Friday, June 15, 2007
Ρεζολούσιον 2007
Φέτος έγινα γευσιγνώστρια.
Κατάφερα να διαχωρίσω τη γεύση της θλίψης από αυτή της κατάθλιψης.
Πήρα μία ελπίδα.
Την παρακολούθησα να μεγαλώνει μέσα στη δροσιά και την ξενοιασιά, ύστερα να μαθαίνει τρόπους, να κρατάει τα χέρια της σταυρωμένα πάνω στο θρανίο κι όχι ανοιχτά, να σπάει τα μούτρα της, να ξανασηκώνεται, να ωριμάζει, τα χρώματα των ματιών και των μακρυών μαλλιών της να ξεθωριάζουν και να ξασπρίζουνε σιγά-σιγά.
Αυτή ήτανε η θλίψη.
Μετά πήρα την ίδια ελπίδα, γερασμένη, ποτισμένη με φάρμακα που είχανε αφήσει χαρακιές και σημάδια στην κορμοστασιά και την ψυχή της.
Την παρακολούθησα να αντιδρά, να θυμώνει, να γελάει νευρικά, τα μαλλιά της κομμένα κοντά, ανακατωμένα κι ακούρευτα, τα μάτια της δυο σκοτεινές σχισμές να απορροφούν το φως από συνήθεια, μέχρι που στο τέλος πέθανε.
Αυτή ήτανε η κατάθλιψη.
Δύο μορφές. Όχι αντίθετες ή αναιρούμενες. Όχι 'on - off' ή 'άσπρο - μαύρο'.
Πιο πολύ εξελισσόμενες, συσχετιζόμενες ως προς τα βασικά τους συστατικά. Να... ας πούμε 'κρύο - πιο κρύο'. Ή, λίγο πιο επικίνδυνα, 'πριν - μετά'.
Κι εδώ αρχίζω να περπατάω σε άλλα μονοπάτια. Απ' αυτά που βγαίνουν μέσα από τις μισοσκότεινες γωνιές και χορεύουν ακόμα οι νεράιδες πριν δύσει ο ήλιος. Και στο κεφάλι μου αρχίζουν να στριφογυρίζουν ανάκατα μαζί με τις κομπιασμένες μου σκέψεις, τα τραγούδια και οι φωνές τους.
Η μία φωνή μου σφυρίζει μέσα στ' αυτί κάπως υπαγορευτικά, ότι είμαι στο σωστό γήινο δρόμο, με την γιουνιβέρσαλι αποδεκτή χρονολογική σειρά για μένα, για τον εαυτό μου. Προχώρα - έτσι είναι η ζωή - δεν είναι τίποτα - μόνο μεγαλώνεις - κοίτα γύρω σου - το παιχνίδι είναι πάντα το ίδιο - μονάχα οι παίκτες αλλάζουνε - μην είσαι χαζή - μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου - γκετ ε φάκινγκ γκριπ - συμβαίνουν αυτά τα πράγματα τέλος πάντων ρε φίλε. Και περνάνε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από εποχή σε εποχή, από μέρος σε μέρος, όλα περνάνε.
Η άλλη φωνή είναι αυτή του Φορντ Έσκορντ - έχει μαζί και την βρώμικη πετσέτα του και μου διαβάζει ένα απόσπασμα από ένα κομμάτι χαρτί υγείας που έχει χωμένο μέσα στον Οδηγό του Διαστήματος.
