Η μνήμη, το σημάδι και το πράγμα

Οι μέρες κυλάνε σαν το νερό. Μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω γύρω, έχει νυχτώσει ξανά. Οι ώρες ύπνου είναι γύρω στις 5 με 6 το πολύ κάθε μέρα, όχι επειδή δεν νυστάζω ή επειδή δεν είμαι κουρασμένη, αλλά επειδή δεν θέλω να κοιμηθώ. Κάτι στιγμές οι σκέψεις ρέουνε στο κεφάλι μου τόσο γρήγορα, που εκείνη την ώρα ένα εγκεφαλογράφημα είμαι σίγουρη θα μπορέσει να καταγράψει τουλάχιστον τριπλάσια δραστηριότητα από αυτή ενός ενεργού σεισμογράφου.

Ποτέ δεν μπορούσα να κάνω καλό κουμάντο στα ρούχα και στα πράγματά μου. Αφού μαζέψω-μαζέψω ένα σωρό χαζά και περιττά και μικρά και άσκοπα, ύστερα αρνούμαι να τα δώσω ή να τα πετάξω, μόνο και μόνο επειδή κάτι, κάποτε, κάποιος, άφησε κομμάτι από την αύρα του σ' αυτά. Αντί να πετάξω στα σκουπίδια πράγματα σκονισμένα, άχρωμα και μη λειτουργικα, εγώ ακόμα τα κρατάω μέσα σε κουτιά που δεν ανοίγω σχεδόν ποτέ. Μερικά βέβαια, το ξέρω πως δεν πρόκειται να πετάξω μέχρι την ώρα που θα πεθάνω. Είναι όμως κι άλλα που θα έπρεπε να έχω πετάξει προ πολλού. Ο λόγος που δεν το έκανα, ήταν επειδή ποτέ δεν έμαθα να διαχωρίζω απλές μνήμες και θύμησες από τα βαθιά σημάδια που ο χρόνος μπορεί να χαράξει στην ψυχή - όχι σ' ένα αντικείμενο, όπως πάντα ήθελα να νομίζω, αλλά στην ψυχή.

Είσαι αυτό που ζεις, όχι αυτό που μαζεύεις γύρω σου προσπαθώντας να μετατρέψεις τη στιγμή και το συναίσθημα σε πράγμα. Μα δεν είναι θαυμάσια αυτή η λέξη; Είναι ίσως η πιο περιφρονημένη, κι όμως μέσα της κρύβει μιλιούνια έννοιες και χρώματα και γεύσεις και χάδια και κλάμματα και θάνατο και μυρωδιές.

Π ρ ά γ μ α. Ευθέως ανάλογο της ανάμνησης.

Ο χρόνος που πέρασε ήτανε ίσως ο πιο δύσκολος μέχρι τώρα. Ήτανε κι ο πιο επίπονα επιμορφωτικός. Και in the end σωτήριος και σύντροφος παντοτινός, τον αγάπησα πολύ. Ο χρόνος πριν απ' αυτόν ήταν ο πιο ανατρεπτικός. Κι ο πιο συναισθηματικός και μοναχικός όλων. Αυτός που έρχεται, ο καρπός των δύο προηγούμενων, δεν έχω ιδέα τί θα φέρει. Ξέρω όμως ότι σίγουρα θα πάρει. Το έχει ήδη κάνει, δεν ξέρω πώς την είδε κι έχει αρχίσει να ικανοποιεί τη γκρίνια μου με μικρές προκαταβολές. Οι μνήμες φιλτράρονται σαν τους ανθρώπους πια, ίσως νά 'ναι κι αυτό ένα προβλέψιμο κεφάλαιο μέσα στο σενάριο της ζωής. Και τα σημάδια μένουνε εκεί στην κορυφή να αγναντεύουν και ν' απαγγέλουν ποιήματα πένθιμα και λίγο σκληρά, όπως ο κόσμος που τα γέννησε.

Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μπορεί να συντροφεύουν τον άνθρωπο μία ζωή, αλλά τα σημάδια είναι αυτά που θα πάρει μαζί του φεύγοντας. Είναι κάτι πολύ απλό, φαντάσου την άνοια που παθαίνουνε οι γιαγιούλες. Άλλα τα ξεχνάν κι άλλα τα κρατάνε μέσα τους μέχρι το τέλος. Όταν το μυαλό αρχίζει να χαλαρώνει τα σημεία επαφής του με τούτον τον κόσμο, η ψυχή βάζει τα σημάδια λάβαρο και ξεφορτώνεται μνήμες που ριζώνουνε μέσα σε π ρ ά γ μ α τ α. Τα πράγματα δεν υπάρχουνε καν, είναι σκέτα αντικείμενα πια, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο απ' αυτό.

