Wednesday, May 31, 2006
Σκέφτηκα τους Γαλάτες.
Μετά σκέφτηκα τη γιαγιά μου που σκοτώνει την κατσαρίδα στο χαλαρό, πολτοποιώντας την με τον αντίχειρα (ναι, είναι μπλιαχ, το ξέρω).
Μετά μου υπενθύμισα πόσο χρονών είμαι.
Ύστερα έφερα στον νου μου μερικά γερά ζόρια που έχω τραβήξει μέχρι στιγμής στη ζωή μου.
Αλλά η αλήθεια είναι πως αφού τράβηξα τη φωτογραφία, γύρισα μπρούμυτα κι έμεινα έτσι για τα επόμενα είκοσι λεπτά.
posted by mindstripper @ 5/31/2006 06:32:00 pm
| |
Monday, May 29, 2006
Thursday, May 25, 2006
Εν πλω [κάθαρση]
Απλώνω τα πόδια μου στην πλαστική καρέκλα απέναντί μου.
Γύρω μου τεράστιες τζαμαρίες.
Πίσω τους χείμαρρος από φως, το μπλε της θάλασσας.
Ο αέρας είναι ζεστός. Μυρίζει αλάτι.
Διπλώνω τον αγκώνα μου και ακουμπάω στη σιδερένια μπάρα πλάι μου, η παλάμη του χεριού μου ξεκουράζεται στο πάνω μέρος του κεφαλιού.
Κι έτσι κάθομαι ώρα πολλή και αγναντεύω τη θάλασσα.
Υγρό ασήμι τα κύματά της, με τυφλώνουνε. Μισοκλείνω τα μάτια.
Βγάζω από την τσάντα μου τα γαλάζια γυαλιά ηλίου που αγόρασα στο δρόμο ανάμεσα σε δύο χώρες, δύο χρόνια πριν.
Τα μάτια μου ημερεύουν, ανοίγουν διάπλατα, λες κι έτσι θα μπορέσουν να ρουφήξουν μέσα τους την τόση μαγεία, την τόση ομορφιά που απλώνεται μπροστά τους.
Είναι τέτοιες οι στιγμές που σκέφτομαι πως αν το φευγιό ήταν αμαρτία, τότε το μόνο που θα ήθελα, είναι να κολυμπάω μέσα σε μία θάλασσα από δαύτην.
Αλλά αμαρτία δεν είναι αυτό.
Αμαρτία είναι ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα Παρασκευής που γυρίζω σπίτι μου από τη δουλειά, εκεί γύρω στις 8, να χαζεύω το απόκομμα του πληρωμένου λογαριασμού του ΟΤΕ που κρατώ στα χέρια μου, και να αναρωτιέμαι μηχανικά τί είναι το χαρτί αυτό και ποιά εγώ που το κρατάω.
Αμαρτία είναι ένα πρωί να βλέπω έξαφνα μπροστά μου τον κατακόκκινο ανθό του γερανιού και από μέσα μου να ικετεύω τη συγχώρεσή του επειδή του είχα υποσχεθεί πως θα γιορτάζαμε μαζί τα πρώτα του γενέθλια.
Αμαρτία είναι αυτόν τον ήλιο που μου χαμογελάει, να επιτρέπω να μου τον στερούνε κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, μήνες, χρόνια τώρα.
Η μέρα σβήνει, Αθήνα είσαι καμίνι, ώσπου να φέξει, να δούμε ποιός θ' αντέξει...
Λίγες ώρες πριν μπω στο καράβι, συνάντησα τον φίλο μου τον Η., έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού. Είχα να τον δω γύρω στον έναν μήνα, είχαμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο δύο εβδομάδες περίπου. Αγκαλιαστήκαμε σαν να είχαμε να ειδωθούμε χρόνια. Μιλήσαμε για λίγα λεπτά μόνο.
"Πώς είσαι;"
"Δεν είμαι καλά."
"Ούτ' εγώ. Γι αυτό φεύγω."
Αμαρτία είναι να με ρωτάνε τί κάνω και να απαντάω "Μια χαρά", ενώ αυτό που θέλω να κάνω στ' αλήθεια είναι να το βάλω στα πόδια, μπας και προλάβω εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που αρνείται να δεχθεί τις αρετές του Κάπιταλ Σταρ Σύστεμ κι όλο φεύγει-φεύγει, εγκαταλείπει το άλλο κομμάτι στην τύχη του, στις επιλογές του, στους στόχους που έχει καταφέρει να εκπληρώσει, κι ας έχει φυλακίσει σε στεγανά στο όνομα αυτών τα όνειρά του, και μαζί μ'αυτά το παιδί που τα είχε οραματιστεί.
