Mέρα κορίτσι

Η μέρα σήμερα ήτανε γλυκιά. Κι ας ξημέρωσε με -2 βαθμούς, κι ας ήτανε όλα παγωμένα, κι ας μην πετούσανε τόσα πολλά πουλιά στον ουρανό το πρωί πρωί.

Στη δουλειά ο Alan γύρισε πίσω μετά από τόσες εβδομάδες. Πήγα δίπλα του και τον ρώτησα αν είναι καλύτερα. Μου είπε ότι ήτανε καλά μέχρι την προηγούμενη Κυριακή που τον ξαναέπιασε, αλλά ότι δεν μπορεί και να κάθεται άλλο.

"Δεν μπορώ και να μην κάνω τίποτα όλη μέρα, δεν μπορώ να μη δουλεύω".

Ο γιατρός του είπε, λέει, ότι έχει Psychosomatic Stress Disorder. Ο ίδιος δε θυμόταν πώς μία Τρίτη που έφυγε από τη δουλειά, έφτασε στο Πανεπιστήμιο του Leicester στη μέση του πάρκου.

"Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πάει στο Πανεπιστήμιο του Leicester", μου είπε. "Ο γιατρός είπε ότι με την προϊστορία που έχω πρέπει να προσέχω αυτά τα κενά που μου παρουσιάζονται. Μπορεί να προκαλέσουνε και θάνατο."

Έκρυψα τον φόβο μου ή έτσι μου φάνηκε κι αστειεύτηκα λέγοντας ότι το πιο πιθανό είναι να πάσχει από multiple personality κι ότι ο φοιτητής μέσα του έχει ξυπνήσει και τρέχει στα Πανεπιστήμια να βρει μικρούλες. Γέλασε. Έφυγα από τη γωνιά του λέγοντάς του:

"It's good to have you back."

Έπιασα τον John να τον κρυφοκοιτάζει με ανησυχία αρκετές στιγμές της μέρας, την ώρα που μπορεί να έπιανε το κεφάλι του για να σκεφτεί κάτι ή όταν καθόταν ακινητοποιημένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του. Ύστερα συνειδητοποίησα ότι ο John έπιασε και μένα να τον κρυφοκοιτάζω άλλες τόσες.

Στην πορεία κάποια νεραϊδόσκονη έπεσε κατά τύχη πάνω από τα κεφάλια μας, και η γωνία του ορόφου που πάντα είναι σιωπηλή, γέμισε για μία σπάνια μικρούλα φορά με δροσοσταλίδες ζωής. Ο John ήρθε και μου είπε:

"Ξέρεις, οι Μουσουλμάνοι πιστεύουνε ότι όταν πεθαίνουνε, τότε πάνε στον παράδεισο και εκεί έχει ο καθένας τους από 166 γυναίκες."

Έκανε μία παύση στο λόγο του, είδα εκείνη την παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια του, είχα ήδη βάλει τα γέλια προτού ολοκληρώσει τη σκέψη του δυνατά.

"Δεν μπορώ να καταλάβω, πως είναι δυνατόν ένας άντρας να έχει 166 γυναίκες και να θεωρείται ότι έχει πάει στον παράδεισο", είπε και τσούλησε την καρέκλα του μακρυά γελώντας.

Στην επιστροφή, έτσι όπως έβγαζα φωτογραφίες για μυριοστή φορά στο αγαπημένο μου πάρκο, κοίταζα τα χρώματα γύρω και σκέφτηκα πως κάθε μέρα που περνάει από τότε που άλλαξε η ώρα, μου θυμίζει ένα γεροντάκι που ξεφτίζει με μία ανάπτυξη ραγδαία όπως αυτή ενός μωρού παιδιού, μόνο ανάστροφη. Παίρνει να σκοτεινιάζει και να συρρικνώνεται με τόσο ταχείς ρυθμούς που δεν καταλαβαίνεις για πότε περάσανε πάλι οι μήνες και άλλαξε πάλι η εποχή, έκλεισε άλλος ένας κύκλος, έγινε παρελθόν άλλη μία αλυσίδα γεγονότων. Την βλέπεις να αλλάζει χρώματα και διαθέσεις, χαρακτηριστικά και διάπλαση και η ματιά σου ταξιδεύει ακόμα στο παρελθόν ενώ το παρόν έχει προσπεράσει και το μέλλον σου χαμογελάει αμείλικτα στο κατώφλι.