"Άμα φύγεις από τη λεωφόρο του πλήθους όχι επειδή είσαι μάγκας και ξεχωριστός και αρνητής της πραγματικότητας, αλλά επειδή έτσι ήταν το καλούπι, λίγο σακατεμένο στις γωνίες και κυρτό στις ευθείες, άμα επιλέξεις να μείνεις στο δρομάκι που χωράει μόνο εσένα και το πρώτο σου ποδήλατο, εκείνο που τσακίστηκες άπειρες φορές μέχρι να βρεις τη γαμημένη την ισορροπία, τότε υπάρχει περίπτωση να γίνεις λίγο περισσότερο σοφός. Αυτό, να ξέρεις, είναι ένα άλλο είδος σοφίας. Δεν είναι απ' αυτό που δίνεις στους άλλους, αλλά απ' αυτό που κρατάς για τον εαυτό σου. Η εγωκεντρική σοφία είναι η πιο δύσκολη απ' όλες, για τον απλούστατο λόγο, ότι δηλαδή δεν μπορούνε όλοι οι άνθρωποι να έχουνε ένα καινούργιο ποδήλατο. Και θα σου πω κι ένα μικρό μυστικό: αρκετοί δε θέλουνε κιόλας - μην τους το πεις όμως, γιατί αν δεν το ξέρουν ήδη από μόνοι τους, θα είναι καλύτερα για τους ίδιους να μην το μάθουνε ποτέ."
Η τρίτη φωνή μοιάζει λίγο με θάλασσα.
Βάζει το γεμάτο μελανιές, αναστημένο χέρι της θλίψης μέσα στο δικό μου και μας κερνάει από ένα παγωτό χωνάκι. Ο κλόουν που μας το σερβίρει, δεν είναι νεράιδα. Είναι ένας πρώην χούλιγκαν με αμνησία ντυμένος χάπι-εντ.
- 'cause suicide is painless -
posted by mindstripper @ 6/15/2007 04:19:00 pm
| |
Friday, June 08, 2007
Ντριμ γκερλ
Ο Σπύρος μου έστειλε email οργισμένος.
ΕΜΑΣ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΑΝΕ;
Κάθομαι και χαζεύω μία λέξη με κεφαλαία κόκκινα γράμματα, κάπου αριστερά, στην ιστοσελίδα του Έθνους:
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σπύρο, μη σκας και μη στεναχωριέσαι. Η δικαιοσύνη είναι προστάτης και άγρυπνος τιμωρός πάνω από τα κεφάλια μας, να μας μαθαίνει να μην παίζουμε με τις λέξεις, και κυρίως να τις διαχωρίζουμε, ακουλουθώντας τα βήματά της.
Να κι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα...
ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ
ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ
Καμιά φορά, που λέει κι η Μαρινέλα, σκέφτομαι πως αν η Ελλάδα ήτανε γκόμενα, θα ήτανε η πιο όμορφη και η πιο εύκολη απ' όλες.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Και μακρυά από δύσκολες γκόμενες.
posted by mindstripper @ 6/08/2007 04:28:00 pm
| |
Thursday, June 07, 2007
Αγαπάω Κωνσταντίνο Τζούμα...
...όταν μονολογεί.
Λέτε ν' αλλάξει η πολιτική κατάσταση;
Όχι, ε;...
Άρα τί μένει;
Ο εαυτός, ε; Ο εαυτός...
posted by mindstripper @ 6/07/2007 02:41:00 pm
| |
Monday, June 04, 2007
...είναι κάτι.
Απόψε λοιπόν...
...μετά από έναν χρόνο σχεδόν, βρήκα τον Λούκας.
Με πυροβόλησε κατευθείαν.
Μετά με πήρε αγκαλιά.
Μου κέρασε κι ένα κουλούρι.
Και μου έβαλε στο χέρι δύο τυράκια.
Τώρα δε φοβάμαι τίποτα.
posted by mindstripper @ 6/04/2007 03:50:00 am
| |
Saturday, June 02, 2007
Κι αυτό νομίζω...
Το κεφάλι μου σήμερα διανύει κύκλους και πολύπλευρα με ταχύτητες άνω των ορίων προς όλες τις κατευθύνσεις. Το στομάχι μου έχει αποφασίσει να το ακολουθήσει κατά έναν περίεργο τρόπο. Καλά να πάθω, χτες βράδυ νόμιζα ότι η μαργαρίτα σε pint είναι απλά ένας πολύ ενδιαφέρον τρόπος να πίνω το ποτό μου.
