Καλό ταξίδι

Είναι μέρες που πονάνε πολύ από το ξημέρωμα. Και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό παρά μόνο να περιμένω να περάσει. Και κάθε τόσο να παίρνω βαθυές ανάσες και να σκέφτομαι καλοκαίρια που πέρασαν, την πρώτη βόλτα με το καινούργιο αυτοκίνητο στο Μικρολίμανο, την πολυπόθητη μηχανή που δεν πρόλαβα να τη δω και δεν πρόλαβε να τη χαρεί, τα dvd και τη ζακέτα που ποτέ δεν μου επέστρεψε, την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, τα ξημερώματα και τις διακοπές που με έπαιρνε τηλέφωνο πιωμένος παρέα με όλους τους υπόλοιπους για να μου τραγουδήσει, την υπερπροσπάθεια που έκανε να σηκωθεί από τον καναπέ όταν τον είδα για τελευταία φορά, τα χέρια του να υψώνονται στον αέρα από τη χαρά και την έκπληξη, τα δικά μου να τον αγγίζουνε και να τον αγκαλιάζουνε με προσοχή σαν να ήτανε από πορσελάνη, το πρόσωπο και το χαμόγελο που χώραγε τον κόσμο όλο, τη φωνή τη χαμογελαστή και παιχνιδιάρικη, το γέλιο που με κυνηγάει σαν το φάντασμα την ώρα που θα πέσω να κοιμηθώ. Σήμερα στη δουλειά έβαλα ν' ακούσω trance vibes και μας θυμήθηκα όλους να χορεύουμε με τα μαγιώ και τις μπύρες στα χέρια. Ύστερα η οθόνη μπροστά από τα μάτια μου έγινε μία γκρίζα μουντζούρα.

Δε θα ξαναφήσω να μου φύγει έτσι άνθρωπος χωρίς να είμαι δίπλα του να πάρω λίγο από τον πόνο του, να του πω ότι τον αγαπάω πρόσωπο με πρόσωπο κι όχι μέσ' από ένα μήνυμα στο κινητό ούτε από πέντε γραμμές στο mail, ούτε από δέκα κουβέντες στο τηλέφωνο. Να τα σπάσω τα κινητά, να κάνω κομμάτια τους υπολογιστές και τα μηχανήματα, να θρυμματίσω τα τηλέφωνα σε χίλια-μύρια κομμάτια να τα σκορπίσω σε όλες τις γωνιές του σύμπαντος κι ύστερα να τα μαζέψω ένα-ένα και να τα φτιάξω ένα θεόρατο ψηφιδωτό με το πρόσωπό του όταν γέλαγε κι έβγαζε εκείνες τις μακρόσυρτες αστείες κραυγές που μας έκανε όλους να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Να μπορώ να κοιτάζω μάτια που τα νοιάζομαι, να με κοιτάξουνε κι αυτά, να τα τροφοδοτώ με όση δύναμη έχω πάνω μου για τα δύσκολα και τα σκοτεινά. Ν' αγγίζω χέρια αγαπημένα - είναι η δύναμη του αγγίγματος από τα θαύματα της πλάσης. Γίνεται σύντροφος στο φόβο και το σκοτάδι, γίνεται σύμμαχος στoν αγώνα που πρέπει να στήσεις με τη μοναξιά, παλεύοντας να κατακτήσεις την ψυχική γαλήνη που θ' αποτελέσει τη μεγαλύτερη ασπίδα προς όλα τα παράσιτα και τα περιττά αυτού του κόσμου.

Ίσως κάποια στιγμή να το δεχτώ. Ίσως κάποια στιγμή να σταματήσω να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να ξυπνάω το πρωί, να πηγαίνω βόλτες στο πάρκο και να βγάζω φωτογραφίες που δε θα δει ποτέ πια, να ακούω μουσικές που ακούγαμε όλοι μαζί, να μπαίνω στο αεροπλάνο και να γυρίζω πίσω.

Κι o Στάθης να μην είναι πια εδώ.

posted by mindstripper @ 11/01/2008 02:24:00 am