Π ρ ά γ μ α. Αντιστρόφως ανάλογο με της ψυχής τα σημάδια.

Όταν λέει το καράβι βουλιάζει, ο καπετάνιος ξεφτορτώνεται τα περιττά.
Εγώ πάντα τό 'λεγα και θα συνεχίσω να το λέω, είμαι υπέρ των χάπι έντινγκς.
Αποφάσισα ότι δεν είναι ανάγκη ν' αρχίσει να μπάζει το καράβι νερά για να διώξω το παραπανίσιο βάρος που δεν αφήνει την καρδιά μου ν' αναπνεύσει σωστά.

Ή όπως το λέει κι ο Αλκίνοος:

Ασήμαντες εικόνες σε κυνηγούν
Οι φίλοι σου κοιμούνται και πώς να δουν
Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς
με μια καρδιά στη θέση της καρδιάς...

Καλό Σαββατοκύριακο με χαμόγελα πολλά.

posted by mindstripper @ 11/29/2008 01:49:00 pm  | 8 Comments | 

Tribute σκέτο

Ο καιρός κρύωσε πολύ. Το πρωί λέει χιόνισε, αλλά ύστερα το λευκό ξεπλύθηκε από τη βροχή. Το κρύο το συχαινόμουν πάντα. Εδώ κατά έναν περίεργο τρόπο όχι απλά δε με πειράζει, αλλά αποτελεί ένα είδος κάθαρσης.

Ο από κάτω έχει αρχίσει και καπνίζει πάλι το σύμπαν. Όλον τον καιρό σε τούτο το σπίτι, νομίζω δεν έχει αφήσει χόρτο για χόρτο ακάπνιστο. Αλλά είναι καλό παληκαράκι ο κακομοίρης. Τη φορά που είχα κατέβει να του ζητήσω ανοιχτήρι για το κρασί, τον είδα να μου ανοίγει την πόρτα με κάτι μάτια ίσαμε τη μύτη του και στη συνέχεια να μονολογεί δυνατά "Bottle opener! Bottle opener!" καθώς τον άκουγα να ανοίγει με δύναμη τα συρτάρια και να σπάει τα μισά πιατικά του σπιτιού. Τελικά μου έφερε χαμογελαστός και τρικλίζοντας τρία λεπτά αργότερα, ένα ανοιχτήρι για κονσέρβες.

Καταλαβαίνω ότι η αδηφαγία μου να πάρω μαζί μου όλα αυτά που με κάνουν να γελάω και να αγαπάω τον κόσμο γύρω μου, είναι εντελώς παράλογη, αλλά δεν μπορώ κι ούτε κι έχω όρεξη να σου πω την αλήθεια να της βάλω χαλινάρι. Άμα ο Eddie Izzard έβαζε ποτέ υποψηφιότητα για πλανητάρχης, θα τα παρατούσα όλα και θα πήγαινα σαν το γυφτάκι να κολλάω αυτοκόλλητα στα παμπρίζ των αυτοκινήτων και να υψώνω αφίσσες σε όποιον τοίχο έβρισκα μπροστά μου.

Τα διελυμένα mp3 μου νομίζω θα τα φτιάχνω για τα επόμενα τρία χρόνια τουλάχιστον. Αλλά απ' όλη τούτη την καταστροφή, τις ώρες που κάθομαι και τα οργανώνω ξανά, έχει βγει ένα καλό. Ετοιμάζω playlists λογιών-λογιών για το αυτοκίνητο και τα ταξίδια -άντε και τα μποτιλιαρίσματα- που με περιμένουνε κάτω, φέρνω στο μυαλό μου πρόσωπα αγαπημένα που ακούγοντάς τις μουσικές θα γεμίσουνε με ηλιαχτίδες. Κάποτε η Μ. μου είχε στείλει ένα μήνυμα στο κινητό μία Κυριακή αργά το βράδυ κι ακόμα όταν το διαβάζω, η ψυχή μου χαμογελάει.

