Εσύ, ο κατάσκοπος [Προσωπική αφιέρωση #3]
Έχω ένα φιλαράκι που το αγαπώ πολύ. Τον είχα γνωρίσει πρώτη φορά την πρώτη μέρα της πρώτης μου δουλειάς. Μακρυμάλλης, σκουλαρικάς, μηχανόβιο μπουφάν, μπότες κι έτσι... Εγώ φρέσκια από το Πανεπιστήμιο και το μεταπτυχιακό, μέσα στη μαύρη κατάθλιψη από την επιστροφή από Αγγλία, έτσι όπως τον είδα μέσα στο άγχος και την αγωνία της πρώτης μου συνέντευξης, τρομοκρατήθηκα. Κι όταν μου είπε το αφεντικό ότι το πόστο μου εκεί απαιτούσε άμεση καθημερινή συνεργασία μ' αυτόν, η πρώτη μου σκέψη ήταν 'Ωχ...'Την πρώτη μέρα το έπαιζα αδιάφορη. Μου έφτανε που δεν ήξερα την τύφλα μου και ήμουν εκεί για τρεις μήνες δοκιμαστικά, δεν θα μιλούσα και σ' αυτόν, που ήταν φανερό ότι είχε προϋπηρεσία στο χώρο... Έκανε ο Μ. το πρώτο βήμα λοιπόν. Σου λέει 'δεν μιλάει, δε λαλάει τούτη, ή καθυστερημένη θα είναι, ή ψηλομύτα, ή και τα δύο - κάτσε να τσεκάρω τί γίνεται...'
Χαμηλόφωνα με ρώτησε αν είχα ξαναδουλέψει σε τέτοιο περιβάλλον στο παρελθόν.
"Μπα, πρώτη μου δουλειά είναι, άστα..."
Αυτό το 'άστα' ήταν σωτήριο. Είναι αξιοθαύμαστη η επίδραση που μπορεί να έχει μία τόσο δα λεξούλα στην ψυχολογία των ανθρώπων κάτι φορές. Και μέχρι να πεθάνω αυτό είναι ένα πράγμα που δεν θα με αφήνει ποτέ ασυγκίνητη. Ο τρόμος μου είχε εξαφανιστεί σε λιγότερο από 10 λεπτά, μέσα στα οποία είχαμε αναλύσει με ταχύτητα φωτός τους φόβους και τον πανικό στον οποίο ζούσαμε -τελικά- και οι δύο. Μετά το καμπανάκι των 10 λεπτών πήγαμε ο καθένας στο γραφείο του. Φοβόμασταν μη μας πάρει πρέφα ο αφεντικός ('πρώτη μέρα κι αρχίσαν το κους-κους οι νέοι, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα...'). Ψαρούκλες, όχι αστεία... Δεν θυμάμαι την κουβέντα μας ακριβώς, αλλά θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα εξ' αιτίας του Μ. γέλασα για μια στιγμή δυνατά κι αβίαστα, σ' ένα περιβάλλον εντελώς ξένο, που σε λίγο καιρό θα γινόταν πιο οικείο κι από το σπίτι μου.
Περάσαμε πολύ όμορφα σε κείνη τη δουλειά. Ήταν τα καλύτερα χρόνια του εργασιακού μου βίου, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Με τον Μ. είμασταν οι φιγούρες του ορόφου, πρώτον επειδή με το που έμπαινε κάποιος στην πόρτα είχε τα δύο γραφεία μας φάτσα κάρτα, και δεύτερον επειδή με το πέρασμα του χρόνου, ο τοίχος πίσω μας είχε μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο κολάζ με φωτογραφίες, φάρσες, αποκόμματα περιοδικών, εκτυπώσεις... Μια φορά που με είχε χτυπήσει σπαστική κωλίτιδα θυμάμαι, από τα νεύρα μου που δεν μπορούσα να φάω στερεά τροφή, είχα κολλήσει κι ένα φακελλάκι σούπας Knorr κάπου εκει. Πολλά ξενύχτια, πολλά γέλια, χαρές, στεναχώριες, κλάμματα, μούτρα, καυγάδες, κατινιές, γκομενικοί προβληματισμοί, συμβουλές, όνειρα, σχέδια, αποφάσεις ζωής... Μας φωνάζανε 'το αχτύπητο δίδυμο', λόγω δουλειάς και πόστου περισσότερο, αλλά εγώ ακόμα και τώρα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, μας θεωρώ ακόμα πιο αχτύπητο δίδυμο από τότε. Όταν αναφέρομαι πολλές φορές στο πρόσωπό του, λέω:
"...ένας καλός μου φίλος, κολλητός μου... αδερφός ρε παιδί μου..."
Με το θάρρος λοιπόν μίας τέτοιας φιλίας του φόρτωσα ετούτο το καλοκαίρι τους παπαγάλους μου. Κι ο Μ. τους ανέλαβε ευχαρίστως (σιγά μην τους ανέλαβε αυτός, ας μην ήταν αυτή η χρυσή κοπέλα δίπλα του και θα σου έλεγα εγώ... :P). Επάνω στην κουβεντούλα κάτι μέρες πριν την αναχώρησή μου, έπεσε και η κουβέντα περί μπλογκ.
"Κι εσύ ποιά είσαι;"
"Τί ποιά είμαι; Ποιό είναι το nickname εννοείς;..." κάνω την κότα εγώ.
"Ναι."
"φφφφ... Ντρέπομαι να σου πω!"
"Πες ρε βλάκα!"
"Ε, δεν μπορώ σου λέω, ντρέπομαι. Άσε με τώρα, μετά το καλοκαίρι."
