How great thou art

Το πρώτο τηλέφωνο ήτανε για να ζητήσει βοήθεια από έναν άνθρωπο που όταν του τη ζήτησε εκείνος, του πέταξε το "όχι" στο πρόσωπο σα χτικιασμένο ρετάλι.

Το δεύτερο τηλέφωνο ήτανε για να μοιραστεί την απέραντη χαρά της ύπαρξης ενός μωρού στη ζωή του, με έναν άνθρωπο που υπό Κ.Σ. δεν έπαιρνε καν ένα τηλέφωνο για να δει τί κάνει.

[Ο άνθρωπος-δέκτης είναι στο 99% των περιπτώσεων πάντα ο ίδιος. Είναι αυτός που συνήθως βάζει τον εαυτό του στη θέση των άλλων πριν πάρει μία απόφαση ή πριν ξεστομίσει μία κουβέντα βαριά ή πικρή ή στην καλύτερη των περιπτώσεων απόλυτη. Προφανώς επειδή ο ίδιος έχει μεγαλώσει με κάποιου είδους ανεπάρκεια απέναντι στο υπόλοιπο σύνολο του κύκλου του.]

Συμπέρασμα: η απελπισία και η ευτυχία μπορούν να υπερυψώνουν ακόμα και το πιο ξεφτιλισμένο ον σε διαστάσεις ανθρώπινες.

Αυτό σημαίνει ότι η δύναμη της στιγμής και η φυσική ανάγκη του ανθρώπου να τη μοιραστεί και να την κάνει λάβαρό του ακόμα, μπορεί να σβήσει την προϊστορία;

Η ερώτηση είναι ρητορική.

Λέω να την πέσω νωρίς σήμερα.

posted by mindstripper @ 11/13/2008 01:55:00 am