"Είμαι Άνδρο και ακούω το CD σου. Να είσαι καλά ρε μανάρι μου. Στο εύχομαι."

Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα όταν κάπως τυχαίνει και καταφέρνεις αυτό που σε ξεδιψάει και σε ξαποσταίνει, να δίνει τις ίδιες ανάσες σε κείνους με τους οποίους μεγαλώνεις παρέα.

Καλό ξημέρωμα.

posted by mindstripper @ 11/24/2008 12:16:00 am  | 7 Comments | 

Έτσι κι αλλιώς

Ξεκίνησα να γράφω μία λίστα με τα πράγματα που θα μου λείψουνε φεύγοντας από το νησί. Αυτά που κάθε μέρα μυρίζω και κοιτάω αχόρταγα, προσπαθώντας να τα αποτυπώσω σε κρυμμένες γωνιές του μυαλού μου ώστε να μείνουνε εκεί ζωντανά για όσο καιρό αντέξουνε.

Αυτό που δεν είχα καταλάβει πριν έρθω ακόμα εδώ, ήταν ότι ήτανε πάντα δικά μου έτσι κι αλλιώς.

Όταν έφτασα στο νούμερο 8 σταμάτησα, τα ξαναδιάβασα και ύστερα τα έσβησα όλα. Όλη την ώρα που τα έγραφα μπροστά μου ήτανε σχηματισμένες τρεις λέξεις όλες κι όλες που θα αποτελούσαν τη διπλανή στήλη, εκείνη που θα παρέθετε όλα αυτά τα πράγματα στα οποία θα γύριζα πίσω.

Στους φίλους μου.

Η λίστα που ποτέ δε γράφτηκε, αν και μικροσκοπική, ήτανε η υπερέχουσα.
Ήτανε πάντα, έτσι κι αλλιώς.

posted by mindstripper @ 11/21/2008 01:23:00 am  | 6 Comments | 

It's official

Η μάνα μου πάντα μουρμούραγε ότι κουβαλάω τα μυαλά του πατέρα μου.
Σήμερα έμαθα ότι έχω πάρει και την καρδιά του.

Ο πόνος είναι ο ισχυρότερος σύμμαχος στον αγώνα με το χρόνο.

posted by mindstripper @ 11/20/2008 07:19:00 pm  | 0 Comments | 

Σάμπως φταις κι εσύ καημένη

Κάθομαι και βλέπω το Children in need, την ετήσια εκπομπή του BBC για τα παιδάκια της Μεγάλης Βρεττανίας που υπομένουνε όποιον σταυρό έχει τύχει στη ζωούλα του καθενός. Και ζηλεύω. Ζηλεύω που η δική μας τηλεόραση δε φαίνεται να έχει την ιδέα -αποφεύγω να πω την όρεξη- να διοργανώσει παρόμοιο μαραθώνιο, παρά μόνο αφού έχει γίνει πρώτα το σχετικό κακό.

Οι άνθρωποι ξεχνάμε. Φωνάζουμε, διαδηλώνουμε, οργιζόμαστε, και ύστερα από λίγο καιρό γυρίζουμε το κεφάλι προς άλλη κατεύθυνση. Στη Μεγάλη Βρεττανία, ένα κράτος όπως κι όλα τα υπόλοιπα με τα καλά του και τα κακά του, υπάρχει μία φορά κάθε χρόνο ετούτη η τεράστια τηλεοπτική παραγωγή που συνοδεύεται από μία παρέλαση ανθρώπων της μουσικής και του θεάματος. Πέρα από τα χρήματα που συγκεντρώνονται και έχουν αποκλειστικό αποδέκτη τα παιδιά που έχουνε τόση ανάγκη, όλα αυτά που το περικλείουν, οι άνθρωποι, ο χώρος, η ατμόσφαιρα, προκαλούν για μένα προσωπικά ένα μικρό θαύμα: ένας ολόκληρος λαός δεν αφήνεται να ξεχάσει.

