Ρεζολούσιον 2007
Φέτος έγινα γευσιγνώστρια.Κατάφερα να διαχωρίσω τη γεύση της θλίψης από αυτή της κατάθλιψης.
Πήρα μία ελπίδα.
Την παρακολούθησα να μεγαλώνει μέσα στη δροσιά και την ξενοιασιά, ύστερα να μαθαίνει τρόπους, να κρατάει τα χέρια της σταυρωμένα πάνω στο θρανίο κι όχι ανοιχτά, να σπάει τα μούτρα της, να ξανασηκώνεται, να ωριμάζει, τα χρώματα των ματιών και των μακρυών μαλλιών της να ξεθωριάζουν και να ξασπρίζουνε σιγά-σιγά.
Αυτή ήτανε η θλίψη.
Μετά πήρα την ίδια ελπίδα, γερασμένη, ποτισμένη με φάρμακα που είχανε αφήσει χαρακιές και σημάδια στην κορμοστασιά και την ψυχή της.
Την παρακολούθησα να αντιδρά, να θυμώνει, να γελάει νευρικά, τα μαλλιά της κομμένα κοντά, ανακατωμένα κι ακούρευτα, τα μάτια της δυο σκοτεινές σχισμές να απορροφούν το φως από συνήθεια, μέχρι που στο τέλος πέθανε.
Αυτή ήτανε η κατάθλιψη.
Δύο μορφές. Όχι αντίθετες ή αναιρούμενες. Όχι 'on - off' ή 'άσπρο - μαύρο'.
Πιο πολύ εξελισσόμενες, συσχετιζόμενες ως προς τα βασικά τους συστατικά. Να... ας πούμε 'κρύο - πιο κρύο'. Ή, λίγο πιο επικίνδυνα, 'πριν - μετά'.
Κι εδώ αρχίζω να περπατάω σε άλλα μονοπάτια. Απ' αυτά που βγαίνουν μέσα από τις μισοσκότεινες γωνιές και χορεύουν ακόμα οι νεράιδες πριν δύσει ο ήλιος. Και στο κεφάλι μου αρχίζουν να στριφογυρίζουν ανάκατα μαζί με τις κομπιασμένες μου σκέψεις, τα τραγούδια και οι φωνές τους.
Η μία φωνή μου σφυρίζει μέσα στ' αυτί κάπως υπαγορευτικά, ότι είμαι στο σωστό γήινο δρόμο, με την γιουνιβέρσαλι αποδεκτή χρονολογική σειρά για μένα, για τον εαυτό μου. Προχώρα - έτσι είναι η ζωή - δεν είναι τίποτα - μόνο μεγαλώνεις - κοίτα γύρω σου - το παιχνίδι είναι πάντα το ίδιο - μονάχα οι παίκτες αλλάζουνε - μην είσαι χαζή - μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου - γκετ ε φάκινγκ γκριπ - συμβαίνουν αυτά τα πράγματα τέλος πάντων ρε φίλε. Και περνάνε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από εποχή σε εποχή, από μέρος σε μέρος, όλα περνάνε.
Η άλλη φωνή είναι αυτή του Φορντ Έσκορντ - έχει μαζί και την βρώμικη πετσέτα του και μου διαβάζει ένα απόσπασμα από ένα κομμάτι χαρτί υγείας που έχει χωμένο μέσα στον Οδηγό του Διαστήματος.
"Άμα φύγεις από τη λεωφόρο του πλήθους όχι επειδή είσαι μάγκας και ξεχωριστός και αρνητής της πραγματικότητας, αλλά επειδή έτσι ήταν το καλούπι, λίγο σακατεμένο στις γωνίες και κυρτό στις ευθείες, άμα επιλέξεις να μείνεις στο δρομάκι που χωράει μόνο εσένα και το πρώτο σου ποδήλατο, εκείνο που τσακίστηκες άπειρες φορές μέχρι να βρεις τη γαμημένη την ισορροπία, τότε υπάρχει περίπτωση να γίνεις λίγο περισσότερο σοφός. Αυτό, να ξέρεις, είναι ένα άλλο είδος σοφίας. Δεν είναι απ' αυτό που δίνεις στους άλλους, αλλά απ' αυτό που κρατάς για τον εαυτό σου. Η εγωκεντρική σοφία είναι η πιο δύσκολη απ' όλες, για τον απλούστατο λόγο, ότι δηλαδή δεν μπορούνε όλοι οι άνθρωποι να έχουνε ένα καινούργιο ποδήλατο. Και θα σου πω κι ένα μικρό μυστικό: αρκετοί δε θέλουνε κιόλας - μην τους το πεις όμως, γιατί αν δεν το ξέρουν ήδη από μόνοι τους, θα είναι καλύτερα για τους ίδιους να μην το μάθουνε ποτέ."
