mindstripper: February 2007

Bed time story

Ήτανε λέει ένας φόβος που μία μέρα ξύπνησε.
Και κρύωνε πολύ.
Έψαξε να βρει ρούχα να ντυθεί.
Είπε να δανειστεί μερικά, αλλά των άλλων τα ρούχα δεν τα ήθελε πάνω του.
Μετά είπε να δώσει να του ράψουνε, αλλά δεν είχε την ώρα. Με το χρόνο είχε τσακωθεί αιώνες πριν, και οι δυο τους είχανε γίνει από τότε εχθροί ορκισμένοι.

Κι έτσι γυμνός, μέσα στο κρύο και το σκοτάδι, κάποια ώρα που έκλαιγε πολύ, ορκίστηκε να μην κρυώσει ποτέ ξανά, γίνηκε οργή, και βγήκε στο δρόμο κι έσφαξε τους φόβους των άλλων.

Έπειτα, μέσα στα αίματα, τον πήρε επι τέλους ξανά ο ύπνος με πρόσωπο φωτεινό και γαληνεμένο.

posted by mindstripper @ 2/28/2007 08:57:00 pm | 4 Comments |

Κηλίδες

Χθες, όλη μέρα, έβλεπα στον ξύπνιο μου ένα όνειρο.

Είδα ότι είμασταν δεκαεννιά.

Θυμήθηκα τα καλοκαίρια που η Ν. έκλαιγε γιατί δεν θα έβλεπε ξανά τον Β., τον καθηγητή με τον οποίον ήτανε τρελά ερωτευμένη για πέντε χρόνια. Εγώ πάντα τον φώναζα φλώρο, αλλά κατά βάθος τον συμπαθούσα, απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ μπροστά της. Άλλωστε, αυτό που με εκνεύριζε δεν ήτανε η αφεντιά του, αλλά το ότι για χατήρι του χάναμε οι δυο μας έναν ολόκληρο μήνα κάθε καλοκαίρι - εκείνη να κλαίει κι εγώ να την παρηγορώ: "Θα περάσει ρε παιδάκι μου ο καιρός..."

Άστραψε μπροστά μου ένα εφηβικό δωμάτιο λουσμένο στο φως, με τα παραθυρόφυλα διάπλατα ανοιχτά, είδα τις δυο μας με μάγουλα φουσκωμένα και κόκκινα να διαβάζουμε φιλοσοφία στη βεράντα και να παίζουμε μπουγέλο με το λάστιχο του κήπου στα διαλείματα. Είδα το τραπέζι μας στη βιβλιοθήκη, μόνιμα φορτωμένο με παχιά χοντρά βιβλία, πεταμένες τσάντες, πανωφόρια, τετράδια μπλε -μας αρέσανε πολύ τα μπλε τα τετράδια- και πάνινες κασετίνες όπου γράφαμε πάνω με στυλό Bic αφιέρωσεις και στιχάκια τραγουδιών.

Μετά έπεσα να κοιμηθώ, να ξετινάξω τ' όνειρο από πάνω μου.

Και είδα γύρω μου τους γνώριμους τοίχους του εφηβικού δωματίου, και χαμογέλασα πικρά μέσα στα σκοτάδια γιατί το δωμάτιο αυτό, εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι πια εφηβικό παρά μόνο στα βάθη του μυαλού μας. Κι εκείνο το φως, δεν ξέρω που στην ευχή έχει πάει κι ας γκρέμισαν το μικρό δωματιάκι στην πίσω αυλή που έκοβε τη θέα. Και ότι και να λέω, το ξέρω πως εκείνο το φως έχει φύγει, έχει πάει σε άλλο δωμάτιο, ζεσταίνει άλλα πρόσωπα, παιχνιδίζει με τις μπούκλες, ερωτοτροπεί με τα χαχανητά άλλων κοριτσιών. Είδα τις καρέκλες στη βεράντα που στέκουν μόνες πολύ καιρό τώρα, είδα την πάνινη κασετίνα πεταμένη και μισάνοιχτη στο κάτω ράφι της θεόρατης βιβλιοθήκης ("Γράψε κάτι μωρή, όλος ο κόσμος έχει γράψει πια εκτός από σένα...").

