Κι αυτό νομίζω...
Το κεφάλι μου σήμερα διανύει κύκλους και πολύπλευρα με ταχύτητες άνω των ορίων προς όλες τις κατευθύνσεις. Το στομάχι μου έχει αποφασίσει να το ακολουθήσει κατά έναν περίεργο τρόπο. Καλά να πάθω, χτες βράδυ νόμιζα ότι η μαργαρίτα σε pint είναι απλά ένας πολύ ενδιαφέρον τρόπος να πίνω το ποτό μου.Καθόμουν στην άκρη του μπαρ και μιλούσα με το Δημήτρη. Το Ποπάκι πίσω από τη μπάρα, έπλενε και τοποθετούσε φρούτα στο καλάθι. Ο Γιώργος, παντελώς άσχετος με μπλογκς και ίντερνετ, μου ανέφερε από μόνος του την Αμαλία. Την θυμόταν από τον καιρό που δούλευε στο δισκάδικο και εκείνη έσκαγε μύτη, λέει, με τις πατερίτσες και το σκουφάκι. Ύστερα μου είπε για τον πατέρα που είδε χτες το παιδί του να φεύγει μέσα από τα χέρια του.
"Με τί κουράγιο θα κάνουνε αυτοί οι άνθρωποι τώρα δεύτερο παιδί ρε συ;... Βάλε ένα ουίσκι ρε Μήτσο γαμώ την πουτάνα μου."
Όταν το μαγαζί άρχισε να γεμίζει, πήρα το ποτό μου στο χέρι και βγήκα έξω. Έκατσα στην μοναδική ετοιμόροπη καρέκλα που στολίζει το τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα - αγαπημένο "κάδρο" εδώ και χρόνια. Άρχισα να χαζεύω τον κόσμο που περνούσε, είδα ένα ζευγάρι στο βάθος που είχε σταθεί να φιλιέται μέσα στη μέση του δρόμου. Δίπλα τους πέρασε με βήμα νωχελικό ένας απ' αυτούς τους τύπους που πουλάνε μπαλόνια σε κάθε λογής χρώματα και σχέδια. Ζέβρες, λουλούδια, μίκη μάους, σπιτάκια, φράουλες. Κάθε φορά που τα βλέπω θέλω να τα πάρω όλα, έτσι όπως είναι, στο χέρι, και να έρθω μαζί τους σπίτι.
Εκείνη την ώρα δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα τον Λούκας. Γνωστή κι αγαπημένη φάτσα στου Ψυρρή ο Λούκας, σέρνει λίγο τα πόδια του όταν περπατάει και δεν μιλάει πολύ καθαρά. Κυκλοφορεί με το καρότσι γεμάτο κουλούρια κι όποτε βλέπει φάτσες γνωστές και χαμογελαστές, στέκεται, βάζει το χέρι σ' ένα κρυφό συρτάρι και βγάζει έξω ένα πιστόλι πλαστικό που άμα πυροβολεί, κάνει "γρρντζζζ-γρρντζζζ" κι αναβοσβήνει ένα κόκκινο φωτάκι. Μία φορά, πέρυσι το καλοκαίρι, τον είχα πετύχει στην πλατεία στις 5 η ώρα το πρωί. Αφού με πυροβόλησε πρώτα, ύστερα μου έδωσε το κουλούρι μου. Κι εκεί που έκανα να φύγω, με τράβηξε από το χέρι και μου 'βαλε σχεδόν στα κρυφά μέσα στη χούφτα, δύο μικρά, τρίγωνα τυράκια.
Κι έτσι όπως το σκεφτόμουνα, έσφιξα τη γροθιά μου κι άρχισα ασυναίσθητα να τον γυρεύω πάνω-κάτω στο δρόμο, ανάμεσα στον κόσμο που περνούσε.
Αλλά αδίκως.
Μάζεψα τις σκέψεις μου, πήρα το ποτό μου και μπήκα ξανά μέσα.
Αν, πολλές φορές, ξεγελάω και η ίδια τον εαυτό μου, παιδί δεν είμαι πια και τίποτε απ' αυτά που γίνονται γύρω μου δεν απευθύνεται σε παιδιά. Το να ξέρω όμως πως κάπου υπάρχει ένας Λούκας που μαζί με το κουλουράκι, θα κρύψει στο χέρι οποιουδήποτε δύο μικρά τρίγωνα τυράκια, αυτό αποφάσισα ότι θα πρέπει, με κάποιο τρόπο, να μου φτάσει.
posted by mindstripper @ 6/02/2007 05:42:00 pm
4 Comments:
Κι ένα μικρό τρίγωνο θαρρώ ότι φτάνει...Φιλιάδες από Βορρά!
Φτάνει.
Δηλαδή, μ' έναν τρόπο λυτρωτικό για μας -να μη λολαθούμε τελείως εννοώ-, το κάνουμε να φτάνει.
Από που να κρατηθούμε δηλαδή.
Απ' το σκουπιδαριό που μας λούζει πανταχόθεν; Απ΄τη σκληράδα που κοιτάει την ανθρωπιά να ξεψυχάει καθημερινά παρέα με τόσες και τόσες ζωές ίδιο φύσημα ανέμου;
Άστα να πάνε στην ευχή.
Μια χούφτα άνθρωποι να κοινωνούμε τα φαρμάκια μας. Ώσπου να μας φτάνει.
Κάτι τέτοιες στιγμές, η τεκίλα, η μαργαρίτα, ό,τι προτιμά ο καθένας, είναι μια μικρή βοήθεια. Δεν το πίστευα για πολλά χρόνια, μέχρι που το ένοιωσα πρόσφατα.
Η ζωή -κι όχι ο Θεός- έχει περίεργους τρόπους να σου δείχνει το δρόμο παιδιά.
Τα φιλιά μου σε όλους.
Post a Comment
<< Home