Ο ήλιος πέφτει.
Οι περισσότεροι επιβάτες εγκαταλείπουν το κατάστρωμα - κάνει λίγο ψύχρα.
Βλέπω απέναντι στο βάθος ένα καράβι να κατευθύνεται προς την πόλη που έχω αφήσει πίσω μου. Μου φαίνεται βαρύ πολύ, σαν τη γέρικη χελώνα που παλεύει να επιταχύνει μέσα στο υγρό στοιχείο, δίχως αποτέλεσμα.
Έτσι είναι τα καράβια της επιστροφής. Αργοκίνητα, αδιάφορα και βαριά πολύ.
Μα το δικό μου καράβι του γυρισμού θα είναι μια σταλίτσα πιο ελαφρύ.
Γιατί τις δικές μου τις αμαρτίες έδωσα μία και τις πέταξα όλες λίγο πριν στο ανοιχτό πέλαγος.
Έπειτα, με το χαμόγελο και το παιχνιδιάρικο βλέμμα του παιδιού που κουράστηκε πια να τρέχει, έκατσα να τις παρατηρώ από ψηλά να βουλιάζουν, μέχρι που χάθηκαν στα βάθη του ωκεανού.
Ύστερα σήκωσα το κεφάλι μου κι εκεί μπροστά μου, είδα έναν γλάρο να μου γελάει.
posted by mindstripper @ 5/25/2006 08:32:00 pm
| |
Sunday, May 21, 2006
Αναπνοή
Τις τελευταίες μέρες έχω μπει σε ένα περίεργο τριπάκι.
Σαν να ζω μόνιμα μέσα σε μία κατάσταση απεξάρτησης.
Όταν το πρωινό ξύπνημα δεν συμπεριλαμβάνει καθόλου χουζούρεμα.
Όταν το μέσα μου είναι σε κατάσταση επαγρύπνισης και συναγερμού ώρες ακόμα πριν ανοίξω τα μάτια μου για ν' αντικρύσω το πρώτο φως της ημέρας.
Όταν η αναπνοή μου είναι μία λειτουργία του σώματός μου, που αντί να με διευκολύνει με επιβαρύνει τρομαχτικά, σαν άβγαλτη χαζο-μπίμπο που έχει ρουφήξει τρία τσιγαριλίκια μονοκοπανιάς και μετά είναι ανίκανη να ορίσει τις κινήσεις των άκρων και τη σειρά των σκέψεών της.
Όταν αυτή η αναπνοή, δεν μ' αφήνει να ησυχάσω... δεν ησυχάζει και η ίδια ποτέ.
Όταν δεν έχει ρυθμό, ούτε αρμονία, αντίθετα είναι υστερικά παράφωνη και συνθλίβει την ανάγκη του μυαλού μου να μείνει άπραγο και σιωπηλό και αδρανές και νεκρό, όπως το φίδι που χωνεύει ένα γιγάντιο θήραμά του.
Έτσι πλέον, με το πέρασμα του καιρού το έχω μάθει, ότι η αναπνοή μου είναι πολύ ύπουλο πράμα.
Κι όπως όλα τα ύπουλα πράγματα, έχω μάθει να την μελετάω και να την αφουγκράζομαι.
Σαν τα τραγούδια στο ραδιόφωνο.
Ξέρω πως όταν ο αχός της είναι δυνατότερος ακόμα κι απ' αυτά, έχει έρθει ο καιρός να την υποβιβάσω εκεί που της αξίζει.
Να της υπενθυμίσω ότι ναι μεν είναι βασική ζωτική λειτουργία του είναι μου, αλλά ότι δεν το ορίζει κιόλας, κι ότι η πανουργία της να το υποβιβάσει σε υπάκουη μαριονέτα, το μόνο που θα καταφέρει στο τέλος είναι να εξοντώσει κι αυτήν την ίδια.
Να την ταπεινώσω, να την ξεφτιλίσω, γιατί τέτοια υπεροψία δε την μπορώ, δεν την αντέχω.
Απλά να την ξεχάσω βρε αδερφέ.
Κοιτάζω μία από τις πρώτες ζωγραφιές που μου χάρισε η πανέμορφη αγάπη μου, η ανηψιά μου, όταν ακόμα ήταν μικρούλα πολύ. Δύο λουλουδάκια και τρεις καρδιές, η μία κόκκινη, οι δύο μπλε.