Είδα το σπίτι από ψηλά.
Το σπίτι που όσο εγώ έμαθα ν' αγαπάω, τόσο άρχισε να καταδιώκει και να στοιχειώνει εκείνη.

Και τώρα τί να κάνω που δεν είμαστε παιδιά;
Τί να κάνω που δεν μπορώ να τα βάλω με τους τοίχους, δεν μπορώ να πετάξω ένα υποτιμητικό κοσμητικό επίθετο επάνω τους και να βάλουμε τα γέλια, δεν μπορώ να της πω όπως τότε "μέρες είναι ρε παιδάκι μου, θα περάσουν";
Τί να κάνω που δεν μπορώ να βρω εκείνη την κασετίνα και να γράψω πάνω της με γράμματα θεόρατα "μη φοβάσαι, δεν πειράζει, μεγαλώνουμε μόνο";

Κι έτσι ανάμεσα στα σκεπάσματα, σκέφτηκα πως ένα σεντόνι είναι η ζωή. Θα το πλύνω μία, θα το πλύνω δύο, κάποια στιγμή πρέπει να μάθω να ζω με τις κηλίδες που αφήνει η πολυκαιρία πάνω του. Κι όχι να ντρέπομαι γι αυτές, ούτε να τις κρύβω όπως κρύβαμε τις τρύπες από τις κάλτσες μας όταν είμασταν μικρά. Μόνο να μάθω να μελετώ το σχέδιο και την απόχρωση και την πυκνότητά τους. Κι άμα τις μάθω καλά, μετά ίσως να μάθω να μελετώ και των άλλων χωρίς να φοβάμαι τόσο πολύ. Και στο τέλος, θα πάρω την Ν. αγκαλιά και θα της δείξω πόσο όμορφες είναι οι δικές της κηλίδες.

Ίσως τότε σταματήσει να τρέχει.
Ίσως και το φως να γυρίσει πίσω.
Κι ας μην είναι μέσα στο σπίτι, δεν πειράζει.
Ας μην είναι καν μέσα στο δωμάτιο.
Ας είναι μόνο μέσα στα μάτια της.

posted by mindstripper @ 2/25/2007 06:58:00 pm | 6 Comments |

Blood Diamond after effects

Ξυπνώ το πρωί και η μύτη μου τρέχει, ο λαιμός ερεθισμένος με την αίσθηση κόκκων άμμου κάθε φορά που καταπίνω. Κοιτώ από το παράθυρο την Αθήνα, αυτή δε με κοιτά, κοιτά μόνο τη δουλειά της.
Κάνω μία λίστα με πράγματα που μου τελειώνουν. Ζάχαρη, αυγά, πελτέ τομάτα, μανιτάρια, ψωμί, φασόλια.
Μπαίνω στο ασανσέρ, χαιρετώ την κυρία που έχει μία κότα σπίτι της και τον κύριο που φοράει κόκκινο πουλόβερ στο σκυλάκι του κάθε φορά που παίρνει να κάνει λίγο κρύο.
Κατεβαίνω στον ακάλυπτο, κοιτάζω από μακρυά το αυτοκίνητό μου. Σήμερα εκτός από βρώμικο, μου φαίνεται και λίγο ξένο. Το ξέρω ότι φταίει η ταινία που είδα χτες βράδυ, το Ματωμένο Διαμάντι. Με έκανε να συνειδητοποιήσω για άλλη μία φορά πόσο αφελώς και ηλιθιωδώς έχω μάθει να ζω, μέσα σε έναν έξυπνα κατασκευασμένο και επιλεκτικά εξελισσόμενο κόσμο γύρω μου.
Μου πέφτει κάτω το ντοσιέ με τα χαρτιά, αρχίζω να μαζεύω παράβολα, βιβλιάρια, φωτοτυπίες, απλήρωτους λογαριασμούς, άχρηστα διαφημιστικά. Βάζω μπρος, βγαίνω στον Κηφισσό. Κοιτάζω τον καθρέφτη μου, ο από πίσω μου έχει κολλήσει σα βδέλα, βρίζω μέσα από τα δόντια μου, πιο μπροστά ένα Smart κάνει μια σφήνα και τρομάζει την πιτσιρίκα που έχει το "Ν", εκείνη πατάει στιγμιαία το φρένο και κόβει ελαφρά το τιμόνι δεξιά.
Θα ήθελα νά 'μουν Κύκλωπας για λίγο, να πιάσω το Smart με τον αντίχειρα και το δείκτη και να το προσφέρω τρυφερά στο μικρό μου Κυκλωπάκι, να παίζει μαζί του όπως έπαιζε ο αδερφός μου βώλους με τους φίλους του όταν ήτανε μικρός. Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να είμαι κακιά όχι από ανωτερότητα απέναντι στους άλλους, αλλά από φόβο εσωτερικής υποσυνείδητης μετάλλαξης, παίρνω βαθυά ανάσα, ρίχνω διάφανη μεμβράνη πάνω από τα μάτια μου, έχει απόχρωση γαλάζιου, βάζω στο τέρμα τον Booth, το στομάχι μου γλυκαίνει.