Άμα η μέρα ήτανε άνθρωπος θα ήτανε ένα μικρό κορίτσι με κορδέλες στα μαλλιά της. Κι εγώ θα την έπαιρνα σπίτι να την νανούριζα κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί, να μη φοβάται το σκοτάδι που ετούτον τον καιρό έρχεται όλο και πιο νωρίς.

Νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 10/30/2008 09:27:00 pm  | 1 Comments | 

Why be a song

You're so strong

it really is a mystery

you give your power away

you give your power away

why be a song

when you could be a symphony

don't give your power away

don't give your power away...

posted by mindstripper @ 10/25/2008 12:15:00 am  | 11 Comments | 

Palantir

Ο John είναι ένας άνθρωπος χαμογελαστός και γλυκύτατος. Μόνο όμως με εκείνους που συμπαθεί. Με όλους τους άλλους είναι μία πόρτα γκρίζα και κλειδωμένη, το βλέπω στα μάτια του όταν γυρίζει προς το μέρος τους, αλλά δεν τους κοιτάζει.

Τον πρώτο καιρό στη δουλειά, μου έκανε γενικές ερωτήσεις για να σπάσει τον πάγο και να μου λύσει τη γλώσσα. Το έβλεπα ότι έκανε προσεκτική επιλογή των λέξεων και της θεματολογίας του - οι κουλτούρες μας είναι διαφορετικές άλλωστε, ποτέ δεν ξέρεις ποιά μπορεί να είναι η αφορμή μίας παρεξήγησης, έτσι πάντα σκέφτεται ένας Άγγλος. Ο John, ευγενικός και συγκρατημένος, που και που μέσα στη μέρα μου μιλούσε από τη θέση του, στο ενάμισι μέτρο που χωρίζει τις καρέκλες μας. Σε προηγούμενη δουλειά του σελιδοποιούσε και έκανε στησίματα σε πολυγλωσσικές μεταφράσεις κειμένων. Από κείνο τον καιρό ακόμα, μου έλεγε, είχε κάνει μία σχετικά φτωχή συλλογή λέξεων στην κάθε γλώσσα. Έτσι τα μίνι καθημερινά μαθήματα Ελληνικής, ξεκίνησαν από τα πολύ βασικά.

"Εφ-κα-ρ(ου)ι-στόου."

"Όχι, όχι, όχι. Το κόλπο είναι στα φωνήεντα. Πρέπει να τα προφέρεις καθαρά. E-A-I-O", τού 'λεγα κι εγώ, ο μαίτρ της Ελληνικής (σιγά και μην).

Ήρθε και το πλέον στερεότυπο στιγμιότυπο, όπου η υποφαινόμενη ερωτήθη για την αντίστοιχη Ελληνική λέξη του Αγγλικού "wanker". Άντε και να παλεύω εγώ μέσα στην νεκρική σιωπή του γραφείου να του αναλύσω την πολυ-χρηστικότητα του γλωσσικού μας πλούτου.

"Οι Έλληνες καμμιά φορά, μπορεί να αποκαλέσουμε ο ένας τον άλλον μαλάκα σε καθημερινές συζητήσεις, όπως εσείς εδώ λέτε ο ένας τον άλλον mate", του είπα με στόμφο.

Θεώρησα το γούρλωμα των ματιών του εντελώς φυσιολογική αντίδραση.

"Δηλαδή εγώ τώρα μπορώ να αποκαλέσω έτσι τον Tom χωρίς να τον προσβάλλω;"

O Tom είναι φωτογράφος. Η θέση του ακριβώς απέναντι από τη δική μου. Τον κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώντας να ζυγίσω την απάντησή μου.

"Ναι, αλλά θα πρέπει να είσαι σίγουρος ότι ο Tom είναι καλός σου φίλος πρώτα", είπα με σοφία απαράμιλλη.

Στις επόμενες εβδομάδες o John με τον Tom άρχισαν να βρίζονται στα Ελληνικά, με μένα να ξεκαρδίζομαι στα γέλια κάθε φορά που προσπαθούσανε να αποκαλέσουνε ο ένας τον άλλον "αρκκκκ-ίθθι".

