνωστό.
Στεκόταν, εκεί ψηλά, μόνο του εντελώς, κι αγνάντευε τον ουρανό και βρεχόταν από το νερό της βροχής που έπεφτε αλύπητα πάνω του. Μία στροφή μπορούσε να κάνει και θα σταματούσε να είναι εκτεθειμένο στο κρύο και τη βροχή. Αλλά, το πράγμα ήταν πεντακάθαρο, ετούτο το πλάσμα απολάμβανε αγέρωχο την οργή των ουρανών...
Roy, you 'd be proud...
posted by mindstripper @ 1/23/2006 12:22:00 am
22 Comments:
Αυτό πάει να πει θάρρος! Είναι που είναι μολυσματικά τα περιστέρια, τώρα με τη γρίπη των πτηνών τα βλέπω σε καραντίνα. Να μόλις έλεγα σε κάποιον ότι έκοψε σαν το γιαούρτι. Αυτόν θα βάλω μου φαίνεται σε καραντίνα ή θα εξαπολύσω το στρατό για να τον καταχέσουν και να χεστεί πάνω του. Ή πάλι μπορεί να μην κάνω και τίποτα. Έχουμε πιο σπουδαία πράγματα για ν'ασχολιόμαστε και όχι για να χαλιόμαστε. Ετούτα που λες.
ok. κατάλαβα την ψυχούλα σου(για σήμερα)
Ποσο πολυ θα ηθελα να ημουν εστω και για λιγο πουλι και να πεταξω...
μνημειώδης η γνωστή σκηνή! υπέροχα στυλιζαρισμένη κι αυτό το κείμενο...
μα αλήθεια ποιος ξέρει τι μπορεί να σκέφτεται ή να αισθάνεται ένα περιστέρι που στέκεται έτσι στη βροχή σαν οιωνός;
I've seen things you people wouldn't believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhauser gate. All those moments will be lost in time...
Υποκλίνομαι στην έμπνευσή σου.
Taxi, we'd rather walk, huddle a doorway with the rain dogs
;)
Καλημερούδια, mind!:)
πουλί ουραίου ποστ!! ;-)
Πουλί που ξέρεις να πετάς
μες τα αιθέρια τ' ουρανού τα μονοπάτια
απ' τ' αλωνάκι της αγάπης αν περνάς
κι από του πόθου τα κρυστάλλινα παλάτια
Άμα τη δεις να μην ντραπείς
και φίλα την στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι' αυτήν ακόμα
Έχω και σε Prince βέβαια...
How can you just leave me standing
Alone in a world that's so cold, so cold
Maybe I'm just to demanding
Maybe I'm just like my father, too bold
Maybe you're just like my mother
She's never satisfied, she's never satisfied
Why do we scream at each other
This is what it sounds like
When doves cry!!!
Τσίου. τσίου, τσίου !
Εγώ τ' αγαπάω τα περιστέρια Τσέλιγκα. Κι ας μου καταχέζουν το σπίτι κάθε καλοκαίρι όταν αφήνω ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες. :-P Kαλημέρα και καλή εβδομάδα.
Τσάκα-καν, τα φιλιά μου. :-)
Drugstv, έτσι όπως σε διάβασα μου θύμησες τον Birdy...
Eryx-t, είναι γνωστή η λατρεία μου για την συγκεκριμένη ταινία, την αναφέρω και με παιδεύει όπου βρεθώ κι όπου σταθώ (και είμαστε και πολλοί όπως ξέρεις κι εσύ).
Καθόταν έτσι πολλή ώρα το περιστέρι αυτό. Ξυνόταν, φούσκωνε, ξεφούσκωνε. Στο τέλος κούρνιασε κι έμεινε έτσι όπως το βλέπεις. Oιωνός... Ταιριαστή λέξη (εδώ θα μπορούσα να αδράξω την ευκαιρία για να πω ότι μου έλειψαν οι λέξεις σας αγαπητέ, αλλά άντε... λέω να μην το κάνω τελικά).
