Mέρα κορίτσι

Η μέρα σήμερα ήτανε γλυκιά. Κι ας ξημέρωσε με -2 βαθμούς, κι ας ήτανε όλα παγωμένα, κι ας μην πετούσανε τόσα πολλά πουλιά στον ουρανό το πρωί πρωί.

Στη δουλειά ο Alan γύρισε πίσω μετά από τόσες εβδομάδες. Πήγα δίπλα του και τον ρώτησα αν είναι καλύτερα. Μου είπε ότι ήτανε καλά μέχρι την προηγούμενη Κυριακή που τον ξαναέπιασε, αλλά ότι δεν μπορεί και να κάθεται άλλο.

"Δεν μπορώ και να μην κάνω τίποτα όλη μέρα, δεν μπορώ να μη δουλεύω".

Ο γιατρός του είπε, λέει, ότι έχει Psychosomatic Stress Disorder. Ο ίδιος δε θυμόταν πώς μία Τρίτη που έφυγε από τη δουλειά, έφτασε στο Πανεπιστήμιο του Leicester στη μέση του πάρκου.

"Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πάει στο Πανεπιστήμιο του Leicester", μου είπε. "Ο γιατρός είπε ότι με την προϊστορία που έχω πρέπει να προσέχω αυτά τα κενά που μου παρουσιάζονται. Μπορεί να προκαλέσουνε και θάνατο."

Έκρυψα τον φόβο μου ή έτσι μου φάνηκε κι αστειεύτηκα λέγοντας ότι το πιο πιθανό είναι να πάσχει από multiple personality κι ότι ο φοιτητής μέσα του έχει ξυπνήσει και τρέχει στα Πανεπιστήμια να βρει μικρούλες. Γέλασε. Έφυγα από τη γωνιά του λέγοντάς του:

"It's good to have you back."

Έπιασα τον John να τον κρυφοκοιτάζει με ανησυχία αρκετές στιγμές της μέρας, την ώρα που μπορεί να έπιανε το κεφάλι του για να σκεφτεί κάτι ή όταν καθόταν ακινητοποιημένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του. Ύστερα συνειδητοποίησα ότι ο John έπιασε και μένα να τον κρυφοκοιτάζω άλλες τόσες.

Στην πορεία κάποια νεραϊδόσκονη έπεσε κατά τύχη πάνω από τα κεφάλια μας, και η γωνία του ορόφου που πάντα είναι σιωπηλή, γέμισε για μία σπάνια μικρούλα φορά με δροσοσταλίδες ζωής. Ο John ήρθε και μου είπε:

"Ξέρεις, οι Μουσουλμάνοι πιστεύουνε ότι όταν πεθαίνουνε, τότε πάνε στον παράδεισο και εκεί έχει ο καθένας τους από 166 γυναίκες."

Έκανε μία παύση στο λόγο του, είδα εκείνη την παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια του, είχα ήδη βάλει τα γέλια προτού ολοκληρώσει τη σκέψη του δυνατά.

"Δεν μπορώ να καταλάβω, πως είναι δυνατόν ένας άντρας να έχει 166 γυναίκες και να θεωρείται ότι έχει πάει στον παράδεισο", είπε και τσούλησε την καρέκλα του μακρυά γελώντας.

Στην επιστροφή, έτσι όπως έβγαζα φωτογραφίες για μυριοστή φορά στο αγαπημένο μου πάρκο, κοίταζα τα χρώματα γύρω και σκέφτηκα πως κάθε μέρα που περνάει από τότε που άλλαξε η ώρα, μου θυμίζει ένα γεροντάκι που ξεφτίζει με μία ανάπτυξη ραγδαία όπως αυτή ενός μωρού παιδιού, μόνο ανάστροφη. Παίρνει να σκοτεινιάζει και να συρρικνώνεται με τόσο ταχείς ρυθμούς που δεν καταλαβαίνεις για πότε περάσανε πάλι οι μήνες και άλλαξε πάλι η εποχή, έκλεισε άλλος ένας κύκλος, έγινε παρελθόν άλλη μία αλυσίδα γεγονότων. Την βλέπεις να αλλάζει χρώματα και διαθέσεις, χαρακτηριστικά και διάπλαση και η ματιά σου ταξιδεύει ακόμα στο παρελθόν ενώ το παρόν έχει προσπεράσει και το μέλλον σου χαμογελάει αμείλικτα στο κατώφλι.

Άμα η μέρα ήτανε άνθρωπος θα ήτανε ένα μικρό κορίτσι με κορδέλες στα μαλλιά της. Κι εγώ θα την έπαιρνα σπίτι να την νανούριζα κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί, να μη φοβάται το σκοτάδι που ετούτον τον καιρό έρχεται όλο και πιο νωρίς.

Νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 10/30/2008 09:27:00 pm