Καθόμουν στην άκρη του μπαρ και μιλούσα με το Δημήτρη. Το Ποπάκι πίσω από τη μπάρα, έπλενε και τοποθετούσε φρούτα στο καλάθι. Ο Γιώργος, παντελώς άσχετος με μπλογκς και ίντερνετ, μου ανέφερε από μόνος του την Αμαλία. Την θυμόταν από τον καιρό που δούλευε στο δισκάδικο και εκείνη έσκαγε μύτη, λέει, με τις πατερίτσες και το σκουφάκι. Ύστερα μου είπε για τον πατέρα που είδε χτες το παιδί του να φεύγει μέσα από τα χέρια του.
"Με τί κουράγιο θα κάνουνε αυτοί οι άνθρωποι τώρα δεύτερο παιδί ρε συ;... Βάλε ένα ουίσκι ρε Μήτσο γαμώ την πουτάνα μου."
Όταν το μαγαζί άρχισε να γεμίζει, πήρα το ποτό μου στο χέρι και βγήκα έξω. Έκατσα στην μοναδική ετοιμόροπη καρέκλα που στολίζει το τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα - αγαπημένο "κάδρο" εδώ και χρόνια. Άρχισα να χαζεύω τον κόσμο που περνούσε, είδα ένα ζευγάρι στο βάθος που είχε σταθεί να φιλιέται μέσα στη μέση του δρόμου. Δίπλα τους πέρασε με βήμα νωχελικό ένας απ' αυτούς τους τύπους που πουλάνε μπαλόνια σε κάθε λογής χρώματα και σχέδια. Ζέβρες, λουλούδια, μίκη μάους, σπιτάκια, φράουλες. Κάθε φορά που τα βλέπω θέλω να τα πάρω όλα, έτσι όπως είναι, στο χέρι, και να έρθω μαζί τους σπίτι.
Εκείνη την ώρα δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα τον Λούκας. Γνωστή κι αγαπημένη φάτσα στου Ψυρρή ο Λούκας, σέρνει λίγο τα πόδια του όταν περπατάει και δεν μιλάει πολύ καθαρά. Κυκλοφορεί με το καρότσι γεμάτο κουλούρια κι όποτε βλέπει φάτσες γνωστές και χαμογελαστές, στέκεται, βάζει το χέρι σ' ένα κρυφό συρτάρι και βγάζει έξω ένα πιστόλι πλαστικό που άμα πυροβολεί, κάνει "γρρντζζζ-γρρντζζζ" κι αναβοσβήνει ένα κόκκινο φωτάκι. Μία φορά, πέρυσι το καλοκαίρι, τον είχα πετύχει στην πλατεία στις 5 η ώρα το πρωί. Αφού με πυροβόλησε πρώτα, ύστερα μου έδωσε το κουλούρι μου. Κι εκεί που έκανα να φύγω, με τράβηξε από το χέρι και μου 'βαλε σχεδόν στα κρυφά μέσα στη χούφτα, δύο μικρά, τρίγωνα τυράκια.
Κι έτσι όπως το σκεφτόμουνα, έσφιξα τη γροθιά μου κι άρχισα ασυναίσθητα να τον γυρεύω πάνω-κάτω στο δρόμο, ανάμεσα στον κόσμο που περνούσε.
Αλλά αδίκως.
Μάζεψα τις σκέψεις μου, πήρα το ποτό μου και μπήκα ξανά μέσα.
Αν, πολλές φορές, ξεγελάω και η ίδια τον εαυτό μου, παιδί δεν είμαι πια και τίποτε απ' αυτά που γίνονται γύρω μου δεν απευθύνεται σε παιδιά. Το να ξέρω όμως πως κάπου υπάρχει ένας Λούκας που μαζί με το κουλουράκι, θα κρύψει στο χέρι οποιουδήποτε δύο μικρά τρίγωνα τυράκια, αυτό αποφάσισα ότι θα πρέπει, με κάποιο τρόπο, να μου φτάσει.
posted by mindstripper @ 6/02/2007 05:42:00 pm
| |
