Σάμπως φταις κι εσύ καημένη
Κάθομαι και βλέπω το Children in need, την ετήσια εκπομπή του BBC για τα παιδάκια της Μεγάλης Βρεττανίας που υπομένουνε όποιον σταυρό έχει τύχει στη ζωούλα του καθενός. Και ζηλεύω. Ζηλεύω που η δική μας τηλεόραση δε φαίνεται να έχει την ιδέα -αποφεύγω να πω την όρεξη- να διοργανώσει παρόμοιο μαραθώνιο, παρά μόνο αφού έχει γίνει πρώτα το σχετικό κακό.Οι άνθρωποι ξεχνάμε. Φωνάζουμε, διαδηλώνουμε, οργιζόμαστε, και ύστερα από λίγο καιρό γυρίζουμε το κεφάλι προς άλλη κατεύθυνση. Στη Μεγάλη Βρεττανία, ένα κράτος όπως κι όλα τα υπόλοιπα με τα καλά του και τα κακά του, υπάρχει μία φορά κάθε χρόνο ετούτη η τεράστια τηλεοπτική παραγωγή που συνοδεύεται από μία παρέλαση ανθρώπων της μουσικής και του θεάματος. Πέρα από τα χρήματα που συγκεντρώνονται και έχουν αποκλειστικό αποδέκτη τα παιδιά που έχουνε τόση ανάγκη, όλα αυτά που το περικλείουν, οι άνθρωποι, ο χώρος, η ατμόσφαιρα, προκαλούν για μένα προσωπικά ένα μικρό θαύμα: ένας ολόκληρος λαός δεν αφήνεται να ξεχάσει.
Κι αν γυρίσεις να μου πεις, όπως μου είπε ο John σήμερα, ότι κανείς δεν ξέρει πού πάνε αυτά τα χρήματα ή ότι ο λόγος που τα κανάλια το διοργανώνουν είναι η δημοσιότητα και η προώθηση των προσωπείων τους ως ευγενικών χορηγών ανθρωπιάς, θα σου πω ότι εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει κ α θ ό λ ο υ. Όσο υπάρχει το ενδεχόμενο η εφησυχασμένη συνείδηση όλων μας να ταρακουνιέται από οποιοδήποτε ερέθισμα ώστε να σκάβουμε λίγο το εγωιστικό μας κέλυφος και να αντικρύζουμε τα κακά που γίνονται έξω από το δικό μας σπιτικό, εμένα καρφάκι δε μου καίγεται για ό,τι άλλο. Γιατί καλά θα είναι να μην περιμένουμε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για ν' αρχίσουμε να θυμώνουμε και να διαμαρτυρόμαστε, όπως θα διαμαρτυρηθούμε πάλι στις επόμενες εκλογές, στις επόμενες πυρκαγιές, στον επόμενο τόνο μας ως Έλληνες που αποφασίζουμε για το μέλλον και την πορεία του τόπου μας, της παιδείας μας, της υγείας μας, των φυλακών μας.
Το πήγα πάλι μακρυά, το ξέρω. Δε γαμιέται... Ας επιστρέψω στην πραγματικότητα κι ας δω την υπόλοιπη εκπομπή, όσο έχω ακόμα το προνόμιο να χαίρομαι μία τηλεόραση χωρίς καραγκιοζιά και ηλιθιότητα.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ.
posted by mindstripper @ 11/15/2008 01:16:00 am
6 Comments:
... Φιλιά!
...Φιλιάδες!
0 com, Angelito, από μία αγκαλιά στον καθένα. :-)
Τι να πω κι εγω τωρα..αντικρουομενες ειναι οι αποψεις για τους Βρετανους πολιτες σε σχεση με τα παιδια.
Δες τι διαβαζα σημερα εδω ->>
http://www.agelioforos.gr/archive/article.asp?date=11/18/2008&page=29
εδω
Αερικό, δεν καταλαβαίνω ποιά ακριβώς είναι η αντίφαση των Βρεττανών πολιτών σε σχέση με τα παιδιά. Το να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις ότι το παιδάκι της διπλανής πόρτας έχει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης λόγω οποιωνδήποτε συνθηκών (υγεία, κακοποίηση, κοινωνική θέση και μεταχείριση) και να κάνεις κάτι γι αυτό, προσωπικά δε βλέπω να συνδέεται με οποιονδήποτε τρόπο με την εγκληματικότητα των νέων εδώ. Ούτε θα έπρεπε να συνδέεται κιόλας. Διαφορετικά θα είχαμε κάτι σαν το βίντεο κλιπ που μπορείς να παρακολουθήσεις εδώ, όπου βρίσκεται και ολόκληρο το κείμενο από το οποίο υποθέτω έχει προέλθει το Ελληνικό άρθρο του Αγγελιαφόρου. Καλό θα είναι να το διαβάσεις όλο, θα δεις ότι θέτει τα πράγματα σε λίγο πιο ολοκληρωμένη βάση από αυτή που μου έστειλες να διαβάσω.
Για να πάμε στο θέμα που θέτεις εσύ, αυτό της εγκληματικότητας, όντως είναι υπαρκτό και πολύ ανησυχητικό. Υπάρχουνε δε διάφοροι τρόποι αντίδρασης, είτε αυτοί είναι ακραίοι και κοντόφθαλμοι, είτε είναι πιο ώριμοι και κοντά στη ρίζα του κακού. Αλλά αυτό, επιμένω, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.
Εντελώς πληροφοριακά, τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τον κόσμο αποτελούν ρεκόρ στα μέχρι στιγμής δεδομένα της τηλεοπτικής εκπομπής του BBC (γύρω στις 20,000,000 λίρες).
Post a Comment
<< Home