Επιστρέφω από τις διακοπές μου. Ξεσκονίζω το σπίτι, αερίζω το μπλογκ μου, βλέπω τα στατιστικά μου, εντοπίζω ένα IP κάπως περίεργο. Επισκέπτομαι τον Μ. για να πάρω πίσω το ζεύγος της συμφοράς (που ακόμα δε λέει να μου κάνει ένα παιδάκι).
"Να σου πω ρε Μ... Πόσα άτομα είστε εκεί που δουλεύεις;"
"Ε, τώρα ξέρω κι εγώ να σου πω; Δεν είμαστε και πολλοί."
"Κάποιος από σας με επισκέπτεται στο μπλογκ", τον κοιτάζω ερευνητικά, αλλά επειδή είναι χαρακτηριστικό το πόσο στόκος μπορώ να είμαι κάτι ώρες, ουσιαστικά δεν τον υποπτεύομαι.
"Άντε ρε. Πώς το ξέρεις αυτό;"
"Ε, είδα ένα IP με το τάδε όνομα. Εσείς δεν είστε αυτοί;"
"Ναι, εμείς είμαστε. Ίσως να μπαίνουν από το άλλο κτίριο που είναι και περισσότεροι, ποιός ξέρει..."
Παύση.
"Ποιά μου είπες ότι είσ... Α, δε θες να μου πεις, ξέχασα."
"Δεν είναι ότι δε θέλω μωρέ. Είναι ότι ντρέπομαι σου λέω!"
Κι άλλη παύση. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα περνούν από μπροστά μου άπειρες εικόνες, εικόνες όχι καλές, εικόνες με κλάμματα και απελπισία. Τότε που ο Μ. ήταν εκεί. Δεν είναι ηλίθιο; Nα ντρέπεσαι έναν άνθρωπο που είναι αποδεδειγμένα από τους πιο κοντινούς σου;
"Μα τί μ@λ@κίες λέω ρε γμτ. To νικ μου είναι mindstripper. Μπες όποτε θες να δεις εκεί πέρα..."
Ο Μ. αφήνει έναν αναστεναγμό ανακούφισης και βάζει τα γέλια.
"ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΒΛΑΚΑ;"
"Εμ ποιός θα ήτανε ρε βλήμα; Nόμιζες ότι δεν θα σ' έβρισκα; Αλλά πού να στό 'λεγα..."
Άντε βρε χαμένε κι ετούτο το ποστ είναι δικό σου. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά δεν θά 'μαι κι εκεί να βλέπω τη φάτσα σου όταν το διαβάζεις. Το καλό με τόσα χρόνια που σε ξέρω είναι ότι μπορώ να φανταστώ την κάθε σου αντίδραση. Και μη χασκογελάς, θα σε δουν οι τριγύρω!
(Να μάθεις να μου ξαναπείς ότι έχω να γράψω από την Κυριακή...)
Υ.Γ. Δεν θα το σηκώνω το κινητό σήμερα, πάρε όσα τηλέφωνα θες.
posted by mindstripper @ 9/15/2005 02:20:00 pm
6 Comments:
νομίζω ότι το όφειλες αυτό το ποστ στο φιλαράκι σου τουλάχιστον... ;)
Έχεις δίκιο spirit. Και στο φιλαράκι μου το όφειλα, αλλά και σε μένα τελικά. ;)
Έχω νιώσει κι εγώ κάπως έτσι. Ντρέπομαι να πω σε φίλο που γράφω και με ποιο νικ μπαίνω. Μου δίνει μιά αίσθηση ελευθερίας? ή απλά κρύβομαι για άλλη μία φορά? θα δείξει. καλημέρες.
Το παράξενο είναι το εξής και το συζητούσα με μία φίλη σήμερα: ο καλός ο φίλος, μας βλέπει στις μαύρες μας, στις υπερβολές και στους μεγάλους θυμούς μας. Ξέρει τις ευαισθησίες μας και τις ιδιοτροπίες μας, ακόμα κι αν ποτέ δεν του έχουμε μιλήσει γι αυτές.
Ντρεπόμαστε απλά να τον μπάσουμε σε έναν κόσμο -τον δικό μας- που τον ξέρει, απλά εμείς δεν είχαμε ποτέ το κουράγιο να του τον φανερώσουμε με τα λόγια;
Κι εγώ την ψάχνω ακόμα την ερμηνεία Μαριώ.
mindstripper σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση και να ξέρεις ότι δεν χαζογέλαγα μόνο, αλλά συγκινήθηκα ιδιαίτερα.
- επειδή πολλές φορές λες στα ποστ σου "ενας φίλος" αυτό το αδερφός πολύ με εφτιαξε, με έστειλε γκαρντενσιτυ.
- τα παπαγαλακια αν ενθυμουμαι καλώς σου είχα κ πέρσυ να τα κρατησω.(μόνος μου). χμμμ
- και το μέγα σφάλμα:
Ξεχασα χθες αλλά το blog με εσωσε σήμερα...
Χρόνια πολλά
"Ο κατασκοπος Μ."
Για τα χρόνια πολλά δεν θα μιλήσω, γιατί εγώ κάθε χρόνο στα δικά σου τα γενέθλια το μόνο που θυμάμαι είναι ο μήνας (κι αυτόν τον θυμάμαι όταν έχει τελειώσει). Δεν θα μας πιστεύει κι άνθρωπος ότι είμαστε τόσο φίλοι δηλαδή μ' αυτά τα κατορθώματα!
Τα υπόλοιπα από κοντά (λοιπόν, το σκεφτόμουν και λέω να πάρω ένα γατάκι μέχρι του χρόνου το καλοκαίρι, ετοιμάσου!) :-P
Post a Comment
<< Home