Πριν λίγα λεπτά είδα από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, ένα κόκκινο μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς να ταξιδεύει πέρα, προς τη θάλασσα.
There she goes
There she goes again
Racing through my brain
And I just can't contain
This feeling that remains
posted by mindstripper @ 5/21/2006 03:23:00 pm
| |
Saturday, May 20, 2006
Ο διάβολος κι ο συνήγορός του
John Milton: Don't get too cocky my boy. No matter how good you are, don't ever let them see you coming. That's the gaffe my friend. You gotta keep yourself small. Innocuous. Be the little guy. You know, the nerd... the leper... shit-kickin' surfer. Look at me.
[stops and pauses]
John Milton: Underestimated from day one!
You'd never think I was a master of the universe, now would ya?...
posted by mindstripper @ 5/20/2006 12:50:00 am
| |
Tuesday, May 16, 2006
Αμβούργο Δωρεάν
Μου ήρθε σήμερα το πρωί με e-mail. Το έστειλα σχεδόν σε όλα τα contacts που είχα. Ο φίλος μου
ο Μ., μου απάντησε κατενθουσιασμένος:
"
...δεν το βγαζεις στο blog σου για να ακουστει? Ειναι γ@μ@το...
Ασε που σκέφτομαι να φτιαξουμε καμια ομαδα Αθήνα Δωρεάν!"
Τί είναι αυτό, θα με ρωτήσεις. Είναι λοιπόν...
...οι σύγχρονοι "Ρομπέν των πόλεων" της Γερμανίας: κλέβουν τα φαγητά των πλουσίων και τα χαρίζουν στους πεινασμένους φτωχούς. Φορούν λαστιχένιες μάσκες, μαύρα γυαλιά και ροζ ολόσωμες φόρμες. Εχουν ονόματα όπως "Spider Mum" και "Santa Guevara". Και θεωρούν κοινωνική τους υποχρέωση να εισβάλλουν και να λεηλατούν τα ακριβότερα εστιατόρια και καταστήματα ντελικατέσεν του Αμβούργου.
Την περασμένη εβδομάδα οι "βολεμένοι" κάτοικοι του "σικ" προαστίου Αλτόνα της γερμανικής πόλης παρακολούθησαν περίπου 30 άτομα να εφορμούν σε πολυτελή υπεραγορά ντελικατέσεν και να αποχωρούν πέντε λεπτά αργότερα φορτωμένα με τρόφιμα αξίας 15.000 ευρώ. Η λεία της συμμορίας περιελάμβανε δίλιτρες μπουκάλες σαμπάνιας των 99 ευρώ εκάστη, φιλέτα γιαπωνέζικου βοδινού Kobe (108 ευρώ το κιλό), καπνιστά μπουτάκια ελαφιού, σολομό, αλλά και πολλές κούτες εκλεκτής σοκολάτας Valhrona.
Προτού φύγουν, άφησαν μια ανθοδέσμη στα χέρια κάποιας τρομοκρατημένης πωλήτριας. Ενα ιδιόχειρο σημείωμα έγραφε:
"Η επιβίωση σε αυτή την πόλη των εκατομμυριούχων θα ήταν αδύνατη χωρίς εμάς!", και το υπέγραφαν μεταξύ άλλων οι κάτωθι: "Μαμά-Αράχνη", "Αγία Γκεβάρα" και "Μούλτιφλεξ". Πόζαραν μάλιστα (στα γρήγορα, προτού φθάσει η αστυνομία) για αναμνηστική φωτογραφία στην είσοδο.
Αλλο σημείωμα της συμμορίας επέμενε αργότερα ότι η λεία είχε ήδη μοιραστεί στους φτωχούς του Αμβούργου - "στους εργάτες, στις καθαρίστριες και σε όσους ζουν με βασικό μισθό".
Η συμμορία ονομάζεται "Αμβούργο Δωρεάν" και είχε ξαναχτυπήσει ακριβώς πριν από έναν χρόνο, όταν 40 μέλη της εισέβαλαν στο πολυτελές εστιατόριο Sullberg, στην ακριβή συνοικία Μπλανκενέσε, έφαγαν από τα πιάτα των αποσβολωμένων πελατών και έφυγαν φορτωμένα γκουρμέ τρόφιμα, αφήνοντας πίσω τους πανό που έγραφε:
"Οι ημέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες".
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ.
Περισσότερες πληροφορίες, στο Indymedia.