Κι αν γυρίσεις να μου πεις, όπως μου είπε ο John σήμερα, ότι κανείς δεν ξέρει πού πάνε αυτά τα χρήματα ή ότι ο λόγος που τα κανάλια το διοργανώνουν είναι η δημοσιότητα και η προώθηση των προσωπείων τους ως ευγενικών χορηγών ανθρωπιάς, θα σου πω ότι εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει κ α θ ό λ ο υ. Όσο υπάρχει το ενδεχόμενο η εφησυχασμένη συνείδηση όλων μας να ταρακουνιέται από οποιοδήποτε ερέθισμα ώστε να σκάβουμε λίγο το εγωιστικό μας κέλυφος και να αντικρύζουμε τα κακά που γίνονται έξω από το δικό μας σπιτικό, εμένα καρφάκι δε μου καίγεται για ό,τι άλλο. Γιατί καλά θα είναι να μην περιμένουμε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για ν' αρχίσουμε να θυμώνουμε και να διαμαρτυρόμαστε, όπως θα διαμαρτυρηθούμε πάλι στις επόμενες εκλογές, στις επόμενες πυρκαγιές, στον επόμενο τόνο μας ως Έλληνες που αποφασίζουμε για το μέλλον και την πορεία του τόπου μας, της παιδείας μας, της υγείας μας, των φυλακών μας.

Το πήγα πάλι μακρυά, το ξέρω. Δε γαμιέται... Ας επιστρέψω στην πραγματικότητα κι ας δω την υπόλοιπη εκπομπή, όσο έχω ακόμα το προνόμιο να χαίρομαι μία τηλεόραση χωρίς καραγκιοζιά και ηλιθιότητα.

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ.

posted by mindstripper @ 11/15/2008 01:16:00 am  | 6 Comments | 

How great thou art

Το πρώτο τηλέφωνο ήτανε για να ζητήσει βοήθεια από έναν άνθρωπο που όταν του τη ζήτησε εκείνος, του πέταξε το "όχι" στο πρόσωπο σα χτικιασμένο ρετάλι.

Το δεύτερο τηλέφωνο ήτανε για να μοιραστεί την απέραντη χαρά της ύπαρξης ενός μωρού στη ζωή του, με έναν άνθρωπο που υπό Κ.Σ. δεν έπαιρνε καν ένα τηλέφωνο για να δει τί κάνει.

[Ο άνθρωπος-δέκτης είναι στο 99% των περιπτώσεων πάντα ο ίδιος. Είναι αυτός που συνήθως βάζει τον εαυτό του στη θέση των άλλων πριν πάρει μία απόφαση ή πριν ξεστομίσει μία κουβέντα βαριά ή πικρή ή στην καλύτερη των περιπτώσεων απόλυτη. Προφανώς επειδή ο ίδιος έχει μεγαλώσει με κάποιου είδους ανεπάρκεια απέναντι στο υπόλοιπο σύνολο του κύκλου του.]

Συμπέρασμα: η απελπισία και η ευτυχία μπορούν να υπερυψώνουν ακόμα και το πιο ξεφτιλισμένο ον σε διαστάσεις ανθρώπινες.

Αυτό σημαίνει ότι η δύναμη της στιγμής και η φυσική ανάγκη του ανθρώπου να τη μοιραστεί και να την κάνει λάβαρό του ακόμα, μπορεί να σβήσει την προϊστορία;

Η ερώτηση είναι ρητορική.

Λέω να την πέσω νωρίς σήμερα.

posted by mindstripper @ 11/13/2008 01:55:00 am  | 1 Comments | 

Μουσικό αφιέρωμα άκα η επιστροφή

Όχι απλά έχω πάθει ψύχωση με τους Editors, αλλά δεν ξέρω αν έχω αισθανθεί τόσα πολλά πράγματα μαζεμένα για ένα συγκρότημα, τουλάχιστον στα τελευταία 5 χρόνια. Κάθε απόγευμα που βάζω ν' ακούσω τον τελευταίο τους δίσκο στο mp3 player θέλω να βγω από το λεωφορείο πετώντας. Στ' αλήθεια, δεν ξέρω αν είχανε αυτό στο νού τους όταν γράφανε το Push your head towards the air.