Ύστερα ήρθε η μέρα που ο Alan έπαθε αυτό το πράγμα στο κεφάλι του και ήρθανε και τον πήρανε με το ασθενοφόρο. O Alan είναι ένας άνθρωπος αεικίνητος και πλακατζής, που δύο φορές μέσα στην εβδομάδα, ανοίγει τα συρτάρια του και μοιράζει καραμέλλες και μικρά σοκολατάκια στον όροφο, αρχίζοντας πάντα από τις γυναίκες. Εκείνη την ημέρα, στη μισή ώρα που ο Alan καθόταν ανήμπορος στην καρέκλα του κι εμείς γύρω του καθόμασταν σαν τα στρατιωτάκια στα γραφεία μας με καρφωμένα τα μάτια μας επάνω του, έγινε κάτι το συγκλονιστικό: ο επικεφαλής του τμήματος και δεύτερος στην ανώτατη διοίκηση της εταιρίας, δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να σηκωθεί από τη θέση του, τρία γραφεία πιο πίσω και να έρθει προς την πλευρά μας να δει τι έχει γίνει. Οι νοσοκόμοι ήρθανε, βάλανε τον Alan που ήτανε σχεδόν κοκκαλωμένος πάνω στο καροτσάκι, ανοίξανε την πόρτα και φύγανε.

Πίσω μου άκουγα τον κύριο επικεφαλή να μιλάει στο τηλέφωνο με έναν πελάτη. Δύο λεπτά μετά γέλασε δυνατά.

Ξαφνικά, η παρουσία μου μέσα σε εκείνον το χώρο μου φάνηκε εντελώς παράλογη. Σηκώθηκα και προχώρησα γρήγορα και με το κεφάλι μου σκυφτό προς την κουζίνα. Ο John ακολούθησε σε λίγα λεπτά, βρίσκοντάς με να κόβω βόλτες πέρα-δώδε.

"Είσαι καλά;" με ρώτησε.

Άρχισα να βρίζω στην αρχή στα Ελληνικά και ύστερα στα Αγγλικά. O John αφουγκράστηκε λίγο και ύστερα έβαλε το χέρι του πάνω στον ώμο μου. Είπε:

"Τόσους μήνες εδώ, πρώτη φορά σε ακούω να βρίζεις."

Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα η σχέση μας άλλαξε εντελώς. Οι σύντομες κουβέντες μας μέσα στο γραφείο είχανε θέμα τον τρόπο που λειτουργούνε οι άνθρωποι στη δική μου αλλά και στη δική του χώρα. Σε κανέναν από τους δυο μας, δεν αρέσει αυτό που βλέπει γύρω του. Αρχίσαμε να ανταλλάσουμε τα mp3 player μας και να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον μουσικές σαν να ήτανε οι καραμέλλες του Alan. Μου έβαλε να ακούσω Robert Johnson και Johnny Winter, έμαθα τους Allman Brothers. Του έγραψα όλη τη δισκογραφία του Ry Cooder. Του εξήγησα την απερίγραπτη χαρά μου όταν μετά από τόσα χρόνια επιτέλους ανακάλυψα ότι κομμάτι της μουσικής από το Κάμπινγκ και τον Μάιμο ερχότανε από το Paris Texas. Άρχισε να μου διηγείται ιστορίες, όπως τότε που είχε πάει σε μεγάλο γνωστό club του Birmingham για να δει ζωντανά τους Thin Lizzy να παίζουνε support. Ανακάλυψε ότι του αρέσουνε οι Pink Martini, οι Logh και οι Iron & Wine.

Χτες, αμέσως μόλις είδε το όνομα του Paul Simon στο mp3 player μου, έτρεξε να πάρει το δικό του.
Ήθελε να μου βάλει να ακούσω το Rene and Georgette Magritte With Their Dog After the War.

Λίγο πριν βάλω τα ακούστικά στα αυτιά μου με σταμάτησε, δίστασε μια στιγμή και στο τέλος είπε:

"Το ξέρω ότι μπορεί να σου φανεί υπερβολικό, αλλά παρ΄ότι αγαπάω πολύ αυτό το τραγούδι αποφεύγω να το ακούω, γιατί προς στο τέλος του αισθάνομαι έναν κόμπο στο στήθος μου, σαν να είμαι έτοιμος να αρχίσω τα κλάμματα."

Τον κοίταξα σαν να είχε βγει από παραμύθι. Ήξερα τώρα γιατί απ' όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει αυτόν τον περασμένο χρόνο στο ταξίδι μου εδώ, αυτός είναι ο μοναδικός που μου λείπει ήδη, ενώ ακόμα δεν έχω φύγει.