Είναι απ' αυτές τις στιγμές που μετανοιώνω που δεν ξέρω γερμανικά.
Οέο, όβερ και άουτ.
Food for thought (συνεισφορά Chaca Khan)
http://affinityproject.org/
http://en.wikipedia.org/wiki/Situational_ethics
http://en.wikipedia.org/wiki/Situationist_International
posted by mindstripper @ 5/16/2006 04:24:00 pm
| |
Monday, May 15, 2006
Ο δικός μου Βασίλης
"
Σας ευχαριστώ όλους που είστε απόψε εδώ μαζί μας."
Τα χειροκροτήματα καταλαγιάζουν, ακούγονται ένα-δύο σφυρίγματα, μερικές φωνές, γίνεται ησυχία. Σε δέκατα δευτερολέπτου, γυρνώ πέντε χρόνια πίσω, και δίνω τελεσίγραφο στιγμής στην καθώς πρέπει περσόνα μου. Γεμίζω τα πνευμόνια μου με αέρα και ακούω τη φωνή μου πεντακάθαρη και σταθερή να φωνάζει δυνατά:
"ΤΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ!"
Τα κοντινά τραπέζια γυρνούν και με κοιτούν. Μερικοί χαμογελούν με νόημα και γυρνούν πάλι το κεφάλι προς τη σκηνή. Ένας τύπος από απέναντι διασταυρώνει το βλέμμα του με το δικό μου και σκάει ένα ειρωνικό χαμόγελο. Κάτι υποτιμητικό είναι φανερό ότι λέει κάτω από τα δόντια του, στον διπλανό του. Προσπαθώ πολύ να μη δώσω σημασία. Στα δικά του τα αυτιά η "Βικτώρια" είναι πολύ πιθανόν να έχει ακριβώς την ίδια χροιά με τις λέξεις "Πλατεία Αττικής".
Όταν μετά από λίγα λεπτά ακούω τη γνώριμη ζεστή φωνή να σκίζει το πολυαγαπημένο intro, ανατριχιάζω ολόκληρη, απογειώνομαι. Δε με χωράει ο τόπος. Νοιώθω πως ξαφνικά έχω γίνει τόσο τεράστια, ώστε ένα έτσι να κάνω με τον αντίχειρά μου, έχω λειώσει το τραπέζι μπροστά μου σαν το κουνούπι που μου χαλάει την νιρβάνα. Κοιτάζω τον κόσμο. Χέρια ψηλά, το μαγαζί έχει πάρει φωτιά από τις αναμνήσεις, τα σημάδια, τις εικόνες, τις εποχές εκείνες, τον χρόνο που έχει φύγει, αυτόν τον χρόνο που τελικά είναι ο επίτιμος επισκέπτης της βραδιάς, που κάθεται απέναντί μου και με κοιτάει βαθυά στα μάτια με κείνο το διαπεραστικό, μαύρο σαν άβυσσο, βλέμμα του. Έχω μάθει να τον αγαπάω όμως, ακόμα κι έτσι μαύρο, ουδέτερο και καταθλιπτικό. Κι αυτό γιατί έχω μάθει να εκτιμάω κι εκείνη του την πλευρά που μου δωρίζει κάποτε-πότε άπλετο φως, που μου προσφέρει χαρά, ελπίδα και δύναμη.
Σαν τα τραγούδια του Βασίλη.
Κοιτάζω τον τύπο στο απέναντι τραπέζι. Οι ματιές μας διασταυρώνονται για άλλη μία φορά. Βλέπω την αμηχανία στο πρόσωπό του, η ειρωνία έχει βρει μετά βεβαιότητος αλλού φωλιά - προς ώρας τουλάχιστον.
Δεν ήταν λοιπόν, τελικά, οι στάσεις.
Δεν ήταν ούτε καν το δρομολόγιο.
Ήταν το ίδιο το τρένο.
"Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει,
κερνάει τσιγάρο, μα πουλάει τη φωτιά..."
Όταν ξεκινώ Σάββατο βράδυ, να δω ένα παλιό αγαπημένο ροκ σχήμα και τελικά μαζί με αυτό, βλέπω live στη σκηνή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, δεν μπορώ παρά να ευλογήσω την ανέλπιστη τύχη μου. Κι όταν το πρόγραμμα κλείνει με το "Σ' ακολουθώ", τα δάκρυα που μου έρχονται στα μάτια μου δεν είναι απλά δάκρυα συγκίνησης. Είναι δάκρυα που προέρχονται από ποτάμια ευχαριστιών. Είμαι σίγουρη γι αυτό, επειδή τα νοιώθω να κυλάνε με τρομαχτική δύναμη μέσα μου. Κι όσο ο καιρός περνάει, αυτά όλο και δυναμώνουν περισσότερο.
