For the good times
"Ξέρεις τί μου έχει λείψει όλον αυτόν τον χρόνο που έχω ζήσει εδώ;" είπα στον Τζων προχτές, την ώρα που είχαμε τρυπώσει και οι δύο συνωμοτικά στην κουζίνα.Με κοίταξε με απορία.
"Να αγγίζω τους ανθρώπους. Να τους μιλάω και να ακουμπάω τα χέρια, τα μπράτσα, τα γόνατά τους. Να τους αγκαλιάζω σφιχτά όπως αγκαλιάζομαι με τους φίλους μου κι ας βλεπόμαστε συχνά πυκνά. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μου έλειπε κάτι τέτοιο."
Ο Τζων με άκουγε με σκυμμένο το κεφάλι. Μου είπε:
"Εμείς εδώ δεν το κάνουμε αυτό, ναι."
"Το ξέρω", του είπα. "Και δεν θεωρώ ότι είναι κακό ή καλό. Απλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου έλειπε, δεν είχα καν σκεφτεί την υπόστασή του ως τόσο βασικό χαρακτηριστικό μου πριν από όλο ετούτο."
Μετά λίγη ώρα σιωπής τον ρώτησα:
"Όμως με την οικογένειά σου αγκαλιάζεστε και φιλιέστε, έτσι δεν είναι;"
"Ναι", μου είπε. "Κάθε φορά."
Χθες το πρωί, όταν έφτασα στη δουλειά, ο Τζων δεν καθόταν στο γραφείο του. Πήρα ν' ανησυχήσω, αλλά αμέσως είδα το τάπερ με το φαγητό του δίπλα από την οθόνη του. Πήρα το δικό μου και πήγα με γρήγορο βήμα στην κουζίνα. Τον είδα εκεί να συνομιλεί με κάποιον άλλον συνάδελφο. Φτιάξαμε τους καφέδες μας και γυρίσαμε στα γραφεία μας. Προς το τέλος της μέρας, σηκώθηκε και ήρθε δίπλα μου και ξεκίνησε να μου λέει κάτι διστακτικά.
"Θέλω να σου πω κάτι αλλά ντρέπομαι", είπε κι έκανε να φύγει.
"Α, όχι. Εμείς δεν κάνουμε τέτοια στην Ελλάδα", είπα κι άμα ήμουνα ο Πινόκιο η μύτη μου θα είχε βρει στον απέναντι τοίχο. "Τώρα που ξεκίνησες θα το πεις."
"Να, σήμερα το πρωί, επίτηδες είχα πάει στην κουζίνα γιατί σκεφτόμουν αυτά που λέγαμε χτες. Σκέφτηκα ότι την ώρα που θα έμπαινες μέσα θα σε αγκάλιαζα όπως οι φίλοι σου."
Κρατήθηκα να μην φανεί ότι κόντευα να βουρκώσω, του έπιασα το χέρι και του χαμογέλασα. Είμαι σίγουρη ότι το χαμόγελό μου εκείνη την ώρα κάλυπτε τουλάχιστον τα τρία τέταρτα της ύπαρξής μου.
Σήμερα το πρωί, πήγα στη δουλειά, άφησα την τσάντα μου στο γραφείο, είπαμε καλημέρα με τον Τζων στα Ελληνικά, του επέστρεψα τα dvd θησαυρό που μου είχε δανείσει για να ριπάρω κι όποτε βλέπω να τον θυμάμαι, και μετά πήρα το τάπερ μου και πήγα στην κουζίνα. Σε δύο λεπτά, τον είδα να έρχεται με το ίδιο χαμόγελο που μου είχε χαρίσει την προηγούμενη μέρα, το ίδιο χαμόγελο που έχω και τώρα που κάθομαι και γράφω ετούτο το ποστ. Αγκαλιαστήκαμε κι οι δυο σα φίλοι παλιοί και βάλαμε τα γέλια. Το πρόσωπό του έλαμπε σα μικρό παιδί.
"That felt very good actually", μου είπε συνεχίζοντας να γελάει.
Σοβάρεψα και του είπα ότι αν μπορούσα να τον βάλω σε μία βαλίτσα και να τον πάρω πίσω στην Ελλάδα μαζί μου, θα το έκανα.