O John είναι 60 χρονών και είναι αυτός στον οποίον θα ήθελα κάποτε να μοιάσω.

posted by mindstripper @ 10/24/2008 12:44:00 am  | 2 Comments | 

Μεσημεράκι - σβήσε το φως

Μόλις λίγη ώρα πιο πριν, καθώς γύριζα σπίτι, έτσι όπως τουρτούριζα κάτω από το παλτό, σήκωσα το κεφάλι μου τέρμα πάνω και κοίταξα τον ουρανό. Δυο τρία σύννεφα σκόρπια στο σκούρο μπλε, όλο το υπόλοιπο συμπαγές, κατακάθαρο νεφέλωμα από έναν κόσμο που ποτέ δεν θα καταφέρω να δω από κοντά.

Σκέφτηκα, τί ωραία που θα ήτανε, άμα ετούτη η ώρα ήτανε μέρα μεσημέρι.

Ύστερα πάλι, σκέφτηκα, τί χαζή που είμαι, η ώρα ετούτη ήτανε μέρα μεσημέρι.

Πότε θα σταματήσω να μπερδεύω την νύχτα με το σκοτάδι;

posted by mindstripper @ 10/21/2008 02:57:00 am  | 4 Comments | 

Το κόλπο είναι στο background

Ένα κομμάτι παράθυρο πιτσιλισμένο με χρώμα ποιός ξέρει για πόσο καιρό. Δεν ξέρω για ποιό λόγο αυτή η μοναδική πηγή φωτός στον όροφο, έχει γίνει έτσι αγαπημένη. Καμμιά φορά κάθομαι στα σκαλιά και το χαζεύω ώρα αρκετή. Δεν ξέρω αν κοιτάζω αυτό που φαίνεται μέσα απ' αυτό ή αν το ίδιο αποτελεί εκείνη τη στιγμή έναν πίνακα που μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μου.

Αντίκρυ στο φως, οι πιτσιλιές του χρώματος γίνονται σκούρες, γίνονται λεκέδες που διαφέρουν από την ομοιομορφία και το φωτεινό σύνολο του ουρανού, στέκονται εκεί εκτεθειμένες και ντροπιασμένες για την ασχήμια της παρουσίας τους. Κι άμα λίγο σκύψω το κεφάλι μου, αυτό το ίδιο χρώμα έρχεται να σχηματίσει σχέδια ανοιχτόχρωμα πάνω από το σκούρο και το γκρίζο. Σαν να μου φαίνεται κιόλας ότι τώρα κοκορεύεται για την ύπαρξή του. Η σκιά του έχει αλλάξει χρωματισμό, έχει γίνει σχεδόν λευκή. Εκεί που πριν η ύπαρξή του ενοχλούσε τη λίμνη του φωτός, τώρα κοντεύει να υπερκαλύψει τις σκιές που έχουνε φυτρώσει κάτω απ' αυτήν.

Στο τέλος σηκώνομαι και μπαίνω στο δωμάτιό μου, σκεφτόμενη πως αν το παράθυρο ήτανε καθαρό και "συμμαζεμένο" σαν όλα τ' άλλα, δε θα γυρνούσα ποτέ να το κοιτάξω με τη συμπάθεια που το κοιτάζω τώρα.

Ίσως κάποια στιγμή ν' αποφασίσω κιόλας αν είναι το μαύρο της μπογιάς πάνω στο λευκό ή το αντίθετο που με κάνει να ταυτίζομαι μαζί του περισσότερο.

  

posted by mindstripper @ 10/19/2008 02:09:00 am  | 7 Comments | 

Depression

posted by mindstripper @ 10/16/2008 01:22:00 am  | 25 Comments | 

Ο καναπές μου

Βγαίνοντας από το σινεμά, είδα τον Μ. κατσουφιασμένο.
"Τί έχεις;" τον ρώτησα. "Σκοτείνιασες."
"Τίποτα", μου απάντησε. "Είναι η ταινία... είναι αυτή η άλλη πλευρά της ζωής, η πραγματική."