Βασίλη, σ' αγαπάω (ακόμα).
Και στα καλά και στα κακά... κλείνω τα μάτια κι απλά σ' ακολουθώ.
posted by mindstripper @ 5/15/2006 02:12:00 am
| |
Wednesday, May 10, 2006
Λεπτομέρεια
Θυμάμαι που πολύ μικρή, όταν χάζευα βιβλία τέχνης και εγκυκλοπαίδειες, μου κάνανε πάντα εντύπωση οι φωτογραφίες που από κάτω είχαν απλά την λεζάντα:
Λεπτομέρεια......και τίποτε άλλο.
Μετά που μεγάλωσα κι άλλο, κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες αυτές ήταν συνοδευτικές άλλων, και από αυτές τις άλλες έπαιρνε νόημα τελικά η ύπαρξή τους μέσα στο βιβλίο. Ήταν αυτό που λέμε "βοηθητικές". Έτσι έμαθα να τις μελετάω με προσοχή, ώστε κομμάτι-κομμάτι, αυτή τους η μελέτη να με βοηθήσει να αναλύσω και επομένως να κατανοήσω τη γενική ιδέα/παρουσίαση/απεικόνιση του θέματος που είχα επιλέξει να διαβάσω.
Τώρα όμως που μεγάλωσα ακόμη περισσότερο, μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι μία τόση δα μικρή λεπτομέρεια μπορεί να "σταθεί" μόνη της σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, με έναν τρόπο τόσο μοναδικό και αυτόνομο, που είναι ικανή να υπερκαλύψει ένα έργο ολόκληρο.
Και να σου πω και κάτι τώρα που το ξανασκέφτομαι;
Δεν είναι απλά ότι έχω την εντύπωση...
Είμαι σίγουρη γι αυτό.
Reach your hands inside this dream
Unzip the skin, release the sleep
Going down, I’m growing wings
Hope I can fly before I hit the ground
I can hear your thoughts arise
From these depths to creamy skies
Drifting down the water’s cool
Let the weeds cover you
The silvery storms show nothing here
The surface domes the water’s clear
The water’s clear
posted by mindstripper @ 5/10/2006 01:39:00 am
| |
Saturday, May 06, 2006
Γ@μώ την γκαντεμιά μου
Από όοοοοοολα τα Σαββατοκύριακα του χρόνου, ετούτο βρήκαν να με "χώσουν" στη δουλειά.
Δώστε φωνή και για μένα ρε παιδιά...
posted by mindstripper @ 5/06/2006 01:54:00 pm
| |
Wednesday, May 03, 2006
Mπρέηκ;
Arnie: Gilbert?...
Gilbert: Mmmm?...
Arnie: Are they gonna come soon... 'cause I gotta go back home, you know?
Gilbert: Pretty soon.
Arnie: I want them to come.
[...]
Gilbert: Wanna go home?
Arnie: Nooo... I wanna see 'em!
Gilbert: Okey...
Arnie: They 'll come soon, huh? How many miles till they come Gilbert?
Gilbert: Three million buddy.
Arnie: Three?...
Gilbert: Yup.
Arnie: Okey!
Ο Άρνι είναι η αθωότητα που όταν έρθει η ώρα να χαθεί, θα χαθεί άσπιλη.
Ο Γκίλμπερτ είναι η αξιοπρέπεια των μικρών ανθρώπων. Αυτή που οι ειδήσεις και τα παράθυρα και τα κοράκια των μίντια, θεωρούν ανύπαρκτη μπάι ντιφόλτ.
Μερικές ταινίες είναι τόσο ανθρώπινες, που τελικά δεν ξέρω αν η συγκίνηση που με κατακλύζει εκείνη την ώρα, οφείλεται στα συναισθήματα που μου ξυπνούν οι πρωταγωνιστές ή στην ευγνωμοσύνη που θέλω να εκφράσω προς τους δημιουργούς τους.
Desperation keep us strong
Fridays child is full of soul
With nothing left to lose
There’s everything to go
And now I know what they’re are saying
It’s a terrible beauty we’ve made
So we make our love on wasteland
And through the barricades...
Through the Barricades - Spandau Ballet
posted by mindstripper @ 5/03/2006 01:12:00 am
| |