Δεν μπορώ καν ν' αρχίσω να περιγράφω τη φωνή του Tom Smith. Την πρώτη φορά που την άκουσα σκέφτηκα ότι έχει κατέβει ο Ian Curtis και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Δεν μπορώ να εξηγήσω τη μουσική τους που όποτε ξεκινάει να "ανεβαίνει" πιάνω τον εαυτό μου να σφίγγει τις γροθιές του. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν τα φωνητικά με εμποδίζουν να αφοσιωθώ στη μελωδία ή αν η μελωδία με αποσπά από την ποίηση με την οποία ο τραγουδιστής προσεύχεται. Θέλω και τα δύο σε υπερβολικές δόσεις ταυτόχρονα αλλά και ανεξάρτητα μεταξύ τους - και πριν πεις αυτό που σκέφτεσαι, να σου υπενθυμίσω ότι αν ένιωθα οτιδήποτε λιγότερο ή τέλος πάντων εντός της σφαίρας του λογικού σιγά μην ξενυχτούσα νά 'γραφα ετούτο το ποστ.
Και για στίχους... τί να σου πω δηλαδή για τους στίχους. Δεν μπορώ να σου πω τίποτα για τους στίχους. Πρέπει να τους ακούσεις. Όχι να τους διαβάσεις, να τους ακούσεις. Γιατί αλλιώς θα είναι σαν να βλέπεις τη ζωγραφιά ενός μικρού παιδιού μέσα από ασπρόμαυρο φίλτρο.

Αν λίγο σου κίνησα την περιέργεια, τότε πρέπει ν' ακούσεις το Escape the Nest στο τέρμα. Στο τ έ ρ μ α. Είναι τόσες οι φορές που κρατάω την αναπνοή μου όταν ακούω αυτό το τραγούδι, που η βαθυά εισπνοή μετά το τέλος του έχει γίνει σχεδόν υποχρεωτική.

Κι ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ακούω το άλμπουμ όλο ξανά και ξανά, επειδή μόνο αυτός είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος να φτάνουν στ' αυτιά μου οι δύο τελευταίοι στίχοι, που δίνουνε στη λέξη συγγνώμη αυτό που εμείς της έχουμε στερήσει με το πέρασμα του χρόνου: την ανθρωπιά.

Δε γράφω άλλα. Μόνο ότι είμαι τρισευτυχισμένη που, ακόμα, η μουσική μ' αγαπάει όσο την αγαπάω κι εγώ.

Γλυκό κι όμορφο βράδυ.

posted by mindstripper @ 11/12/2008 02:46:00 am  | 4 Comments | 

For the good times

"Ξέρεις τί μου έχει λείψει όλον αυτόν τον χρόνο που έχω ζήσει εδώ;" είπα στον Τζων προχτές, την ώρα που είχαμε τρυπώσει και οι δύο συνωμοτικά στην κουζίνα.

Με κοίταξε με απορία.
"Να αγγίζω τους ανθρώπους. Να τους μιλάω και να ακουμπάω τα χέρια, τα μπράτσα, τα γόνατά τους. Να τους αγκαλιάζω σφιχτά όπως αγκαλιάζομαι με τους φίλους μου κι ας βλεπόμαστε συχνά πυκνά. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μου έλειπε κάτι τέτοιο."

Ο Τζων με άκουγε με σκυμμένο το κεφάλι. Μου είπε:
"Εμείς εδώ δεν το κάνουμε αυτό, ναι."
"Το ξέρω", του είπα. "Και δεν θεωρώ ότι είναι κακό ή καλό. Απλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου έλειπε, δεν είχα καν σκεφτεί την υπόστασή του ως τόσο βασικό χαρακτηριστικό μου πριν από όλο ετούτο."

Μετά λίγη ώρα σιωπής τον ρώτησα:
"Όμως με την οικογένειά σου αγκαλιάζεστε και φιλιέστε, έτσι δεν είναι;"
"Ναι", μου είπε. "Κάθε φορά."

Χθες το πρωί, όταν έφτασα στη δουλειά, ο Τζων δεν καθόταν στο γραφείο του. Πήρα ν' ανησυχήσω, αλλά αμέσως είδα το τάπερ με το φαγητό του δίπλα από την οθόνη του. Πήρα το δικό μου και πήγα με γρήγορο βήμα στην κουζίνα. Τον είδα εκεί να συνομιλεί με κάποιον άλλον συνάδελφο. Φτιάξαμε τους καφέδες μας και γυρίσαμε στα γραφεία μας. Προς το τέλος της μέρας, σηκώθηκε και ήρθε δίπλα μου και ξεκίνησε να μου λέει κάτι διστακτικά.