Με ρέγουλα τα τρεξίματα. ;-)
Αστέρη, ευχαριστώ. :-)
All those moments will be lost in time
ή αλλιώς
There's no time for us
There's no place for us
What is this thing that builds our dreams yet slips away from us
Καλημέρα Νιφάδα! Κρύο μας έφερες σήμερα! ;-)
Blogarismenh, 'φχαριστώ πουλί μ'... :-)))
Αρμυρίκι, you are back? Καλώς τον! :-)
Τόσες φορές το έχουμε αναφέρει, αλλά πάντα επιστρέφει με κάποια - πανέμορφη όπως αυτό το ποστ - αφορμή:
"Cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, paloma, ya no le llores..."
Caetano Veloso!
P.S.: Δεν φανταζόμουν ότι έχει τόσο ελκυστικά ερείπια η Αθήνα?
Τα μισώ τα περιστέρια, ιδίως όταν ανακαλύπτω τι έχουν κάνει στα μπαλκόνια μου όσο λείπω... Αλλά που να έχουν σημασία τέτοια πράγματα διαβάζοντας το δικό σου ποστ...
κάτι παράξενα πουλιά τα περιστέρια, που λέει και ο παυλίδης. κι από εκείνη την ταινία, πάντα θυμάμαι τη μουσική του vangelis. με στοίχειωνε για πάμπολλα χρόνια.
αγέρωχο;
δηλ αψηφάει την βροχή, το κρύο, τον κίνδυνο, τις δυσκολίες;
μάλλον αδιαφορεί σαν το ετοιμοθάνατο σπίτι πίσω του;
και το περιστέρι έτοιμο να πεθάνει είναι....
;) blade runnerάκηδες πολύ πάρα πολύ βλέπω... άραγε το περιστέρι σκέφτεται What does it mean to be human?', `What separates humans from technology?' and ultimately, `What is the meaning of life?' ;)
mind ωραίος ο συνειρμός σου
Α, παρέλειψα να πω Angelito ότι το εγκατελειμένο κτίριο της φωτογραφίας ανήκει στην πανέμορφη πόλη της Χαλκίδας. Σωστά δεν το φανταζόσουν λοιπόν. :-P (Πώς πάνε τα κρύα εκεί πάνω; Βαστάτε γερά;)
Μαίανδρε, μωρέ κι εγώ τους φωνάζω όταν πάνε να μου φάνε τα λουλούδια, αλλά έτσι ζουμπουρλούδικα που είναι κι όπως περπατάνε ατσούμπαλα πάντα πριν πετάξουν, σαν παχουλοί πιτσιρικάδες νάνοι, πολλές φορές με πιάνουν τα γέλια.
Το στοιχειό είναι κακό, αλλά είναι και καλό Πολύβιε. Κάτι μου λέει ότι ετούτο θα ήταν από τα αγαπημένα σου vampires. Κίσεζ :-)
Μεθυσμένα χρώματα, είχαμε περίπου 15 λεπτά που καθόμασταν στο ίδιο σημείο με έναν φίλο, περιμένοντας έναν άλλον φίλο να έρθει να μας πάρει και να μας πάει για κοψίδια στην όμορφη πόλη της Χαλκίδας (well, λίγο παραέξω...) Το περιστέρι που βλέπεις, ήταν ζωηρότατο στις κινήσεις του και φαινόταν υγιές, κι αυτό μπόρεσα να το ξεχωρίσω εύκολα καθώς έχω μεγαλώσει παρέα με κάθε είδους ζώο στο χωριό (εξ' αιτίας αυτού, αρκετά συχνά, ελάμβανε τόπο στην γκλάβα μου και τελετή ξεψειρίσματος). Απλά κάθε τόσο το ενοχλούσε η βροχή -φυσικό κι επόμενο να κρύωνε κιόλας- κι έτσι σούφρωνε το φτέρωμά του.
Mα ακόμα κι αν είναι όπως το λες, ο Roy πάλι περήφανος θα ήτανε...
Πνεύμα, γιου του βλέπω... ;-) Eγώ πιστεύω ότι ουδέποτε θα ενδιέφερε τα περιστέρια το νόημα της ζωής. Το βρίσκουν κάθε άνοιξη όταν αρχίζουν τα νάζια και τα κυνηγητά σε μπαλκόνια και πεζοδρόμια. Όχι που θα κάτσουν να σκάσουν με Μεγάλες Σκέψεις και Σαραντα Δυο ερμηνείες κι ερωτήματα σαν και μας... :-P
Για το bird on a wire ξεκίνησα, αλλά ο Angelito με παρασύρει σε άλλα νερά.
