Το κόλπο είναι στο background
Ένα κομμάτι παράθυρο πιτσιλισμένο με χρώμα ποιός ξέρει για πόσο καιρό. Δεν ξέρω για ποιό λόγο αυτή η μοναδική πηγή φωτός στον όροφο, έχει γίνει έτσι αγαπημένη. Καμμιά φορά κάθομαι στα σκαλιά και το χαζεύω ώρα αρκετή. Δεν ξέρω αν κοιτάζω αυτό που φαίνεται μέσα απ' αυτό ή αν το ίδιο αποτελεί εκείνη τη στιγμή έναν πίνακα που μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μου.Αντίκρυ στο φως, οι πιτσιλιές του χρώματος γίνονται σκούρες, γίνονται λεκέδες που διαφέρουν από την ομοιομορφία και το φωτεινό σύνολο του ουρανού, στέκονται εκεί εκτεθειμένες και ντροπιασμένες για την ασχήμια της παρουσίας τους. Κι άμα λίγο σκύψω το κεφάλι μου, αυτό το ίδιο χρώμα έρχεται να σχηματίσει σχέδια ανοιχτόχρωμα πάνω από το σκούρο και το γκρίζο. Σαν να μου φαίνεται κιόλας ότι τώρα κοκορεύεται για την ύπαρξή του. Η σκιά του έχει αλλάξει χρωματισμό, έχει γίνει σχεδόν λευκή. Εκεί που πριν η ύπαρξή του ενοχλούσε τη λίμνη του φωτός, τώρα κοντεύει να υπερκαλύψει τις σκιές που έχουνε φυτρώσει κάτω απ' αυτήν.
Στο τέλος σηκώνομαι και μπαίνω στο δωμάτιό μου, σκεφτόμενη πως αν το παράθυρο ήτανε καθαρό και "συμμαζεμένο" σαν όλα τ' άλλα, δε θα γυρνούσα ποτέ να το κοιτάξω με τη συμπάθεια που το κοιτάζω τώρα.
Ίσως κάποια στιγμή ν' αποφασίσω κιόλας αν είναι το μαύρο της μπογιάς πάνω στο λευκό ή το αντίθετο που με κάνει να ταυτίζομαι μαζί του περισσότερο.
posted by mindstripper @ 10/19/2008 02:09:00 am
7 Comments:
Επιτέλους! Εφεξε εδώ μέσα!
Θαύματα κάνει ένα πιτσιλωμένο τζάμι :)
..μόλις είδα το ντοκιμαντέρ «ο εφιάλτης του Δαρβίνου» και μαύρισε η ψυχή μου, αλλά ευτυχώς μπήκα εδώ και ανάβλεψα..
Αχ, αυτό το ντοκυμαντέρ δεν το έχω δει ρε γαμώτο και δεν υπάρχει ένας φίλος που να το είδε και να μην μου είπε να τρέξω να το δω κι εγώ.
Ε, καιρός ήτανε να ανοίξουμε και λίγο το παράθυρο εδώ μέσα, κι αν είναι και πιτσιλωμένο, ακόμα καλύτερα κιόλας. Τα φιλιά μου και μια μέρα καλή. :-)
Καλώς όρισες στο φως κορίτσι. Μόνο χαμόγελα από δω κι εμπρός, εύχομαι:)
με γειες το νέο σας "σπίτι", κι αν σου αρέσουν τα λερωμένα τζάμια αφήσέ τα έτσι, εμάς(μενα) πάντως δε με χαλάει (αν και το πιθανότερο θα ήταν αν τα καθάριζα πάραυτα με τη γνωστή υστερία καθαριότητας που με διακρίνει)
ουάου! ωραίο νέο design! άνοιγμα προς το φως... ε, και η διαφάνεια θέλει κόπο!
Το ντοκυμαντέρ εγώ δε θα σου έλεγα να τρέξεις να το δεις. Το ότι ο κόσμος πάει προς χαμού του το ξέρεις δεν το ξέρεις; Είναι ανάγκη να βουτάμε συνέχεια μες στην απελπισία; Πάντως εγώ κάπου πρέπει να το έχω σε κόπια. Αν και από βιντεο-κλαμπ το βρήκα κι εγώ.
Ευχαριστώ πολύ Λάκη. Πολλά χαμόγελα ρε γαμώτο... πολλά. Νά ΄σαι καλά.
Blueprints, αμ δε που θα το καθάριζες το τζάμι ετούτο. Μόνο με στρατσόχαρτο! Αλλά μη στεναχωριέσαι κι αν έχεις το δαιμόνιο της καθαριότητας μπορώ εγώ να σου βρω χίλες δυο χρήσεις. Φιλιά πολλά σου στέλνω.
Eryx, ευχαριστώ κι εγώ και η διαφάνεια που τόσο κόπιασε να γίνει. :-) Την κόπια κράτα την. Ο κόσμος, όσο πάει προς χαμού, άλλο τόσο ξεχνάει. Κι εγώ μέσα σ΄αυτόν. Και δε θέλω μωρέ, δε θέλω...
Post a Comment
<< Home