Ο κυνισμός δε μας ακούμπησε ούτε σήμερα, δόξα τον Αλλάχ.

Άμα δεις την ταινία, θα καταλάβεις.

posted by mindstripper @ 2/22/2007 11:02:00 am | 9 Comments |

Πέντε σε ένα

Ή αλλιώς "Ποστ εντ γκόου με νέα συμπυκνωμένη σύνθεση".

Άμα θες να μάθεις τα μυστικά μου μπορείς να τρυπώσεις εδώ μέσα και να βρεις ένα σωρό κείμενα - παλιά και καινούργια.
Θα κάνουνε λίγο μεγάλες παραγράφους βέβαια χωρισμένα στα πέντε, αλλά δεν πειράζει.

Κάθε άνθρωπος φέρνει μαζί του όλους τους αιώνες
Edward Morley

posted by mindstripper @ 2/18/2007 03:32:00 pm | 7 Comments |

You know filotimo?

Τρεις μήνες πριν.

- Καλησπέρα κυρία τέτοια μου.
- Καλησπέρα mind.
- Όλα καλά;
- Καλά, μια χαρά. Εσύ;
- Εγώ να σας πω την αλήθεια είμαι λίγο εκνευρισμένη, γιατί κουράστηκα εδώ και 7 μήνες να μην έχω θυροτηλέφωνο στο σπίτι μου από δική σας αμέλεια. Δυστυχώς, με αναγκαζετε από δω και στο εξής να μην σας ξαναπληρώσω τα κοινόχρηστα.

Συνοφρύωσις.

- Α, κορίτσι μου, ξέρεις ότι γι αυτό μπορούμε να σε πάμε και δικαστήριο;
- Αλήθεια; Να με πάτε λοιπόν. Με το καλό δε με βλέπω να έχω πετύχει τίποτα εδώ και 7 μήνες. Χαίρετε, καλό βράδυ.

Μπινελίκια δεν πέσανε. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Ή μπορεί και να είμαι, αλλά μόνο αν έχω πιει μισή νταμιζάνα κρασί τέλος πάντων.

---

Σήμερα το απόγευμα.

- Καλησπέρα κυρία τέτοια μου.
- Καλησπέρα mind.
- Ήρθα να πληρώσω τα μαζεμένα, αφού δουλειά δεν πρόκειται να γίνει έτσι κι αλλιώς. Πόσα σας οφείλω;

Γούρλωμα των ματιών.