"Θέλω να σου πω κάτι αλλά ντρέπομαι", είπε κι έκανε να φύγει.
"Α, όχι. Εμείς δεν κάνουμε τέτοια στην Ελλάδα", είπα κι άμα ήμουνα ο Πινόκιο η μύτη μου θα είχε βρει στον απέναντι τοίχο. "Τώρα που ξεκίνησες θα το πεις."
"Να, σήμερα το πρωί, επίτηδες είχα πάει στην κουζίνα γιατί σκεφτόμουν αυτά που λέγαμε χτες. Σκέφτηκα ότι την ώρα που θα έμπαινες μέσα θα σε αγκάλιαζα όπως οι φίλοι σου."

Κρατήθηκα να μην φανεί ότι κόντευα να βουρκώσω, του έπιασα το χέρι και του χαμογέλασα. Είμαι σίγουρη ότι το χαμόγελό μου εκείνη την ώρα κάλυπτε τουλάχιστον τα τρία τέταρτα της ύπαρξής μου.

Σήμερα το πρωί, πήγα στη δουλειά, άφησα την τσάντα μου στο γραφείο, είπαμε καλημέρα με τον Τζων στα Ελληνικά, του επέστρεψα τα dvd θησαυρό που μου είχε δανείσει για να ριπάρω κι όποτε βλέπω να τον θυμάμαι, και μετά πήρα το τάπερ μου και πήγα στην κουζίνα. Σε δύο λεπτά, τον είδα να έρχεται με το ίδιο χαμόγελο που μου είχε χαρίσει την προηγούμενη μέρα, το ίδιο χαμόγελο που έχω και τώρα που κάθομαι και γράφω ετούτο το ποστ. Αγκαλιαστήκαμε κι οι δυο σα φίλοι παλιοί και βάλαμε τα γέλια. Το πρόσωπό του έλαμπε σα μικρό παιδί.

"That felt very good actually", μου είπε συνεχίζοντας να γελάει.

Σοβάρεψα και του είπα ότι αν μπορούσα να τον βάλω σε μία βαλίτσα και να τον πάρω πίσω στην Ελλάδα μαζί μου, θα το έκανα.

Σοβάρεψε κι αυτός.

"Μόνο που θα πρέπει να σε κόψω σε κομμάτια", του είπα ευθύς αμέσως και ξαναβάλαμε και οι δύο τα γέλια.

Ακόμα και μέσα στο πιο βρωμερό, κατασκότεινο μπουντρούμι, η θωριά μίας μικρής λεπτεπίλεπτης ηλιαχτίδας μέσα από τα σφραγισμένα πατζούρια θα σε κάνει να χαμογελάσεις.

Σκέψου κιόλας το παράθυρο ν' ανοίξει διάπλατα μονομιάς.

Νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 11/08/2008 01:28:00 am  | 10 Comments | 

Μια βυσσινάδα παρακαλώ

Το I-Tunes μου κατέστρεψε μέσα σε ελάχιστα λεπτά όλους τους κόπους δεκάδων μηνών να βάλω σε μία τάξη τη μουσική μου βιβλιοθήκη.
Για ένα δευτερόλεπτο μου ήρθε να τα σπάσω όλα.
Ύστερα πήγε να με πιάσει κρύος ιδρώτας.
Στο τέλος αναστέναξα, τέντωσα την πλάτη μου πάνω στην καρέκλα, έβαλα τα ακουστικά μου και πήρα τον Π. τηλέφωνο.

"Παρακαλώ;" η φωνή του γέλαγε σχεδόν πριν ακόμη απαντήσει.
"Γελάς;" του λέω."Γιατί γελάς;"
"Γιατί το ήξερα ότι ήσουν εσύ", μου είπε με τον ίδια ευθυμία. "Είσαι καλά;"
"Ποτέ δε θα είμαι καλά", του είπα ενθουσιασμένη. "Αλλά ξέρεις τί; Τώρα πια το ξέρω, κι αυτό με κάνει και είμαι στ΄αλήθεια πολύ καλύτερα."

Στα δευτερόλεπτα που κύλησαν η φωνή του έγινε ακόμα πιο γλυκιά και γελαστή.