Την περασμένη Παρασκευή πήγαμε ένα γκρουπ συναδέλφων όλοι μαζί, όπως συνηθίζουμε που και που, σε μία pub κοντά στη δουλειά για να καταβροχθίσουμε όσο φαϊ προλαβαίνουμε μέσα στη μισή ώρα του lunch break που έχουν την ευχαρίστηση να μας παραχωρήσουνε τα μεγάλα κεφάλια.
Η Λίντα μόλις λίγο μετά που καθίσαμε, μας έκανε την ανακοίνωσή της.
"Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε ήδη από άλλους, αλλά ήθελα να σας το πω και η ίδια, καθώς θα λείψω για ένα χρόνικό διάστημα από τη δουλειά. Διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος."
Όλοι το ξέραμε από πριν. Σε διάστημα τεσσάρων-πέντε ωρών τα νέα της Λίντας είχανε κάνει το γύρο του ορόφου. Κανείς δεν είπε τίποτα. Όλοι γνωρίζαμε ότι είναι η τρίτη φορά που της χτυπάει το σκοτάδι την πόρτα. Ο John, αυτός ο γλυκύτατος άνθρωπος που θα μου λείψει τόσο όταν φύγω, μου είπε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Το μόνο που ήρθε στο μυαλό μου την ώρα που το βλέμμα μου ήτανε καρφωμένο στο πιάτο μπροστά μου, ήταν ότι ήθελα να το βάλω στα πόδια και να μπω στο πρώτο αεροπλάνο που θα με έφερνε κοντά στους ανθρώπους που αγαπάω.
Δε θέλω να ζω σε άλλη γη από εκείνη που ξεκουράζεται πια το βασανισμένο κορμάκι του φίλου μου. Ούτε θέλω να ζω σε έναν τόπο όπου τα δάκρυα και η συγκίνηση και η χαρά και η ευτυχία και ο πόνος και τα βάσανα των ανθρώπων που αγαπάω, είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα ολόγραμμα μέσα από μία οθόνη. Κι αν αυτός ο τόπος τυχαίνει να είναι η Ελλάδα του Έλληνα της διαφθοράς και της υποκρισίας που συχαίνομαι και βλαστημάω, ας είναι στο τέλος αυτή.
Άλλωστε δεν μπορεί, ούτε πρόκειται να με ακουμπήσει αυτό που ποτέ δεν με αφουγκράστηκε.

I'm coming home.

Επειδή όπως κι ο ίδιος ο Μ. λέει στους φοιτητές του μετά από εκείνο το βράδυ που είχαμε κοπανήσει τις μπύρες μας φιλοσοφώντας τις αναζητήσεις ενός ολόκληρου λαού, πατρίδα είναι ο καναπές με τους φίλους σου.

Αν σου δοθεί η ευκαιρία, μην την αφήσεις να πάει χαμένη, πήγαινε και δες το Linha de Passe στον κινηματογράφο. Κι αν το χαμόγελο που θα σχηματιστεί στο πρόσωπό σου φεύγοντας, είναι γλυκό σαν το πικραμύγδαλο, τότε πάει να πει ότι είχα δίκιο που σου το πρότεινα.

Νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 10/16/2008 01:20:00 am  | 6 Comments | 

Ο χειμώνας ετούτος

"Δεν ακούω μουσική πια", είπα στην Χ.
"Να ακούς μουσική", μου είπε εκείνη. "Μην αφήνεις τη μουσική."

Κουβέντες που στο χαρτί φαίνονται μικρές αλλά εμένα μου αφήσανε σημάδι πυρακτωμένο κάτω-κάτω δεξιά, σε μία καρδιά φαγωμένη με σχήμα ρολογιού με δείχτες υγρό σίδερο, από αίμα μαύρο και βρώμικο που έσκαβε κάθε τόσο την επιφάνεια όλο και πιο πολύ προς τα αριστερά.

Ξέρεις πως είναι μερικές φορές όταν κλείνεις τα μάτια αντίκρυ στον ήλιο και είσαι μέσα σ' ένα αυτοκίνητο που τρέχει καθώς το φως παιχνιδίζει ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων; Έχεις τα μάτια σου κλειστά και νοιώθεις στο πρόσωπό σου χάδι ζεστό να έρχεται και να φεύγει, το χρώμα του σκοταδιού αλλάζει, γίνεται κόκκινο, ύστερα γίνεται μαύρο, δροσερό, ύστερα πάλι ζεσταίνει και πορτοκαλίζει. Είσαι τυφλός κι όμως είσαι λουσμένος στο φως με κάθε χιλιοστό του σώματος, της ύπαρξής σου.

Έχω αφήσει τα μάτια μου πολύ καιρό ανοιχτά. Ήρθε η ώρα να τα κλείσω λίγο πάλι.

Σαν να μου φαίνεται περνάει ετούτος ο χειμώνας σιγά-σιγά.

posted by mindstripper @ 10/12/2008 04:51:00 pm  | 7 Comments |