Blood Diamond after effects
Ξυπνώ το πρωί και η μύτη μου τρέχει, ο λαιμός ερεθισμένος με την αίσθηση κόκκων άμμου κάθε φορά που καταπίνω. Κοιτώ από το παράθυρο την Αθήνα, αυτή δε με κοιτά, κοιτά μόνο τη δουλειά της.Κάνω μία λίστα με πράγματα που μου τελειώνουν. Ζάχαρη, αυγά, πελτέ τομάτα, μανιτάρια, ψωμί, φασόλια.
Μπαίνω στο ασανσέρ, χαιρετώ την κυρία που έχει μία κότα σπίτι της και τον κύριο που φοράει κόκκινο πουλόβερ στο σκυλάκι του κάθε φορά που παίρνει να κάνει λίγο κρύο.
Κατεβαίνω στον ακάλυπτο, κοιτάζω από μακρυά το αυτοκίνητό μου. Σήμερα εκτός από βρώμικο, μου φαίνεται και λίγο ξένο. Το ξέρω ότι φταίει η ταινία που είδα χτες βράδυ, το Ματωμένο Διαμάντι. Με έκανε να συνειδητοποιήσω για άλλη μία φορά πόσο αφελώς και ηλιθιωδώς έχω μάθει να ζω, μέσα σε έναν έξυπνα κατασκευασμένο και επιλεκτικά εξελισσόμενο κόσμο γύρω μου.
Μου πέφτει κάτω το ντοσιέ με τα χαρτιά, αρχίζω να μαζεύω παράβολα, βιβλιάρια, φωτοτυπίες, απλήρωτους λογαριασμούς, άχρηστα διαφημιστικά. Βάζω μπρος, βγαίνω στον Κηφισσό. Κοιτάζω τον καθρέφτη μου, ο από πίσω μου έχει κολλήσει σα βδέλα, βρίζω μέσα από τα δόντια μου, πιο μπροστά ένα Smart κάνει μια σφήνα και τρομάζει την πιτσιρίκα που έχει το "Ν", εκείνη πατάει στιγμιαία το φρένο και κόβει ελαφρά το τιμόνι δεξιά.
Θα ήθελα νά 'μουν Κύκλωπας για λίγο, να πιάσω το Smart με τον αντίχειρα και το δείκτη και να το προσφέρω τρυφερά στο μικρό μου Κυκλωπάκι, να παίζει μαζί του όπως έπαιζε ο αδερφός μου βώλους με τους φίλους του όταν ήτανε μικρός. Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να είμαι κακιά όχι από ανωτερότητα απέναντι στους άλλους, αλλά από φόβο εσωτερικής υποσυνείδητης μετάλλαξης, παίρνω βαθυά ανάσα, ρίχνω διάφανη μεμβράνη πάνω από τα μάτια μου, έχει απόχρωση γαλάζιου, βάζω στο τέρμα τον Booth, το στομάχι μου γλυκαίνει.
Ο κυνισμός δε μας ακούμπησε ούτε σήμερα, δόξα τον Αλλάχ.
Άμα δεις την ταινία, θα καταλάβεις.
posted by mindstripper @ 2/22/2007 11:02:00 am
9 Comments:
κρύωμα κι εδώ, γμτ!
(τα έχουμε ξαναπεί: το βρωμο'αυτοκίνητο φταίει για όλα. όχι αυτό καθαυτό δηλαδή, καταλαβαίνεις...)
περαστικά
εμ γιατί να σε αφήσει ο ιούλης εσένα...
περαστικά σου mind!
Την έπαιζε μέχρι χθες την ταινία εδώ βρε φιλενάδα και δεν πήγα να την δω! Περαστικόπουλα στην πόρτα σου να κελαηδούν!:)
τώρα να πω ευτυχώς που σ'άγγιξε η ίωση κι όχι ο κυνισμός; μπα όχι, περαστικούλια σου
Xilaren, ναι, ναι, τό 'χουμε ξαναπεί. ;-) Αλλά αυτή τη φορά ήτανε η ταινία, σε συνδυασμό με την άγνοιά μου. Περαστικά και σε σένα μικρή μου.
Μεθυσμενάκι, επειδή τον αγαπάω, γι αυτό. :-P
Eίδα κι εσύ πήρες λίγη δόση, ε; Περαστικά μας γενικώς.
Angelito, όποτε σου δοθεί η ευκαιρία, μη την χάσεις. Σ' ευχαριστώ πολύ βρε. :-)
Blueprints, αμέ, γιατί όχι; Το πολύ πολύ μεγαλώνοντας, να αρρωσταίνω πιο συχνά. ;-)
Καλό ΣουΚου σε όλους.
(Σουπίτσα κανείς;...)
Όχι άλλη σούπαααααααααα!!!! Κανά σουβλάκι δεν παίζει;
Έστω κανά ψημένο σάντουιτς με τις οδοντογλυφίδες του :-Ρ ;
(Την ταινία απέφυγα να τη δω λόγω Hollywood. Τώρα το ξανασκέφτομαι όμως.)
Δεν είχα σκοπό κι εγώ να δω την συγκεκριμένη ταινία.
Δηλαδή... λες;
Όλα τ' άλλα, τ' αντικρύζω καθημερινά.
Ως και την υποσυνείδητη μετάλλαξη.
Με σώζει, που είναι υποσυνείδητη.
Αυτό.
Ξέρω τι λες. Το έχω νοιώσει πολλές φορές ... εγώ και τα πεζά μου προβλήματα. Τελικά πρέπει να ειμαστε πολύ εγωιστές στη ζωή μας για να μην κοιτάμε τι γίνεται τριγύρω μας.
Κωστή, χαχααα! Κι όμως, θλιβερό (ίσως) αλλά αληθινό, το μενού σήμερα έχει μανιταρόσουπα (δώσε πίσω την οδοντογλυφίδα, τίς έφαγες όλες). :-P
Καπετάνισσα, εγώ λέω ναι, να την δεις. Έχει ένα Χολυγουντιανό touch στο τέλος της, αλλά αξίζει ασυζητητί.
Αυτά τα υποσυνείδητα είναι επικίνδυνα πολύ. Γιατί φανερώνονται απότομα. Κι αυτό είναι που φοβάμαι γω περισσότερο...
Ναι βρε Ανδρέα, αυτό το πράγμα ακριβώς. Ξεχνάμε να κοιτάμε γύρω μας ρε γαμώτο, ακόμα κι αν αυτό είναι μέσα σε ένα βαγόνι τρένου...
Post a Comment
<< Home