- Ε, βρε κορίτσι μου. Τί να κάνουμε, αφού είπαμε έχει όλος ο πίνακας πρόβλημα. Μην το λες τώρα αυτό το πράγμα...
- Εσείς στη θέση μου δεν θα το λέγατε; Οι μάστορες ήρθανε, των άλλων τα θυροτηλέφωνα φτιάξανε, κι εγώ που ήμουνα στη δουλειά μου, έχασα το τρένο. Σε δυο μήνες θα κλείσω χρόνο. Ντροπή δηλαδή. Αλλά δεν πειράζει, άμα δεν υπάρχει φιλότιμο...

Γούρλωμα των ματιών στο όριο εγκεφαλικού.

- Ε, όχι και δεν υπάρχει φιλότιμο... Αύριο πρωί θα πάρω πάλι τους μάστορες τηλέφωνο. Και το βράδυ θα σου χτυπήσω. Εντάξει; Το βράδυ!

Καλά, θυροτηλέφωνο μπορεί να μη μου βάλουνε και στα επόμενα τρία χρόνια, αλλά η λέξη "φιλότιμο" έχει ακόμα τη μαγική της σκόνη.

Παρ' ότι πασπαλίζει πια, όλο και λιγότερους λεβέντες ανθρώπους.

posted by mindstripper @ 2/12/2007 10:43:00 pm | 22 Comments |

Μπότομ λάιν

Κοιτάζω έξω τη βροχή, ακούω τον αέρα, σύννεφο παχύ έχει πέσει πάνω από την πόλη. Κι εκεί που ξεκινάω να ταξιδεύω, έτσι, κάπως μελαγχολικά, ξαφνικά το σκέφτομαι στα καλά του καθουμένου: πω πω, ευτυχώς που δεν έπλυνα προχθές το αυτοκίνητό μου...

Δεν ξέρω αν το παθαίνεις κι εσύ. Εγώ το αντιμετωπίζω συχνά με μένα που έχω μπλέξει. Το αυτό... το φαινόμενο στο οποίο αναφέρομαι. Δεν του έχω δώσει όνομα ακόμα, αλλά υποθέτω αν έπρεπε ντε και καλά να γίνω νουνά, θα τού έδινα το nick του Οδυσσέα: "Ο Κανένας".

Από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και δώθε, έχω αρχίσει και μιλάω με κώδικες εδώ μέσα. Αλλιώς έγραφα τότε, αλλιώς γράφω τώρα. Έχω φάει τις φρίκες μου με τούτο το μπλογκ για τον α ή τον βου λόγο, κατά καιρούς υποθέτω θα έχεις φάει και σύ τις δικές σου (αμ τί νόμιζες, μόνο το σπίτι, τ' αυτοκίνητο και η πεθερά θα ήτανε;) Έχω, τέλος πάντων, τη δική μου φιλοσοφία περί αυτού, κι αυτή η παλιο-κυράτσα με τραβολογάει του λόγου της από τα μαλλιά εδώ και χρόνια. Μη γελιέσαι όμως, αγαπιόμαστε κατά βάθος - άσε που μας άρεσε και των δυονώνε η Οδύσσεια από τότες (και πιο πολύ απ' όλα μας άρεσε ο ένας από τους μνηστήρες αλλά αυτό είναι ιστορία για άλλο ποστ, μη σε κρατάω όρθιο τώρα και έχουμε και δουλειές).

Κάθε φορά που με κουράζει λοιπόν - η φιλοσοφία - της ρίχνω κανα μπινελίκι, κι έπειτα εκείνη πάει, την πέφτει για κανέναν υπνάκο, φουσκώνει λίγο το δερματάκι της, ροδίζουν τα μαγουλάκια της, έρχεται στα ίσια της. Κι άμα ξυπνάει, επειδή έχει κάνει καλόν ύπνο, κάνει τις βόλτες της, παίρνει τον αέρα της, με παρατάει και μένα στην ησυχία μου τέλος πάντων. Κι ύστερα γυρίζει πίσω, κι έτσι ξεκούραστες όπως είμαστε κι οι δυο, μένουμε μονοιασμένες για πάρα πάρα πολύ καιρό ακόμα.