Η τρίτη φωνή μοιάζει λίγο με θάλασσα.
Βάζει το γεμάτο μελανιές, αναστημένο χέρι της θλίψης μέσα στο δικό μου και μας κερνάει από ένα παγωτό χωνάκι. Ο κλόουν που μας το σερβίρει, δεν είναι νεράιδα. Είναι ένας πρώην χούλιγκαν με αμνησία ντυμένος χάπι-εντ.
- 'cause suicide is painless -
posted by mindstripper @ 6/15/2007 04:19:00 pm
19 Comments:
Σα να το 'γραψα εγώ. Τόσο πολύ!
αλλαζει προσωπα
κι οσο αντιστεσκεσαι νικαει
καπου στο πρωτο ποδηλατο η απαντηση (αυτα σκεφτομουν κι εγω σημερα, δες)
...Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
μαζεύει πίσω τα μαλλιά της
θυμίζεις μια μικρή κυρία
που όλο ξεχνάω τ' όνομα της
Ποιός θα τα βάλει με τη θλίψη
όσο αντιστέκεται νικάει
σ' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο
εσένα λέει θέλω μόνο...
Τι μου θύμισες καλή; Όχι μόνο το τραγούδι...
Και ποιά προτείνεις;Πρόσεξε γιατί έχω ευαίσθητο στομάχι.
Σε βλέπω τόσες μέρες, δεν απαντάς, δεν γράφεις, δε μιλάω, λέω "άστην, έχει τα δικά της".
Αλλά μόλις σήμερα συνειδητοποίησα το οξύμωρον. (χεχε, την πάτησες!)
Έχω διαβάσει κανα δυο φορές το κείμενο αυτό και σήμερα είδα πως δεν χρειαζόταν. Οι δυο πρώτες προτάσεις υποδηλώνουν τη συνέχεια.
Κι αυτό που ίσως να μην θες να δεις είναι πως αν πάρεις τις ουσιαστικές λέξεις που τις αποτελούν, καταλήγουμε σε τρεις: θλίψη, κατάθλιψη, γνώση.
Dude! Έχεις τη γνώση και νομίζεις πως είσαι πελαγωμένη μαθήτρια σε εξετάσεις ενώ αυτό που σου πρέπει είναι να είσαι η γαμάω καθηγήτρια που βάζει σε όλους τα γυαλιά.
Νια νια νια νια...
Η ειναι σαν την γριπη, κανει τον κυκλο της και φευγει. Οσο πιο καλα την περασεις τοσα περισσοτερα αντισωματα αφηνει ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ.Η θλιψη υπαρχει οσο υπάρχει και η αγαπη, αν παψεις να θλιβεις θα παψεις να αγαπάς. Αρα μια χαρα σε βλέπω παλι.
Είναι μέρες τώρα που θέλω να απαντήσω στα σχόλια, αλλά δεν μπορώ. Αυτό το γράφω επειδή ένα από τα πράγματα που μου έδινε πάντα χαρά στο μπλόγκινγκ ήταν η κουβεντούλα που γινόταν μέσω των σχολίων - όταν και για όσο αυτό βγαίνει αβίαστα, κι εδώ μιλάω για μένα και μόνο προσωπικά.
Θέλω να πω είναι ότι -εξακολουθεί να- είναι μεγάλο πράγμα όταν δέκα, πέντε, δύο έστω άνθρωποι, μοιράζονται και ξετυλίγουν πράγματα και μνήμες και συναισθήματα μέσω λέξεων και παραγράφων.
Και επίσης θέλω να πω ευχαριστώ.
Μία αγκαλιά για όλους.
μια αγκαλιά και από μένα, όλες οι γεύσεις χρειάζονται, σκέψου να μην τις είχες ;)
vasiki diafora oti i thlipsi tairiazei me ta glika (eidika ti sokolata) eno i katathlipsi me tpt
Αγκαλιές θαλασσινές.
Στα πέλαγα να πας μικρή μου.
Ή είσαι ήδη εκεί;
Γαλάζιο στα μάτια, στο κορμί, στη ψυχή.
Κάθαρση.
isos xari se aytes tis gefsis..
pire kai thn aksia i gefsi tis agapis..
τίποτα δεν πάει χαμένο καλή μου, τίποτα
Όλα καλά; Σε φιλώ!
apo pligh se giorth
ξερεις οτι θα σαι δω αυριο... ?
επιστρεφω αθηνα...
φιλακια... μπεμπα :)
egw akoma na tis xehorisw gamoto...
Hey ???
poly kala 'taste buds'. kati san thn anagnwrish enos bordeaux apo ena bourgundy...
Η γευσιγνωσία διδάσκεται; Μπορώ να παραδίδω μαθήματα ξες...
Post a Comment
<< Home