Σοβάρεψε κι αυτός.
"Μόνο που θα πρέπει να σε κόψω σε κομμάτια", του είπα ευθύς αμέσως και ξαναβάλαμε και οι δύο τα γέλια.
Ακόμα και μέσα στο πιο βρωμερό, κατασκότεινο μπουντρούμι, η θωριά μίας μικρής λεπτεπίλεπτης ηλιαχτίδας μέσα από τα σφραγισμένα πατζούρια θα σε κάνει να χαμογελάσεις.
Σκέψου κιόλας το παράθυρο ν' ανοίξει διάπλατα μονομιάς.
Νύχτα καλή.
posted by mindstripper @ 11/08/2008 01:28:00 am
10 Comments:
Πάντως εμένα με έκανες και χαμογέλασα. Απόγευμα καλό
Το σχέδιό μου πέτυχε λοιπόν. Καλό βράδυ Λάκη. :-)
Σ' εμενα λειτουργησε αναποδα το σχεδιο σου!@#$%^&*
Μου θυμισε εκεινο το τραγουδακι που λεγε η Μοσχολιου " υπάρχουν ανθρωποι που ζουν μοναχοι..κλπ"
Ο εν λογω Τζων ομως δειχνει να ναι μια αχτιδα χρυσαφια στου πελαγου την καταχνια! :-) Αντε μ' εκανες κι εγραψα διστιχο μικρουλα! :-****
Αερικό, κι επειδή λειτούργησε έτσι σε σένα, ήτανε ανάποδο νομίζεις; Αφού είπαμε: ακόμα και σε ένα μπουντρούμι μέσα.
Για το τραγούδι κανένα σχόλιο. Μόνο πολύ κρασί. Φιλιά πολλά μανάρι μου, να είσαι καλά.
Γειά σου κορίτσι.
Δώσε και πάρε κι άλλες αγκαλιές με τον Τζον, η αγκαλιά μόνο καλό μπορεί να κάνει.
Θυμάσαι εκείνη την ιστορία με το free hugs campaign; Αν δεν έτυχε να δεις τα βιντεάκια, ψάξτο στο youtube και δείξτο και στον Τζον :)
Φιλιά από την Αθήνα.
Υπέροχο κείμενο! Αγκαλιά!
Γεια σου βρε Τύπε βραδυνέ. :-) Το θυμάμαι εκείνο το βίντεο, δεν το ξεχνάω. Είμαι κι εύκολη στη συγκίνηση και με είχανε πάρει και οι μύξες μάλιστα.
Νά 'σαι καλά ρε κοπελιά, πολλά φιλιά κι από τις δροσιές εδώ.
Ttallou, χαίρομαι που πέρασες απο δω γιατί πέρασα κι εγώ από το τσαρδί σου, αλλά μου δέθηκε η γλώσσα κόμπος. Ήθελα να γράψω πως αν οι άνθρωποι αγαπιόμασταν μεταξύ μας όπως αγαπάμε τόπους, ο κόσμος θα ήτανε ένας παράδεισος ρε γαμώτο.
Ευχαριστώ και για την αγκαλιά και για τα χαμόγελα (φανταστικό ήτανε το βιντεάκι, το είδα τρεις φορές). Λίγο ήλιο και για μένα εκεί κάτω. Φιλιά. :-)
Σήμερα ξεκίνησα να σε διαβάζω. Δηλαδή τώρα. Γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα. Από ότι κατάλαβα επιστρέφεις! Καλή επιστροφή λοιπόν. Ελπίζω ότι ωάχνεις να το βρεις πίσω στην Ελλάδα.
Gourounella, καλώς βρεθήκαμε λοιπόν. Όχι πολλά δάκρυα όμως κορίτσι πράμα, ε; (κι εμένα που με πιάνουνε εύκολα τί καταλαβαίνω νομίζεις;) Σ' ευχαριστώ πολύ καλή μου, νά 'σαι καλά κι ελπίζω ο χρόνος που έρχεται να είναι για σένα το ακριβώς αντίθετο από τον χρόνο που θα φύγει (να πω κι ένα ξου ξου, έτσι για το καλό).
This was great to read thank you.
Post a Comment
<< Home