Αυτά που λένε για μια Μαύρη Περιστέρα, από το στόμα της Lola Beltran, της Chavela Vargas, της Lila Downs...
Paloma negra, paloma negra,
¿donde, donde andarás?
(Μαύρη Περιστέρα, που να έχεις πάει άραγε;)
Σήμερα ντύθηκα όπως το κρεμύδι καλή μου! Καλημέρες!
Αχ περιστέρι μου πωςνα πετάξω σε αυτόν τον μαύρο τον ουρανόοοοοοο...
Άσπρο μου περιστέρι πέτα
στον ουρανό τον γαλανό
τ’ άσπρα φτερά σου άνοιξε τα
και φέρε αυτή που δεν ξεχνώ
Της τύχης μου 'τονε γραφτό ωχ αμάν βρε και πάλι αμάν
να μπω στο έρωντα σου καλέ δε βαστώ σκότωσε με να σωθώ
Να τελειώσω τη ζωή ωχ αμάν βρε και πάλι αμάν
στα χέρια τα δικά σου καλέ, καλέ συ κέρνα μας γλυκό κρασί
ταίρι μου άσπρο περιστέρι μου
Άσπρο περιστέρι πάρε τα όνειρά μου κι άμε στην ευχή,
Άσπρο περιστέρι μ’ ασημένιο ξάρτι
και χρυσό κουπί
Άσπρο περιστέρι μες στη συννεφιά μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
Άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ....
...αυτό ήταν εξαντλήθηκα !
Αχ περιστέρι μου
μη φεύγεις, μακρινό
κι από το χέρι μου
έλα
να πιείς νερό...
Αγαπημένη μου αδελφούλα, έξω χιονίζει κι εσύ μας βάζεις να λέμε "αχ!". Πόσα πια να σου συγχωρέσουμε;!
Κι αν χιονίζει και αν βρέχει
το αγριολούλουδο αντέχει...
άσχετο! ;-)
αλλά ταιριάζει με τον καιρό.
Κάνει κρύο κάνει τσίφι
για το δόλιο το κοτσίφι
(και πάει κλαίγοντας !)
ΧΧ
με το ποστ σου θα δω τα "ποντικια του ουρανού" που λενε και οι άγγλοι με άλλο ματι μου φαινεται...
Juanita, σωστή σε βρίσκω. Γιατί δηλαδή να εκθειάζουμε τα απολύτως λευκά ή απολύτως μαύρα άλογα, ενώ στα περιστεράκια λευκό-μαύρο, σημειώσατε ένα;... Χαιρετώ! :-)
Αχ, Angelito, η ερμηνεία του ανθρώπινου κρεμμυδιού είμαι εγώ. Σκέψου ότι κάθε άνοιξη, αυτοί που δεν με ξέρουν καλά, μου λένε πάντα πως έχω αδυνατίσει. :-P
Αρμυρίκι, έως και ισοπεδωτικό comeback θα έλεγα!... Πάντα τέτοιου είδους οι εξαντήσεις σου. ;-)
Έλα βρε αδελφούλη τώρα!... Αφού ξέρεις ότι τα αχ, συνοδεύονται συχνάκις από βαχ. Μετά έρχονται και τα αμάν, αμάν, και για πότε εξατμίζονται 6-7 κιλάκια κρασάκι δεν το καταλαβαίνει ούτε η κανάτα (τώρα θα με σ'χωρέσεις;) :-P
Μαρκησία, τέτοια λέγε εσύ, να παρατήσω τα κρασιά του Νανάκου και να πιάσω τα πιο "βαριά" (συμπαράσταση στο κοτσύφι). :-)
"Ποντίκια τ' ουρανού" Σκαφίδα; Δεν το γνώριζα αυτό. Βαρύς χαρακτηρισμός (αν και τα ποντίκια προσωπικώς σχεδόν τα συμπαθώ, αυτές που συχαίνομαι είναι οι κατσαρίδες). Όπως και νά 'χει, στο σπίτι μέσα λαμβάνει ο καθείς τα μέτρα του. Ο ουρανός είναι αλλουνού ιδιοκτησία και να με συγχωράνε οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι. ;-)
Post a Comment
<< Home