Κι όσο καιρό λείπει, να, όπως τώρα καλή ώρα, θυμάμαι πώς είναι να ζω πράγματα απλά χωρίς να τα διπλο-τριπλοσκέφτομαι, χωρίς να χρειάζομαι τη βοήθειά της για να τα αιτιολογήσω. Γιατί η παρουσία της δεν είναι αναγκαία στα απλά πράγματα. Μόνο σε τίποτα μεταπτυχιακά και μεταβάσεις από μπλόγκερ άλφα σε μπέτα, ήτα-θήτα και σούπες μούπες. Με δυο λόγια απλά και καθαρά, δεν την χρειάζομαι για να κάτσω να γράψω ότι είμαι ερωτευμένη. Δεν την θέλω. Μονάχα να το ζωγραφίσω πάνω σε τούτη την οθόνη με μαρκαδόρους θέλω. Κι άμα πάρω σβάρνα και λίγο τοίχο, ακόμα καλύτερα. Τώρα που το σκέφτομαι κιόλας, θα βουτήξω και κανα-δυο κουβάδες από τα χρώματα που έχει ο γείτονας παρατημένα στο μπαλκόνι του και θα δεις τί έχει να γίνει.

Άσε κάτω το κέτσαπ και τη μουστάρδα. Σε βλέπω.

posted by mindstripper @ 2/11/2007 07:44:00 pm | 8 Comments |

Γλυκό σταφύλι

Μεσημεράκι στον καναπέ, αγκαλιά σφιχτή με το ανηψούδι μου πού 'χα να δω καιρό. Κοτζάμ κοπέλα τώρα πια, μπαίνει στα εφτά τον Μάη που έρχεται.
Στιγμές ευτυχίας, χάδια και χαμόγελα, μπροστά από την τηλεόραση που παίζει κινούμενα σχέδια.
Οι υπόλοιποι "μεγάλοι" σκόρπιοι στο σπίτι, από το βάθος ακούγονται πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, ντουλάπες που τρίζουν, κατσαρολικά να κλαπατσιμπανίζουν, φωνές γνώριμες μέσα σε διαμαρτυρίες, νευρικότητα, βιασύνη.
Τί είν' αυτό που ακούγεται;
Γέλιο;...
Μπα, τα κινούμενα σχέδια είναι στην τηλεόραση, που έχουν πρωταγωνιστές κάτι σκυλάκια.

Ανάμεσά τους ο Τσάρλυ, που παθαίνει ένα ατύχημα και ξαφνικά βρίσκεται μέσα σε σύννεφα, μεγάλους κήπους, όμορφα λουλούδια και μία αιθέρια ύπαρξη να τον καλωσορίζει με φωνή δροσερή και νόστιμη σα γλυκό σταφύλι.

"Πού βρίσκομαι; Στον Παράδεισο;"

"Προς το παρόν βρίσκεσαι σε έναν χώρο αναμονής, αλλά μην ανησυχείς. Εσύ σίγουρα θα πας κάποτε στον Παράδεισο Τσάρλυ... όλα τα σκυλιά πάνε στον παράδεισο."

Χαμογελώ πλατιά, νιώθω το χεράκι της μικρής να σφίγγει μια σταλιά περισσότερο το δικό μου. Την κοιτάζω, χαμογελάει κι εκείνη.
Και φέρνω στο νου μου ένα άλλο χαμόγελο, το στομάχι μου λίγο με γαργαλάει, το στόμα μου γεμίζει με γλυκό σταφύλι, κι η κουβέντα εκείνη με τυλίγει σα μυρωδιά από ψωμί αχνιστό και φρεσκοζυμωμένο:

"Πάντα κάπου θα παίζουν κινούμενα σχέδια."

:-)

posted by mindstripper @ 2/10/2007 08:29:00 pm | 3 Comments |