...είναι κάτι.
Απόψε λοιπόν......μετά από έναν χρόνο σχεδόν, βρήκα τον Λούκας.
Με πυροβόλησε κατευθείαν.
Μετά με πήρε αγκαλιά.
Μου κέρασε κι ένα κουλούρι.
Και μου έβαλε στο χέρι δύο τυράκια.
Τώρα δε φοβάμαι τίποτα.
posted by mindstripper @ 6/04/2007 03:50:00 am
8 Comments:
Επομένως υπάρχει ελπίδα! :-)
Φιλιά
ΥΓ: Αύριο (κι αυτό είναι δέσμευση!)
Δεν είναι τυχαίο μικρή.
Και το ξέρεις.
Ευτυχώς.
Ναι ρε συ Κωστή. Αλλιώς δε γίνεται.
(άνταπόδωρεχαζέ) :-P
Φιλιά πολλά.
Γλυκιά Καπετάνισσα, πόσο δίκιο έχεις. Ευτυχώς ρε γαμώτο.
Σαν φλιπεράκι γελαστό, ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις
;) υπάρχουν πάντα εφεδρικές μπίλιες, μη φοβάσαι.
Μου θύμισες ένα στίχο από ένα ωραιότατο τραγούδι.
"Είμαι εγώ μες στα πρόσωπα που νοσταλγώ.."
Δεν ξέρω αν έχει και πολλή σχέση, μα πότε μ' ένοιαξε κάτι τέτοιο;
Τα φιλιά μου,
φίλτατη.
:D
Εγώ πάντα στο έλεγα: όσο υπάρχουν χέρια που μας φέρνουν κουλουράκια, όλα καλά θα είναι!
Καλημέρα αδελφούλα μου :-)
:-))
Wisdom, όρεξη για φλιπεράκι να έχουμε... Έτσι όπως το τραγουδάει ο Βασίλης, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς βέβαια. ;-)
Φάτσα μου ύποπτη, δεν το γνωρίζω το τραγούδι, αλλά μη σε νοιάζει. Μέσα έπεσες πάλι. Φιλιά πολλά, καλημέρα. :-)
Καλώς το αδελφούλι μου το αγαπημένο. Έλα δω, σού 'χω ένα κουλουράκι φρέσκο για πρωινό. Φιλί.
Xilaren, :-)))
Post a Comment
<< Home