"Δε μου λες, κατάλαβες τί κουβέντα είπες τώρα;"
"Αμέ. Τυχαίο είναι νομίζεις ότι τη λέω σε σένα απ' όλον τον κόσμο;"

Ο φίλος ο καλός μπορεί να είναι σαν ένα ποτήρι με βυσσινάδα.
Κανείς δεν ξέρει πόσο λυτρωτική είναι εκείνη τη στιγμή η γεύση και η δροσιά του, παρά μόνο εσύ κι αυτός.

posted by mindstripper @ 11/02/2008 11:22:00 pm  | 7 Comments | 

Καλό ταξίδι

Είναι μέρες που πονάνε πολύ από το ξημέρωμα. Και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό παρά μόνο να περιμένω να περάσει. Και κάθε τόσο να παίρνω βαθυές ανάσες και να σκέφτομαι καλοκαίρια που πέρασαν, την πρώτη βόλτα με το καινούργιο αυτοκίνητο στο Μικρολίμανο, την πολυπόθητη μηχανή που δεν πρόλαβα να τη δω και δεν πρόλαβε να τη χαρεί, τα dvd και τη ζακέτα που ποτέ δεν μου επέστρεψε, την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, τα ξημερώματα και τις διακοπές που με έπαιρνε τηλέφωνο πιωμένος παρέα με όλους τους υπόλοιπους για να μου τραγουδήσει, την υπερπροσπάθεια που έκανε να σηκωθεί από τον καναπέ όταν τον είδα για τελευταία φορά, τα χέρια του να υψώνονται στον αέρα από τη χαρά και την έκπληξη, τα δικά μου να τον αγγίζουνε και να τον αγκαλιάζουνε με προσοχή σαν να ήτανε από πορσελάνη, το πρόσωπο και το χαμόγελο που χώραγε τον κόσμο όλο, τη φωνή τη χαμογελαστή και παιχνιδιάρικη, το γέλιο που με κυνηγάει σαν το φάντασμα την ώρα που θα πέσω να κοιμηθώ. Σήμερα στη δουλειά έβαλα ν' ακούσω trance vibes και μας θυμήθηκα όλους να χορεύουμε με τα μαγιώ και τις μπύρες στα χέρια. Ύστερα η οθόνη μπροστά από τα μάτια μου έγινε μία γκρίζα μουντζούρα.

Δε θα ξαναφήσω να μου φύγει έτσι άνθρωπος χωρίς να είμαι δίπλα του να πάρω λίγο από τον πόνο του, να του πω ότι τον αγαπάω πρόσωπο με πρόσωπο κι όχι μέσ' από ένα μήνυμα στο κινητό ούτε από πέντε γραμμές στο mail, ούτε από δέκα κουβέντες στο τηλέφωνο. Να τα σπάσω τα κινητά, να κάνω κομμάτια τους υπολογιστές και τα μηχανήματα, να θρυμματίσω τα τηλέφωνα σε χίλια-μύρια κομμάτια να τα σκορπίσω σε όλες τις γωνιές του σύμπαντος κι ύστερα να τα μαζέψω ένα-ένα και να τα φτιάξω ένα θεόρατο ψηφιδωτό με το πρόσωπό του όταν γέλαγε κι έβγαζε εκείνες τις μακρόσυρτες αστείες κραυγές που μας έκανε όλους να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Να μπορώ να κοιτάζω μάτια που τα νοιάζομαι, να με κοιτάξουνε κι αυτά, να τα τροφοδοτώ με όση δύναμη έχω πάνω μου για τα δύσκολα και τα σκοτεινά. Ν' αγγίζω χέρια αγαπημένα - είναι η δύναμη του αγγίγματος από τα θαύματα της πλάσης. Γίνεται σύντροφος στο φόβο και το σκοτάδι, γίνεται σύμμαχος στoν αγώνα που πρέπει να στήσεις με τη μοναξιά, παλεύοντας να κατακτήσεις την ψυχική γαλήνη που θ' αποτελέσει τη μεγαλύτερη ασπίδα προς όλα τα παράσιτα και τα περιττά αυτού του κόσμου.

Ίσως κάποια στιγμή να το δεχτώ. Ίσως κάποια στιγμή να σταματήσω να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να ξυπνάω το πρωί, να πηγαίνω βόλτες στο πάρκο και να βγάζω φωτογραφίες που δε θα δει ποτέ πια, να ακούω μουσικές που ακούγαμε όλοι μαζί, να μπαίνω στο αεροπλάνο και να γυρίζω πίσω.

Κι o Στάθης να μην είναι πια εδώ.

posted by mindstripper @ 11/01/2008 02:24:00 am  | 4 Comments |